ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΗΣ ΑΝΑΣΥΝΘΕΣΗΣ

ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΤΗΣ ΑΡΑΝ

ΣΑΒΒΑΤΟ 19 ΜΑΡΤΗ, ΙΑΤΡΙΚΗ ΣΧΟΛΗ, 6.30 μ.μ.

Στην εποχή των εξεγέρσεων  με την Αριστερά της Ανατροπής!

ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΑΝΑΣΥΝΘΕΣΗ

Πολλοί έσπευσαν να αναγγείλουν το «Τέλος της Ιστορίας». Όμως, αυτή εξακολουθεί να ξαφνιάζει με τις ανατροπές της. Αν η βαθιά δομική καπιταλιστική κρίση γκρέμισε τις βεβαιότητες για την αγορά ως μηχανισμό κοινωνικής ρύθμισης, ο τωρινός κύκλος των λαϊκών εξεγέρσεων και της κλιμάκωσης των αγώνων δείχνει ότι κάθε άλλο παρά δεδομένη είναι η ηγεμονία των κυρίαρχων δυνάμεων. Με το Μνημόνιο η αστική τάξη στον τόπο μας και οι ηγεμονικοί σχηματισμοί της ΕΕ δοκιμάζουν να ταπεινώσουν το λαϊκό κίνημα, αντιμετωπίζοντας πρωτόγνωρη λαϊκή απονομιμοποίηση. Όλα αυτά φέρνουν μεγάλες προκλήσεις και ακόμη και πιο μεγάλες ευθύνες για την Αριστερά.

Από την οικονομική κρίση στον κύκλο των λαϊκών εξεγέρσεων!

Η οικονομική κρίση έχει δείξει ότι δεν αφορά απλώς τη σφαίρα της κυκλοφορίας ή το χρηματοπιστωτικό σύστημα. Είναι μια δομική καπιταλιστική κρίση, που αφορά όλες τις πλευρές της καπιταλιστικής παραγωγής και αναπαραγωγής. Η έξοδος από αυτή προϋποθέτει από τη μεριά των αστών ένα νέο κοινωνικό, οικονομικό και τεχνολογικό παράδειγμα, που ακόμη δεν έχει διατυπωθεί. Διαμορφώνεται το υλικό υπόβαθρο μιας πραγματικής κρίσης στρατηγικής για τις αστικές τάξεις, όσο και εάν επιλέγουν τον παροξυσμό αντιλαϊκών μέτρων και τη «φυγή προς τα εμπρός».

Αυτό αποτυπώνεται στην κρίση και μετάλλαξη του σχεδίου της Ευρωπαϊκής ενοποίησης. Η αρχιτεκτονική της ΟΝΕ και το ευρώ μετατρέπονται σε μηχανισμό που επιδεινώνει τις κρισιακές τάσεις, παροξύνει το πρόβλημα του χρέους, οδηγεί όχι πια σε αναδιάρθρωση αλλά σε κοινωνική αποδιάρθρωση. Η προτεινόμενη Γερμανογαλλική «Ευρωπαϊκή Οικονομική Διακυβέρνηση», απλώς θα οξύνει ακόμη περισσότερο αυτές τις αντιφάσεις.

Η κρίση της αστικής στρατηγικής συμπίπτει με την είσοδο σε έναν νέο ιστορικό κύκλο οξυμμένων κοινωνικών και πολιτικών συγκρούσεων, έναν κύκλο που θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε οριακά εξεγερσιακό. Αυτό το στοιχείο δεν αφορά μόνο τις κοσμοϊστορικές εξελίξεις στη Βόρεια Αφρική και τον Αραβικό κόσμο, με το μήνυμα ελπίδας που στέλνει εκεί η αποφασιστικότητα, μαχητικότητα και επινοητικότητα των λαϊκών εξεγέρσεων εκεί. Αφορά, προοπτικά, και αναπτυγμένους καπιταλιστικούς σχηματισμούς.

Η ελληνική κοινωνία έχει μπει σε μια φάση όπου η κοινωνική αντιπαράθεση μπορεί να πάρει τη μορφή κοινωνικής εξέγερσης. Και δεν μιλάμε μόνο για το Δεκέμβρη του 2008 που τρόμαξε τα αστικά επιτελεία. Όταν η ανυπακοή στα πανάκριβα διόδια και εισιτήρια από παραδειγματική χειρονομία γίνεται μαζική πρακτική, όταν αρκετές κλαδικές κινητοποιήσεις κλιμακώνονται γρήγορα προς την κατεύθυνση της απεργίας διαρκείας, όταν στρώματα όπως οι γιατροί προχωρούν σε καταλήψεις Υπουργείων και θεωρούν συμμάχους τους άλλους απεργούς, όταν στην Κερατέα διεξάγεται, εδώ και μήνες, ένας πραγματικός πόλεμος με τις δυνάμεις καταστολής, όταν αυθόρμητα στις διαδηλώσεις τα συνθήματα που παραπέμπουν σε άτακτη φυγή της κυβέρνησης κερδίζουν σε απήχηση, όταν στις 23/2 στο Σύνταγμα χιλιάδες διαδηλωτές άντεξαν τις επιθέσεις των συμμοριών της κρατικής αλητείας, όταν εκατοντάδες μετανάστες εργάτες προχωρούν σε μια ηρωική απεργία πείνας για να πάψουν να είναι «αόρατοι», έχουμε περάσει σε μια φάση κλιμάκωσης χωρίς προηγούμενο των κοινωνικών συγκρούσεων.

Η βαθύτερη κρίση στρατηγικής που συμπυκνώνει η συγκυρία της οικονομικής κρίσης, η εξάντληση της όποιας ηγεμονικής απήχησης είχε ο «υπαρκτός νεοφιλελευθερισμός» και η όξυνση των κοινωνικών αντιθέσεων μέχρι το ενδεχόμενο ενός κύκλου λαϊκών εξεγέρσεων, συμπυκνώνει το υπαρκτό ενδεχόμενο μιας ηγεμονικής κρίσης για τις δυνάμεις του κεφαλαίου.

Στην Ελλάδα ζούμε την εμφανή εξάντληση του «αναπτυξιακού υποδείγματος» του ελληνικού καπιταλισμού, που είχε στηριχτεί στις εισροές από την ΕΕ, τη φτηνή μεταναστευτική εργασία και τις πολυεπίπεδες μορφές τυπικής και άτυπης επιδότησης του κεφαλαίου, εξάντληση που συμπυκνώνεται στην υπερδιόγκωση του χρέους. Η «δημιουργική καταστροφή» που επιλέγουν οι νεοφιλελεύθεροι εμπνευστές του Μνημονίου και η απόπειρα σαρωτικής αλλαγής του συσχετισμού δύναμης, απλώς επιταχύνει μια πραγματική καταστροφή συλλογικών παραγωγικών δυνατοτήτων, αποκαρδιώνει μια ολόκληρη κοινωνία, συνιστά συνθήκη κοινωνικής παρακμής. Το αστικό πολιτικό σύστημα, ανίκανο να προσφέρει οποιαδήποτε «θετική προοπτική» αναδιπλώνεται στη λογική του «αυτόματου πιλότου» και της αναμονής μήπως και αποφευχθεί η μοιραία κοινωνική και πολιτική έκρηξη. Η επένδυση στο ρατσισμό, την ξενοφοβία, τα αυταρχικά νεοσυντηρητικά αντανακλαστικά δύσκολα μπορεί να αποτρέψει την όξυνση των κοινωνικών αντιθέσεων.

Το ότι συζητάμε σήμερα, με όρους οριακών πραγματικών ενδεχομένων και όχι απλώς «φαντασιακών προβολών» για την περίπτωση κατάρρευσης του κυβερνητικού κέντρου, ιδίως σε ένα ενδεχόμενο χρεοκοπίας που γίνεται όλο και πιο κοντινό, ή σε ένα ενδεχόμενο ανεξέλεγκτης κοινωνικής και πολιτικής αντιπαράθεσης, ο τρόπος που τόσο τα ντόπια όσο και τα διεθνή κέντρα προσπαθούν απλώς να «κερδίσουν χρόνο», ο κραδασμός που προκάλεσε το ενδεχόμενο μαζικής εκποίησης δημόσιου πλούτου, όλα αυτά αποτυπώνουν την πραγματική αλλαγή ιστορικής φάσης. Παλαιότερα, η ηγεμονία του νεοφιλελευθερισμού ήταν αδιαμφισβήτητη και τα κοινωνικά κινήματα απλώς να ύψωναν αναχώματα, καθυστερούσαν αναδιαρθρώσεις και συντηρούσαν την εμπιστοσύνη στη συλλογική διεκδίκηση. Σήμερα, όμως, τα πράγματα αλλάζουν, αναπροσαρμόζονται οι όροι της ηγεμονίας, τίθεται το ερώτημα της εξουσίας.

Ο λαϊκός παράγοντας, το εργατικό κίνημα και η Αριστερά έχουν τη δυνατότητα να παρέμβουν καταλυτικά, να τροποποιήσουν το συσχετισμό δύναμης, και να θέσουν με πραγματικούς όρους το ζήτημα της εξουσίας μιας αντικαπιταλιστικής λαϊκής κοινωνικής συμμαχίας, μετασχηματίζοντας τις εξεγερσιακές τάσεις σε δυναμική πολιτικής ανατροπής. Διαφορετικά, οι αστικές δυνάμεις έχουν τη δυνατότητα, πατώντας πάνω στην ηττοπάθεια, την αποθάρρυνση, την εξατομίκευση, να δοκιμάσουν να εμπεδώσουν συνθήκη ακόμη πιο αντιδραστική, συνθήκη αυταρχική, συνθήκη κοινωνικής βαρβαρότητας.

«Η εξέγερση είναι μια τέχνη»

Όμως, η εξέγερση είναι μια τέχνη. Η φράση αυτή του Ένγκελς, την οποία επαναλάμβανε ο Λένιν συχνά, αποτυπώνει ακριβώς την πρόκληση μπροστά μας. Το να περάσουμε από τη νικηφόρα αντίσταση στην ανατροπή βάζει συγκεκριμένες απαιτήσεις.

Πρέπει να παγιωθεί, ενισχυθεί, διευρυνθεί η τάση που υπάρχει σήμερα για την κλιμάκωση των αγώνων, τον πειραματισμό με πρωτότυπες μορφές αγώνα, τον επαναπροσδιορισμό της απεργίας ως πραγματικό «σταμάτημα της μηχανής», τη γενικευμένη ανυπακοή. Πολιτική ανατροπή χωρίς μαζικό, συγκροτημένο και πολιτικά επικίνδυνο κοινωνικό κίνημα δεν υπάρχει, ούτε χωρίς απτές κινηματικές νίκες. Μια τέτοια κλιμάκωση και πολιτικοποίηση του κινήματος μπορεί να πετύχει και στόχους όπως η ανατροπή της κυβέρνησης. Αυτό απαιτεί μια νέα δημοκρατία – αλλά και πειθαρχία… – του αγώνα, την κουλτούρα του συντονισμού και της αλληλεγγύης, τη ρήξη με τον υποταγμένο συνδικαλισμό, την υπέρβαση των παραδοσιακών διαχωρισμών ανάμεσα σε συνδικαλιστική διεκδίκηση, πολιτική διαμαρτυρία, πρωτοβουλία αλληλεγγύης. Να βρεθούν μαζί τα κινήματα «δεν πληρώνω» και τα συνδικάτα των μεταφορών και να καταργήσουν στην πράξη τα ακριβά εισιτήρια. Να κάνουν κινητοποιήσεις μαζί γονείς μαθητές και εκπαιδευτικοί για τις συγχωνεύσεις. Να κάνουν μαζί καταλήψεις φοιτητές, πανεπιστημιακοί και διοικητικοί. Να δείξουμε εμπιστοσύνη στην επινοητικότητα των μαζών και το πολιτικό αντανακλαστικό τους. Να κάνουμε υπόθεση του μαζικού κινήματος ζητήματα όπως ο λογιστικός έλεγχος του χρέους. Να συνδυάσουμε την προσπάθεια για συνεχείς κλιμακώσεις με την πραγματικότητα ενός «παρατεταμένου λαϊκού πολέμου».  Να γενικευτούν οι μορφές του συντονισμού από τα κάτω, οι συντονισμοί των σωματείων, των τοπικών κινημάτων, των κινημάτων ανυπακοής, να περάσουμε στον αναγκαίο «συντονισμό των συντονισμών» ως βήμα για την ανασύνθεση του κοινωνικού υποκειμένου, της σύγχρονης αντικαπιταλιστικής λαϊκής συμμαχίας, του πραγματικού κοινωνικού «αντίπαλου δέους» στο Μνημόνιο και την Τρόικα.

Χρειάζεται να επιμείνουμε στον πολιτικό στόχο της ανατροπής της κυβέρνησης. Συμπυκνώνει την πλήρη ταύτιση του κυβερνητικού κέντρου με την πολιτική του Μνημονίου και ταυτόχρονα εκφράζει την βασική στόχευση να υπάρξει πολιτική τομή, σφραγισμένη από την καταλυτική παρουσία του λαϊκού παράγοντα. Το να πέσει κυβέρνηση υπό το βάρος των λαϊκών αντιδράσεων μπορεί να πυροδοτήσει απρόβλεπτες εξελίξεις.

Είναι ανάγκη να επιμείνουμε στους στόχους ενός αντικαπιταλιστικού προγράμματος πάλης και εργατικής απάντησης στην κρίση: Παύση πληρωμών και διαγραφή του χρέους. Ρήξη με ΟΝΕ, έξοδος από το ευρώ, έξοδος από την ΕΕ. Εθνικοποίηση των τραπεζών και των μεγάλων επιχειρήσεων. Ριζική αναδιανομή εισοδήματος. Το απλό «όχι στο Μνημόνιο» ή το απλό «όχι στα μέτρα» δεν μπορεί να εμπνεύσει σήμερα, αντίθετα, απαιτούνται στόχοι που να λένε, με τρόπο απτό, ότι «τα πράγματα μπορούν να πάνε αλλιώς», που να κάνουν σαφές τι σημαίνει για εμάς τροποποίηση του συσχετισμού δύναμης..

Την ίδια στιγμή, οποιαδήποτε συζήτηση για τη ριζική αλλαγή πολιτικής, δεν μπορεί παρά να αναμετριέται με το αίτημα του σοσιαλισμού του 21^ου αιώνα και τη σύγχρονη κομμουνιστική προοπτική. Σε ρήξη με τον παραγωγισμό, τον κρατισμό και τον οικονομισμό του ιστορικού αριστερού κινήματος. Με αφετηρία τη ρήξη με τον ιμπεριαλισμό, την αποδέσμευση από τη διεθνοποίηση του κεφαλαίου και μια ταξική διεθνιστική επανοικειοποίηση της έννοιας της εθνικής κυριαρχίας. Με βασικό πρόταγμα τη δυνατότητα πραγματικής κοινωνικής ανάπτυξης, έξω και πέρα από το φαύλο κύκλο καταναλωτισμός – εξάντληση παραγωγικών πόρων – καταστροφή του περιβάλλοντος. Με έμπνευση από τα χνάρια του κομμουνισμού στο σήμερα, όλες τις μορφές αποδέσμευσης από τον εξαναγκασμό της αγοράς, κοινωνικής αλληλεγγύης, συλλογικής επανιδιοποίησης χώρων και αγαθών.

Η συζήτηση για την επαναστατική στρατηγική πρέπει να ανοίξει ξανά, μια συζήτηση που στην πραγματικότητα έχει σταματήσει στη δεκαετία του 1970. Όταν συζητάμε το ενδεχόμενο πτώσης κυβέρνησης, χωρίς «έτοιμη» διάδοχη αστική λύση, είναι σαφές ότι το ερώτημα δεν είναι ακαδημαϊκό. Το πέρασμα από τη λαϊκή εξέγερση στην αμφισβήτηση και διεκδίκηση της πολιτικής εξουσίας αποτελεί σήμερα υλική πρόκληση, όπως δείχνουν και οι εξελίξεις στον Αραβικό κόσμο. Ερωτήματα για τη σχέση ανάμεσα σε κοινωνικά κινήματα και το στόχο της κατάληψης της πολιτικής εξουσίας ή ζητήματα όπως το τι σημαίνει σήμερα τσάκισμα των κατασταλτικών μηχανισμών αποκτούν ξεχωριστή επικαιρότητα. Σε πείσμα μεταρρυθμιστικών αυταπατών, να επιμείνουμε στην ανάγκη της επαναστατικής ρήξης αλλά και ταυτόχρονα να υπερβούμε και τον ιδεότυπο μιας «εφόδου στα χειμερινά ανάκτορα» επιμένοντας στη συνθετότητα, την περιπλοκότητα και την αντιφατικότητα που θα είχε σήμερα μια διαδικασία επαναστατικής μετάβασης.

Να αλλάξει το τοπίο στην Αριστερά!

Όλα τα παραπάνω απαιτούν τομές και ανακατατάξεις μέσα στην Αριστερά. Όσο αναγκαία είναι η κοινή δράση και η συμπόρευση μέσα στο κίνημα, άλλο τόσο ατελέσφορο είναι να πιστεύουμε ότι η λύση είναι η απλή ενότητα ή συμπαράταξη της Αριστεράς. Ακόμη περισσότερο, όσο ισχύει ότι κανείς δεν περισσεύει σήμερα, άλλο τόσο ισχύει ότι υπάρχουν απόψεις και πρακτικές που πρέπει να ξεπεραστούν. Σήμερα ο καταναγκαστικός φιλοευρωπαϊσμός της ηγεσίας του ΣΥΝ, η αναγόρευση του ευρω-φεντεραλισμού, του ευρώ και του ευρωομόλογου σε «άρθρο πίστης», είναι αντικειμενικά εχθρική προς οποιαδήποτε πραγματικά φιλολαϊκή πολιτική διέξοδο. Αντίστοιχα, η εγκεφαλική σύλληψη της επαναστατικής προοπτικής από την ηγεσία του ΚΚΕ, η λογική ότι πρώτα οικοδομούμε το κομματικό κάστρο, εκκαθαρίζοντας όποιον στέκεται εμπόδιο και μετά προχωράμε «με αυταπάρνηση και αυτοθυσία» στην πάλη για το σοσιαλισμό, σήμερα διασπά τις λαϊκές δυνάμεις, είναι επικίνδυνη γιατί αντικειμενικά ενισχύει τις αστικές δυνάμεις και πρέπει να ηττηθεί. Αντίθετα, σήμερα υπάρχει η δυνατότητα ευρύτερες δυνάμεις να βρεθούν σε μια διαδικασία ανασύνθεσης εκείνης της Αριστεράς που θα μπορούσε να ηγηθεί της λαϊκής εξέγερσης. Στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ δείχνουμε έμπρακτα ότι μπορούμε να κάνουμε το πέρασμα από τον αντικαπιταλιστικό βερμπαλισμό, στη συγκεκριμένη επεξεργασία μιας σύγχρονης αριστερής στρατηγικής. Η κρίση του ρεφορμισμού απελευθερώνει δυνάμεις και αναζητήσεις. Έχουν αναμφίβολο ενδιαφέρον οι φωνές μέσα στο ΣΥΝ που αμφισβητούν τον πυρήνα του ευρωπαϊσμού και του κυβερνητισμού, αλλά θα παραμείνουν μέρος του προβλήματος όσο επιλέγουν αδιέξοδους δρόμους «συμπαράταξης όλης της Αριστεράς». Είναι σημαντικό που κομμάτια του ΣΥΡΙΖΑ αντιλαμβάνονται ότι αυτό το εγχείρημα έκλεισε οριστικά κύκλο του, αλλά αυτό πρέπει να πάρει μορφή ρήξης και όχι αυταπάτες περί «επανεκκίνησης». Γεννούν ελπίδα τα σκιρτήματα αμφισβήτησης της κομματικής γραμμής μέσα στο ΚΚΕ. Ξέρουμε ότι μέσα από τα κινήματα βγαίνουν στο προσκήνιο νέες πρωτοπορίες και μια φρέσκια πολιτικοποίηση. Όλα αυτά απαιτούν ένα νέο κοινωνικό και πολιτικό τοπίο μέσα στην Αριστερά, μια διαφορετική πολιτική γεωμετρία. Διαμορφώνουν τη δυνατότητα ενός πρωτότυπου ιστορικά αριστερού μετώπου σε αντικαπιταλιστική και ανατρεπτική κατεύθυνση, που θα μπορούσε να είναι η πραγματική πολιτική πρωτοπορία, ο συλλογικός οργανωτής και ο συλλογικός διανοούμενος της πάλης του λαού. Όμως, όλα αυτά απαιτούν τόλμη και πραγματικές πολιτικές, ιδεολογικές και οργανωτικές ρήξεις μέσα στο σημερινό τοπίο της Αριστεράς, εκείνες τις αναγκαίες διασπάσεις με τις πολιτικές, τις τακτικές και τις συγκροτήσεις της Αριστεράς της ήττας, ακριβώς για να έχουμε τις νέες συνθέσεις και την ενότητα μιας αντικαπιταλιστικής λαϊκής συμμαχίας.

Οι ευθύνες για την ΑΝΤΑΡΣΥΑ

Σε όλη αυτή τη διαδικασία η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, η αντικαπιταλιστική αριστερά, έχει να παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο. Απέναντι στα αδιέξοδα της Αριστερά της ήττας η ευθύνη της μεγαλώνει. Μπορεί και πρέπει να είναι πρωτοπόρα στην ανασύνθεση της ριζοσπαστικής αριστεράς που αναλογεί στην εποχή μας. Η δυναμική της αυτοϋπέρβασης που σηματοδοτεί το πέρασμα από τη μέτωπο οργανώσεων στο δημοκρατικό μέτωπο, που θα στηρίζεται στην πλήρη δημοκρατία, στην «ΑΝΤΑΡΣΥΑ των συντρόφων», πρέπει να συνεχιστεί. Η πρώτη συνδιάσκεψη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ με αιρετούς εκπροσώπους των τοπικών και κλαδικών επιτροπών αποκτά καθοριστική σημασία. Να προχωρήσουμε τη συζήτηση για την νικηφόρα αντεπίθεση του λαϊκού κινήματος, να βαθύνουμε την προγραμματική συζήτηση, να τολμήσουμε να αναμετρηθούμε με τα ανοιχτά ερωτήματα μιας σύγχρονης επαναστατικής στρατηγικής. Η ενίσχυση και μαζικοποποίηση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, η κατοχύρωση των δημοκρατικών διαδικασιών, το βάθεμα της πολιτικοποίησης και της προγραμματικής συγκρότησης αποκτά σήμερα ξεχωριστή σημασία, εάν θέλουμε να αλλάξουν τα πράγματα στο κίνημα και την Αριστερά, αποτελούν αναγκαία συνθήκη για το Αριστερό Μέτωπο σε αντικαπιταλιστική και ανατρεπτική κατεύθυνση.

Η επιτακτική ανάγκη ενός νέου κομμουνιστικού φορέα

Μέσα σε αυτές τις διεργασίες η διαμόρφωση μιας σύγχρονης κομμουνιστικής πρωτοπορίας δεν είναι πολυτέλεια, αλλά αναγκαία συνθήκη, μέσα στο αναγκαστικά αντιφατικό τοπίο της ανασύνθεσης της ριζοσπαστικής αριστεράς. Δεν έχουμε την πολυτέλεια ούτε της πολυδιάσπασης, ούτε της υποτίμησης της στρατηγικής προγραμματικής συζήτησης, ούτε μιας στενοκέφαλης «αυτοαναφοράς». Οι δυνάμεις που αναφέρονται στην επαναστατική ανανέωση της κομμουνιστικής στρατηγικής, που αντιμετωπίζουν κριτικά και αυτοκριτικά την ήττα του ιστορικού κομμουνιστικού κινήματος, που ξαναδιαβάζουν τον επαναστατικό μαρξισμό, που διεκδικούν ένα νέο εργατικό διαφωτισμό, να τολμήσουν την υπέρβαση του σημερινού κατακερματισμού τους, να κάνουν τα αναγκαία βήματα για τη διαμόρφωση του νέου κομμουνιστικού φορέα που θα μπορέσει να είναι το πολιτικό νεύρο της ανασύνθεσης μιας σύγχρονης ριζοσπαστικής αριστεράς, να συμβάλει στο να τεθεί με πραγματικούς όρους το θέμα της εξουσίας και της επαναστατικής ανατροπής, να συνδέσει τους άμεσους στόχους πάλης με την προοπτική του Σοσιαλισμού του 21^ουΟ δημόσιος πολιτικοθεωρητικός διάλογος, το άνοιγμα της συζήτησης για τη στρατηγική, όχι εγκεφαλικά αλλά με βάση τις απαιτήσεις του κινήματος, το βάθεμα των κοινών πολιτικών πρωτοβουλιών μπορούν να συμβάλουν σε αυτή την κατεύθυνση. αιώνα. 
Η ιστορία δείχνει, με χαρακτηριστική ξεροκεφαλιά, να κινείται με τους δικούς της ρυθμούς και να μην περιμένει πότε εμείς θα κάνουμε τις αναγκαίες τομές με τα δικά μας όρια και αντιφάσεις. Εάν θέλουμε να κάνουμε το πέρασμα από την Αριστερά της ήττας στην Αριστερά της νικηφόρας εξέγερσης, πρέπει να τολμήσουμε τώρα!

Αγώνας- ανυπακοή για την ανατροπή Μνημονίου και κυβέρνησης

Μαζική, δημοκρατική ΑΝΤΑΡΣΥΑ πρωτοπόρα στο

αντικαπιταλιστικό Αριστερό Μέτωπο

Νέος κομμουνιστικός φορέας για το σοσιαλισμό του 21^ου αιώνα