Όταν η ΑΕΚ τραγουδά Μαχαιρίτσα...

του Διονύση Ελευθεράτου

Από το άρθρο 44 ως την «αναγέννηση» των χρεών Ποιο 6-0 στο Φάληρο; Άλλο είναι το εφιαλτικότερο πρόβλημα της ΑΕΚ – τουλάχιστον μέχρι την ώρα που γράφονταν αυτές οι αράδες: Η αβεβαιότητα για το κατά πόσο η ΠΑΕ θα βρει μέχρι την 31η Μαρτίου 5,3 εκατομμύρια ευρώ, ώστε να εξασφαλίσει τη λεγόμενη αδειοδότηση. Εάν δεν τα καταφέρει, τότε –σύμφωνα με τους κανόνες της ΟΥΕΦΑ– η ΑΕΚ θα αποκλειστεί όχι μόνο από τις ευρωπαϊκές διοργανώσεις, αλλά και από τη Σούπερ Λίγκα. Κοινώς, θα υποβιβαστεί.

Θα βάλουν λεφτά ο Παπάς κι ο Νοτιάς; Πόσα; Θα αγοράσει την ΠΑΕ ο Κ. Μακρής; Μέχρι να δοθούν απαντήσεις, η διοίκηση Αδαμίδη ζήτησε από τους έλληνες παίκτες της ομάδας να αποδεχθούν ως «έναντι» το 50% των οφειλομένων (του 2010), ώστε να δοθεί το 70% στους ξένους ποδοσφαιριστές. Οι παίκτες το δέχθηκαν, μολονότι είναι απλήρωτοι από την έναρξη της αγωνιστικής περιόδου... Η διαπραγματευτική τους θέση, άλλωστε, έχει εξασθενίσει απελπιστικά έπειτα από τη συντριβή στον αγώνα με τον Ολυμπιακό. Οι ξένοι παίκτες δεν είναι βέβαιο ότι θα αποδεχθούν αυτή τη «λύση», ή πως θα πιστέψουν τις διαβεβαιώσεις για το μέλλον. 

Είναι πασιφανές ότι ακόμη κι αν η ΑΕΚ λάβει την αδειοδότηση, με τα σημερινά δεδομένα θα δει τα αδιέξοδα να ανακυκλώνονται. Θα μπορούσε κάποιος φίλος της ομάδας να σιγοτραγουδήσει –ως σχόλιο– το «Θεέ μου, πώς φθάσαμε ως εδώ;» του Λ. Μαχαιρίτσα, αλλά το βέβαιο είναι ότι η υπόθεση αυτή είναι εξόχως χαρακτηριστική, όχι μόνο για την ΑΕΚ, αλλά για τους... πατροπαράδοτους κώδικες λειτουργίας του ελληνικού ποδοσφαίρου.

Τον Οκτώβριο του 2004, το συνολικό χρέος της ΑΕΚ έπεσε από τα 170,8 στα 23,3 εκατ. ευρώ. Για να γίνει αυτό, το κράτος χρειάστηκε να παίξει ...κακό θέατρο. Υποτίθεται ότι το Δημόσιο ήταν αντίδικος της ΑΕΚ, αλλά –ω του θαύματος– δεν εμφανίστηκε στην εκδίκαση της τριτανακοπής που αφορούσε στο αίτημα της ΠΑΕ να υπαχθεί στο περιβόητο άρθρο 44 του νόμου 1892/90. Η ΑΕΚ υπάχθηκε στο «44», εν μέσω πανηγυρισμών. Το Δημόσιο παραιτήθηκε ντε φάκτο από τη διεκδίκηση των 90,5 εκατ. ευρώ που του όφειλε η ΠΑΕ, βοηθώντας την ταυτοχρόνως να μειώσει το συνολικό ποσό των χρεών της κατά 147,5 εκατ. ευρώ!

Τι έγινε στη συνέχεια; Η... έξοχη διαχείριση των διοικήσεων της ΑΕΚ άρχισε πάλι να φορτώνει χρέη στην ομάδα! Πέρσι τέτοιον καιρό ο υφυπουργός Οικονομικών Φ. Σαχινίδης κατέθεσε στη Βουλή στοιχεία που έδειχναν ότι τα ληξιπρόθεσμα χρέη των ΠΑΕ και ΚΑΕ προς το Δημόσιο και τα ασφαλιστικά ταμεία, από το 1998 έως τις 3 Μαρτίου 2010, ανέρχονταν στα 195, 8 εκατ. ευρώ. Ποια ομάδα ήταν «πρωταθλήτρια»; Η ΠΑΕ ΑΕΚ, με 47,9 εκατ. ευρώ. Με άλλα λόγια, 5,5 χρόνια αφ’ ότου υπάχθηκε στο «44», η ΠΑΕ ΑΕΚ αντιπροσώπευε το ένα τέταρτο όλων των ληξιπρόθεσμων οφειλών, όλων των αθλητικών επιχειρήσεων της Ελλάδας! Για την ΑΕΚ, λοιπόν, εκ των υστέρων αποδεικνύεται ότι το 2004 θα ήταν προτιμότερη η λύση του υποβιβασμού από τη ρότα της «αναγέννησης» των... χρεών. Θα είχε «καθαρίσει», δίχως να χάσει όλα αυτά τα χρόνια.

Είναι αλήθεια ότι χρειάζονται κάποια συνειδησιακά άλλοθι οι οπαδοί, για να «καταταγούν» στον... οικονομικό αγώνα της «δικής τους» ΠΑΕ (στη δεκαετία του ‘90 ο Ολυμπιακός, αργότερα τόσοι άλλοι). Ένα από αυτά τα άλλοθι βασίζεται στο φόβο πως η ομάδα θα καταστραφεί, εάν δεν υποβοηθηθεί με μετάγγιση δημόσιου χρήματος. Στο αξίωμα «υποβιβασμός = θάνατος». Δεν είναι έτσι - το δείχνει και η διεθνής εμπειρία.

Παράδειγμα: Τη χρονιά που η ΑΕΚ (ήλπιζε ότι) «ξελάσπωνε» με το «44», η Νάπολη υποβιβαζόταν στην τρίτη κατηγορία του ιταλικού ποδοσφαίρου, για χρέη 70 εκατ. ευρώ. Η συσπείρωση των οπαδών της την εκτόξευσε: Σήμερα η Νάπολη φιγουράρει στις πρώτες θέσεις του «Καμπιονάτο» – από την εποχή του Μαραντόνα είχε να εμφανιστεί τόσο καλή! Έτσι θα ανέκαμπταν και οι «ομοιοπαθείς» ελληνικές ομάδες, αν «καθάριζαν» –το ταμείο και το... κούτελό τους– με αντίτιμο την τριετή απουσία από την κορυφαία κατηγορία. Θα ανέβαιναν σαν «τρένα» τις κατώτερες κατηγορίες, έχοντας την πρωτοφανή συμπαράσταση των φίλων τους και στηριζόμενες στο δεδομένο ειδικό βάρος τους. Το κυριότερο: Εφεξής οι ίδιοι οι οπαδοί τους θα ήταν έτοιμοι να «κατασπαράξουν» οποιαδήποτε διοίκηση θα έπαιζε κορόνα - γράμματα την οικονομική υγεία της ομάδας...

Η δραματοποιημένη εξίσωση «υποβιβασμός = θάνατος» δεν πηγάζει μόνο από τον εγωισμό των οπαδών. Δεν την υποδαυλίζουν μόνο οι ΠΑΕ, για να ξεσηκώνουν τους «πιστούς». Την ενθαρρύνει εμμέσως και η κυβερνητική εξουσία, ώστε να φαντάζει εκ των υστέρων σωτήριες οι «ευεργεσίες» της. Μόνο που αυτό ενίοτε γίνεται αντιληπτό αργά...

πηγή: Εφημερίδα ΠΡΙΝ