Kυνηγοί παρανόμων

της Μαριάννας Τζιαντζή

Το θέμα των εγκλείστων της Νομικής κυριάρχησε και χθες στην τηλεοπτική ενημέρωση. Για μερικούς, οι άνθρωποι αυτοί δεν είναι καν «παράνομοι μετανάστες», αλλά σκέτοι «παράνομοι» («είναι παράνομοι και οι παράνομοι δεν έχουν δίκιο», δηλώνει ένας βουλευτής). Ωστόσο, οι ξένοι παύουν προσωρινά να είναι παράνομοι όταν εργάζονται στις οικοδομές και τα χωράφια μας ή γηροκομούν τους γέροντές μας. Η κατάσταση της παρανομίας τους είναι ρευστή, έχει χωρική και χρονική διάσταση, ανάλογα με τις «δικές μας» ανάγκες.

Κάποιοι τηλεοπτικοί καλεσμένοι αποφεύγουν το χαρακτηρισμό «παράνομοι» και προτιμούν το «δυστυχισμένοι (ή εξαθλιωμένοι) άνθρωποι». Ομως η δυστυχία δεν εγκαταστάθηκε ξαφνικά στο κέντρο της Αθήνας. Είτε είναι περιφραγμένη στα κέντρα υποδοχής είτε φωλιάζει σε ερειπωμένους στάβλους στην ύπαιθρο είτε σε άθλιες πολυκατοικίες της περιοχής της Ομόνοιας -είτε τη βλέπουμε καθημερινά είτε δεν τη βλέπουμε- υπάρχει. Υπάρχει και κακοφορμίζει και μας κάνει ρεζίλι, όχι απλώς στα μάτια της Ευρώπης, αλλά κυρίως στα δικά μας.

Εντυπωσιακή ήταν η ομοιομορφία στο ύφος, τη φρασεολογία και τα επιχειρήματα που ακούστηκαν στις τηλεοπτικές συζητήσεις. Πολλές από τις απόψεις που διατυπώθηκαν ανέδιδαν καρατζαφέρειο άρωμα και ας μην τις έλεγαν εκπρόσωποι του ΛΑΟΣ. Βαρέθηκα να ακούω την πρόταση «πάρε τους στο σπίτι σου» ή «φέρτε και τους άστεγους της Ομόνοιας στη Νομική» προς όποιον τολμά να μιλήσει για συμπαράσταση στους μετανάστες.

Είναι φυσικό να μη συμφωνούμε όλοι με την επιλογή ενός πανεπιστημιακού κτιρίου ως χώρου για τέτοιου είδους κινητοποιήσεις. Μια απάντηση που δόθηκε είναι η «δημοσιότητα». Αν οι μετανάστες έκαναν απεργία πείνας στους αγρούς ή σε μια βραχονησίδα ή σε ένα υπόγειο γκαράζ πέντε επίπεδα κάτω από τη γη, δεν θα το μάθαινε κανείς. Τάξη, υγιεινή και ασφάλεια παντού. Εδώ και χρόνια η τηλεόραση μάς διδάσκει πως αν δεν σκαρφαλώσεις στον πυλώνα της ΔΕΗ απειλώντας να σαλτάρεις στο κενό, αν δεν αυτοπυρποληθείς, δεν υπάρχεις, δεν υπάρχουν τα προβλήματά σου και αν υπάρχουν, δεν μας αφορούν.

«Η κυβέρνηση διαιρεί τις αντιστάσεις», λέει ένας φοιτητής. Μπορεί όμως και οφείλει το πανεπιστήμιο, ο (διαιρεμένος) φοιτητικός κόσμος να τις ενώσει; Νομίζω ότι εδώ και τώρα και με αυτό τον τρόπο δεν μπορεί - και ούτε το οφείλει, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι πρέπει να ξεχάσουμε τη λέξη αλληλεγγύη ή να μένουμε αδιάφοροι όταν, όλο και πιο συχνά, αντικρίζουμε γύρω μας το περιβόητο «πρόσωπο του Τέρατος».

Οσα συμβαίνουν αυτές τις μέρες στη Νομική είναι ο βίαιος, ο άτσαλος σπασμός μιας εποχής που αλλάζει χωρίς να μας ρωτάει, μιας εποχής που γεννά θύματα και θύτες. Κάποιοι διάλεξαν να σταθούν στο πλευρό των θυμάτων - ακόμα και αν το έκαναν με λάθος τρόπο, δεν μπορούμε να ταυτιστούμε με τους θύτες, με το «αλτ, τις ει, πυροβολώ!», αν και στις μέρες μας τα ίδια τα θύματα συχνά στέκονται σε αντίθετες όχθες.

πηγή: Εφημερίδα ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ