Το 10ο Συνέδριο της
ΠΟΣΔΕΠ, που ξεκινάει την Πέμπτη 13/01, γίνεται σε μια περίοδο όπου
ξεδιπλώνεται η μεγαλύτερη αμφισβήτηση του δημόσιου και δημοκρατικού
χαρακτήρα των πανεπιστημίων εδώ και πολλές δεκαετίες. Η πρόθεση της
κυβέρνησης είναι να εισάγει τη λογική της επιχειρηματικής διοίκησης και
του «ακαδημαϊκού μάνατζμεντ», να καταργήσει το αυτοδιοίκητο και τη
δυνατότητα συλλογικής διεκδίκησης μέσα στα ΑΕΙ, να επιτείνει την
εξάρτηση από ιδιωτικές «χορηγίες», να εισάγει τα δίδακτρα και την
εμπορευματοποίηση, να γενικεύσει την ελαστική εργασία και την επισφάλεια
στους διδάσκοντες, να περιορίσει την κριτική επιστημονική έρευνα, να
αποσυνδέσει πτυχία και επαγγελματικά δικαιώματα, να κλείσει ή
συγχωνεύσει πανεπιστημιακά τμήματα ιδίως σε περιφερειακά ΑΕΙ
Απέναντι
σε αυτή την πρόκληση η σημερινή ηγεσία της ΠΟΣΔΕΠ (ΚΙΠΑΝ – ΑΡΜΕ) έχει
αποδειχτεί όχι μόνο ανεπαρκής, αλλά και ουσιωδώς επικίνδυνη. Γέννημα της
λυσσαλέας επίθεσης στην προηγούμενη αγωνιστική ηγεσία της ομοσπονδίας
(με εμβληματικές μορφές τους Λάζαρο Απέκη και Γιάνη Μαΐστρο) και της
«ανακατάληψης» της ΠΟΣΔΕΠ από τις δυνάμεις του εκσυγχρονισμού, στήριξε
τη μεταρρύθμιση Γιαννάκου, αρνήθηκε να πάρει θέση απέναντι στη
νομιμοποίηση των ιδιωτικών «κολεγίων» και διέρρηξε την καθοριστική
συμμαχία των πανεπιστημιακών με τους αγωνιζόμενους φοιτητές και το
υπόλοιπο εκπαιδευτικό κίνημα. Μπροστά στον καταιγισμό λιτότητας που
έφερε το Μνημόνιο, αρνήθηκε τη συμπόρευση με τους υπόλοιπους
εργαζομένους επιλέγοντας να διεκδικήσει… «άρση του μισθολογικού πλαφόν»
για μια μικρή μειοψηφία καθηγητών που είναι βυθισμένοι στα ερευνητικά
προγράμματα. Απέναντι στο περιβόητο «Κείμενο Διαβούλευσης» απλώς
ψελλίζει μερικές γενικόλογες αντιρρήσεις, την ίδια στιγμή που αποδέχεται
πλήρως τη λογική του επιχειρηματικού πανεπιστημίου, τη διάλυση των
πτυχίων, την προσπάθεια πειθάρχησης του φοιτητικού κινήματος. Ακόμη και
οι τελευταίες μεγαλοστομίες απέναντι στον Υφυπουργό Πανάρετο μοιάζουν
περισσότερο με διεκδίκηση της δυνατότητας να συντάξει η ηγεσία της
ΠΟΣΔΕΠ την πανεπιστημιακή αντιμεταρρύθμιση, παρά με ειλικρινή προσπάθεια
ύψωσης αναχωμάτων απέναντι στις αντιεκπαιδευτικές πολιτικές.
Προφανώς
και αυτή η στάση της σημερινής ηγεσίας της ΠΟΣΔΕΠ πατάει πάνω σε
υπαρκτές τάσεις μέσα στα ΑΕΙ. Εκφράζει τους πανεπιστημιακούς εκείνους
χρησιμοποιούν την έρευνα για την ανάπτυξη ποικιλόμορφων επιχειρηματικών
δραστηριοτήτων, που διαπλέκονται με την πολιτική εξουσία, που προκρίνουν
την τεχνοκρατική αποστείρωση και την επιστημονικοφανή νομιμοποίηση των
σχέσεων εκμετάλλευσης και καταπίεσης, αλλά και τις συμμαχίες που μπορούν
να συγκροτούν γύρω τους σε ένα περιβάλλον που διευκολύνει τις ιεραρχίες
και τις εξαρτήσεις.
Όμως, υπάρχουν και άλλοι πανεπιστημιακοί.
Αυτοί που προσπαθούν να σεβαστούν την ιδιότητα του δασκάλου, που βλέπουν
την έρευνα ως διαδικασία παραγωγής κοινωνικά αναγκαίας γνώσης, που
επιμένουν να βλέπουν την εκπαίδευση ως δημόσιο αγαθό, που όποτε
χρειάστηκε βρέθηκαν στο πλευρό των φοιτητών, που διεκδικούν ένα δημόσιο
πανεπιστήμιο προσανατολισμένο στις κοινωνικές ανάγκες και ανοιχτό στις
ιδέες και τα κινήματα, που διαλέγουν το δρόμο της αντίστασης στις
πολιτικές που σαρώνουν κατακτήσεις αιώνων και αντιμετωπίζουν τους
εργαζομένους και τη νεολαία ως αναλώσιμο υλικό.
Απέναντι σε αυτό
το τοπίο η πανεπιστημιακή αριστερά πρέπει να εγκαταλείψει τυχόν
αυταπάτες για το «διάλογο», να μην εσωτερικεύσει την καθεστωτική
ρητορεία ότι η αγωνιστική στάση είναι «στείρος αρνητισμός», να μην
εμπλακεί σε μια εναγώνια αναζήτηση «θετικών προτάσεων». Οφείλει να
διαλέξει το δρόμο της σύγκρουσης και της ενωτικής δράσης για την
ανατροπή της επίθεσης, ξαναπιάνοντας το νήμα της αγωνιστικής κληρονομιάς
του κλάδου. Το Συνέδριο της ΠΟΣΔΕΠ έχει τη δυνατότητα να δείξει ότι ο
κλάδος των πανεπιστημιακών δεν θα γίνει συνεργός στην ολοκλήρωση της
άλωσης του πανεπιστημίου από τις δυνάμεις της αγοράς και γυρνάει την
πλάτη του στη λογική του αγοραίου ακαδημαϊκού μανδαρινισμού. Η απόρριψη
των προτάσεων του Υπουργείου, η άρνηση συμμετοχής στη «διαβούλευση» για
τις εκπαιδευτικές αναδιαρθρώσεις, η αγωνιστική και απεργιακή
κινητοποίηση στο πλευρό των αγωνιζόμενων φοιτητών και των εργαζομένων,
είναι η μόνη πραγματική στάση ευθύνης απέναντι στο δημόσιο πανεπιστήμιο
και την ιστορία των αγώνων γι’ αυτό.
πηγή: Αριστερό Βήμα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου