Η κρίση του πολιτικού συστήματος και η αντικαπιταλιστική Αριστερά

του Αντώνη Δραγανίγου

Ο στόχος της επόμενης περιόδου δεν μπορεί να είναι άλλος από την ανατροπή της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ και της πολιτικής - σφαγείο που προωθεί με την τρόικα.

Σύμφωνα με τον Τύπο αυτών των ημερών οι πρώτοι μήνες του 2011 θα είναι οι πιο κρίσιμοι της σύγχρονης μεταπολιτευτικής ιστορίας. Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ έχει στόχο να συνεχίσει τον οδοστρωτήρα της διάλυσης της κοινωνίας, μέσα σε ένα κλίμα ραγδαίας πολιτικής απονομιμοποίησης της ίδιας και του πολιτικού συστήματος, πρωτοφανούς κοινωνικής και οικονομικής κρίσης και δυσαρέσκειας των πιο πλατιών τμημάτων των εργαζομένων και τέλος συνέχισης της διεθνούς οικονομικής κρίσης, η οποία - ιδιαίτερα για την Ευρώπη και την ΕΕ - καλά κρατεί.
Η σύνοδος της ΕΕ, με την αναμενόμενη έγκριση του "μηχανισμού στήριξης" δεν φαίνεται να έλυσε κάποιο πρόβλημα. Αντίθετα επανέρχονται τα "σενάρια" για πολλαπλή διάσπαση της ευρωζώνης ώστε ο αναπτυγμένος πυρήνας "να μη φορτωθεί τα προβλήματα του χρέους" των υπολοίπων. Η βαθύτατη κρίση της ευρωπαϊκής στρατηγικής της αστικής τάξης είναι το πρώτο στοιχείο της περιόδου.
Παράλληλα βαθαίνει η κρίση του πολιτικού συστήματος. Δεν πρόκειται κυρίως "για στροφή στην απολιτικότητα" ή την "τυφλή βία", όπως αρέσκονται να "αναλύουν" οι αστοί κονδυλοφόροι, αλλά για την διάρρηξη των δεσμών πολύ πλατιών μαζών με τη ΝΔ και κυρίως με το ΠΑΣΟΚ, σημαντικό τμήμα των οποίων - ειδικά στην εργατική του βάση - αναζητά προς τα αριστερά, διαφοροποιείται από την ΠΑΣΚΕ, παίρνει μέρος στους αγώνες. Η κρίση του πολιτικού συστήματος και η τάση αλλαγής των συσχετισμών, με ανοιχτό το ενδεχόμενο σημαντικής ενίσχυσης της Αριστεράς και της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς, είναι το δεύτερο στοιχείο της περιόδου που ανοίγεται μπροστά μας.
Η συντηρητική μετάλλαξη και η δυνάμει αποδιάρθρωση του ΠΑΣΟΚ, μαζί με το πλήρες "αδιέξοδο" αυτής της πολιτικής, είναι που εντείνουν τις συγκρούσεις και τις αντιθέσεις στο επίπεδο των ηγετικών μερίδων του ΠΑΣΟΚ. Πολιτικές παρεμβάσεις σαν αυτή της Εκκλησίας αντανακλούν την όξυνση των αντιθέσεων και των προβληματισμών στο "στρατόπεδο" της αστικής τάξης, όπου η μικροαστική βάση της πυραμίδας της πλήττεται βάναυσα. Κρίση ηγεσίας και ένταση της διαπάλης των αστικών μερίδων, αυτό είναι το τρίτο στοιχείο.
Σοβαρότατο τέλος στοιχείο της περιόδου είναι η κρίση της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας, η πλήρης απονομιμοποίηση της ΓΣΕΕ υπό την ηγεσία του Γ. Παναγόπουλου. Η ολοσχερής απομόνωσή της στην απεργιακή συγκέντρωση της 15ης Δεκέμβρη στην Αθήνα και αντίστοιχα σε πολλές άλλες πόλεις (Θεσσαλονίκη, Πάτρα, Ηράκλειο, Χανιά κ.λπ.), η επιστροφή χιλιάδων διαδηλωτών στη ΓΣΕΕ για να διατρανώσουν με την κατάληψη του κτιρίου την αντίθεσή τους στο ξεπούλημα και να απαιτήσουν τη συνέχιση της πάλης, είναι χαρακτηριστικά αυτής της τάσης.
Τούτων δοθέντων ο στόχος για την επόμενη περίοδο δεν μπορεί να είναι άλλος από την ανατροπή της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ και της πολιτικής του σφαγείου που προωθεί με την τρόικα. Η έκρηξη των κοινωνικών αγώνων και της αδυναμίας του πολιτικού συστήματος να προχωρήσει την πολιτική του με την αποτροπή των πρωτοβουλιών ανασύνταξης του αστικού μπλοκ για τη "συντεταγμένη" συνέχιση της ίδιας, πάνω κάτω, πολιτικής.
Γιατί είναι σχεδόν βέβαιο ότι ποικίλες δυνάμεις και κέντρα του συστήματος κινούνται για τη συγκρότηση "συμπληρωματικών, διορθωτικών λύσεων" για τη συνέχιση της ίδιας πολιτικής, όπως οι προτάσεις για "οικουμενικές κυβερνήσεις με αναδιαπραγμάτευση του Μνημονίου" ή διεργασίες που είναι σε εξέλιξη τόσο "στα αριστερά" του ΠΑΣΟΚ, (Δημοκρατική Αριστερά, τμήμα των διαγραμμένων βουλευτών του ΠΑΣΟΚ) όσο και στα "δεξιά" του (Ντ. Μπακογιάννη).
Όμως μέσα στις συνθήκες της πρωτοφανούς επίθεσης, οι "διορθωτικές" κινήσεις, στο πλαίσιο του Μνημονίου και της κυρίαρχης πολιτικής, φαντάζουν αστείες. Η πολιτική της αντικαπιταλιστικής ανατροπής της επίθεσης θα αποκτά όλο και περισσότερο χαρακτήρα επιβίωσης για πλατιά στρώματα των εργαζομένων. Όταν το χρέος ξεπέρασε για πρώτη φορά το 2010 στις χώρες του ΟΟΣΑ κατά μέσο όρο το 100% του ΑΕΠ, ενώ δεκάδες πόλεις στη Γαλλία και την ίδια την Γερμανία, αλλά και ολόκληρες Πολιτείες στις ΗΠΑ είναι στα όρια της κατάρρευσης, η "παύση πληρωμών και η διαγραφή του χρέους", η κατακόρυφη αύξηση της φορολογίας του κεφαλαίου, η εθνικοποίηση των τραπεζών είναι αναπόδραστος μονόδρομος. Όταν η ΕΕ βαδίζει στο δρόμο μιας τερατώδους μετάλλαξης σε έναν μόνιμο μηχανισμό συντριβής των λαών και επιβολής των απαιτήσεων των Μέρκελ, Σαρκοζί κ.λπ., η έξοδος από την ευρωζώνη και την ΕΕ γίνεται όρος επιβίωσης των λαών. Όταν η ανεργία και η φτώχεια γίνονται συνώνυμο μιας κοινωνίας πλούτου και τεράστιων δυνατοτήτων, μόνο η αύξηση στους μισθούς στους μισθούς και τις συντάξεις, η μεγάλη, πανκοινωνική μείωση των ωρών εργασίας μπορεί να ανακουφίσει τους εργαζόμενους από το τέρας της φτώχειας και της ανεργίας. Όταν το κεφάλαιο ιδιωτικοποιεί μέχρι και τον αέρα που αναπνέουμε η "επιστροφή στο μέλλον" της κοινωνικής ιδιοκτησίας και του δημοκρατικού, εργατικού ελέγχου είναι η δική μας απάντηση.
Η αντικαπιταλιστική αυτή απάντηση σημαίνει αναπόφευκτα σε ρήξη με την αστική τάξη και τους διεθνείς ιμπεριαλιστικούς μηχανισμούς. Σημαίνει, στο μέτρο που προωθείται, μια μεγάλη ς έκτασης όξυνση της ταξικής αναμέτρησης, η οποία θα θέσει στην "ημερήσια διάταξη" το ερώτημα της εξουσίας στην ελληνική κοινωνία, ανοίγοντας το δρόμο για την αντικαπιταλιστική επανάσταση και την εργατική εξουσία. Από αυτήν την άποψη δεν έχει σχέση με τις προτεινόμενες "αριστερές κυβερνητικές λύσεις" που κινούνται από την αυταπάτη της φιλολαϊκής διαχείρισης του καπιταλισμού μέσα στην πιο βαθιά κρίση της ιστορίας του! Η εμβάθυνση και η ανάπτυξη αυτής της πολιτικής κατεύθυνσης είναι ο πρώτος όρος για τη ριζική αλλαγή του συσχετισμού δυνάμεων.
Η επείγουσα τομή στο εργατικό - συνδικαλιστικό και ευρύτερα στα λαϊκό κίνημα είναι τότε ο δεύτερος. Γιατί πράγματι την υπεράσπιση των κοινωνικών δικαιωμάτων και τη σύγκρουση με τις βασικές πλευρές της επίθεσης πρέπει να την "πάρει πάνω του " το ίδιο το εργατικό και λαϊκό κίνημα. Γιατί είναι ώρα για πρωτοβουλίες ενότητας και κοινής δράσης με στόχο ένα ποιοτικά και ποσοτικά ανώτερο συντονισμό ταξικών δυνάμεων, τα ΣΑΔΕΟ της νέας εποχής, που συγκροτημένα σε κάθε κλάδο "από κάτω μέχρι πάνω" θα απαντάνε στη κρίση του καπιταλισμού και την κρίση της γραφειοκρατίας πιο μαζικά, πιο δημοκρατικά και πιο μαχητικά από τους προκατόχους τους. Για μια αποφασιστική στροφή στα πιο εργατικά, πιο πληβεικά στρώματα της κοινωνίας που στενάζουν από τη φτώχεια και τη σύγχρονη εξαθλίωση, για μια σοβαρή ενίσχυση των στοιχείων περιφρούρησης και λαϊκής αυτοάμυνας του κινήματος, για όξυνση των μορφών πάλης. Άλλωστε ο ηρωικός αγώνας των κατοίκων και της νεολαίας στην Κερατέα δείχνει πολλά.
Η αντικαπιταλιστική Αριστερά πρέπει και μπορεί να μπει μπροστά στην πάλη των εργαζομένων σε αυτήν τη νέα περίοδο. Να συνδεθεί με τις πιο ριζοσπαστικές αγωνιστικές τάσεις και πρακτικές που αναδύονται από την κοινωνία, είτε αυτή είναι η "κατάληψη" των αμαξοστασίων της ΕΘΕΛ για τη ντεφάκτο επιβολή της 24ωρης απεργίας και η μαχητικότητα των απεργών του Μετρό, είτε αγώνες "τύπου Κερατέας".
Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ μπορεί, στο μέτρο που δένεται με αυτές τις πρωτοπόρες αγωνιστικές δυνάμεις και αναπτύσσει τη δημοκρατική της συγκρότηση, να μπει σε ένα νέο κύκλο ανάπτυξης και ουσιαστικού μετασχηματισμού σε εργατική κατεύθυνση, υπερβαίνοντας ουσιαστικά τα πολιτικά και κοινωνικοταξικά όρια της διαδικασίας συγκρότησής της.
Τέλος η αντικαπιταλιστική Αριστερά πρέπει να γίνει βηματοδότης μιας ευρύτερης πολύμορφης επικοινωνίας και αλληλεπίδρασης με τις αναπτυσσόμενες τάσεις αναζήτησης μιας σύγχρονης αντικαπιταλιστικής και κομμουνιστικής προοπτικής που αγκαλιάζουν σημαντικά τμήματα της βάσης της Αριστεράς, αλλά και του ΠΑΣΟΚ, ανεξάρτητα από το αν αυτές σήμερα προσανατολίζονται στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ ή όχι. Χρειάζεται για αυτό να αναπτύξει πιο επιθετικά πρωτοβουλίες ανατρεπτικής κοινής δράσης, ιδιαίτερα γύρω από τα ζητήματα αιχμής (παύση πληρωμών - διαγραφή του χρέους, ρήξη και έξοδος από ΕΕ-ΟΝΕ, ριζική βελτίωση της θέσης των εργαζομένων, ρήξη με τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία, δημοκρατικά δικαιώματα της εποχής) με κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις που συμφωνούν σε βασικές πλευρές τους, χωρίς αυτό να σημαίνει συνολική πολιτική συμφωνία με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και ανάπτυξη του πολιτικού - θεωρητικού διαλόγου, αξιοποιώντας κάθε πρωτοβουλία που μπορεί να συμβάλει σε αυτήν την κατεύθυνση.
Τα παλιά "κελύφη" της Αριστεράς έχουν μπει σε μια περίοδο αναδιάταξης και δοκιμασίας, άλλοτε μέσα από εμφανείς αναταράξεις, άλλοτε μέσα από υπόγειες αναζητήσεις χιλιάδων αγωνιστών. Όσο πιο γρήγορα αναπτυχθούν τα μαζικά αντικαπιταλιστικά και επαναστατικά ρεύματα της νέας εποχής, τόσο καλύτερα. Ο χρόνος δεν περισσεύει.

πηγή: Εφημερίδα ΠΡΙΝ