του Αντώνη Δραγανίγου
Αθήνα του Μνημονίου. Πολυτεχνείο 2012. Μία μέρα πριν έχουν συλληφθεί με γκαγκστερικό τρόπο από ασφαλίτες οι τρεις αγωνιστές στη Θεσσαλονίκη. Στην Αθήνα ο κόσμος που προσπαθεί να κατέβει στην πορεία βρίσκεται μπροστά σε ένα τείχος. Όλοι οι δρόμοι που οδηγούν στο κέντρο κλειστοί. Όλοι οι σταθμοί του μετρό σε μια τεράστια έκταση της πόλης κλειστοί. Περισσότεροι ακόμα και από την επίσκεψη Μέρκελ. Μόνο από την Ομόνοια μπορούσε κανείς να έχει πρόσβαση στο κέντρο.
Παρόλ’ αυτά, δεκάδες χιλιάδες κόσμου παίρνουν τη θέση τους για μια ακόμα φορά για να διαδηλώσουν ενάντια στην τρόικα, την τρικομματική αθλιότητα, τη βαρβαρότητα που συντρίβει ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων.
Φέτος υπάρχει μια διαφορά στη διαδρομή της πορείας. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και το ΚΚΕ έχουν ανακοινώσει τη συνέχιση της πορείας μέχρι την πρεσβεία του Ισραήλ. Μέχρι την πρεσβεία του κράτους τρομοκράτη για να διατρανώσουμε με τη δύναμη των χιλιάδων την καταδίκη μας στη νέα σφαγή που βρισκόταν σε εξέλιξη στην πολύπαθη Γάζα.
Καθώς η πορεία συνέχιζε τον δρόμο της με τα μαζικά και συγκροτημένα μπλοκ των φοιτητικών συλλόγων μπροστά, τα σωματεία και εν συνεχεία την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, τις άλλες δυνάμεις της «εκτός των τειχών Αριστεράς» (ΕΕΚ, Αντιιμπεριαλιστική Συνεργασία κ.λπ.), τον ΣΥΡΙΖΑ και πίσω το ΚΚΕ έρχεται η πληροφορία ότι ο δρόμος προς την πρεσβεία του Ισραήλ είναι κλειστός! Πράγματι, κλούβες και διμοιρίες έχουν αποκλείσει τη συνέχιση της πορείας στην Κηφισίας στο ύψος της Αλεξάνδρας!
Η πρόκληση είναι τεράστια. Μέρα Πολυτεχνείου, με όλη τη φόρτιση της ιστορικής μνήμης και η συνέχιση της πορείας να απαγορεύεται. Η κυβέρνηση και η εξουσία δεν κατέχει από μνήμες και τέτοια. Η στρατηγική συνεργασία Ελλάδας – Ισραήλ, οι αντιδραστικές βλέψεις ενός καπιταλισμού που υποβαθμίζεται και αναζητά τους προστάτες του, δεν αφήνουν περιθώρια για τέτοιες ευαισθησίες.
Οι φοιτητικοί σύλλογοι και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ που φτάνουν πρώτοι στον φραγμό σταματούν και παραμένουν συγκροτημένοι. Συνθήματα και προώθηση μέχρι τον φραγμό. Δεν φεύγουμε παρά μόνο για να πάμε στην ισραηλινή πρεσβεία! Αυτή είναι η απόφασή μας. Η απαγόρευση δεν θα περάσει. Και δεν υπήρχε καμία περίπτωση να περάσει!
Αντιπροσωπεία των φοιτητικών συλλόγων και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ διαμηνύουν την απόφασή μας στον αστυνομικό διευθυντή, τον εισαγγελέα που ήταν παρών (ο οποίος μας δήλωσε ότι από τον ίδιο δεν υπήρχε καμία εντολή απαγόρευσης συνέχισης της πορείας) και στην ηγεσία της ΕΛΑΣ και του υπουργείου. Οι απαντήσεις μονότονες! Είναι άνωθεν εντολή.
Η ώρα περνάει. Δεκάδες χιλιάδες κόσμος παραμένει συγκροτημένα στη θέση του. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ έχει δεδομένη απόφαση να μην περάσει η απαγόρευση. Το ΚΚΕ παρέμενε επίσης συγκροτημένο στην πορεία. Καταγγέλλει από τα μεγάφωνα την απαγόρευση και τις φήμες ότι έκανε «ξεχωριστή» συμφωνία με την αστυνομία να περάσει μόνο του προς την πρεσβεία (αφού πρώτα «σκουπιστεί» εννοείται η υπόλοιπη πορεία, δηλαδή οι φοιτητικοί σύλλογοι και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ που ήταν πιο μπροστά).
Κι ο ΣΥΡΙΖΑ; Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είχε κατ’ αρχάς απόφαση να φτάσει στην ισραηλινή πρεσβεία. Ήταν όμως φανερό ότι με την έκταση και την τροπή που πήραν τα γεγονότα, το θέμα είχε πάρει άλλη πολιτική διάσταση. Ότι επρόκειτο πλέον για ένα άλλο ερώτημα: Θα άφηνε η Αριστερά, την ημέρα του Πολυτεχνείου, την κυβέρνηση και το κράτος να την τσαλαπατήσει και να την εξευτελίσει με την απόφαση απαγόρευσης; Θα υποτασσόταν στη «νομιμότητα» της βίας, των φραγμών ή θα έδινε την πολιτική μάχη να σπάσει η απαγόρευση στον δρόμο;
Ο ΣΥΡΙΖΑ επέλεξε –με απόφασή του– το πρώτο. Παρά το γεγονός ότι ορισμένα στελέχη και βουλευτές του πίεζαν πράγματι στις διαβουλεύσεις για να αρθεί η απαγόρευση. Γιατί; Είναι η ανάγκη να δίνονται «εγγυήσεις νομιμότητας; Ήταν η ίδια σπουδή που έδειξε το καλοκαίρι για την αιφνίδια συνάντηση με τον ισραηλινό πρόεδρο; Ήταν η υποτίμηση της σημασίας να σπάει στον δρόμο η κυβερνητική βία λόγω ενός κυβερνητισμού που όλο και φουντώνει υποτάσσοντας τα πάντα (θέσεις, χαρακτήρας του νέου κόμματος και κινηματική πρακτική); Ας το απαντήσουν οι αγωνιστές του ΣΥΡΙΖΑ.
Το πιο σοβαρό συμπέρασμα αυτής της σημαντικής και συμβολικής στιγμής είναι άλλο. Αν το κίνημα είναι αποφασισμένο και συγκροτημένο, αν η Αριστερά –με όλες τις εκδοχές της και τις απόψεις της– μπορεί να ενωθεί στην δράση σε κατεύθυνση ανατροπής της επίθεσης, τότε το σύστημα δεν μπορεί να την αντιμετωπίσει. Φαντάζεται κανείς τον ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ με την πολιτικο-κοινοβουλευτική τους δύναμη και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ με την κινηματική και οργανωτική συγκρότηση, να λένε «πάρτε τους τραμπούκους σας από μπροστά μας για να μην τους πάρουμε μόνοι μας», τι θα γινόταν; Φαντάζεται κανείς, τι δύναμη και τι ανάσα θα έδινε σε έναν ολόκληρο κόσμο που πνίγεται από την επίθεση και νοιώθει ακάλυπτος από τη συντηρητική στάση της Αριστεράς, από την έλλειψη γραμμής ανατροπής και λογικής κοινής δράσης για την υλοποίησή της;
Δεν θέλει πολλές αποδείξεις. Μπορούσε να το δει κανείς στη χαρά και την απόφαση των χιλιάδων αγωνιστών που σήκωσαν τα πανό και συνέχισαν την πορεία προς την ισραηλινή πρεσβεία. Χωρίς την παρουσία του ΣΥΡΙΖΑ…
πηγή: Εφημερίδα ΠΡΙΝ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου