του Παναγιώτη Μαυροειδή
Οι ανυποψίαστοι για το τι έχουμε μπροστά μας, όλο και λιγοστεύουν. Ζούμε μια καταστροφή, που μπορεί να συγκριθεί μόνο με την εικόνα μιας ρημαγμένης χώρας μετά από συμμετοχή σε καθολική πολεμική σύρραξη. Λίγοι ρωτούν πλέον προς τα ‘’πού πηγαίνουμε;’’, αλλά ‘’τι να κάνουμε;’’
Το να πούμε ότι δεν έχουμε χρόνο, περισσεύει επίσης. Και αυτό όχι μόνο επειδή μέρα τη μέρα, μήνα το μήνα, το μαχαίρι μπαίνει όλο και πιο βαθειά με την εφαρμογή των αντιλαϊκών μέτρων. Αλλά και γιατί ήρθε και αυτή η φρίκη της Σαλαμίνας με το βασανισμό του Αιγύπτιου μετανάστη εργάτη, για να μας υπενθυμίσει ακόμη μια φορά, πως οι τρομαγμένοι με την κρίση αν δεν βαδίσουν συλλογικά, μπροστά και αριστερά, μπορεί και να διαλέξουν το δρόμο του ‘’κοινωνικού κανιβαλισμού’’ μεταξύ τους.
Προς τα πού να βαδίσουμε;
Δεν μπορείς να λύσεις ένα πρόβλημα, αν δε ξεδιαλύνεις την ουσία του, τις αφετηριακές αιτίες του.
Σήμερα το συνειδητοποιούμε όλο και περισσότεροι. Δεν προσθέτει κάτι η απλή καταγγελία των αλλεπάλληλων μέτρων κατά της κοινωνικής πλειοψηφίας.
Φαντάζει κολοβή η κατεύθυνση για ‘’τιμωρία των πολιτικών και ανατροπή του σάπιου πολιτικού συστήματος’’.
Αποδεικνύονται επίσης, μετέωρες οι θεωρίες που εστιάζουν την προσοχή τους στις (υπαρκτές ή/και ανύπαρκτες) ιδιαιτερότητες του ελληνικού καπιταλισμού, στην υστέρηση του σε σχέση με τους ‘’ευρωπαίους’’, στη διαφθορά, στην τεμπελιά και τον δήθεν διογκωμένο δημόσιο τομέα.
Φτάνουν δύο ειδήσεις της εβδομάδας που μας ήρθαν από δύο άλλες μεγάλες και βιομηχανικές χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, την Ισπανία και την Ιταλία.
Στην μεν πρώτη, 300 οικογένειες χάνουν κάθε μέρα το σπίτι τους, τη στιγμή που υπάρχουν 3.000.000 ολοκαίνουργες κενές κατοικίες. Ήδη 350.000 ισπανικές οικογένειες πέρασαν στην κατηγορία των ‘’νεοάστεγων’’
Στη γειτονική μας Ιταλία, η είδηση αναφέρει πως πρόκειται να κλείσουν τα καλοριφέρ στα σχολεία και να αυξηθούν οι ημέρες των διακοπών των μαθητών, εξαιτίας των περικοπών που επιβάλει τις αντίστοιχες δαπάνες η κυβέρνηση Μόντι.
Τα μαντάτα αυτά ήρθαν να προστεθούν στην σοβαρότερη είδηση πανευρωπαϊκής σημασίας: Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή πρότεινε τη δημιουργία Ταμείου για να βοηθήσει τους απόρους στην ΕΕ. Η Επιτροπή έχει προβλέψει προϋπολογισμό ύψους 2,5 δισεκατομμυρίων ευρώ για το Ταμείο για την περίοδο 2014-2020. Από τα 116 εκατομμύρια στην ΕΕ που διατρέχουν κίνδυνο φτώχειας ή κοινωνικού αποκλεισμού, περίπου 40 εκατομμύρια υποφέρουν από σοβαρές υλικές στερήσεις. Στην ΕΕ 25,4 εκατομμύρια παιδιά διατρέχουν κίνδυνο φτώχειας ή κοινωνικού αποκλεισμού. Για παράδειγμα, 5,7 εκατομμύρια παιδιά δεν έχουν τα μέσα για να αγοράσουν καινούργια ρούχα και 4,7 εκατομμύρια δεν έχουν δύο ζευγάρια παπούτσια στο σωστό μέγεθος (που να περιλαμβάνουν ένα ζευγάρι παπούτσια παντός καιρού).
Μήπως αυτά τα μέτρα αφορούν χώρες τύπου Εσθονίας; Να τι μας υπενθύμισε η Eurostat στην αρχή του μήνα: Νέο υψηλό κατέγραψε τον περασμένο μήνα η ανεργία στην Ευρωζώνη με τον συνολικό αριθμό των ανέργων να ανέρχεται σε 18,49 εκατομμύρια. Το υψηλότερο ποσοστό ανεργίας, της τάξεως του 25,8%, καταγράφεται και πάλι στην Ισπανία και ακολουθεί η Ελλάδα με 25,1%. Μηδενική ανεργία δεν υπάρχει πουθενά. Το χαμηλότερο ποσοστό, 4,4%, καταγράφεται στην Αυστρία.
Για να μην ξεχνιόμαστε, η ανεργία στις ΗΠΑ διαμορφώθηκε τον Σεπτέμβριο 7,8%. Όσο για το γίγαντα της ΕΕ Γερμανία, αυτή συντηρεί μια αναιμική πλέον ανάπτυξη με 6,9% ανεργία, αλλά και 7,3 εκατομμύρια γερμανούς εργαζόμενους, με mini-jobs που σημαίνει αμοιβή κάτω από 400 ευρώ!
Ποιος θα πληρώσει;
Η σκληρή πραγματικότητα μας λέει πως δε χρειαζόμαστε περισσότερη ΕΕ, ούτε περισσότερο καπιταλισμό και οικονομία της αγοράς. Άλλο αν πολλοί δημοσιογράφοι, πολιτικοί, διανοούμενοι είναι απόλυτα στρατευμένοι στην υπεράσπιση αυτού του καταστροφικού δρόμου.
Πυρήνας της σημερινής καταστροφής είναι η καπιταλιστική κρίση. Αυτή επιτείνεται λόγω της συμμετοχής της Ελλάδας στην ΕΕ ως περιφερειακή χώρα, με την ειδική διάσταση που έχει το ζήτημα του χρέους.
Δεν υπάρχει διέξοδος από την κρίση, αν δε ματώσει κάποιος. Σε πείσμα της μικροαστικής και μοδάτης αριστεράς που χρόνια τώρα λοιδορούσε όσους έθεταν το ‘’κοινωνικό ζήτημα’’ στο κέντρο της αριστερής κομμουνιστικής πολιτικής και μιλούσαν για απαρχαιωμένο ‘’εργατισμό’’, ήρθε η τρόικα να μας βγάλει από τον ύπνο.
Για το κεφάλαιο, η πολιτική λύση είναι απλή: Σφαγιασμός των εργαζομένων και κράτημα της Ελλάδας στην ευρωζώνη και την ΕΕ.
Για τον κόσμο της εργασίας, τους άνεργους, τους φτωχούς που πληθαίνουν, η διέξοδος είναι στην επιβολή συνολικών πολιτικών και κοινωνικών μέτρων σε αντικαπιταλιστική κατεύθυνση και με απαραίτητη την έξοδο από ευρωζώνη και ΕΕ.
Υπάρχει δυνατότητα ανατροπής;
Διαμορφώνεται σήμερα μια πλειοψηφική ζώνη κοινωνικής δυσαρέσκειας στα εργαζόμενα, εργατικά και μικροαστικά στρώματα, με την πεποίθηση ότι είναι υπό συνεχή διωγμό και σε απειλή εξόντωσης.
Η κινεζοποίηση των μισθών ή των εργασιακών σχέσεων, μαζί και η ιδιωτικοποίηση των πάντων, που αποτελούν την αντιδραστική απάντηση των αστικών δυνάμεων στην κρίση, δεν είναι καθόλου δεδομένο ότι μπορούν να εξασφαλίσουν μια καπιταλιστική επανεκκίνηση ανάπτυξης με αντεργατικά έστω χαρακτηριστικά. Η αδυναμία αυτή σχετίζεται με λόγους (έλλειψης)‘’συγκριτικών πλεονεκτημάτων’’, γεω-στρατηγικούς λόγους αστάθειας και ρευστότητας στην περιοχή, ευρύτερης καπιταλιστικής κρίσης, εξελίξεων στην ευρωζώνη.
Η αδυναμία αυτή αποτελεί πρόσθετο εμπόδιο για την ενοποίηση των αστικών δυνάμεων, και πολύ περισσότερο για την οικοδόμηση κοινωνικών συμμαχιών με μεσαία στρώματα και τμήματα της εργατικής τάξης.
Ο ειδικός χαρακτήρας της επίθεσης με την συντριβή και των μεσαίων στρωμάτων (αστικών, μικροαστικών και εργατικών), δίνει μια εκρηκτική διάσταση στα πράγματα, καθώς αποδομείται ένα βασικό γνώρισμα της ελληνικής καπιταλιστικής κοινωνικής δομής.
Υπάρχει επίσης το δεδομένο της αποσάθρωσης των αστικών πολιτικών κομμάτων.
Με άλλα λόγια, μαζί με την οικονομική κρίση, δυναμώνουν οι όψεις μιας βαθειάς πολιτικής κρίσης.
Ο κόσμος δεν πείθεται εύκολα πλέον, πως είναι καλύτερα να μείνουν τα πράγματα όπως έχουν. Αντίθετα, είναι ευεπίφορος για κάποια μεγάλη αλλαγή. Είναι έτοιμος να στηρίξει ή να ανεχτεί μια ριζική πολιτική στροφή στα πράγματα, ακαθόριστη και αδιαμόρφωτη ακόμη και εδώ είναι η ευθύνη της αντικαπιταλιστικής αριστεράς και της κομμουνιστικής πρωτοπορίας.
Όχι μόνο δεν είμαστε αδιάφοροι στην πολιτική στροφή που αναζητά ο κόσμος, αλλά έχουμε και την αυτοπεποίθηση να θεωρούμε ότι ο δρόμος της αντικαπιταλιστικής ανατροπής της επίθεσης με ξεσηκωμό και εξέγερση είναι εντός συζήτησης. Κάτω από ορισμένες προϋποθέσεις μπορεί να σφραγίσει τις εξελίξεις σε αυτή ή την επόμενη φάση.
Η πολιτική στρατηγική ΣΥΡΙΖΑ και οι διορθώσεις της
Ο ΣΥΡΙΖΑ απαντά στην ανάγκη πολιτικής στροφής με το ζήτημα της αλλαγής κυβέρνησης. ‘’Αν πάρουμε το τιμόνι, θα αλλάξουν τα πράγματα. Δεν μπορεί να γίνουν πολλά. Δεν είναι εύκολο, αλλά από το Σαμαρά θα είναι καλύτερα. Δεν παίζει καθοριστικό ρόλο το πρόγραμμα αυτή τη στιγμή. Αντίθετα, χρειάζεται μια μετριοπάθεια και προσοχή απέναντι στις προβοκάτσιες τους συστήματος’’. Αυτή είναι η βασική συλλογιστική. Θεμέλιο του προγράμματος του η παραμονή στην ευρωζώνη και η ‘’σταθεροποίηση’’ (συμπεριλαμβανόμενης και του σημερινού χαμηλού επιπέδου των μισθών), ως προϋπόθεση ενός δρόμου ανόρθωσης. Απουσιάζει κάθε αναφορά ρήξης με το ελληνικό κεφάλαιο, εκτός από την ρητορική για αυξημένη φορολογία και τις κατηγορίες ενάντια στους ‘’καναλάρχες’’ και την ‘’τραπεζοκρατία’’.
Πλευρές αυτής της στρατηγικής είναι η ‘’νομιμότητα’’ και η ‘’αλληλεγγύη’’, που αντιπαρατίθενται και αντικαθιστούν σχεδόν ολοκληρωτικά την ανάγκη του ανατρεπτικού αγώνα. Και τα δύο υποτάσσονται στην θεωρία του ‘’ώριμου φρούτου’’ για την κατάρρευση και εκλογική ήττα της μνημονιακής συγκυβέρνησης.
Η ‘’ενότητα της αριστεράς’’ υποσκελίζεται πλέον από την πρόσκληση για την ‘’δημοκρατική παράταξη’’, με το βλέμμα στραμμένο στα κομμάτια του ΠΑΣΟΚ αλλά και της ΔΗΜΑΡ.
Αν αυτός είναι ο βασικός προσανατολισμός του ΣΥΡΙΖΑ, στις αριστερές τάσεις του ΣΥΝ ή σε άλλες οργανώσεις εντός και εκτός ΣΥΡΙΖΑ, φαίνεται πως πέφτει το καθήκον της συμπλήρωσης ή/και διόρθωσης της πολιτικής στρατηγικής του, στην βάση ενός εναλλακτικού σχεδίου.
Έχει ενδιαφέρον να σχολιαστεί η προβληματική που αναπτύσσεται από το Αριστερό Ρεύμα του ΣΥΝ και ειδικότερα από την πολιτική ομαδοποίηση που συγκροτεί ο ιστότοπος iskra.gr.
To ζήτημα της αριστερής κυβέρνησης είναι φυσικά αφετηριακό για αυτές τις δυνάμεις, ενώ δεν φαίνεται να είναι το αντικαπιταλιστικό και αντι-ΕΕ πρόγραμμα. Στην καλύτερη των περιπτώσεων υπάρχει μια καταφυγή σε ένα εγκαταλελειμμένο σύνθημα του ΣΥΡΙΖΑ ‘’Καμία θυσία για το ευρώ’’. Αυτό το σύνθημα όμως, θα είχε νόημα τις παραμονές της ένταξης στην ευρωζώνη πριν 10 χρόνια, όταν δυστυχώς ο ΣΥΝ τάχθηκε υπέρ. Από τότε έγιναν πάμπολλες θυσίες για το ευρώ, τώρα γίνονται πραγματικά ολοκαυτώματα για να μείνουμε σε αυτό και έπονται μεγάλες σφαγές αν παραμείνει η Ελλάδα στο ευρώ.
Οι δυνάμεις αυτές δεν παίρνουν θέση και δεν αντιπαλεύουν το πρόγραμμα ήττας του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν τοποθετούνται επί της ουσίας για αυτό, δεν διαφοροποιούνται.
Στο όνομα ενός αυτοκτονικού ‘’δημοκρατικού συγκεντρωτισμού’’, σιωπούν για την ‘’αριστερή’’ λιτότητα για την οποία κάνει λόγο ο Σταθάκης αλλά και το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ και για την ευρωλαγνεία.
Την ίδια στιγμή, καλούν άλλους να λύσουν το πρόβλημα αυτής της κριτικής. Συχνά μάλιστα τους..εγκαλούν κιόλας. Έτσι λοιπόν, το ΚΚΕ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, καθίστανται υπεύθυνοι για την ‘’έλλειψη προετοιμασίας’’ ή/και την αποτυχία μιας κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ και καλούνται να τη στηρίξουν.
Θυμίζουν το χωρικό ο οποίος, αυτός ο ίδιος, απρόσεχτος, έβαλε φωτιά στο σπίτι του, και στη συνέχεια το άφησε φλεγόμενο και κατέβηκε στην πλατεία για να καταγγείλει στον παπά τους γείτονες του ότι δεν είδαν τον καπνό και δεν έτρεξαν να τον βοηθήσουν.
ΚΚΕ: ‘’Είναι στραβός ο γιαλός ή στραβά αρμενίζουμε;’’
Το ΚΚΕ, δυστυχώς, φαίνεται πως δεν εκτιμά ότι υπάρχει δυνατότητα πολιτικής στροφής με εν δυνάμει αριστερά και επαναστατικά χαρακτηριστικά. Η άποψη του περίπου λέει: ‘’Μην εμπιστεύεσαι το ΣΥΡΙΖΑ, μην τρέφεις αυταπάτες. Ας μη σπαταλάμε δυνάμεις με τυχοδιωκτισμούς και φρούδες ελπίδες. Ισχυρό ΚΚΕ, ισχυρό κίνημα, μόνη λύση η λαϊκή εξουσία’’. Για το πώς θα φτάσει εκεί, δεν αναπτύσσεται κάποιος ιδιαίτερος προβληματισμός.
Το ΚΚΕ, δεν έχει επικοινωνία με τους μετασχηματισμούς στη πολιτική συμπεριφορά του κόσμου. Δεν πάει καθόλου σε αυτόν, περιμένει να πάει ο κόσμος σε αυτό. Ο κόσμος του ζει μια ιδιότυπη απογοήτευση: Είναι βέβαιοι ότι έχουν δίκιο στα γενικά (καπιταλισμός, κρίση),απορούν πως δε τα καταλαβαίνει ο κόσμος. Διερωτούνται αν είναι αποτελεσματικός ο πόλεμος εναντίον όλων στην αριστερά που έχουν κηρύξει, αλλά από την άλλη πραγματικά τους φαίνεται ασυνήθιστο να συμπαραταχθούν με κομμουνιστικές δυνάμεις όπως η ΑΝΤΑΡΣΥΑ.
Αντικαπιταλιστική στρατηγική λαϊκής και εργατικής ανατροπής
Οι δυνάμεις της αντικαπιταλιστικής αριστεράς, όχι απλά δικαιούνται, αλλά και υποχρεούνται, να προβάλλουν σήμερα το αναγκαίο πρόγραμμα και τα πολιτικά συνθήματα δράσης, ώστε να συμβάλλουν σε μια λαϊκή και εργατική ανατροπή. Ο συσχετισμός δυνάμεων είναι ούτως ή άλλως ρευστός και στο λαό και στην αριστερά και δεν υπάρχει καμία δικαιολογία για υπεκφυγές.
Τι θα μπορούσε να προβληθεί;
Σημείο πρώτο: Αντικαπιταλιστικό και αντι-ΕΕ πρόγραμμα
Η απάντηση στα ζωτικά προβλήματα της κοινωνικής πλειονότητας δεν μπορεί παρά να αναζητηθεί σε μια αντικαπιταλιστική πολιτική με δύο αφετηριακά στοιχεία.
Ξεκινάμε, είναι η πρώτη αφετηρία, από την ανάγκη να χάσει πλούτο, ιδιοκτησία και εξουσία το κεφάλαιο. Ή αυτοί ή το 1,5 εκατομμύριο άνεργων, οι κακοπληρωμένοι εργαζόμενοι, οι φτωχοί, οι κατεστραμμένοι αγρότες και μικρομεσαίοι. Αυτό σημαίνει εθνικοποιήσεις, αύξηση μισθών, μείωση ωρών εργασίας, εργατικό έλεγχο, φορολογία στο κεφάλαιο και άλλα αντικαπιταλιστικά μέτρα.
Για να συμβεί αυτό- ερχόμαστε στο δεύτερο στοιχείο-, πρέπει να σπάσει ο δεσμός αίματος κεφαλαίου - ΕΕ με αποχώρηση από αυτήν. Άρνηση πληρωμής του χρέους, αλλιώς δεν υπάρχει αγροτική παραγωγή, δεν υπάρχουν δουλειές και βιομηχανική πολιτική, δεν υπάρχουν μισθοί
Σημείο δεύτερο: Μέτωπο Ρήξης και Ανατροπής - Λαϊκός ξεσηκωμός και εξέγερση
Το πρόγραμμα αυτό δεν παίρνει άδεια εφαρμογής από το κατεστημένο. Η κατεύθυνση αυτή, μόνο επιβάλλεται από τον κοινωνικό και πολιτικό αγώνα. Προετοιμαζόμαστε για την επιβολή του, που σημαίνει οργανώνεται ο λαός, πριν από όλα ένα άλλο εργατικό κίνημα με ανεξάρτητο κέντρο αγώνα. Στοχεύουμε συνειδητά σε παλλαϊκό ξεσηκωμό και εξέγερση, που σημαίνει οικοδόμηση οργάνων αγώνα, σε χώρους δουλειάς, κλάδους και σε κατοικία. Οργάνωση, συντονισμός, γενική πολιτική απεργία, κατάληψη δημοσίων χώρων και επιχειρήσεων, διαδήλωση, συντονισμοί και συντονισμός των συντονισμών. Κοινωνικό και πολιτικό μέτωπο ρήξης και ανατροπής για ανατροπή της κυβέρνησης. Συγκρότηση ντε-φάκτο λαϊκής κυβέρνησης και άλλων κεντρικών θεσμών της εξέγερσης, ως αναγκαίων οργάνων επιβολής της λαϊκής θέλησης για κατάργηση μνημονίων και χρέους και έξοδο από την ΕΕ και την ευρωζώνη. Θα είναι ένα αποφασιστικό βήμα για την αποφασιστική σύγκρουση με το αστικό κράτος, την κατάργηση του μονοπωλίου βίας της κυρίαρχης τάξης και των μηχανισμών της. Είναι προϋπόθεση για μια πραγματικά ελεύθερη έκφραση του λαού, με εκλογή τοπικά και κεντρικά ανακλητών εκπροσώπων. Σε μια πορεία ουσιαστικής δημοκρατίας με νέους θεσμούς ή/και με αναγέννηση παλιότερων που έχουν εκφυλιστεί στο πλαίσιο της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας.
Σημείο τρίτο: Αγωνιστική αλληλεγγύη και άλλη διεθνοποίηση
Μια ανατροπή αυτού του τύπου την Ελλάδα, μπορεί να πυροδοτήσει ανατροπές στο νότο της Ευρώπης και να δημιουργήσει άλλες υλικές και πολιτικές προϋποθέσεις για διεθνοποίηση προς όφελος των λαών στη νότια Ευρώπη αλλά και το Μεσόγειο. Έχουν δύναμη οι λαοί στην περιοχή, κανείς δεν είναι σε απομόνωση.
Σημείο τέταρτο: Αντικαπιταλιστικός πόλος - Να ηττηθεί η στρατηγική αστικής διαχείρισης
Οι σχηματισμοί της κοινοβουλευτικής αριστεράς, για διαφορετικούς λόγους, δεν είναι ικανοί για αυτά τα καθήκοντα. Μας οδηγούν σε ήττα ή σε παροπλισμό. Χρειαζόμαστε μια άλλη αριστερά και αυτό σημαίνει οικοδόμηση ενός μαζικού αριστερού αντικαπιταλιστικού πόλου που θα υπηρετεί χωρίς ταλάντευση αυτή την κατεύθυνση. Θα δρα σε κοινή δράση με την κοινοβουλευτική αριστερά, αλλά δεν θα περιορίζεται σε αυτό, ούτε μόνο στο να πιέζει. Θα δρα με πραγματική πολιτική ιδεολογική και κινηματική αυτοτέλεια, ως κινητήρας μιας συνολικής αναμόρφωσης της αριστεράς και του λαϊκού κινήματος.
Δεν αναμένουμε αδρανείς προσδοκώντας σε μια αποτυχία της στρατηγικής ΣΥΡΙΖΑ. Ούτε καταναλωνόμαστε σε μια ατελέσφορη προσπάθεια διόρθωσης και τελικά κριτικής υποστήριξής του. Μαχόμαστε σήμερα για να αποκτήσουν ηγεμονία τα βασικά στοιχεία μιας αντικαπιταλιστικής πολιτικής, με ήττα των πολιτικών στρατηγικών της ενσωμάτωσης στο σύστημα. Σήμερα, πριν πληρώσουμε όλοι την ήττα τους.
Σημείο πέμπτο: Ανατροπή και εργατική εξουσία
Η αντικαπιταλιστική ανατροπή της επίθεσης, μια πολιτική στροφή με λαϊκή εξέγερση από τα κάτω, δεν μπορεί και δε θα σταθεί μετέωρη. Θα βρεθεί αντιμέτωπη με τον σκληρό πυρήνα του αστικού κράτους και την ΕΕ. Η αντικαπιταλιστική αριστερά θέτει το ζήτημα της προετοιμασίας για την συνολική σύγκρουση και την επανάσταση. Διαφορετικά το όποιο βήμα είτε θα απορροφηθεί στο σύστημα είτε θα συντριβεί.
Έχουμε πλήρη συναίσθηση ότι δεν θα παιχθούν όλα σε μια ζαριά. Έχουμε ένα σκληρό πόλεμο μπροστά μας, με εφορμήσεις και υποχωρήσεις. Η αντικαπιταλιστική επαναστατική πολιτική είναι αναγκαία σε κάθε φάση, ως ο βασικός ακρογωνιαίος λίθος που θα διεκδικεί να πάνε τα πράγματα μπροστά και να μεταφέρεται η αντιπαράθεση στον καυτό στίβο της ανάγκης για λαϊκή επιβίωση και της ταξικής πάλης.
Δέσμευση, τόλμη, πειθαρχία στην κοινωνική ανάγκη
Κανένα σχέδιο, κανενός κόμματος, μετώπου ή κινήματος-στο βαθμό που μιλάμε για αυθεντικές λαϊκές εξεγέρσεις και επαναστάσεις- δεν εξελίχθηκε ποτέ όπως το είχαν στο νου και στο χαρτί οι εμπνευστές του.
Η διαλεκτική του πραγματικού αγώνα, δημιουργεί τις δικές της πρωτότυπες εκδοχές. Το οποιοδήποτε πολιτικό πρόγραμμα όχι μόνο δεν αποτελεί αυτοσκοπό και εργολαβία, αλλά συνειδητά πρέπει να περιλαμβάνει την δυνατότητα αναίρεσης του. Μοναδικός γνώμονας η κοινωνική ανάγκη.
Σήμερα, πρέπει να ζήσει ο λαός. Να βγει νικητής απέναντι σε αυτή την πρωτόφαντη καπιταλιστική επίθεση.
Οι πολιτικές στρατηγικές της αριστεράς, αν είναι διατυπωμένες με πραγματικά ανιδιοτελή τρόπο, στρατευμένες στις ανάγκες του αγώνα, θα κριθούν μέσα σε αυτόν.
Να δοκιμάσουμε λοιπόν.
Γιατί όχι αριστερός συντονισμός, κοινή δράση της αριστεράς, χωρίς ελάχιστα ή άλλα προαπαιτούμενα; Με αγωνιστικό πνεύμα, συντροφικότητα, αλληλεγγύη.
Τι κάνουμε για τη συνέχεια των αγώνων;
Γιατί όχι από κοινού υποστήριξη απεργιακής συνέχειας εκτός ΓΣΕΕ/ΑΔΕΔΥ;
Γιατί όχι καταλήψεις όλων των Περιφερειών ή των ΔΟΥ ή άλλων δημόσιων χώρων;
Είναι εκτός συζήτησης άραγε η αποχώρηση των βουλευτών της αριστεράς από τη Βουλή και η συγκρότηση ανταγωνιστικού κέντρου προς το συστημικό μπλοκ;
Ανατροπή χωρίς ξεσηκωμό και εξέγερση;
Επιχειρήματα μπορούν να ακουστούν πολλά.
Ένα είναι το ουσιαστικό: ‘’Ο κόσμος δε θα ήθελε μια εξέγερση. Θα προτιμούσε πιο ήρεμα πράγματα.’’
Και ποιος αλήθεια δε θα το προτιμούσε;
Η ιστορία, η ταξική πάλη, δεν προχώρησε όμως ποτέ με τις προτιμήσεις, ούτε με τις αυταπάτες.
Και έχει σημασία το αποτύπωμα που αφήνει η ιστορία. Όχι μόνο των εργατικών και σοσιαλιστικών αγώνων.
Δεν θυμάμαι να τραγουδάμε σε κάποια ταβέρνα κάτι για την εκλογική επιτυχία της ΕΔΑ το 1958, ούτε για το αλήστου μνήμης ‘’ΚΚΕ-αλλαγή-β’ κατανομή-17%’’
Τι τραγουδούν οι οργισμένοι και εξεγερμένοι αιώνες τώρα σε τούτο τον τόπο;
Πότε θα κάμει ξαστεριά,
πότε θα φλεβαρίσει,
να πάρω το ντουφέκι μου,
την έμορφη πατρόνα,
να κατεβώ στον Ομαλό,
στη στράτα του Μουσούρου,
να κάμω μάνες δίχως γιους,
γυναίκες δίχως άντρες,
να κάμω και μωρά παιδιά,
να κλαιν' δίχως μανάδες,
να κλαιν' τη νύχτα για νερό,
και την αυγή για γάλα,
και τ' αποδιαφωτίσματα
τη δόλια τους τη μάνα...
Σκέφτηκε μήπως να πει κανείς ότι το τραγούδι αυτό του αγνώστου δημιουργού, υμνεί κάποια …βαρβαρότητα; Ή, αντίθετα, στεκόμαστε όλοι, ασυναίσθητα και αυθόρμητα, στη βαθύτερη σοφία του, πως χωρίς σκληρό και ανελέητο αγώνα οι αδικημένοι και καταπιεσμένοι, θα είναι και οι μονίμως ηττημένοι;
* το άρθρο γράφηκε για το τεύχος 18 του ηλεκτρονικοιύ περιοδικού baboushka
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου