«ΟΙ ΜΕΡΕΣ ΤΗΣ ΑΦΘΟΝΙΑΣ ΣΑΣ ΕΙΝΑΙ ΜΕΤΡΗΜΕΝΕΣ»

Κάθε εποχή κρίσης, φέρει το στίγμα και τη σφραγίδα του πολέμου. Η ιστορία του 20ου αιώνα το έχει δείξει καθαρά. Η ιστορία του 21ου, επαναλαμβάνεται για να κάνει κυρίαρχη την πλευρά που πάντα εμφανιζόταν ως μια σημαντική υπογράμμιση: τη βαθιά κοινωνική του φύση.

Στη Β. Αφρική, και γενικά στις αραβικές χώρες, το ένα μετά το άλλο απολυταρχικά καθεστώτα καταρρέουν ή συγκλονίζονται από βαθιές ταξικές συγκρούσεις. Σε αυτές τις χώρες, στην αρχή του νέου ιστορικού γύρου της ταξικής πάλης, φαίνεται πως δοκιμάζεται το πραγματικό πρόσωπο της δημοκρατίας, ως σύγχρονος ολοκληρωτισμός, το διεθνές σύστημα του κεφαλαίου, ως επιθετική μηχανή διεξαγωγής ενός διεθνούς κοινωνικού πολέμου, η ίδια η εμβάθυνση της εκμετάλλευσης για τη διάσωση των ποσοστών κέρδους των πολυεθνικών-πολυκλαδικών μονοπωλίων και των εθνικών κλάδων παραγωγής, ως διαρκής και γενικευμένη κατάσταση εκτάκτου ανάγκης - οικονομική, πολιτική και στρατιωτική.

Με κινητήρια δύναμη τη νεολαία, τους εργάτες, τους αποκλεισμένους, λαϊκές εξεγέρσεις βάζουν καθοριστικά τις ανάγκες του κόσμου της εργασίας ανά την υφήλιο, που μεταλλάσσεται και ασφυκτιά υπό το βάρος της καπιταλιστικής κρίσης. Η εξαθλίωση, η άνοδος των τιμών στα τρόφιμα και η ανεργία, οι ιδιωτικοποιήσεις και όλο το εκεί «πακέτο μέτρων» του ΔΝΤ συναντήθηκαν με την καταπίεση, τις δικτατορίες και την καταστολή, δημιουργώντας το εκρηκτικό μείγμα που ξεσπά.

Κοινός παρανομαστής είναι ότι οι σύγχρονοι κολασμένοι, από το Καπιτώλιο του Ουισκόνσιν και την Κερατέα ως την Τυνησία και την Αίγυπτο, μπορούν να καθορίζουν τις εξελίξεις, κάνοντας τους ισχυρούς να τρομοκρατούνται.

Αυτοί αντεπιτίθενται αγριότερα: Ο αιγυπτιακός στρατός «φέρνει τη δημοκρατία», ο Σαουδάραβας μονάρχης εισβάλει στο Μπαχρέιν, στη Συρία βάφονται με αίμα οι πορείες, οι βόμβες της ιμπεριαλιστικής επέμβασης πέφτουν στη Λιβύη σκοτώνοντας αμάχους που υποτίθενται ότι προστατεύουν.

Καταλαβαίνουμε τις «ανθρωπιστικές αιτίες» της επίθεσης: Η αγωνία για τα πετροδολάρια και τις επιχειρηματικές συμφωνίες δις, το μοίρασμα της νέας πίτας, που δεν μοίραζε καλά ο Καντάφι, η βίαια ανάγκη αλλαγής του εγχώριου και διεθνούς συσχετισμού δύναμης υπό την απειλή των όπλων της διεθνούς τρομοκρατίας του κεφαλαίου. Ο φόβος για την αμφισβήτηση των διεθνών συνθηκών και τη διευθέτηση των καπιταλιστικών-ενδοιμπεριαλιστικών αντιθέσεων πάνω στην εξόντωση ολόκληρων λαών (βλ. την αγωνία των ΗΠΑ, κατά τη διάρκεια της αιγυπτιακής εξέγερσης, για τις συμφωνίες Ισραήλ-Αιγύπτου και τη μετατροπή της Γάζας σε περίκλειστη φυλακή, τις διαφωνίες ΗΠΑ-Ευρωπαίων-Ρωσίας-Κίνας, χωρίς φυσικά βέτο στον ΟΗΕ). Η ανάγκη οι ιμπεριαλιστές να συνεχίσουν να ξεζουμίζουν τη Β. Αφρική, με καύσιμο της εκμετάλλευσης την εξαθλίωση των εργαζομένων στις ανεπτυγμένες κοινωνίες του διεθνούς πλέγματος του κεφαλαίου.

Η Ελλάδα πρωταγωνιστεί, συμμετέχει στο ναυτικό αποκλεισμό και στην εφαρμογή ζώνης επιτήρησης πτήσεων, έχοντας το νου της στην ένταση του ελληνοτουρκικού ανταγωνισμού για τη διεκδίκηση ρόλου περιφερειακής ιμπεριαλιστικής δύναμης. Με τρεις βάσεις, που την κάνουν ένα απέραντο αεροπλανοφόρο, φρεγάτες, ελικόπτερα κι αεροπλάνα. Με την 71η Αερομεταφερόμενη Ταξιαρχία έτοιμη να συμμετέχει σε χερσαία επέμβαση που θα παρουσιαστεί ως «ανθρωπιστική επιχείρηση», που ήδη αποφάσισε η Ε.Ε. και σχεδιάζει το ΝΑΤΟ. Με τη Σούδα να έχει στρατηγικό ρόλο στην επέμβαση.

Είναι η πιο βάρβαρη όψη του πολέμου που έχουν κηρύξει οι κυβερνήσεις, το κεφάλαιο, η ΕΕ, το ΝΑΤΟ και το ΔΝΤ στους κάτω. Στους ίδιους τους φαντάρους, που προσφέρουν τζάμπα εργασία, κάτω από άθλιες συνθήκες, για τις ανάγκες του εθνικού στρατού. Στους εργαζόμενους, που δουλεύουν κάτω από διαρκώς επιδεινούμενες συνθήκες κοινωνικού μεσαίωνα, για τις ανάγκες των πολεμικών εξοπλισμών, της εθνικής οικονομίας και του κεφαλαίου. Στους εκατοντάδες χιλιάδες απολυμένους, που βλέπουν τη ζωή τους να καταρρέει για τις ανάγκες διάσωσης του προϋπολογισμού.

Οι ίδιοι που μιλάνε για τον ανθρωπισμό και την προστασία της δημοκρατίας, πνίγουν τους μετανάστες από την Αφρική σε Αιγαίο και Ιόνιο. Καταγγέλλουν τις κοινωνικές ανισότητες της Λιβύης του «παρανοϊκού Καντάφι», αλλά κλείνουν σχολεία, νοσοκομεία και συγκοινωνίες, δίνοντας 23 δις ευρώ για όπλα, 500 εκατομμύρια το χρόνο για αποστολές εκτός συνόρων, 7 εκατομμύρια τη μέρα για τη δολοφονική επίθεση. Στέλνουν τους πολυεθνικούς μισθοφορικούς στρατούς που σκοτώνουν στη Λιβύη, ενώ απολύουν σωρηδόν εργαζομένους σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, και αντικαθιστούν τους Έλληνες μισθοφόρους του χιλιάρικου (ΕΠΟΠ) με νέους των 400 (ΕΕΦΟΠ), για τα συμφέροντα του ελληνικού κεφαλαίου σε Μ. Ανατολή και Αφρική. Η «Eλλάδα του χρέους» δηλώνει ευθαρσώς πως «υπάρχουν λεφτά» όταν πρόκειται για τις πολεμικές εκστρατείες και το αιματοκύλισμα λαών!

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΗΝ ΠAΛΗ ΤΩΝ ΛΑΩΝ

Είναι και δική μας ανάγκη, που τη βιώνουμε κάθε μέρα στην εκμετάλλευση και την καταστολή, στον τραμπουκισμό της «εθνικής ενότητας» που μας βάζουν να υπερασπιζόμαστε, στερώντας μας και τα ελάχιστα δικαιώματα! Να μην αφήσουμε το λαό της Λιβύης να σφαγιαστεί από τις ιμπεριαλιστικές βόμβες της «ανθρωπιστικής Δύσης», να απεγκλωβιστεί η πάλη του Λιβυκού λαού κατά της κοινωνικής βαρβαρότητας του Καντάφι χωρίς να γίνει έρμαιο των ματαιόδοξων «δελφίνων» της αντιπολίτευσης που καλούν τις δυνάμεις τις επέμβασης για να συμμαχήσουν μαζί τους σε ένα νέο καθεστώς. Εκφράζοντας, με αντικυβερνητικούς, διεθνιστικούς και αντιπολεμικούς αγώνες, την αλληλεγγύη μας στους δοκιμαζόμενους αραβικούς λαούς.

Είναι ανάγκη να πρεσβεύσουμε νέο εργατικό διεθνισμό, για τη συνολική υπεράσπιση των δικαιωμάτων των εργαζομένων, απαιτώντας την άμεση απεμπλοκή της Ελλάδας, παλεύοντας ενάντια στους ντόπιους προύχοντες και τις κυβερνήσεις που βάζουν πλάτη στις επεμβάσεις αφού πρώτα ξεζουμίσουν τον ντόπιο λαό. Απειλή για εμάς δεν είναι ο μετανάστης, αλλά η δικτατορία των νόμων της Αγοράς, οι εφοπλιστές και η τουριστική βιομηχανία, που περιμένει κέρδη από το αιματοκύλισμα των λαών, «υποδεχόμενη» τους Μισθοφόρους στα εργατικά κάτεργα του ελληνικού τουρισμού και της ψυχαγωγίας όπου εργάζονται Έλληνες και ξένοι χωρίς δικαιώματα.

Η εμπλοκή του ελληνικού στρατού είναι για πρώτη φορά τόσο καθοριστική κι εμείς δεν πρόκειται να γίνουμε συνένοχοι. Με κίνημα Μέσα κι Έξω από το στρατό, πρέπει να την μπλοκάρουμε. Αρνούμαστε να προσφέρουμε οποιαδήποτε υπηρεσία στην ιμπεριαλιστική επέμβαση των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-Ε.Ε.-ΟΗΕ. Δε μεταφέρουμε πολεμοφόδια και καύσιμα στις πολεμικές μηχανές. Δε βαράμε σκοπιά στις βάσεις τους. Δεν βοηθάμε τα επιτελεία τους.

Δεν πληρώνουμε ούτε ένα ευρώ για εξοπλισμούς και επεμβάσεις. Κανένας νέος μισθοφόρος. Να γυρίσουν πίσω τα ελληνικά στρατεύματα κατοχής ανά τον κόσμο. Έξοδο από ΝΑΤΟ-Ε.Ε. και διάλυση τους. Να κλείσουν οι βάσεις του θανάτου.

Δεν κυνηγάμε μετανάστες. Να διαλυθεί η FRONTEX. Να αντισταθούμε στη δημιουργία του Τείχους του Αίσχους στον Έβρο. Πόλεμος χωρίς πρόσφυγες δεν γίνεται. Δε θα γίνουμε εμείς οι συνοριακοί μπράβοι της Ευρώπης-Φρούριο και μιας κυβέρνησης που σχεδιάζει, με το ΝΑΤΟ, τις συμμαχίες των προθύμων, την Τουρκία και τις υπόλοιπες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, μια ακόμα περίκλειστη φυλακή-σφαγείο, για έναν ακόμα λαό: το λαό της Λιβύης.

Να μπλοκάρουμε στην πράξη και με πολιτικό αγώνα τη συμμετοχή του ελληνικού στρατού σε όλες τις διεθνείς σταυροφορίες, που επιδιώκει συνάμα να αποτελέσει το σιδερένιο βραχίονα του ελληνοτουρκικού αστικού ανταγωνισμού και της καταστολής των κοινωνικών κινημάτων.

Μας θεωρούν εχθρούς τους. Τους λέμε ότι κι εμείς θεωρούμε εχθρούς, την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ της κοινωνικής λεηλασίας, της καταστολής και του πολεμικού τυχοδιωκτισμού μέσα κι έξω από τα σύνορα, κάθε επίδοξο διαχειριστή αυτής της πολιτικής, κάθε «συμμαχία προθύμων» που θέλει να τη σώσει από την κοινωνική οργή.

ΔΙΚΤΥΟ ΕΛΕΥΘΕΡΩΝ ΦΑΝΤΑΡΩΝ ΣΠΑΡΤΑΚΟΣ
ΑΝΤΙΠΟΛΕΜΙΚΗ ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ

ΤΗΛ. ΕΠΙΚ. 6932955437
Diktiospartakos.blogspot.com