Ποιος προδίδει ποιόν και σε τι;

του Παναγιώτη Μαυροειδή

Όταν ακούμε λέξεις όπως ‘’προδοσία’’ ή προδότης, που πηγαίνει αλήθεια  η σκέψη μας;  Κάποιοι ανακαλούν στη μνήμη τους την προδοσία του έλληνα Εφιάλτη, που προσέτρεξε στον Ξέρξη για να καταμαρτυρήσει το  μυστικό πέρασμα που θα εξασφάλιζε την Περσική νίκη κατά των συμμαχητών του  στη μάχη των Θερμοπυλών. Άλλοι φέρνουν  στο νου τους την προδοσία του Χριστού από τον Ιούδα. Αληθινά ιστορικά γεγονότα, μύθοι και δοξασίες, αναδείχνουν τον κρίσιμο όσο και ποταπό από ηθική άποψη ρόλο της προδοσίας σε αναμετρήσεις κάθε είδους.

Για να προδώσεις, πρέπει πρώτα να ανήκεις 

Προδίδεις την ομάδα σου σε μια προσπάθεια.

Τους συμπολεμιστές σου σε μια μάχη.

Τους φίλους σου, όταν εγκαταλείπεις μια κοινή στάση.

Τους συντρόφους σου σε ένα κοινό αγώνα.

Μια  αδελφότητα κοινών σκοπών.

Τους συναδέλφους σου σε μια απεργία.

Προδίδεις, κάτι στο οποίο ανήκεις. 

Αλλιώς δεν έχει νόημα να μιλάμε για προδοσία.

Είναι ακόμη περισσότερο χωρίς νόημα, μάλλον είναι και ανόητο, αλλά και επικίνδυνο, να θεωρείς προδότη τον εχθρό σου.
Ο εχθρός είναι εχθρός. Τον αναγνωρίζεις και τον πολεμάς.

Προδότες επιχειρηματίες;

Είναι λοιπόν προδότης ο επιχειρηματίας που  κλείνει την επιχείρηση σε ένα κλάδο με χαμηλό ποσοστό κέρδους και επενδύει  σε ένα άλλο με καλύτερη προσδοκία; 

Θα είχε νόημα να απευθύνουμε ηθική κατηγορία  σε βάρος  πασίγνωστης τεχνικής εταιρείας  που  αφού θησαύρισε μέσω αναθέσεων τη χρυσή ολυμπιακή εποχή, άφησε στη συνέχεια εργοτάξια ρημάδια και εργαζόμενους στο δρόμο, για να μεγαλουργήσει η οικογένεια των ιδιοκτητών της στην πληροφορική;

Άλλοι επιχειρηματίες επέλεξαν την εξ  ολοκλήρου μεταφορά οικονομικής δραστηριότητας εκτός Ελλάδας. Το ύψος των ελληνικών επενδύσεων στην τουρκική αγορά  υπερβαίνει τα 6,5 δισ. Ευρώ (2011). Οι ελληνικές επιχειρήσεις αφού εξάντλησαν τις δυνατότητες των βαλκανικών αγορά (Βουλγαρία, Ρουμανία, πΓΔΜ και Αλβανία) έχουν πλέον στραφεί στην Τουρκία. Στην τουρκική αγορά δραστηριοποιούνται σήμερα περί τις 450 ελληνικές επιχειρήσεις, ενώ εκατοντάδες άλλες απλά  μετέφεραν εκεί την έδρα τους.

Σε άλλες περιπτώσεις, εγκαταλείπεται-προσωρινά ή μόνιμα- η παραγωγική ή και εμπορική δραστηριότητα για να επικεντρωθεί το ‘’επιχειρείν’’ στο χρηματοπιστωτικό τομέα.

Στην  πραγματικότητα, ο σύγχρονος κόσμος του κεφαλαίου, συγκροτείται από μια διαρκή σύνθεση των παραπάνω μετακινήσεων τοποθέτησης κεφαλαίων, σε μια διαρκή αναζήτηση όλο και πιο βραχυχρόνιου κέρδους, καθώς η εποχή της (σχετικής πάντα) σταθερότητας και των υψηλών αποδόσεων, έχει παρέλθει από καιρού.

Η ιστορία με τις offshore εταιρείες είναι πολύ καλά γνωστή. Έλληνες και ξένοι κεφαλαιούχοι, εξαντλούν και την τελευταία νόμιμη δυνατότητα για να αποφύγουν την φορολογία, τόσο προσωπικής όσο και εταιρικής περιουσίας. Στην Ελλάδα, μόνο με την αγορά και τη διαχείριση ακινήτων δραστηριοποιούνται περί τις 2.100 off shore, ενώ άλλοι τομείς, όπως η ναυτιλία, ο χρηματοπιστωτικός τομέας (πολλές τράπεζες έχουν παράκτιες εταιρείες), τα επενδυτικά χαρτοφυλάκια καθώς και δραστηριότητες που αφορούν τη χρηματοδότηση επιχειρήσεων, αποτελούν αντικείμενο των «ημεδαπών» αυτών εταιρειών.

Έχει νόημα εδώ να μιλήσουμε για προδοσία ή θα προκαλέσουμε γέλιο;

Επαγγελματίες σύμβουλοι στον υψηλό κόσμο των επιχειρήσεων

Είναι αλήθεια προδότης ο Λ. Παπαδήμος και τι ακριβώς προδίδει;

Το 2002 ανέλαβε αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, θέση από την οποία αποχώρησε το 2010.  Εδώ και χρόνια είναι μέλος της Τριμερούς Επιτροπής (Trilateral Commission). Η ένωση αυτή σύμφωνα με  τα δημοσιευμένα ντοκουμέντα της πασχίζει να διαχειριστεί την ‘’πολιτική σταθερότητα’’, χωρίς ‘’υπερβολική’’ δημοκρατία και  υπεραμύνεται της ελεύθερης διακίνησης κεφαλαίων. Αποτελεί  αιχμή του δόρατος του παγκόσμιου κεφαλαίου και προωθεί  εκπαιδευμένους απ’ αυτήν τεχνοκράτες στα πολιτικά κέντρα αποφάσεων.

Στην ίδια ένωση ανήκει και ο Ιταλός δοτός πρωθυπουργός Mόντι.

Σήμερα, ο διορισμένος από την τρόικα πρωθυπουργός,  πρωταγωνιστεί στην εφαρμογή μιας πολιτικής διάσωσης των δανειστών της Ελλάδας, και πριν όλα των τραπεζών, θέτοντας σε διαρκή λειτουργία τη γνωστή χρεομηχανή αφαίμαξης των λαϊκών εισοδημάτων, εκποίησης της δημόσιας περιουσίας και περιστολής της δημοκρατίας.

Ο οικονομικός του σύμβουλος Γκίκας Χαρδούβαλης είναι και σύμβουλος της EUROBANK.

Θα λέγαμε ότι αυτοί και πολλοί άλλοι είναι  καλοί  στρατιώτες του εχθρού, δηλαδή της ευρωπαϊκής και διεθνούς κεφαλαιοκρατίας και όχι προδότες.

Πολιτικά κόμματα και πολιτικοί: ανεξάρτητοι από οικονομικά συμφέροντα;

Οι μούντζες και οι κατάρες στους πολιτικούς των κομμάτων της συγκυβέρνησης ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και ΛΑΟΣ (της ουράς που απέμεινε…), είναι πλέον σύνηθες φαινόμενο και ας ουρλιάζει η φραου Διαμαντοπούλου. Ούτε καφέ, ούτε νερό, ούτε ποτό δεν μπορούν να πιουν χωρίς φρουρά. Πόσω μάλλον να εμφανιστούν σε παρέλαση ή δημόσια εκδήλωση. Ο λαός-και ειδικά η νεολαία-βρίσκει πάντα τρόπο να εκδικηθεί τους τυράννους,  τους βιαστές των δικαιωμάτων, τους κλέφτες του μέλλοντος.

Θα ήμασταν αφελείς αν εξακολουθούσαμε να πιστεύουμε πως οι βουλευτές των αστικών κομμάτων εξουσίας, είναι ανεξάρτητοι από τα οικονομικά συμφέροντα. Δεν είναι μόνο τα διαχρονικά οικονομικά σκάνδαλα και το κουκούλωμα τους από τη Βουλή, που πείθουν για το αντίθετο.

Είναι το γεγονός ότι τα κόμματα αυτά είναι ταγμένα να κάνουν νόμο του κράτους ότι απαιτεί ο αστικός επιχειρηματικός κόσμος ή η Ευρωπαϊκή Ένωση. Να  ψηφίζουν οι βουλευτές τους αγεληδόν τους  αντεργατικούς νόμους, χωρίς καν να τους διαβάσουν. Αντάλλαγμα τους είναι η (όλο και πιο υποβαθμισμένη) συμμετοχή τους στο άχαρο παιχνίδι της διαχείρισης και της εφαρμογής της αντικοινωνικής πολιτικής, προσπορίζοντας χρήμα, δημόσια αναγνώριση, κολακεία, ματαιοδοξία. Τα κατέβασαν σε μια νύχτα μπροστά στην τρόϊκα. Τη δουλειά τους κάνουν… Δεν μπορούν να δαγκώσουν το χέρι που τους ταΐζει το βρώμικο ψωμί τους.Δεν προδίδουν τα αφεντικά τους. Αλλιώς διαγράφονται και παίρνουν δρόμο, αναζητώντας άλλη στρούγκα επανόδου στο παιχνίδι της περιορισμένης τυπικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας.

Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν διαφοροποιήσεις μεταξύ τους. Διαφορετικά κέντρα, συμφέροντα, χρηματοδοτήσεις, συμπράξεις. Δεν είναι κακό να τα αξιοποιεί κανείς όλα αυτά.

Αλλά, θα ήταν …τιμητικό για αυτούς να τους λέγαμε ‘’προδότες’’. Αυτό θα σήμαινε πως, για κάποιο έστω διάστημα, ήταν μέρος του λαού. Δεν ήταν όμως. Αυτό είναι η πικρή αλήθεια για τους (τέως) οπαδούς και ψηφοφόρους των αστικών κομμάτων. Το μόνο που μπορεί να ‘’πρόδωσαν’’ ήταν την εμπιστοσύνη που αυτοί τους είχαν δείξει. Αλλά, αυτό μπορεί να είναι και λυτρωτικό…

Προδότες και πατριώτες στην ιστορική μνήμη

Είναι συνηθισμένο: σε κάθε μεγάλη κοινωνική και πολιτική τομή, στην πρώτη τουλάχιστον φάση της, οι αγωνιζόμενοι, σηκώνουν ψηλά τις σημαίες ενός –σχεδόν πάντα φανταστικού- άδολου, ένδοξου, λαμπρού παρελθόντος, για να ξορκίσουν συμβολικά το παρόν που απορρίπτουν.

Επιδιώκουν, να στιγματίσουν και να μειώσουν ηθικά τους κυρίαρχους κύκλους που σαπίζουν, με οικειοποίηση των καλύτερων στιγμών της κληρονομημένης συλλογικής ιστορικής μνήμης, ακόμη και αν αυτή είναι σε σημαντικό βαθμό κατασκευασμένη. Η πιο αντιφατική ίσως εκδήλωση αυτού του ‘’νόμου’’ ήταν η εικόνα των χιλιάδων νέων στην πλατεία Τιεν Αμέν του Πεκίνου να τραγουδούν τον ύμνο της Κομμουνιστικής Διεθνούς, την ώρα που τα τανκς του τυραννικού καθεστώτος τους συνέθλιβαν στο όνομα της υπεράσπισης δήθεν του κομμουνισμού.

Στην ελληνική ιστορία, η έννοια της προδοσίας, συνδέθηκε με το εθνικό ζήτημα. Κυριολεκτικά σαν ένα μαχαίρι δύο όψεων.

Στον πολιτικό λόγο της κομμουνιστικής αριστεράς, ο αστικός πολιτικός κόσμος, αλλά όχι στον ίδιο βαθμό και η ίδια η αστική τάξη, κατηγορήθηκε για προδοσία των εθνικών και κοινωνικών συμφερόντων. Οι γερμανοτσολιάδικες κυβερνήσεις της κατοχής, τα Τάγματα Εθνικής Ασφάλειας που εξόπλισαν οι Γερμανοί και στη συνέχεια οι Άγγλοι και οι Αμερικανοί, την ώρα που η εαμική αριστερά μαχόταν τον κατακτητή και οργάνωνε την επιβίωση του λαού με το όπλο στο χέρι, αρκούσαν για να τεκμηριώνεται βάσιμα αυτή η κατηγορία.

Στην προπαγάνδα του εμφυλιακού και μετεμφυλιακού κράτους της δεξιάς, η κατηγορία της ‘’εθνοπροδοσίας’΄ ενάντια στους κομμουνιστές, επιχειρούσε να αντιδιαστείλει τον διεθνισμό της αριστεράς και του εργατικού κινήματος,  με το οργανωμένο σε αστικό πλαίσιο ‘’εθνικό συμφέρον’’.

Χούντα, ευρω-κατοχή ή και κάτι περισσότερο;

Ο μανδύας του ‘’εθνικού’’ και η συνακόλουθη κατηγορία της ‘’προδοσίας’’, έκρυβαν πάντα,  πετυχημένα ή όχι,  ανταγωνιστικές ταξικές και κοινωνικές επιδιώξεις.

Κάθε τάξη πάντοτε επιδιώκει να παρουσιάζει τα δικά της συμφέροντα, ως συμφέροντα όλης της κοινωνίας και του έθνους.

Μόνο που, η οικονομική και πολιτική ολιγαρχία, όντας κοινωνική μειοψηφία, στηριζόμενη στην οικονομική δύναμη, στην πολιτική βία και στην προπαγάνδα των ελεγχόμενων ΜΜΕ, δυσκολεύεται όλο και περισσότερο να αποδεικνύει, πως το δικό της συμφέρον, η αγωνία και το αδιέξοδο, ταυτίζονται με αυτά της κοινωνικής πλειοψηφίας.

Ο σύγχρονος αγώνας ενάντια στον κοινωνικό κανιβαλισμό του κεφαλαίου με ενορχηστρωτή την Ευρωπαϊκή Ένωση, είναι αγώνας κοινωνικός και ταξικός. Όχι μόνο ‘’σε τελευταία ανάλυση’’, όπως ήταν πάντα. Αλλά, άμεσα και συγκεκριμένα.

Ποτέ άλλοτε στον διακηρυγμένο πυρήνα της κυρίαρχης πολιτικής δεν βρισκόταν το ‘’κοινωνικό ζήτημα’’, ο στόχος για συντριβή του εργατικού κόστους και των κοινωνικών πολιτικών.

Να αναγνωρίσουμε σωστά τον αντίπαλο. Είναι κρίσιμο ζήτημα.

Απέναντι μας είναι ο αστικός καπιταλιστικός κόσμος, στην Ελλάδα, στην Ευρώπη, σε όλο τον κόσμο. Η βαθειά κρίση του. Αλλά και η προσπάθεια αντιδραστικής εξόδου από αυτήν, στην πλάτη  του κόσμου της εργασίας. Αυτή είναι η κόκκινη κλωστή στα ελληνικά, πορτογαλικά ή ιρλανδικά μνημόνια. Στην νέα ‘’οικονομική διακυβέρνηση’’ της ΕΕ, που βάζει πλώρη και στόχο για κινεζικούς μισθούς σε όλη την Ευρώπη.

Πως όμως όλα αυτά επιβάλλονται; Χρειαζόμαστε το ''κλειδί'' της αναγνώρισης. Της σωστής τακτικής και στρατηγικής απέναντι σε ένα αντίπαλο απελπισμένο, βάρβαρο και ασυγκράτητο.

Πρέπει να δούμε τον ειδικό ρόλο του χρέους, ως μηχανισμό μεταφοράς πόρων από τους λαούς στις καπιταλιστικές αγορές και  συνακόλουθης αφαίρεσης κυριαρχικών δικαιωμάτων των λαών.

Να εντοπίσουμε τον δεσμό αίματος και συμφέροντος που συνδέει την ελληνική άρχουσα τάξη και το άθλιο πολιτικό της σύστημα, με την ευρωπαϊκή και διεθνή κεφαλαιοκρατία, μέσω ακριβώς της συμμετοχής και αιχμαλωσίας στην ευρωζώνη και την ΕΕ.

Έχουμε και χούντα και ευρω-κατοχή. Όταν ακόμη και επί σημιτικής κυριαρχίας η αντικαπιταλιστική αριστερά μιλούσε για ‘’χούντα των εκσυγχρονιστών’’, υπήρχαν κριτικές για υπερβολές. Όταν από την αρχή της μνημονιακής εφόδου, γινόταν λόγος από τη μεριά της για τριπλή κατοχή ΕΕ-ΔΝΤ-ελληνικής κυβέρνησης/κεφαλαίου, πάλι ακούγονταν κατηγορίες για απλουστεύσεις.

Μη ξεχνιόμαστε όμως... Η γερμανική κατοχή διήρκησε 4 χρόνια σχεδόν και η ελληνική απριλιανή χούντα άλλα 7 χρόνια. Δεν πάμε για κάτι τέτοιο τώρα.  Δεν έχουμε τανκς και στολές, αλλά πάμε για οικονομική και πολιτική κατοχή διαρκείας  κάθε πτυχής της οικονομικής και  κοινωνικής ζωής  από το κεφάλαιο. Οι απαιτήσεις είναι διαφορετικές.

Δημοκρατία, αξιοβίωτη ζωή  στην  σύγχρονη Ελλάδα: Ανατροπή της αστικής κυριαρχίας

Την τελευταία βδομάδα, πύκνωσαν οι πρωτοβουλίες συγκρότησης ‘’πατριωτικών’’ σχηματισμών. Μετά το ΕΠΑΜ και την Σπίθα ή/και ΕΛΛΑΔΑ του Μίκη, ξεφύτρωσαν δεξιόστροφα νεοδεξιά πολιτικά κόμματα, πάντα προσωποπαγή, όπως αυτό του Π. Καμμένου και του Π. Ψωμιάδη.

Έτσι λοιπόν, ενώ  στα αριστερά του πολιτικού φάσματος περισσεύει η προσπάθεια να ισοσκελιστούν τα πάντα σε μια άχρωμη ‘’αντιμνημονιακή’’ ενότητα, στα δεξιά της πολιτικής ζωής θα υπάρξει ένας διαγκωνισμός για την έκφραση των ‘’πατριωτικών’’ αισθημάτων με τη συνακόλουθη καταδίκη των ‘’προδοτών’’ της βουλής.

Και τα δύο αυτά στρατόπεδα διεκδικούν να εκφράσουν τη λαϊκή δυσαρέσκεια και την απέχθεια απέναντι στα μνημόνια και το σάπιο πολιτικό σύστημα. Τα προγράμματα ποικίλλουν. Η γλώσσα διαφέρει. Οι αφετηρίες και οι ιεραρχήσεις είναι διαφορετικές, ακόμη και εντός των ίδιων σχηματισμών. Υπάρχουν ωστόσο δύο στοιχεία που λείπουν σχεδόν από παντού.

Πρώτο έλλειμμα: Ενώ υψώνονται οι τόνοι της εθνικής αξιοπρέπειας και περισσεύουν τα καλέσματα ενάντια στην ‘’κατοχή’’, ακόμη και όταν καταγγέλλεται η τρόικα,  όλως περιέργως λείπει η αναφορά στον ξεχωριστό ρόλο της Ευρωπαϊκής Ένωσης και ο στόχος για έξοδο από αυτήν και απελευθέρωση της ελληνικής κοινωνίας από τα δεσμά της. Ή τουλάχιστον, δεν ιεραρχείται σωστά…

Δεύτερο έλλειμμα: Ενώ καταγγέλλεται η εξαθλίωση του λαού, στα μέτρα διεξόδου και στις ‘’φιλολαϊκές’’ πολιτικές που προτείνονται, απουσιάζει σχεδόν ολοκληρωτικά κάθε καταγγελία του κεφαλαίου και οποιαδήποτε κατεύθυνση για μέτρα κατά της ελληνικής αστικής τάξης. Στην καλύτερη των περιπτώσεων γίνεται λόγος για  κρατικοποίηση των τραπεζών και επανάκτηση των πρώην ΔΕΚΟ από το δημόσιο.

Σπάνια υπάρχει η ειλικρίνεια να δηλωθούν ρητά η πίστη και η εμμονή σε αντίστοιχες μεγάλες δοξασίες σε ότι αφορά την ΕΕ και το ελληνικό κεφάλαιο,  που σαφώς όμως  υποδηλώνονται.

Την ώρα που ακόμη και η Γερμανία για τους δικούς της λόγους, έχει στο συρτάρι 4 και 5 σενάρια σε σχέση με τη θέση της Ελλάδας στην Ευρωζώνη και την ΕΕ, πολλές  ‘’αντιμνημονιακές’’ δυνάμεις, συμπεριλαμβανόμενων και δυνάμεων της αριστεράς, εμμένουν  τυφλά στη λεγόμενη ευρωπαϊκή προοπτική. Ακόμη και ο Μ. Γλέζος και η Σ. Σακοράφα, αδυνατούν να φανταστούν την Ελλάδα έξω από την ΕΕ και ας πρωτοστατούν στη μάχη κατά του ληστρικού χρέους και την τροϊκανή κηδεμονία.

Την ώρα που πρέπει να μπει σε συζήτηση το αδιέξοδο της στρατηγικής αλλά και ο ρόλος της αστικής τάξης στην κοινωνική καταστροφή που συντελείται μπροστά στα μάτια μας,αναπαράγεται ο μύθος των τίμιων παραγωγικών ελλήνων επιχειρηματιών που θα συμβάλλουν σε εθνική αναγέννηση της χώρας και παραγωγική ανασυγκρότηση. Ίσως για τη σημαία και την πατρίδα…

Δεν ζούμε σε συνηθισμένη περίοδο. Έχουμε δει τις πρώτες πράξεις μιας μεγάλης αντιδραστικής μεταβολής του καθεστώτος και της αστικής δημοκρατίας που γνωρίζαμε. Επιχειρείται να αφαιρεθεί το απαραίτητο έδαφος, αυτό της εθνικής κυριαρχίας, για διεκδίκηση και πραγμάτωση της λαϊκής κυριαρχίας και της δημοκρατίας. Το  εθνικό κράτος, αλλά και οι υπερεθνικές μορφές καταλαμβάνονται όλο και πιο άμεσα από το κεφάλαιο, ιδιαίτερα στην πολυεθνική του μορφή.

Η αξιοβίωτη ζωή, η δημοκρατία, η αξιοπρέπεια, όλο και περισσότερο συσχετίζονται με τον αντικαπιταλιστικό αγώνα, την αποτίναξη της κεφαλαιοκρατικής κυριαρχίας, την αναζήτηση μιας μεγάλης επαναστατικής τομής στις κοινωνικές σχέσεις.

Δεν εξαρτάται μόνο από τις δικές μας επιλογές: Είτε θα έλθουν στο  προσκήνιο και στην εξουσία νέες κοινωνικές δυνάμεις, ο ματωμένος κόσμος της εργασίας με νέες  απελευθερωτικές αξίες, είτε θα καταβυθιστούμε σε ένα απίστευτο καφκικό και οργουελιανό μεσαίωνα.  

Ο αντικαπιταλιστικός  ορίζοντας, δεν τίθεται με όρους τυπικής προϋπόθεσης ‘’πλατφόρμας’’ ή χρονικής ακολουθίας, αλλά ως ουσιαστική πλευρά και πυρήνας του σύγχρονου αιτήματος για κοινωνική δικαιοσύνη και δημοκρατία απέναντι στον ολοκληρωτισμό του κεφαλαίου.

Η ανατροπή θα έχει πρόσημο

Σε λίγες μέρες, θα έχουμε τις παρελάσεις με αφορμή την 25^η Μαρτίου. Ένας  νέος μεγάλος λαϊκός σεισμός, μπορεί και πρέπει να σαρώσει τον αντεργατικό συνασπισμό  κυβέρνησης-ΕΕ-τρόϊκας και κεφαλαίου.

Το ζήτημα της εξέγερσης και της ανατροπής είναι ανοιχτό, ακόμη και αν οι εκλογές γίνουν σε δύο μήνες. Δε γλυτώνουν εύκολα από την λαϊκή οργή.

Όσο όμως σκληρά και αποφασιστικά προετοιμαζόμαστε και δίνουμε τα πάντα για τη μάχη των δρόμων, άλλο τόσο είναι αναγκαίο να δώσουμε και να κερδίσουμε τη μάχη των ιδεών, της κριτικής σκέψης και των αξιών. Χωρίς φοβίες, αλαζονεία και ελιτισμό, αλλά και χωρίς υπόκλιση και κολακεία σε εύκολα ή/και λαθεμένα συνθήματα.

Στο διάχυτο αίσθημα  εθνικής ταπείνωσης και διασυρμού που έχει ο κόσμος, χωρίς να εξαντλούμαστε σε μαθήματα για τη σχέση εθνικού-διεθνικού και ταξικού-εθνικού, υποχρεούμαστε να προβάλλουμε το βασικό και το κύριο. Κρίκος για να ανατραπεί η υπερεθνική ιμπεριαλιστική επιβολή από την ΕΕ πάνω στις τύχες του λαού μας, είναι να τσακιστεί ο ντόπιος εταίρος, εκπρόσωπος και υπηρέτης: Η ελληνική αστική τάξη και το πολιτικό της σύστημα. Να σπάσει ο δεσμός που τη συνδέει με τα υπερεθνικά αφεντικά μέσω της αποχώρησης από την ΕΕ.

Στην πλειοψηφική απαίτηση για ανατροπή της επίθεσης εδώ και τώρα, πρέπει να συνεισφέρουμε προβάλλοντας παράλληλα την ανάγκη συγκεκριμένου πρόσημου σε αυτή την ανατροπή. Όχι  με όρους ιδεολογικούς. Μιλώντας κατ’ ευθείαν για την ουσία.

Ζητούμενο είναι η κοινωνική δικαιοσύνη και αυτό προϋποθέτει βήματα προς την κοινωνική ιδιοκτησία, τις δημόσιες αναβαθμισμένες κοινωνικές πολιτικές, το χτύπημα της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.

Στόχος και μέσο είναι η δημοκρατία, ο λαός ελεύθερος και οργανωμένος σε δικούς του αυθεντικούς θεσμούς εργατικής κοινωνικής δημοκρατίας. Αυτή είναι η απάντηση στο σάπιο πολιτικό σύστημα, όχι ηγέτες, Βοναπάρτες και καραβανάδες.

Ανάγκη και ελπίδα είναι ο διεθνισμός, η αδελφοσύνη, η αλληλο-στήριξη με άλλους λαούς, της περιοχής και της Ευρώπης, κόντρα στον εθνικισμό, το ρατσισμό και τον ιμπεριαλιστικό ηγεμονισμό.

Σε αυτό τον αγώνα, στην ''από εδώ πλευρά'', θα βρίσκονται όλο και περισσότεροι, καθώς ''προδωμένοι'' από τις αυταπάτες τους για τον αστικό κόσμο και απηυδισμένοι από τα ψεύδη του και τις υποκριτικές μεταμφιέσεις του, θα αλλάζουν στρατόπεδο...   

πηγή: aristeroblog.gr