Αναιρέσεις #17

Το 17ο τεύχος των Αναιρέσεων είναι πλέον γεγονός. Μία πρώτη γεύση δίνει το…

Editorial

Πρώτο τεύχος για το 2012, χρονιά που καθώς λένε θα είναι ίσως η πιο “κρίσιμη” της κρίσης. Οι εκβιασμοί της συγκυβέρνησης του μάυρου μετώπου και του κεφαλαίου συνεχίζονται εν όψει της νέας δανειακής σύμβασης, την ίδια στιγμή που οι παλινωδίες για το κούρεμα του χρέους και των ομολόγων δείχνουν πως δεν υπάρχει τέλος στην προωθούμενη κοινωνική χρεοκοπία. Η ακόμα πιο αντιδραστική στροφή της Ευρωπαϊκής Ένωσης, απαιτεί ξεκάθαρες και αποφασιστικές απαντήσεις στα “πλαστά” διλήμματα και στον αναπαραγόμενο φόβο για μια πιθανή έξοδο από την ΕΕ και το Ευρώ, ενώ η δημιουργία κυβερνήσεων “τεχνοκρατών” στην Ελλάδα και σε μια σειρά χώρες, καθώς και η ωμή υποταγή των νομοθετικών σωμάτων στις εξαρτημένες από τις αστικές τάξεις κυβερνήσεις, ανοίγουν με νέους όρους σήμερα το ζήτημα της δημοκρατίας.

Αλλά αν από τη μία, η χρονιά φαίνεται να ξεκίνησε με μια καλά ενορχηστρωμένη, ιδεολογική και επικοινωνιακή επίθεση προετοιμασίας για τα νέα εξαντλητικά μέτρα και τα μνημόνια plus  που έρχονται, από την άλλη σίγουρα μαρτυρά ότι η φλόγα του αγώνα έχει μείνει ζωντανή. Χιλιάδες εργαζόμενοι καταλαμβάνουν τους χώρους δουλειάς τους και τάσσονται στο δρόμο του αγώνα, κοινωνικά πολιτιστικά κέντρα μετατρέπονται σε σταθμούς αλληλεγγύης, ενώ απεργιακές κταλήψεις εργοστασίων – με προεξέχουσα την Ελληνική Χαλυβουργία – γίνονται παραδείγματα αγώνα διαρκείας.

Θα είναι ωστόσο το 2012 χρονιά που θα στιγματιστεί και από νικηφόρα έκβαση; Απαραίτητη προϋπόθεση γι’ αυτό είναι να βγει η νέα γενιά στο κινηματικό προσκήνιο. Διότι η νεολαία είναι αυτή που έρχεται σήμερα αντιμέτωπη με τις ματαιωμένες προσδοκίες, που μαστίζεται περισσότερο από ποτέ από τα τρομαχτικά ρεκόρ ανεργίας, την ελαστική εργασία, τη συνεχή περιπλάνηση. Που αδυνατεί να κάνει όνειρα ή να σχεδιάσει το μέλλον της και αναζητά την ελπίδα στη μετανάστευση. Προσπαθώντας να προσεγγίσουμε αυτή τη γενιά που πετιέται στο περιθώριο, επιλέξαμε και την ανεργία σαν θέμα του αφιερώματος του τρέχοντως τεύχους. Με την ελπίδα ότι αυτή δεν θα παραδοθεί τελικά σε ένα μετέωρο μέλλον, αλλά θα μπει σε μαχητική τροχιά διεκδίκησης μίας άλλης ζωής, μίας άλλης κοινωνίας.

20 χρόνια από τη διάλυση της ΕΣΣΔ, στο φόντο της καπιταλιστικής κρίσης, μια νέα τάση αντικαπιταλιστικής ριζοσπαστικοποίησης κάνει εμφανή τα σημάδια της σε όλον τον πλανήτη. Η ιστορία απαιτεί την επιστροφή στον Μαρξ και στις “μεγάλες αφηγήσεις”. Απαιτεί νέους δρόμους που θα μας μάθουν “πως να αλλάξουμε τον κόσμο”. Ακόμα και αν σε αυτή τη διαδρομή πρέπει να αποχωριστούμε ανθρώπους σπουδαίους, το έργο τους μένει και μας είναι πολύτιμο. Ακριβώς επειδή μας βοηθά να προσεγγίσουμε και πάλι δημιουργικά την Ιστορία, αλλά και γιατί μέσα από αυτό κάνουμε βήματα ερχόμενοι πιο κοντά στην Ουτοπία.