Βρε, πού τη βρήκαν τόση λεβεντιά;

του Διονύση Ελευθεράτου

Έχουν παρέλθει 25 χρόνια από τότε που η φωνή του Βασίλη Παπακωνσταντίνου και οι στίχοι του Νικόλα Άσιμου κοινοποίησαν την ικανότητα του άγνωστου κοινού θνητού να διερωτάται υπερήφανος, την ώρα κατά την οποία ομολογεί την ψυχολογική κατάρρευσή του: «Βρε, πού τη βρήκα τόση λεβεντιά;». Εν αντιθέσει προς το σαρκαστικό Άσιμο, οι διάσημοι αστέρες της εγχώριας πολιτικής ελίτ δεν ψελλίζουν σε πρώτο πρόσωπο το «καταρρέω».

Διαπιστώνουν όμως πολύ καλά ότι έχει ήδη κατεδαφιστεί το όποιο κύρος διέθεταν, μαζί με την ικανότητά τους να επηρεάζουν και να χειραγωγούν το «πόπολο», όπως ...πρώτα. Ποιο είναι το αντιστάθμισμα; Η προσωπική «λεβεντιά». Η «γενναιότητα». Προσφάτως, δυο από τους καταρρακωμένους VIP της εποχής μας αναζήτησαν στο λεκτικό τσαμπουκά πειστήρια «λεβεντιάς». Σκουπίδι έκαναν τον Β. Βενιζέλο στις Βρυξέλλες οι τύποις ομόλογοι και κατ’ ουσίαν επιτηρητές του κι εκείνος λίγες ημέρες αργότερα ξέσπασε στο ελληνικό κοινοβούλιο, επιστρατεύοντας εναντίον του Π. Λαφαζάνη λεκτικούς τραμπουκισμούς, από κοινού με το κρύο ανέκδοτο της «ευρύτατης πλειοψηφίας». Ω, δεν άντεξε η ευαίσθητη ψυχούλα του υπουργού Οικονομικών την περί κοινοβουλευτικού πραξικοπήματος αποστροφή του Λαφαζάνη. Μένει να δούμε στο εγγύς μέλλον εάν το μένος του «Μπένι» αρχίσει να ...βγαίνει προς το εξωτερικό, για να κατακεραυνώσει όσους διαβλέπουν τούτη την περίοδο στην Ελλάδα στραγγαλισμό, όχι μόνο της κοινωνίας και της οικονομίας, αλλά και των απλούστερων προαπαιτούμενων μιας στοιχειώδους δημοκρατικής λειτουργίας. Ομοϊδεάτες του «Μπένι» είναι π.χ. ο Γάλλος Ολάντ, που θεωρεί ότι στην Ελλάδα διακυβεύεται η δημοκρατία κι ο Αυστριακός Σβόμποντα, ο οποίος λεει πως η χώρα μας δεν χρειάζεται δικτατορία της ΕΕ και του ΔΝΤ. Ε, φανταζόμαστε ότι με λίγη καλή θέληση τέτοιοι τύποι μπορούν άνετα να στιγματιστούν ως «υπονομευτές του ευρώ»... Ο Α. Σαμαράς πάλι επέλεξε στόχο ευκολότερο, εξ ορισμού απεχθή, για να δείξει πυγμή και πνίξει στη «λεβεντιά» τον πόνο που του προκάλεσαν το εξευτελιστικό «σύρσιμο» μέχρι την ψήφιση του δεύτερου Μνημονίου και το «αντίο» τόσων βουλευτών του: Τους «μπαχαλάκηδες». Κοφτερά τα λόγια του: «Να γνωρίζουν αυτά τα καθάρματα πως όταν έλθει η ώρα, θα τους βγάλω τις κουκούλες». Ποιος ξέρει, εάν στην ψηφοφορία έχανε καμιά δεκαριά ακόμη βουλευτές, ίσως να ζητούσε και την επαναφορά της θανατικής ποινής για τους «μπαχαλάκηδες». Ε, είπαμε, αν είναι να στέλνουμε στην κόλαση τη μεσαία τάξη και τους τέως «νοικοκυραίους», ας τους εξασφαλίσουμε τουλάχιστον ένα «ασφαλές» ταξίδι μέχρι εκεί. Πιθανόν να το εκτιμήσουν... Να όμως στη σύναξη των γενναίων κι ο πρόεδρος Κ. Παπούλιας: «Ποιος είναι ο Σόιμπλε που θα λοιδορήσει την Ελλάδα;». Έλα ρε προεδράρα, αλήθεια, δεν ξέρεις ποιος είναι; Δεν ξέρεις τι ακριβώς ζητά αυτός και πολλά ακόμη επίτιμα στελέχη του ευρωπαϊκού πολιτικού και χρηματοπιστωτικού ιερατείου; Δηλαδή δεν ξέρεις ...τι υπογράφεις; Τους ομολόγους του τουλάχιστον τους γνωρίζει ο πρόεδρος της ελληνικής Μπανανίας; Έχει ακούσει τίποτε για τον Ισλανδό πρόεδρο Ολαφουρ Γκρίμσον, για τα δυο βέτο που προέβαλε στα κυβερνητικά σχέδια εξοντωτικής λιτότητας και για τα ισάριθμα δημοψηφίσματα; Γνωρίζει άραγε τι ακολούθησε στην Ισλανδία; Σημαντική αύξηση του ΑΕΠ, πτώση του πληθωρισμού στο 2,5% από το 18,6% που είχε φθάσει την εποχή της υπακοής στο ΔΝΤ και τις αγορές, πτώση του δημόσιου χρέους. Αν προσθέσει κανείς τον έλεγχο στις ροές κεφαλαίου και τις εθνικοποιήσεις των τραπεζών που είχαν καταρρεύσει, έχει μια πλήρη εικόνα της ισλανδικής ...«καταστροφής». Εμείς πάλι περιστοιχιζόμαστε από «γενναίους»...