Με τα μάτια του Πάσχου

του Στέφανου Μολόχα

Τις τελευταίες μέρες ο γνωστός δημοσιογράφος Πάσχος Μανδραβέλης ασχολήθηκε με ένα ακόμα θέμα. Επιτέθηκε με κείμενο του με τίτλο «Επαναστατική» αεργία ενόψει στον αγωνιστή συνδικαλιστή εργαζόμενο στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας, που με δήλωση του  αρνήθηκε να "εκτελέσει εντολή του Προϊσταμένου του και έτσι να συμπράξει στην εφαρμογή του νόμου 4009/2011″, του γνωστού νόμου Διαμαντοπούλου για τα πανεπιστήμια, που επιχειρείται η εφαρμογή του μέσα από τις εκλογές για τα συμβούλιο διοίκησης. Με αυτή την αφορμή, ο Στέφανος Μολόχας, φοιτητής στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας και συνοδοιπόρος στον αγώνα με τον Απόστολο Μωραϊτόπουλο, μας έστειλε το παρακάτω κείμενο

Μα καλά θα ρωτήσει κανείς, έχουμε μία διορισμένη κυβέρνηση, με δοτό πρωθυπουργό έναν τραπεζίτη, με σχέδια να ισοπεδώσει μία ολόκληρη κοινωνία για να σωθούν οι τράπεζες, δηλαδή με μια κατά γενική ομολογία χρεοκοπημένη πολιτική που εδράζεται στο στρατηγικό πλάνο για την ΕΕ «ανάπτυξη Κίνας-μισθοί Βουλγαρίας», αναγορεύοντας σαν κύριο εχθρό την εργατική τάξη και μπορεί κάποιοι να τάσσονται τόσο ανοιχτά με την Χούντα; Ούτε στην Χούντα δεν γίνονταν αυτά θα πει κάποιος. Ο Πάσχος Μανδραβέλης δεν είναι χαζός πάντως ούτε αφελής. Αυτό αποδεικνύεται από το άρθρο του στη Καθημερινή στις 27/1/2012 όπου στηλιτεύει την επιστολή του διοικητικού υπαλλήλου του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας Αποστόλη Μωραϊτόπουλου. Το ξέρει καλά ότι ούτε μαζί τα φάγαμε αλλά και ποιοι τελικά σχεδιάζεται να πληρώσουν την κρίση.

Ενιαίο μισθολόγιο και οριζόντιες περικοπές λοιπόν. Αυτή η κυβέρνηση είναι σοσιαλιστική τελικά… Ισότητα, Ισότητα, Ισότητα… στους φόρους, στις περικοπές, στα χαράτσια. Χίλια ευρώ ο συνταξιούχος, χίλια και ο εφοπλιστής. Ανασφάλεια και ρίσκα για το κεφάλαιο, ανασφάλεια και ρίσκα για τον εργαζόμενο. Πρέπει να μοχθήσει ο Παπαδήμος για να σώσει το τραπεζικό κεφάλαιο, πρέπει να μοχθήσει και άνεργος για να σώσει την οικογένεια του.

Εκεί λοιπόν που σταματάν τα όπλα των κοινωνικών συμβολαίων και της συνδιαλλαγής,, έρχονται τα ιδεολογικά όπλα του… «σοσιαλισμού των οριζόντιων περικοπών» να καλύψουν το έδαφος. Γιατί λοιπόν ο Πάσχος Μανδραβέλης να μην γίνει κοινωνός μιας τέτοιας αντίληψης;  Αφού και αυτός φανταζόμαστε υπέγραψε την ατομική συλλογική του σύμβαση με του ίδιους όρους όπως ένας καμεραμάν στον ΣΚΑΪ. Αφού και αυτός εκφράζει το καθολικό κοινωνικό συμφέρον διαμεσολαβημένο μέσω των συμφερόντων του Αλαφούζου.

Εκεί είναι λοιπόν το μυστικό … «Με τα μάτια του Πάσχου» λοιπόν πρέπει να βλέπουμε την πραγματικότητα… τι σημασία έχει να αγχωνόμαστε αν στον 21ο αι. μπορούμε να έχουμε δωρεάν υγεία; Τι σημασία έχει αν στο 21ο αι. μπορούμε να έχουμε δημόσια δωρεάν παιδεία; Τι σημασία έχει αν στον 21Ο αι. μπορούμε να δουλεύουμε χωρίς διευθυντές; Τι σημασία έχει αν στον 21ο αι. μπορούμε να διεκδικήσουμε τελικά όσα έχουμε παράγει και οι δυνάμεις της εργασίας να είναι μπροστάρηδες για την έξοδο από την κρίση; «Με τα μάτια του Πάσχου» όλα αυτά δεν χωρούν στην πραγματικότητα του “σοσιαλισμού των οριζόντιων περικοπών” και γι’ αυτό αναρωτιέται: «Κι αν κάποιοι εργαζόμενοι (στον ιδιωτικό τομέα, φυσικά) δηλώσουν ότι είναι κατά του καπιταλισμού εν γένει -τι πιο επαναστατικό από αυτό; – μπορούν να μην πηγαίνουν στη δουλειά τους και να πληρώνονται;»

Ας γίνουμε λίγο σχολαστικοί. Τι μπορεί να εννοεί ο αρθρογράφος με το «μπορούν» σε αυτή την ερώτηση; Εξαρτάται. Ας το εξετάσουμε και να προσπαθήσουμε να απαντήσουμε για να μην μείνουμε και με την απορία. Μπορεί λοιπόν ένας εργαζόμενος να μην κάνει αυτό που του προστάζει ο προϊστάμενος, ειδικά στον ιδιωτικό τομέα, και να πληρώνεται; Μα γιατί να μην μπορεί; Τι θα πάθει; Θα πεθάνει; Προφανώς και ένας εργαζόμενος όχι μόνο μπορεί αλλά επιβάλλεται να έχει άποψη πάνω στο έργο που ο ίδιος παράγει και που στην τελική αυτός και η κοινωνική πλειοψηφία θα γευτεί και προορίζεται στην ουσία να γευτεί. Στη τελική γι’ αυτό δεν πληρώνεται, ειδικά ένας δημόσιος υπάλληλος; Άρα γιατί όταν εκφέρει άποψη να του στερείται ο μισθός; Δεν καταλαβαίνουμε που κωλύεται ο Πάσχος…

Βέβαια ο Πάσχος δεν είναι αφελής. Ναι προφανώς και τυπικά μπορεί αλλά … το άρθρο μάλλον δεν μιλάει ακριβώς φίλε αναγνώστη σε σένα άμεσα αλλά διαμεσολαβημένα μέσω του Μάνεση, του Αλαφούζου, του Βαρδινογιάννη, του Μυτιληναίου, της Κομισιόν, των τραπεζιτών και βέβαια της συγκυβέρνησης Παπαδήμου, η οποία με την επιβράβευση που έδωσε στον Π. Καψή έχουν αναθαρρήσει όλα τα λαμόγια της δημοσιογραφίας και πιστεύουν ότι θα τη γλιτώσουν όπως οι ελίτ των διαρρηκτών και των μαφιόζων στις ταινίες του Χόλυγουντ, δηλαδή σε ένα νησί στις Μπαχάμες να πίνουν κοκτέιλ. Μόνο που το έργο τους είναι τόσο αναλώσιμο για το κεφάλαιο και την εγχώρια και διεθνή μαφία, όπου μάλλον θα έχουν την τύχη των γκάνγκστερ δεύτερης διαλογής σε ταινία του Σκοτσέζε. «Με τα μάτια του Πάσχου» λοιπόν τυπικά μπορείς, αλλά ουσιαστικά δεν μπορείς «γιατί ο χρόνος είναι χρήμα και με τους εργάτες μη μιλάς» που λέει και το τραγούδι και τελικά ο εργασιακός μεσαίωνας έχει και την δημοκρατία που του αναλογεί.

Η εργαζόμενη πλειοψηφία, στη καρδιά της κρίσης του καπιταλισμού, στη χώρα όπου συντελείται το πιο βάρβαρο πείραμα του κεφαλαίου, οφείλει να αντιστρέψει τους όρους και να δει την πραγματικότητα με τα μάτια του μέλλοντος, πέρα από την καπιταλιστική βαρβαρότητα και όχι με τα μάτια της συντήρησης και τη συστημικής καθήλωσης. Με τα μάτια των δυνατοτήτων του κόσμου της εργασίας και όχι με τα μάτια των παράλογων απαιτήσεων για κερδοφορία πάνω σε πτώματα. Με τις προοπτικές ξεδιπλώματος μιας άλλης ιστορικής πορείας της ανθρωπότητας απελευθερωμένης από τα δεσμά της ατομικής ιδιοκτησίας και εκμετάλλευσης και όχι με τα μάτια της τεχνοκρατικής διαχείρισης ενός βαθειά χρεοκοπημένου κοινωνικοπολιτικού συστήματος.

Όταν το τυπικό κατά Πάσχο γίνει ουσιαστικό και το ουσιαστικό τυπικό τότε θα δούμε κατάματα ότι δεν είμαστε πιόνια μιας αλόγιστης και τυφλής ελεύθερης πτώσης με αυτόματο πιλότο τα νούμερα των οίκων αξιολόγησης. Όταν η δική μας πραγματικότητα είναι «διαμεσολαβημένη» μέσα από τον αγώνα των χαλυβουργών, τις λαϊκές συνελεύσεις στις γειτονιές, τις απεργιακές επιτροπές και τις συνελεύσεις σωματείων και συλλόγων τότε τα διλλήματα του Πάσχου τίθενται για να απαντηθούν αποφασιστικά και όχι για να μας στείλουν σπίτια μας. Τότε γίνεται ξεκάθαρο ότι ο «σοσιαλισμός των οριζόντιων περικοπών» είναι αναπόσπαστο συμπλήρωμα της λιτότητας, του 71% των δαπανών για την αποπληρωμή δανείων, των πράξεων νομοθετικού περιεχομένου για τον ορισμό των κατώτατων μισθών, των λουκέτων στα σχολεία, των διδάκτρων, κτλ.

Με αυτό τον τρόπο είναι τιμή για τον σύντροφο Αποστόλη η επιστολή του και παράδειγμα προς μίμηση για κάθε υπάλληλο αυτού του σάπιου κράτους-στρατηγίου της ανάπτυξης Μας δίνει θάρρος και ώθηση όχι μόνο για να αποτρέψουμε τις εκλογές των συμβουλίων διοίκησης αλλά για να γίνει συνείδηση ότι κάθε επίθεση από την κυβέρνηση θα σηματοδοτεί και αντίστοιχο βήμα αποσταθεροποίησή της και ανατροπή της μαζί με την πολιτική που εκφράζει. Για την συγκρότηση μιας πανίσχυρης κοινωνικής συμμαχίας η οποία θα επιτελέσει με αποτελεσματικότητα αυτό που φοβάται ο Πάσχος. Την ανατροπή του καπιταλισμού. Και ναι, μπορούμε να απεργήσουμε, μπορούμε να αμφισβητήσουμε τα ιερά και τα όσια του Μάνεση και του Αλαφούζου, μπορούμε να πιστολιάσουμε τους δανειστές και να διαγράψουμε το χρέος, μπορούμε να ζήσουμε και χωρίς Παπαδήμο, ΕΕ, δανειστές και κεφάλαιο. Μπορούμε να ανατρέψουμε τα σχέδια τους για πλιάτσικο στα ταμεία για την τόνωση της ρευστότητας των τραπεζών (PSI).

Προφανώς τα λόγια του Πάσχου μπορεί να βρίσκουν κάποιο έρεισμα στην κοινωνία αλλά σίγουρα δεν μιλά την γλώσσα της νεολαίας. Οι εκλογές των συμβουλίων διοίκησης είναι το κεράσακι στην τούρτα μιας εγκληματικής αντι-εκπαιδευτικής πολιτικής που θέλει να ρίξει την νεολαία στην αμάθεια και τον σκοταδισμό. Η απάντηση θα είναι πιο δυναμική από ότι περιμένουν και θα το εγγυηθούμε αυτό. Στην δημοκρατία τους απαντούμε και επιβάλουμε τις διεκδικήσεις με την δημοκρατία του εργατικού και κοινωνικού ελέγχου.

Και για να μην μας καταλογίσει κανείς ότι δεν είμαστε «αντικειμενικοί» ας δούμε την πραγματικότητα κι εμείς «με τα μάτια του Πάσχου» διαμεσολαβημένα μέσα από τα λόγια του αστού οικονομολόγου του 19ου αιώνα, Φρεντερίκ Μπαστιά να δούμε αν όντως ισχύουν όλα αυτά που υποστηρίζουμε: “Γίνεται πολύς λόγος για τη δωρεάν εκπαίδευση. Πρόκειται για κομμουνισμό εφαρμοσμένο σε έναν κλάδο της ανθρώπινης δραστηριότητας. Η εκπαίδευση θα είναι δωρεάν; Ε, τότε, ο κόσμος δεν πρέπει να ζητάει από το κράτος μονάχα δωρεάν εκπαίδευση, αλλά και δωρεάν τροφή, κι ένα σωρό άλλα πράγματα… Γιατί όχι; Μήπως δεν είναι η τροφή ακόμα πιο αναγκαία κι από τη μόρφωση; Ας προσέξουμε, λοιπόν. O λαός έχει φθάσει σχεδόν σε αυτό το σημείο. Ξεγελαστήκαμε από μια λέξη κι έχουμε κάνει ένα βήμα προς τον κομμουνισμό.»

Βήμα, βήμα λοιπόν κάτι άλλο γεννιέται… Ιστορία ερχόμαστε!!


πηγή: ilesxi.wordpress.com