Με αφορμή τα γενέθλια (σήμερα) του ΓΑΠ...

του Διονύση Ελευθεράτου
 

Απίστευτη σύμπτωση! Να είσαι ο Γιώργος Α. Παπανδρέου -κατά κόσμον ΓΑΠ- και να συμπίπτουν τα γενέθλιά σου (16 Ιουνίου) με τον εορτασμό της μνήμης ενός επισκόπου Αμαθούντος, του οσίου... Μνημονίου; Γίνεται; Να που γίνεται... Ποιος ξέρει, ίσως βρέθηκε η «αποτελεσματικότερη» ασπίδα απέναντι στους ασεβείς «λαϊκιστές» που δεν αντιλαμβάνονται ότι ο ΓΑΠ «σώζει την Ελλάδα»: ναι, ρε, θεάρεστη αποστολή εκπληρώνει με το Μνημόνιο ο ευλογημένος. Γίνεται και σύνθημα «Ενα, δύο, τρία - Γεωργάκη και Μνημόνιο θέλει και η Εκκλησία».

Μέχρι να μάθουμε εάν η Ορθοδοξία τιμά και τη μνήμη κανενός οσίου Μεσοπρόθεσμου, Μισθοκτόνου ή Ξεπουληταρίωνος, ας σταθούμε στη λαμπρότητα της ημέρας: ήταν σαν σήμερα 16 Ιουνίου 1952 (ημέρα Τετάρτη) όταν ήρθε στον κόσμο μας ο ΓΑΠ. H επέτειος απαιτεί ευγένεια, αλλά και κατάθεση προσωπικών αναμνήσεων. 

Το 1988 ήμουν εκπαιδευτικός συντάκτης στην εφημερίδα «Πρώτη». Μια ωραία ημέρα πήγα στο Πολυτεχνείο για να παρακολουθήσω την προγραμματισμένη συνάντηση που θα είχε ο «φρέσκος» υπουργός Παιδείας ΓΑΠ με φοιτητές του Ιδρύματος. Ε, λοιπόν, πρώτη φορά είδα άνθρωπο να κοκκινίζει από αμηχανία σε κάθε ερώτηση που του έθεταν ή σε κάθε παρατήρηση της οποίας γινόταν αποδέκτης. «Μα πώς γίνεται να τον στριμώχνει κάθε λέξη και να τον κάνει να χάνει τα λόγια του;», ψιθύρισε ο Αποστόλης ο φωτογράφος, την ώρα που η ομήγυρη διασκέδαζε με τον βραχυκυκλωμένο υπουργό. «To paidi», όπως τον αποκαλούσαν τότε.

Πάνε αυτά, όμως... Ο χρόνος κυλά, οι άνθρωποι εξελίσσονται. Σήμερα κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί ότι ο ΓΑΠ όχι μόνο έχει αφομοιώσει στοιχεία της προσωπικότητας των περισσότερων Ελλήνων πρωθυπουργών από τη μεταπολίτευση κι εντεύθεν, αλλά τα έχει αναπτύξει στο έπακρο. «Κινέζο» αποκαλούσαν τον Κ. Σημίτη, αλλά ο ΓΑΠ είναι αυτός που δρομολογεί «κινεζοποίηση» μισθών και συντάξεων. Η προφορά του «ρο» δυσκόλευε τον Γ. Ράλλη, αλλά ο ΓΑΠ αρνείται να αποδειχθεί δύστροπος μόνο με ένα γράμμα της αλφαβήτου. Τα βάζει με ολόκληρη την ελληνική γλώσσα.          

Ευτυχώς οι γιατροί του Γενικού Κρατικού Νοσοκομείου Νίκαιας κατόρθωσαν να αποτρέψουν μια -απείρως σοβαρότερη, μακάβρια- ομοιότητα της θητείας του ΓΑΠ με την εποχή Ράλλη. Λίγο έλειψε το όνομα του διαδηλωτή Καυκά να γίνει (έπειτα από τρεις δεκαετίες) το τρίτο «Κ», αυτό που θα μνημονευόταν πλάι στον Κουμή και την Κανελλοπούλου. Από τον μπαμπά του ο ΓΑΠ πήρε το όνομα και το εισιτήριο εισόδου στην πολιτική. Από τον Κωστάκη πήρε τη στωικότητα με την οποία αντιμετωπίζει τα αθλητικά ατυχήματα -στο ποδόσφαιρο ο μεν, στην ποδηλασία ο δε.

Κι από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή -τον θείο; Α, από εκείνον ο ΓΑΠ πήρε το σλόγκαν «έξω πάμε καλά», αλλά το γενίκευσε. Ο ΓΑΠ τώρα θεωρεί ότι με τη συνταγή του (ναι, αυτήν που έφερε το χρέος του 115% στο 150%) πάμε... παντού καλά. Εξω, λέει, ανακτάμε κύρος και αναγνώριση. Ναι, το επιβεβαίωσαν οι «Financial Times» όταν έγραψαν «σε πλειστηριασμό η Ελλάδα», καθώς και ο τίτλος της «Wall Street Journal» «Η Ελλάδα πουλάει φθηνά, η Γερμανία την αγοράζει». Το πιο ωραίο που διάβασα εσχάτως για τον ΓΑΠ το έγραψε στο thepressproject.gr ο συνάδελφος Πέτρος Παπακωνσταντίνου: «Ποτέ ένας τόσο μικρός άνθρωπος δεν έκανε τόσο μεγάλο κακό».

Χρόνια πολλά, αλλά να μην αργήσει να φθάσει και η στιγμή της άλλης ευχής: καλό ταξίδι! Εν ανάγκη με ελικόπτερο, σαν αυτό με το οποίο έφυγε από την ταράτσα του Προεδρικού Μεγάρου της Αργεντινής ο Ντε λα Ρούα. Και με χίλιες μίζες να έχει αποκτηθεί ένα τέτοιο ελικόπτερο, χαλάλι!