Η αγανάκτηση γίνεται Λόγος

του Δημήτρη Αργυρού 

ο φόβος αλλάζει πλευρά

Όχι σε καμία περίπτωση, όχι δεν χρωστάμε τίποτε και σε κανένα. Ουδέποτε δώσαμε λευκή επιταγή να διαχειριστούν με τον τρόπο που διαχειρίστηκαν τον πλούτο που παράχθηκε, τα εκατομμύρια των ευρωπαϊκών προγραμμάτων και τα δάνεια, θαλασσοδάνεια ή μη.

Έλεος πια, πότε ερωτηθήκαμε αν τα χρήματα θα πάνε για όπλα, μπίζνες στα Βαλκάνια, και επενδυτικά πακέτα που πλούτισαν τους τραπεζικούς λογαριασμούς κάποιων  στην Ελβετία(600 δις €, 2 φορές το χρέος δηλαδή) και όχι για σχολεία, νοσοκομεία και κοινωνική πολιτική;

Αν με οποιοδήποτε τρόπο, μας δίνανε το λόγο, τότε ο οποιοσδήποτε θα είχε το δικαίωμα να λέει πως τα φάγαμε μαζί, αρά μαζί θα τα πληρώσουμε. Αλλά αυτό δεν έγινε, ο κρετινισμός του κοινοβουλευτικού ολοκληρωτισμού που εξυπηρετεί αποτελεσματικά την ντόπια και ξένη ολιγαρχία του πλούτου δεν επιτρέπει αυτές τις πολυτέλειες.

Άρα δεν πληρώνουμε τίποτε και δεν επιτρέπουμε σε κανένα να πουλήσει τίποτε που έγινε με τον κόπο και τον ιδρώτα των ντόπιων και ξένων εργατών, για να πληρώσει χασούρες άλλων.  Ούτε επιτρέπουμε να υποβαθμιστεί κι άλλο η ζωή μας και να ξεφτιλιστεί η αξιοπρέπεια μας.

Ενώ την ίδια στιγμή τα λαμόγια, οι ολιγάρχες, οι καπιταλίστες και τεχνοκράτες θα συνεχίζουν  το πάρτι τους, στηριζόμενοι σε ένα κράτος και μια κυβέρνηση που το μόνο όπλο που του έχει μείνει είναι η «γυμνή βία» απέναντι στα εξεγερμένα σώματα.

Ε ναι θα πρέπει να μάθουν τι πάει να πει φόβος, τρόμος και ανασφάλεια. Όπως το γνωρίζουν πολύ καλά εδώ και καιρό οι εργαζόμενοι πολίτες  που καλούνται και ξανακαλούνται να απαντήσουν στον ανοικτό αλλά και ταυτόχρονα ψευδή εκβιασμό: Στάση πληρωμών των μισθών και των συντάξεων ή μνημόνια και φτώχεια.

Ψευδής εκβιασμός καθώς τα χρήματα που αφαρπάζει το κράτος- φορολογώντας επί το πλείστον άδικα  τους μισθωτούς και τους συνταξιούχους- φτάνει και παραφτάνει για μισθούς και συντάξεις. Τα χρήματα των δανείων του μνημονίου  πάνε για τα τοκογλυφικά τοκοχρεολύσια, αυξάνοντας το χρέος.

Ναι επιτέλους αρχίζουν να  μας φοβούνται, αρχίζουν να μας τρέμουν και για αυτό το λόγο εξαπέλυσαν τις δυνάμεις καταστολής για να καθαρίσουν τις πλατείες και τους δρόμους. Μάταια χιλιάδες- εκατοντάδες χιλιάδες- διαδηλωτών  υπερασπίστηκαν την «δημοκρατία του δρόμου»

Τα πλήθη της εξεγερμένης αξιοπρέπειας που κορυφώθηκαν με τις μεγαλειώδεις απεργιακές κινητοποιήσεις και διαδηλώσεις τις 15 Ιούνη έδειξαν πως η ελπίδα βρίσκεται στην οργανωμένη λαϊκή-εργατική πάλη.

Η ελπίδα στην άμεση  δημοκρατία

Η ελπίδα βρίσκεται στις μορφές τις άμεσης δημοκρατίας στους τόπους δουλειάς, στα συνδικάτα και στις πλατείες, με όλα τα θετικά και αρνητικά τους. Βρίσκεται σε αυτά την ιδιάζουσα «δικτατορία του προλεταριάτου», σε αυτή την «απόλυτη δημοκρατία» του πλήθους των μοναδικοτήτων.

Βρίσκεται στο γεγονός πως αυτοί που δεν είχαν φωνή και αξιοπρέπεια ξαφνικά την απέκτησαν και διεκδικούν το δίκαιο τους. Διεκδικούν ένα κόσμο διαφορετικό και ναι τώρα υπάρχει η ελπίδα τα πράγματα να πάνε αλλιώς.

Δεν ξέρουν ακόμη πως θα διαμορφωθεί αυτός ο νέος δρόμος αλλά το πρώτο βήμα έγινε και καλούνται οι συνειδητές αριστερές δυνάμεις να κάνουν τα επόμενα και όχι να ζητάνε εκλογές, που θα ήταν εκτόνωση αυτού του ελπιδοφόρου κινήματος.

Ναι τίποτε δεν είναι ίδιο πια. Η κυβέρνηση του ΓπΠ είναι κλινικά νεκρή και ψάχνει να βρει τρόπους δεξιά και αριστερά να κρατηθεί στην ζωή και να εφαρμόσει το καταστροφικό της πρόγραμμα.

Όχι είναι άμεσο καθήκον της αριστεράς και του λαϊκού- εργατικού κινήματος  να ρίξει την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και κάθε κυβέρνηση που θα λέει ναι στο μνημόνιο, στο ΔΝΤ και στην ΕΕ. Κάθε κυβέρνηση που δεν θα αγωνίζεται για την διαγραφή του χρέους

Παλεύοντας η αριστερά για να περάσει η εξουσία στους ίδιους τους παραγωγούς του κοινωνικού πλούτου και στα αμεσοδημοκρατικά όργανα τους. Κρατικοποιώντας  το τραπεζικό τομέα, ενισχύοντας  το δημόσιο και κοινωνικό χαρακτήρα των ΔΕΚΟ με βάση τις κοινωνικές ανάγκες και κάτω από εργατικό και κοινωνικό έλεγχο.

Αυξάνοντας τους μισθούς και  τα μεροκάματα, μειώνοντας ριζικά το χρόνο εργασίας, καταπολεμώντας με αυτό το τρόπο την φτώχια, την ανεργία και το πάγωμα της αγοράς.  Ενισχύοντας το δημόσιο και κοινωνικό χαρακτήρα της οικονομίας, μειώνοντας στο ελάχιστο τον τομέα ου στηρίζεται στην ιδιωτική πρωτοβουλία και την κερδοφορία του επιχειρηματία.

Με στόχο την κοινωνική απελευθέρωση

Φυσικά  μια τέτοια πολιτική μας πετάει εξω από την ΕΕ και το ευρω. Κανένα πρόβλήμα για τον  λαό και τους εργαζόμενους, τεράστια προβλήματα για την άρχουσα τάξη και την πολιτική ελίτ. Η έξοδος απο την ΕΕ και το ευρώ είναι η χρυσή ευκαιρία  να επανακαθοριστούν οι στόχοι και οι αξίες μας ως άνθρωποι και ως κοινωνία. Με γνώμονα σε μια πρώτη φάση την κάλυψη των πρωταρχικών βασικών αναγκών σε όλους τους πολίτες, ντόπιους και μετανάστες. Με το λιγότερο κόστος και χρόνο για όλους, την κοινότητα και το τόπο.

Αναγνωρίζοντας πως το μέτρο του κοινωνικού πλούτου είναι ο ελεύθερος δημιουργικός χρόνος, η  ανθρώπινη επαφή,  οι κοινωνικές σχέσεις, ο πολιτισμός, η υγεία, η παιδεία, η συμμετοχή στα κοινά,  η αλληλεγγύη και η αλληλοβοήθεια, η ανθρωπιά, ο έρωτας και η ποίηση.

Η Έξοδος από την ΕΕ και το Ευρώ σε ουδεμία περίπτωση δεν οδηγεί αυτονόητα σε μια μορφή «σοσιαλισμού σε μόνο μία χώρα». Αποτελεί ένα αναγκαίο και δυνατό επαναστατικό άλμα που μόνο σε μια  περιφερειακή και παγκόσμια κλίμακα μπορεί να ολοκληρωθεί.

Μια τέτοια ανατρεπτική προοπτική  δεν μπορεί παρά να βγει μέσα από τα σπλάχνα ενός κινήματος που συγκρούεται με όλα τα μέσα  με την υπάρχουσα τάξη πραγμάτων.  Μέσα από τα σπλάχνα ενός αντικαπιταλιστικού εργατικού μετώπου- κινήματος σε μια κομουνιστική επαναστατική προοπτική.

Σίγουρα σήμερα δεν υπάρχουν οι προϋποθέσεις για ένα τέτοιο επαναστατικό άλμα, αλλά υπάρχουν οι προϋποθέσεις να οικοδομηθεί αυτό το αναγκαίο και δυνατό αντικαπιταλιστικό επαναστατικό κίνημα που απαιτούν οι καιροί και οι ανάγκες του κόσμου της εργασίας.

Φτάνουμε με γοργούς ρυθμούς σε μια ιστορική διακλάδωση που οι «πάνω» δεν θα μπορούν να κυβερνούν όπως τα πριν, ήδη δεν το καταφέρνουν ούτε τώρα. Οι «κάτω» αρνούνται να κυβερνηθούν όπως τα πριν, ήδη εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου το πράττουν με μάχιμο τρόπο. Και θα απαιτηθεί η αντικαπιταλιστική-κομμουνιστική αριστερά να αποδείξει πως μπορεί να παίξει το ρόλο του ιστορικού καταλύτη των όποιων επαναστατικών γεγονότων.

Το αν τελικά η αντικαπιταλιστική κομμουνιστική αριστερά τα καταφέρει ή μια αυταρχικότερη εκδοχή του ολοκληρωτικού καπιταλισμού εφαρμοστεί  δεν μπορούμε από τα πριν να το προδικάσουμε. Εξάλλου η κουκουβάγια της ιστορικής αλήθειας πετάει πάντα στο σούρουπο, όταν έχει ολοκληρωθεί η πραγματική κίνηση των γεγονότων.

Σε κάθε περίπτωση  και στο μέτρο των δυνατοτήτων μας θα είμαστε παρόντες στους εξαιρετικά ιστορικούς χρόνους που έλαχε να ζούμε.