του Παναγιώτη Μαυροειδή
Eν όψει των εκλογών της 6ης Μάη, τίθενται συχνά ερωτήματα αναφορικά με την ‘’ενότητα της αριστεράς’’.
Σύμφωνα τουλάχιστον με το ΣΥΡΙΖΑ, υπάρχει το χειροπιαστό και ρεαλιστικό ενδεχόμενο, οι εκλογές να σώσουν τον ελληνικό λαό από το δράμα του. Η επιχειρηματολογία, είναι περίπου η εξής:
‘’Μια συμπαραταγμένη αριστερά, διαρκώς ανερχόμενη σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, βγαίνει πρώτο κόμμα, παίρνει το bonus των 50 εδρών που έχει θεσπιστεί (από τους κατά τα φαινόμενα ΄΄ανόητους΄΄ αντιπάλους μας), σχηματίζεται αριστερή κυβέρνηση και μετά έχει ο θεός…’’
Ποιος λοιπόν τολμάει να είναι ‘’αδιάφορος’’ σε αυτό το ενδεχόμενο;
Είναι τελείως αστήριχτος αυτός ο ισχυρισμός;
Από πρώτη άποψη, φαίνεται να έχει κάποια βάση, με την προϋπόθεση ότι έχει λογική να αθροίσουμε τα (δημοσκοπικά) ποσοστά όλων των (θεωρούμενων) δυνάμεων της αριστεράς.
Να ξεκινήσουμε από τη ΔΗΜΑΡ που παρά λίγο να μπει στη κυβέρνηση Παπαδήμου, έχει δεσμευτεί ότι θα τηρήσει τις συμφωνίες με τους δανειστές και συγκυβερνά με το ελεεινό ΠΑΣΟΚ στο μισό κράτος.
Να συμπεριλάβουμε το ΚΚΕ, που είναι κατά της ΕΕ, αλλά όχι μόνο δεν θέλει καμία κοινή δράση των κομμουνιστών και της αριστεράς, αλλά δεν θέλει ούτε ζωγραφιστούς να δει όσους δεν υιοθετούν ως προοπτική το ‘’σοσιαλισμό που γνωρίσαμε’’.
Και βεβαίως να καταλήξουμε στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ, που προτάσσει την κοινή δράση στο πλαίσιο ενός λαϊκού κινήματος ανατροπής της χούντας ΕΕ, ΔΝΤ, κεφαλαίου, σε αντικαπιταλιστική κατεύθυνση.
Θα σχολιάσουμε αυτό τον προβληματισμό, πριν από όλα στο επίπεδο της άμεσης ρεαλιστικότητας. Αν δηλαδή είναι βάσιμη μια τέτοια δυνατότητα σήμερα.
Πάμε για αριστερή πλειοψηφία και κυβέρνηση και δεν το έχουμε πάρει χαμπάρι;
Πολιτικός κατακερματισμός με πολύ ισχυρό το μαύρο δεξιό μπλοκ
Πήραμε τοις μετρητοίς και μελετήσαμε τις τρείς πλέον πρόσφατες δημοσκοπήσεις σε ότι αφορά την πρόθεση ψήφου, με μικρές προσαρμογές έτσι ώστε να μπορούν να εξαχθούν μέσοι όροι.
Θεωρήθηκε ως Δεξιά, το άθροισμα των ποσοστών των δυνάμεων: ΝΔ, ΛΑΟΣ, Ανεξάρτητοι Έλληνες, Χρυσή Αυγή, Δημοκρατική Συμμαχία, ΔΡΑΣΗ.
Θεωρήθηκε ως Κεντρο-αριστερά (οι διαμαρτυρίες αναμενόμενες…), το άθροισμα των ποσοστών των δυνάμεων: ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ, ΑΡΜΑ ΠΟΛΙΤΩΝ, ΟΙΚΟΛΟΓΟΙ-ΠΡΑΣΙΝΟΙ.
Θεωρήθηκε ως Αριστερά, το άθροισμα των ποσοστών των δυνάμεων: ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ.
Από τον παρακάτω πίνακα, φαίνεται καθαρά, πως όχι μόνο δεν προκύπτει δυνατότητα για ‘’αριστερή πλειοψηφία’’, αλλά αντίθετα το μαύρο δεξιό μπλοκ, είναι πρώτο και ισχυρότατο, με ποσοστά της τάξης του 45%, σε ορισμένες μάλιστα περιπτώσεις αγγίζει και το 50%.
Το Κεντρο-αριστερό Μπλοκ, έρχεται δεύτερο με ποσοστό 30% και το Αριστερό Μπλοκ τρίτο με 23%.
Αν μάλιστα πάρουμε υπόψη τον αντιδημοκρατικό εκλογικό νόμο, αυτή η τάση παραμορφώνεται επί το αρνητικότερο και λόγω του απαράδεκτου bonus των 50 εδρών στο πρώτο κόμμα, αλλά και λόγω της επιδίωξης πραξικοπηματικού αποκλεισμού από τη Βουλή ‘’μικρών’’ δυνάμεων όπως η ΑΝΤΑΡΣΥΑ με το όριο του 3%.
Ακόμη χειρότερα, είναι γνωστό πως μετά τις εκλογές είναι προαποφασισμένη (και επιβεβλημένη από την τρόϊκα) η συγκυβέρνηση του δεξιού και του (υποτίθεται) κεντρο-αριστερού μπλόκ ή τουλάχιστον του ΠΑΣΟΚ. Ο Σαμαράς, το έχει αποδεχθεί και απλά μάχεται για την πρωθυπουργία.
Φυσικά τα μπλοκ είναι ετερογενή. Η πτώση-κατάρρευση του κλασσικού δικομματισμού ΠΑΣΟΚ-ΝΔ είναι έκφραση της αποτυχίας της γραμμής των μνημονίων και αποτέλεσμα της λαϊκής οργής.
Γέννημα της τελευταίας είναι και οι σαφώς ανοδικές τάσεις για ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ.
Ωστόσο, η πολιτική ρηχότητα της αντιπαράθεσης στα μνημόνια και την αντεργατική αντικοινωνική επίθεση, έχει βάλει ήδη την αρνητική σφραγίδα της.
Η αριστερά, καταφεύγοντας σε ευκολίες και επαναλαμβάνοντας τον κακό εαυτό της, αδυνατεί να αναδείξει τις βαθύτερες αιτίες της σημερινής καταστροφής και να πολιτικοποιήσει αντίστοιχα την κοινωνική ριζοσπαστικοποίηση.
Δυνάμεις όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, για να αποφύγουν να πάρουν θέση σε ζητήματα όπως αυτό της ευρωζώνης, αναγόρευσαν σε βασική την αντίθεση ‘’μνημονιακοί-αντιμνημονιακοί’’. Το προβαλλόμενο πρόγραμμα διεξόδου τους, περιορίζεται στην φενάκη της επιστροφής στο κράτος πρόνοιας της προηγούμενης φάσης του καπιταλισμού, χωρίς να λαμβάνεται υπόψη ο δομικός χαρακτήρας της καπιταλιστικής κρίσης και οι περιορισμοί που θέτουν η καπιταλιστική διεθνοποίηση και η Ευρωπαϊκή Ένωση.
Το ΚΚΕ αναδεικνύει το ζήτημα της καπιταλιστικής κρίσης και της ΕΕ, αρνούμενο όμως να θέσει σε πρώτο πλάνο πολιτικούς στόχους-κόμβους, όπως η άμεση αποχώρηση από την ΕΕ και η διαγραφή του χρέους, που θα μπορούσαν να αποτελέσουν την θρυαλλίδα των εξελίξεων και μιας αριστερής λαϊκής αντεπίθεσης.
Δυνάμεις όπως το ΕΠΑΜ κατέφυγαν στο βολικό και επιφανειακό ‘’πατριώτες-προδότες’’, ξεχνώντας και την ΕΕ και την καπιταλιστική κρίση και φυσικά την ελληνική οικονομική ολιγαρχία και επικεντρώνοντας σε αιτήματα όπως ‘’αποκατάσταση της συνταγματικής τάξης της χώρας’’
Αυτά έδωσαν το περιθώριο να αποπέμπεται η αντιλαϊκή πολιτική από την πόρτα και να μπαίνει από το παράθυρο.
Εκτός και αν θεωρηθούν φίλοι του λαού ο Καμμένος και οι φασίστες της Χρυσής Αυγής.
Αφύπνιση, αντεπίθεση! Μαύρο στο μαύρο μπλοκ! Όχι στην ενσωμάτωση της λαϊκής οργής!
Αν κανείς πρέπει να πάρει στα σοβαρά τι λένε οι θεές που ακούνε στο όνομα των δημοσκοπικών εταιρειών, όχι μόνο δεν θα έπρεπε να αναπαράγει αυταπάτες για αριστερές πλειοψηφίες, αλλά, αντίθετα, θα έπρεπε να έχει ανησυχήσει εντονότατα.
Αν πονάει το ζήτημα μιας αριστερής προοπτικής ο ΣΥΡΙΖΑ, πρέπει εδώ και τώρα να πάψει να αποκοιμίζει τον κόσμο με παραμύθια για εκλογικούς περιπάτους. Να σταματήσει τα άχαρα επικοινωνιακά παιχνίδια, που δεν έχουν παρά μόνο συγκεκριμένους εκλογικούς στόχους: Να καταδειχθεί το ΚΚΕ ως αντι-ενωτικό και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ ως σεχταριστική ή ως αποδέκτης της ..χαμένης ψήφου που ίσως στερήσει την αυτοδυναμία της αριστερής κυβέρνησης. Τι μιζέρια! Εδώ ο κόσμος χάνεται και υπάρχει τόση αγωνία για 2-3 βουλευτές παραπάνω, ως αποτέλεσμα ενδο-αριστερών μετατοπίσεων.
Από την άλλη, το ΚΚΕ, μάλλον έχει και αυτό πάρει στα σοβαρά την ανάλυση του ΣΥΡΙΖΑ για ‘’αριστερή πλειοψηφία και κυβέρνηση’’ και επιδίδεται-εκ του αντιθέτου- σε βαθυστόχαστες αναλύσεις του τύπου: ‘’γιατί δεν μπορούμε να περιμένουμε τίποτα από μια αριστερή κυβέρνηση’’!
Το ζητούμενο πρέπει να είναι εντελώς διαφορετικό κατά τη γνώμη μας.
Πρέπει να μετατοπιστεί η λαϊκή βάση των αστικών κομμάτων προς τα αριστερά. Και στην κάλπη και στην σκέψη, τη συνείδηση. Αυτό προϋποθέτει αναπτυγμένα εργαλεία αντικαπιταλιστικής κριτικής και ουσιαστικές απαντήσεις στα ερωτήματα ‘’ μπορούμε έξω από την ΕΕ;’’, ‘’ποιος είναι ο άλλος δρόμος;’’.
Όλες οι δυνάμεις της αριστεράς, πρέπει να αξιοποιήσουν την περιορισμένη προεκλογική περίοδο, σε μια πολιτική καμπάνια, που θα υπερβαίνει τον διαγκωνισμό μεταξύ τους και την αλληλο-απαξίωση και θα στρέφει τα πυρά ενάντια στον αντίπαλο, στο μαύρο μέτωπο, με πολιτικά και ιδεολογικά επιχειρήματα. Για να αλλάξει προς τα αριστερά, η εικόνα που πάει τώρα να διαμορφωθεί αρνητικά.
Πρέπει να προβληθεί η ανάγκη για μαζικό ‘’Μαύρο στο μαύρο μέτωπο’’. Να καταδικαστεί η ΕΕ, το ιμπεριαλιστικό χρέος και η τρόικα στη λαϊκή συνείδηση. Να πάρει προβάδισμα τορεύμα του ξεσηκωμού και της ανατροπής του άθλιου πολιτικού συστήματος και της οικονομικής ολιγαρχίας, μέσα στο λαό. Να κερδίσει έδαφος η ανάγκη για οργάνωση του λαού σε ανατρεπτική βάση, ώστε να μπορεί να γίνει πράξη η εξέγερση. Να δυναμώσει ηεπιλογή ενός άλλου δρόμου, μιας άλλης κοινωνικής πορείας έξω από την ΕΕ και σε σύγκρουση με τον καπιταλισμό, με τον πλούτο και την εξουσία στα χέρια των εργαζομένων
Σήμερα περισσότερο από ποτέ υπάρχει η δυνατότητα να αποτελέσει η αριστερά ένα μεγάλο λαϊκό ρεύμα που να καταγραφεί και στις εκλογές.
Η αντικαπιταλιστική αριστερά, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, να ενισχυθεί (και μέσω των εκλογών) και να καταστεί καταλύτης των εξελίξεων, με στόχο την αναμόρφωση της αριστεράς σε ανατρεπτική προωθητική βάση.
Θα μπορούσε να υπάρξει πλήρης ανατροπή υπέρ της αριστεράς;
Στην διαλεκτική σκέψη, στην πολιτική, ένα και ένα δεν μας κάνει δύο, όπως αναμένει η τυπική λογική. Μπορεί να κάνει πράγματι τρία και τέσσερα, αλλά μπορεί να κάνει και μισό ή και μηδέν.
Στην περίπτωση μας, υπήρχε και υπάρχει η δυνατότητα να πάρει φτερά η αριστερά, αν αποφάσιζε να ενωθεί με το σκοπό της. Με την υπεράσπιση των εργατικών και λαϊκών συμφερόντων. Σε ένα αναγκαίο κοινωνικό και πολιτικό πρόγραμμα ανατροπής, με βάση τις αντιθέσεις και τα πραγματικά διλλήματα της περιόδου.
Για όποιον δεν κρύβεται πίσω από το δάχτυλό του (ή την κρατική οικονομική χρηματοδότηση), τα ερωτήματα είναι απλά και τα θέτει ωμά ο αντίπαλος:
Ναι ή όχι στην ανατροπή του άθλιου πολιτικού συστήματος με λαϊκό ξεσηκωμό και εξέγερση;
Ναι ή όχι στη διαγραφή του άδικου ιμπεριαλιστικού χρέους;
Ναι ή όχι στο κρεματόριο της ευρωζώνης και της ΕΕ;
Ας τα πάρουμε με τη σειρά.
Ισχυριζόμαστε ότι το ερώτημα της ανατροπής, η κοινοβουλευτική αριστερά, το έχει απαντήσει με αρνητικό για το λαό τρόπο ως τώρα. Η κοινοβουλευτική αριστερά μπορούσε και μπορεί να ανατρέψει και την άθλια συγκυβέρνηση Παπαδήμου και το πολιτικό σύστημα. Δεν το επιχείρησε στα σοβαρά.
Αν ενωνόταν με τους 100άδες χιλιάδες εργαζόμενους, που συγκρούονταν με το κράτος στο Σύνταγμα τόσες και τόσες φορές, αντί να καταψηφίζει ‘’πολιτισμένα’’ τα μνημόνια μέσα στη βουλή-δούλο της τρόϊκας, όλα θα ήταν διαφορετικά.
Αν τολμούσαν (από κοινού και χώρια), τα κόμματα της αριστεράς, το ΠΑΜΕ, ο Συντονισμός Πρωτοβάθμιων Σωματείων, να κινηθούν στη συγκρότηση ανταγωνιστικών κοινωνικών και πολιτικών μορφών οργάνωσης του λαού, με συμμετοχή των συνδικάτων βάσης, εκλεγμένων εκπροσώπων των λαϊκών συνελεύσεων, επιτροπών ανέργων ή/και απολυμένων, τοπικά, αλλά και κεντρικά, συγκροτώντας μια de facto ‘’λαϊκή κυβέρνηση’’ η δυναμική θα ήταν διαφορετική.
Ποιος αμφιβάλει για την αυτοπεποίθηση που θα δημιουργούσε αυτή η πολιτική πρωτοβουλία στην ταχύτατη κλιμάκωση της εργατικής και λαϊκής κινητοποίησης με καταλήψεις όλων των δημοσίων κτιρίων και οργανισμών και παραμονή στις πλατείες, μέχρις να φύγουν όλοι;
Τόσο το ΚΚΕ, η μεγαλύτερη και πιο οργανωμένη δύναμη μέσα στην εργατική τάξη, όσο και ο ΣΥΡΙΖΑ με ξεχωριστές δυνατότητες σε άλλα κινήματα, ουσιαστικά και συμβολικά, κινήθηκαν στα όρια της νομιμότητας, των κοινοβουλευτικών θεσμών, των ομαλών πολιτικών εξελίξεων. Το τραγικό ‘’η έξοδος από το ευρώ σήμερα θα ήταν καταστροφή’’ της Παπαρήγα, ήταν κάτι παραπάνω από μια γκάφα ολκής. Οι δε συναντήσεις Παπαρήγα, Τσίπρα ακριβώς την παραμονή των παρελάσεων της 25ης Μαρτίου, έστελναν μήνυμα καθησυχαστικό στους ‘’πάνω’’ και ησυχίας στους ‘’κάτω’’.
Αυτά που δεν έγιναν χτες, σήμερα στοιχίζουν. Θα μπορούσαν όμως και πρέπει να γίνουν αύριο. Αλλιώς η αριστερά θα συντριβεί, ακόμη και αν έχει μια σχετική εκλογική επιτυχία στις κάλπες. Λαός που ηττάται, δεν στηρίζει την αριστερά για πολύ…
Είναι μοιραίο να μας κυβερνούν οι Παπαδήμ(ι)οι;
Η συζήτηση για την κοινή δράση της αριστεράς, αλλά και για την αριστερή κυβέρνηση, επιβάλλεται από τα κάτω και είναι λογικό.
Ο κόσμος, με τον τρόπο του ρωτάει: ‘’Μπορείτε να θέσετε θέμα εξουσίας;’’ Μπορείτε να πάρετε τα αναμμένα κάρβουνα στα χέρια σας; Ή προτιμάτε να είναι άλλοι πάνω και εσείς είτε να καταγγέλλετε είτε να γλείφετε ένα κοκαλάκι από την εξουσία;
Η αριστερά πρέπει να θέσει ζήτημα εξουσίας, με ότι αυτό σημαίνει. Η κυβέρνηση είναι μέρος της εξουσίας, αλλά όχι η απάντηση στο ζήτημα της εξουσίας και από αυτή τη σκοπιά οφείλει να την απασχολεί.
Οι πιρουέτες μέσω των εκλογικών ποσοστών και τα παιχνίδια τακτικής της κοινοβουλευτικής αριστεράς, γίνονται ακριβώς για να αποφύγουν το ερώτημα της αφετηρίας για μια άλλη εξουσία και να πετάξουν τη μπάλα στην εξέδρα. Το κρίσιμο ζήτημα είναι η συμβολή στο λαϊκό ξεσηκωμό με στόχο την ανατροπή της οικονομικής και πολιτικής βάσης της επίθεσης, του πρώτου και βασικού βάθρου της αστικής εξουσίας.
Που και πως θα μπορούσαν να συναντηθούν οι δυνάμεις της αριστεράς για να συμβάλλουν σε αυτό το στόχο; Είναι το κοινοβούλιο και οι εκλογές, το ‘’σκοτεινό αντικείμενο του πόθου’’;
Είναι πιο ρεαλιστικό κατά τη γνώμη μας να στοχεύσουμε διαφορετικά: Ο λαός στο δρόμο για να πάρουν δρόμο!
Τίποτα δεν έχει τελειώσει ή κριθεί, παρά τις ανεπάρκειες και τις μεγάλες ευθύνες της κοινοβουλευτικής αριστεράς. Μετά τις εκλογές, θα πάμε σε νέο κύκλο αντιλαϊκής επίθεσης. Θα πάμε και για κοινή δράση της αριστεράς για ανατροπή εδώ και τώρα; Θα εργαστούμε για ένα άλλο κέντρο αγώνα στο εργατικό κίνημα; Θα συμβάλλουμε στην οργάνωση των ανέργων;
Μια ισχυροποιημένη αριστερά στις εκλογές και ειδικότερα η ανατρεπτική αντικαπιταλιστική αριστερά, θα αποτελούν προωθημένη αφετηρία για ένα νέο εργατικό και λαϊκό γύρο αντεπίθεσης.
Τι εμποδίζει και τι δυναμώνει την αριστερά; Ποιά ενότητα είναι όπλο και όχι βαρίδι; Να σταθούμε με σοβαρότητα και ευθύνη.
Τι είναι πιο ενωτικό, πλατύ, ρεαλιστικό και αναγκαίο; Ένας ισοσκελισμός των πάντων σε ένα ‘’ελάχιστο’’ πολιτικό πρόγραμμα αριστερής εκλογικής συνεργασίας ή μια χωρίς όρους και όρια σύμπραξη, εδώ και τώρα, σε ένα αναγκαίο πρόγραμμα και μέτωπο αγώνα με στόχο την ανατροπή του αντιπάλου;
Έχουμε απέναντι μας ένα καπιταλισμό σε παροξυσμό κρίσης. Είμαστε στο κλουβί με τις τίγρεις της ευρωζώνης και της ΕΕ. Έχουμε στο σβέρκο μας μια αστική τάξη δεμένη ‘’σε σώμα ένα’’ με την λεγόμενη ‘’ευρωπαϊκή προοπτική’’. Αυτό είναι που καθορίζει τον στόχο και το πρόγραμμα. Δεν είναι ανάγκη να συμφωνηθούν αυτά σε ένα χαρτί.
Να σταματήσει το παιχνίδι με την αγωνία του κόσμου, με επικοινωνιακές κινήσεις και εκλογικές αυταπάτες. Εδώ και τώρα μπορούμε να βαδίσουμε σε ένα δρόμο κοινωνικής και πολιτικής ανατροπής. Ξέχασε η αριστερά μας τι σημαίνει αυτό; Τίποτα δεν κρατάμε από τον παλλαϊκό αγώνα του ΕΑΜ με την απεργία, το συλλαλητήριο, την αλληλεγγύη και το όπλο στο χέρι; Δεν έχει παρακαταθήκες το Πολυτεχνείο του 73; Είναι μακριά η Τυνησία και η Αίγυπτος;
Να αλλάξουμε τα πράγματα με μια άλλη αριστερά
Δεν είναι ρεαλιστική κατά τη γνώμη μας μια προσδοκία ή επαγγελία για ‘’αριστερή κυβέρνηση’’ σε αυτές τις εκλογές. Δεν θα ήταν ρεαλιστική, ακόμη και αν με κάποιο μαγικό τρόπο υπήρχε κοινή εκλογική κάθοδος ΚΚΕ-ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΤΑΡΣΥΑ, σε ένα ελάχιστο πρόγραμμα που δεν θα έβγαζε τσιμουδιά για το ζήτημα της ευρωζώνης ή τα μασούσε για το χρέος.
Αντίθετα, τολμούμε να πούμε, πως η εκλογική επίδοση μιας τέτοιου τύπου συνεργασίας, θα ήταν αθροιστικά πίσω και από τις σημερινές αυξητικές τάσεις που υπάρχουν για ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Ακριβώς διότι, με την αφωνία της ή τα μισά της λόγια, θα έπειθε πως δεν μπορεί να αναλάβει τις ευθύνες της για ένα άλλο δρόμο της ελληνικής κοινωνίας. Είναι η περίπτωση που ένα και ένα θα έκαναν μισό ή και μηδέν.
Η αλήθεια για τη φύση και τα όρια της κοινοβουλευτικής αριστεράς είναι πικρή, όπως αποδείχτηκε και για τόσα άλλα πράγματα το τελευταίο δίχρονο. Η αριστερά αυτή φαντασιώνεται την αποφυγή της σύγκρουσης. Αυτή όμως έχει ξεσπάσει και παροξύνεται μπροστά στα μάτια μας.
Ή θα πάμε σφαγμένοι σε αυτή τη σύγκρουση, με κοινοβουλευτικές αυταπάτες, ακινησίες, δογματισμούς, τακτικισμούς, υποτίμηση της ανάγκης για ενότητα, λοιδορία της επαναστατικής τομής ή θα τη δώσουμε προετοιμασμένοι, υπερβαίνοντας λάθη και ελλείμματα, αναβαπτίζοντας πολιτικούς στόχους και ιδεολογικά όπλα, συνδεόμενοι με τις πιο εξεγερτικές επαναστατικές τάσεις του κινήματος που τείνουν να πάρουν συνειδητά χαρακτηριστικά.
Βασική προϋπόθεση για αυτό είναι η διαμόρφωση του τρίτου πόλου της αντικαπιταλιστικής επαναστατικής αριστεράς. Όχι για να υπάρξει άλλη μία αριστερά, αλλά για να διαμορφωθεί μία άλλη αριστερά. Αυτή τη μάχη δίνει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, με ευθύνη και αυτοπεποίθηση. Ως γνωστόν ‘’η πολιτική είναι η θυγατέρα των συσχετισμών’’ και αυτοί πρέπει να αλλάξουν. Και στην αριστερά…
πηγή: aristeroblog.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου