Είμαστε σε πόλεμο

του Γιώργου Κογκαλίδη

Ένας άνθρωπος αποφάσισε να δώσει βίαιο -και πρόωρο συνάμα- τέλος στη ζωή του. Και το έκανε σε κοινή θέα, στο κεντρικό σημείο της πρωτεύουσας, απέναντι από τον ναό της δημοκρατίας (προφανώς η σημειολογία δεν είναι τυχαία). Ένας άνθρωπος, που αντιμετώπισε με αξιοπρέπεια τον … φόβο.

Υπάρχει, αλήθεια, πιο τρομακτική σκέψη από το τέλος μιας ζωής που ξεκίνησε με σπουδές, με όνειρα, με αφοσίωση στο επάγγελμα που επιλέγεις και καταλήγει σε έναν κάδο σκουπιδιών, όπου θα αναζητείς τρόπο επιβίωσης, έχοντας εξ ορισμού υποστεί τη χειρότερη εξαθλίωση;

Τέτοιες σκέψεις "σκοτώνουν" καθημερινά πολλούς από εμάς. Κάποιοι προτιμούν να δώσουν ένα πιο ανώδυνο τέλος. Δειλοί ή ψυχωμένοι, μικρή σημασία έχει. Το αποτέλεσμα δεν μεταβάλλεται.

Άλλοι, πεθαίνουν μέρα με τη μέρα, σβήνουν, νιώθοντας τα γόνατά τους να λυγίζουν, τους ρυθμούς να μειώνονται, την καρδιά, τον εγκέφαλο κι εντέλει τα άκρα να παραδίδονται στους χειρότερους εφιάλτες τους. Κάποιοι το παλεύουν ακόμα. Για πόσο; Ουδείς γνωρίζει…

Είμαστε σε πόλεμο. Σε ανοιχτό πόλεμο. Ο εχθρός είναι ορατός και αόρατος συνάμα, χρησιμοποιεί μαζικά μέσα εκφοβισμού, σπέρνει τον τρόμο, καθηλώνει ψυχές, διαγράφει όνειρα.

Σου απαγορεύει να κοιτάζεις το παιδί σου την ώρα που κοιμάται, φορώντας το πιο στοργικό σου χαμόγελο, γιατί σου έχει επιβάλλει να σκέφτεσαι ποιο είναι το αύριο του, αν θα μπορείς να του προσφέρεις αυτά που οφείλεις ως γονιός.

Δεν χρειάζεται συμβατικά όπλα, αρκεί που μας υποχρεώνει να τα στρέφουμε μόνοι μας στον κρόταφό μας. Διαβάζοντας το γράμμα - διαθήκη για το πολιτικό μας σύστημα του 77χρονου, εντυπωσιάστηκα από την καθάρια σκέψη του θολωμένου μυαλού του, από την επιμέλεια στη γραφή, ακόμα και από την ορθογραφία. Η κόκκινη μελάνη μοιάζει να αφήνει το ματωμένο αποτύπωμα στο άψυχο χαρτί.

Είμαστε σε πόλεμο. Μας έχουν στρέψει τον έναν εναντίον του άλλου. Ο γεωργός βλέπει στο πρόσωπο του ναυτεργάτη τον εχθρό, ο ταξιτζής είναι απέναντι από τον διαδηλωτή (μέχρι να βγει αυτός στο δρόμο, για να βρεθεί απέναντι σε κάποιον άλλο επαγγελματία). Διαιρούν και βασιλεύουν. Γιατί περί βασιλείας πρόκειται, αφού έχουμε να κάνουμε με εξουσιαστές που αναλαμβάνουν με γονική παροχή τις τύχες αυτής της άτυχης χώρας.

Είμαστε σε πόλεμο. Κυνηγάμε λαθρομετανάστες, στους οποίους βγάζουμε όλο μας το μίσος, αφού πρώτα πειστήκαμε ότι αυτοί είναι υπεύθυνοι για όλα τα δεινά του τόπου. Κι αλήθεια, το άσαρκο χέρι του πεινασμένου τσαντάκια, ή το βρώμικο χέρι του παχύσαρκου τραπεζίτη απειλεί περισσότερο το νοικοκυριό μας;

Αν δίπλα σας μετακόμιζε ένας μελαμψός από χώρα της Αφρικής, θαρρώ πως θα κλειδώνατε δυο και τρεις φορές πόρτες και παράθυρα. Αν τύχει να εγκατασταθεί κάποιος κύριος με γραβάτα και ακριβό κουστούμι, δεν έχετε λόγο να το κάνετε.

Όχι γιατί δεν κινδυνεύετε να σας κλέψει, αλλά γιατί δεν φτάνει μια κλειδαριά να τον κρατήσει μακριά από τη ζωή μας.

Είμαστε σε πόλεμο. Στήνουμε στρατόπεδα συγκέντρωσης, ο εχθρός έχει καταλάβει τα στρατηγικά σημεία της ενημέρωσης και περνά την προπαγάνδα του, εκμεταλλευόμενος τις δουλικές υπηρεσίες ορισμένων -σαφέστατα κορυφαίων του είδους- ενός σιναφιού που έκανε τη λέξη "δημοσιογράφοι" τρίτο συνθετικό ενός συνθήματος, που αποτυπώνει τον ρόλο και τη δράση του (αλήτες / ρουφιάνοι, οι άλλες δύο) και που υποχρεώνει εμάς να ντρεπόμαστε να δηλώσουμε ιδιότητα. Όχι να φοβόμαστε. Να ντρεπόμαστε…

Είμαστε σε πόλεμο. Κι ο εχθρός δεν είναι προ των πυλών. Είναι ήδη μέσα στα σπίτια μας, μέσα στις ζωές μας, μέσα στο μυαλό μας (και προ πολλού μέσα στην τσέπη μας). Ζητούμενο πλέον είναι αν θα αντισταθούμε, ή αν θα παραδοθούμε.

Προσωπικά μεγάλωσα σε μια οικογένεια αγωνιστών, με εξορίες, με κυνηγητό, με δράση στο ΕΑΜ και την ΕΠΟΝ. Προσωπικά κρατώ το όπλο παρά πόδας. Και περιμένω τον καπετάνιο, που θα μαζέψει τριγύρω του μαυροσκούφηδες και μαζί με τον Κωστούλα, τον Μπελή και τον Τζαβέλα θα γίνουν ο εφιάλτης τους. Όπως τότε! Καλές εφόδους στην κοιλάδα της σιωπής…

πηγή: www.basketblog.gr