του Διονύση Ελευθεράτου
Μερικές απλές «ασκήσεις μνήμης», συν τοις άλλοις για τις μεγάλες «κωλοτούμπες» του «μεγάλου τραγουδιστή».
Εάν αυτοσαρκαζόταν ο Θ. Πάγκαλος, θα ανακοίνωνε σήμερα, 1η Απριλίου, την απόφασή του να μην «εκτεθεί» πάλι σε εκλογές. Το πρωταπριλιάτικο πνεύμα δεν παραπέμπει σε αυτή καθεαυτή την επιλογή του «μεγάλου τραγουδιστή» (προσωνύμιο – κληροδότημα της υπόθεσης Οτσαλάν) να αποσύρει τις μελωδίες του από τη δημόσια ζωή. Παραπέμπει στην αιτιολόγηση: Αποφάσισε – είπε- να μη δώσει στο λαό τη δυνατότητα να τον ψηφίσει από συνήθεια. Έτρεμε ο άνθρωπος την ξενέρωτη ρουτίνα – όχι την ιδέα ότι θα καταποντιζόταν στις κάλπες των στεναγμών. Φανταστείτε τον σαν εραστή που δεν ανέχεται τη διατήρηση μιας σχέσης, όταν αυτή γίνεται συμβατική. Δυσκολεύεστε; Τότε παραλληλίστε την «τόλμη» του με την αντίστοιχη του κινηματογραφικού Μπακαλόγατου: «Τσακώνεσαι, ρε; Δεν τσακώνομαι όμως εγώ».
Μονίμως τσακωμένος με τον εκάστοτε ... προγενέστερο εαυτό του, ο κύριος «μαζί τα φάγαμε» συνήθισε να καταβροχθίζει τα λόγια του και επιπλέον να ρεύεται κομπορρημοσύνη. Θα αργήσουμε να ξεχάσουμε πχ το σίριαλ των «κατηγορηματικών» δηλώσεών του για το ΔΝΤ - από το «φοβερές συνέπειες» (24/1/ 2010) και το «δεν υπάρχει περίπτωση να πάμε στο ΔΝΤ» (21/2/2010), μέχρι τα ... πασίγνωστα κατοπινά.
Χρήζει όμως κι ορισμένων υπενθυμίσεων η απότιση τιμής στην ... υπέρλαμπρη σταδιοδρομία του. Στη δύση του 2000 ο τότε υπουργός Πολιτισμού (!) Θ. Πάγκαλος εκτιμούσε ότι ο εσωκομματικός ανταρτοπόλεμος θα τον ωφελούσε. Τότε ήταν που χλεύασε τον ΓΑΠ με τη φράση «για να κάνει κανείς εξωτερική πολιτική πρέπει να έχει στοιχειώδεις γνώσεις Ιστορίας» («Εθνος» 19 Νοεμβρίου 2000). Ο Σημίτης τον έδιωξε από την κυβέρνηση. Στη συνέχεια ο Θόδωρος έκανε κάποια ανοίγματα προς τον Σημίτη, ο οποίος όμως τον Οκτώβριο του 2001 δεν τον συμπεριέλαβε στο νέο κυβερνητικό σχήμα. Ο Θόδωρος αναζήτησε αλλού αποκούμπι και ... εγένετο θαύμα: Στις 27 Οκτωβρίου 2001 χαρακτήρισε («Νέα») «εξαιρετικό στέλεχος» τον έως τότε ... ανιστόρητο ΓΑΠ. Εν ολίγοις, μια ζωή αυτό που λένε «πολιτική αρχών μακριά από καιροσκοπισμούς». Ύστερα διάβαζες και άκουγες «αναλυτές» που χαρακτήριζαν τον χαμαιλέοντα των διαδρόμων Πάγκαλο περίπου ... ως τραγικό πρόσωπο, «θύμα» της απροθυμίας του να συμβιβάζεται!
Έχουν σημασία όλα τούτα για τον «έξω κόσμο»; Έχουν, διότι αντιπροσωπεύουν το αδίστακτο, το ανερυθρίαστο που δεν χαρακτηρίζει μόνο τα βυζαντινού τύπου εσωτερικά «παιχνίδια εξουσίας», αλλά τον ίδια τον κυνισμό του συστήματος εξουσίας απέναντι στην κοινωνία. Υπό αυτήν την έννοια, ο Πάγκαλος ποτέ δεν ήταν ο τρελός του χωριού. Ανέκαθεν ήταν ο αχαλίνωτος χωροφύλακας και προύχοντας - σε συσκευασία ενός. Να τον δείχνουν οι (υπόλοιποι) «πάνω», προειδοποιώντας τους «κάτω» ότι πάντοτε ελλοχεύει κάτι χειρότερο, αγριότερο. Ήταν 9 Μαρτίου 1995, όταν η τότε κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ απολογήθηκε μουδιασμένη για το «ανδραγάθημα» των ΜΑΤ που έδειραν και ψέκασαν με χημικά συνταξιούχους έξω από το Μαξίμου. Ένας μόνο πολιτικός επικρότησε την κτηνωδία εκείνη. Ο Πάγκαλος. Το σκεπτικό του: «Ο συνταξιούχος μπορεί να είναι ένα αρκετά βαρβάτο άτομο και να ρίχνει πολύ γερό ξύλο».
Ο Πάγκαλος δικαιούται να νοιώθει «σκαπανέας», τώρα που ψεκάζονται ακόμη και θαμώνες των σουβλατζίδικων στο Μοναστηράκι. Ένα είδος γραβατωμένου, θεσμικού Ράμπο, με κοιλιακούς γυμνασμένους εκ των ένδον, αλλά με αγύμναστη ανεκτικότητα: Ο ίδιος άνθρωπος που τον Μάρτιο του ’95 «έγραφε ιστορία» επικροτώντας τη βία εναντίον παππούδων, τον Μάρτιο του 2012 έγραψε την αρχή του τέλους της πολιτικής του διαδρομής με το παράπονο ότι τον πέτυχε ένα γιαούρτι στα Καλύβια και μπόλικες αποδοκιμασίες στο Παρίσι. Αχάριστε όχλε, την πάτησες. Δεν θα μπορέσεις να τον ... ψηφίσεις από συνήθεια – βαρύς θα μείνει ο πόνος σου στα στήθια...
πηγή: Εφημερίδα ΠΡΙΝ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου