του Παναγιώτη Φραντζή
Στις πλατείες του περασμένου καλοκαιριού βγήκε ακατέργαστη η οργή του λαϊκού κόσμου, εκείνων που άλλοτε θεωρούνταν σίγουρη πελατεία για τα αστικά κόμματα μικροαστικής και εργατικής βάσης, το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ. Δεν ήταν μόνο η Αριστερά εκεί, ούτε ήταν αποκλειστικά η Αριστερά η «κερδισμένη» από τις πλατείες της αγανάκτησης. Το ότι μπόρεσε ένα κόμμα της Αριστεράς να εκφράσει το λαϊκό ρεύμα της αγανάκτησης στην κάλπη, δίνοντας άμεση προοπτική νέας διακυβέρνησης, είναι όμως αναμφισβήτητο.
Στις εκλογές του Μαΐου εκφράστηκε η αυθόρμητη περιφρόνηση του φόβου που συστηματικά καλλιεργούσαν οι άλλοτε κραταιές πολιτικές δυνάμεις. Περισσότεροι από τρία εκατομμύρια ψηφοφόροι τους γύρισαν την πλάτη, και μοιράστηκαν σε τρεις κατευθύνσεις. 1.250.000 κινήθηκαν προς την Αριστερά, σε όλες τις εκδοχές της· άλλοι τόσοι περίπου στράφηκαν σε συντηρητικά κόμματα συμπεριλαμβανομένης της ακροδεξιάς Χρυσής Αυγής· τέλος περίπου 600.000 προτίμησαν την αποχή. Τα αστικά επιτελεία μίλησαν για αποτυχία της λαϊκής ψήφου. Όλα δείχνουν ότι στις 17 Ιουνίου θα αποτύχουμε καλύτερα, όπως έγραψαν εύστοχα οι καλοί συνεργάτες, και όχι απαραίτητα ομοϊδεάτες, στο περιοδικό UNFOLLOW.
Το ερώτημα τώρα είναι γιατί πολεμάνε με τέτοια λύσσα το ΣΥΡΙΖΑ όταν αυτός ορκίζεται ότι δεν πρόκειται να αμφισβητήσει την Ε.Ε. και το ευρώ. Όταν το μετριοπαθές πρόγραμμά του δεν θίγει τα ιερά και τα όσια της τρέχουσας πολιτικής τάξης. Φαίνεται πως δεν τους ενδιαφέρει ο ΣΥΡΙΖΑ με τη στενή έννοια γιατί γνωρίζουν καλά τα πολιτικά του όρια. Αυτό που τους καίει είναι η δυναμική που κρύβει το λαϊκό ρεύμα που τον ακολουθεί και το πολιτικό μήνυμα που στέλνει σε όλο τον κόσμο η αναμενόμενη νίκη του.
Το ευρύτερο λαϊκό μπλοκ που εκφράζεται σήμερα κυρίως από το ΣΥΡΙΖΑ αναζητά μία άμεση διέξοδο και ανακούφιση από την εξοντωτική λιτότητα, αναζητά όμως αυτή τη διέξοδο σε μεγάλο βαθμό τρέφοντας αυταπάτες για το ρόλο της Ε.Ε. Αναζητά, θα λέγαμε κάπως σχηματικά, ένα ξαναζεσταμένο ’81 – ή μια ντεκαφεϊνέ ανατροπή, για να δανειστούμε κάτι από το λεξιλόγιο του Σλάβοϊ Ζίζεκ–, τη στιγμή που η κρίση παίρνει εκρηκτικές διαστάσεις και απαιτεί πιο συνολικές επαναστατικές απαντήσεις. Όμως αν τολμήσουν να αμφισβητήσουν την επιλογή του, αν θελήσουν να συνεχίσουν με βίαια μέσα την ίδια μνημονιακή πολιτική, είναι ικανό αυτό το ρεύμα να μετασχηματιστεί σε κάτι πολύ πιο σοβαρό πολιτικά. Και αυτό ακριβώς φοβούνται στο επιχειρηματικό και κρατικό κατεστημένο.
Η επόμενη μέρα απαιτεί ετοιμότητα όλης της Αριστεράς και ευελιξία και τόλμη ειδικά της κομμουνιστικής και αντικαπιταλιστικής Αριστεράς. Απαιτεί πάνω απ’ όλα τη συνάντηση όλων των μαχόμενων συνειδητών δυνάμεων της νεολαίας, των ανέργων και των εργαζομένων στους τόπους δουλειάς και στις πλατείες, αναδεικνύοντας πρωτότυπα πολιτικά όργανα του κινήματος, και συγκροτώντας μια μη θεσμική «κάτω Βουλή», η οποία θα εκφράζει τη βούληση του αγωνιζόμενου λαού – όπου θα συντάσσονται τα επείγοντα αιτήματα και οι μορφές αγώνα της αγωνιζόμενης πλειοψηφίας και των πρωτοποριών της για τη δημοκρατική επικράτηση του λαϊκού παράγοντα και του προγράμματός του. (Με αυτά τα όργανα θα αποκρουσθεί αποτελεσματικά και η τρομοκρατία του συστήματος και κάθε μορφή προβοκάτσιας. )
Δίπλα και όχι πάνω από αυτά τα όργανα είναι απαραίτητο να συγκροτηθεί ένα πολυσυλλεκτικό λαϊκό μετωπικό «κόμμα» έκτακτης ανάγκης, που θα επιδιώκει να οργανώσει το λαό και να αποσπάσει σε κάθε ενδεχόμενο, ακόμα και σε περίπτωση άτακτης χρεοκοπίας, συγκεκριμένες κατακτήσεις από την εξουσία του κεφαλαίου, παίρνοντας σαφώς κατεύθυνση ρήξης με την Ε.Ε. και διατηρώντας αυστηρή ανεξαρτησία από μια ενδεχόμενη κυβέρνηση της Αριστεράς. Ένα κόμμα-μέτωπο που θα κάνει αντιπολίτευση σε κάθε αρνητικό μέτρο ή υποχώρηση αυτής της κυβέρνησης, αλλά που θα υποστηρίζει και θα ενισχύει κάθε θετική πρωτοβουλία της με βάση το δικό του πρόγραμμα. Ένα κόμμα-μέτωπο, τέλος, που θα επιδιώκει την εξουσία και την κυβέρνηση της δημοκρατικά οργανωμένης και πολιτικά αποφασισμένης πλειοψηφίας του εργαζόμενου λαού. Γιατί μόνο με μια τέτοια κυβέρνηση μπορούν να νικηθούν οι αμέτρητες εξουσίες του κεφαλαίου και να εδραιωθούν τα αναγκαία μέτρα αναδιανομής του χρόνου και του πλούτου μέχρι την κατάργηση της εκμετάλλευσης. Δεν περιγράφω την ουτοπία ενός εξανθρωπισμένου καπιταλισμού· μιλώ για τη δυνατότητα ενός σύγχρονου απελευθερωτικού σοσιαλισμού - κομμουνισμού.
Λαϊκή νίκη, ακόμα και κάποια στοιχειώδη μέτρα ανακούφισης, με ομαλό κυβερνητικό τρόπο στο έδαφος του καπιταλισμού και ειδικά στο πλαίσιο της Ε.Ε. δεν μπορούν να υπάρξουν. Τι μπορεί να υπάρξει; Μια ενδιάμεση κατάσταση που οι «επάνω» θα σπρώχνουν την παράταξη της Αριστεράς προς αλλεπάλληλους συμβιβασμούς και οι «κάτω» θα προσπαθούν να υπερασπιστούν τη δική τους αριστερή πολιτική που πάει αγκαλιά με αλλεπάλληλες ανατροπές – που μπορούν εδώ και τώρα να ξεκινήσουν με αλλαγμένο τον πραγματικό συσχετισμό δυνάμεων, που δεν συμβαδίζει απόλυτα με το συσχετισμό της κάλπης. Τέτοιες αλλαγές στις συνειδήσεις των ανθρώπων έχουν ήδη δρομολογηθεί.
Οι εκλογές του Μαΐου εγκαινίασαν μια νέα περίοδο «δύναμης του αδυνάτου», που παραμένει όμως αδύνατος και «αδυναμίας του δυνατού», που παραμένει ωστόσο δυνατός. Αυτή η συγκεκριμένη ισορροπία δυνάμεων είναι άκρως ασταθής και θυμίζει το παιχνίδι της διελκυστίνδας. Είναι φανερό ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, είτε ως δύναμη του κινήματος είτε ως δύναμη κυβερνητική, δεν θέλει να τραβήξει το σκοινί. Αντίθετα προσπαθεί να βρει ένα καλύτερο σημείο ισορροπίας, να κερδίσει λίγο έδαφος – το μετριοπαθές πρόγραμμά του και όλες οι δημόσιες τοποθετήσεις της ηγεσίας του αυτό αποδεικνύουν. Με μια τέτοια στάση όμως δεν πας για να νικήσεις. Θα κάνεις ένα βήμα και θα υποχωρείς δύο. Έτσι παίζει η παράταξη της αστικής τάξης. Η ιδεολογικά κυρίαρχη, ακόμα, παράταξη. Σου παραχωρεί και σου παίρνει πίσω αμέσως μετά. Κι αν χρειαστεί, αλλάζει και παιχνίδι.
Αν τα παραπάνω είναι σωστά, στις 17 Ιουνίου χρειαζόμαστε όχι μόνο μια μεγάλη ήττα της ΝΔ, αλλά και μια ισχυρή αντικαπιταλιστική μετωπική Αριστερά. Και όχι αυταπάτες προπαντός…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου