Για μια νικηφόρα αγωνιστική απάντηση του εκπαιδευτικού κινήματος στην επίθεση που ξεκινά η νέα κυβέρνηση

του Παύλου Αντωνόπουλου, εκπροσώπου των Παρεμβάσεων ΔΕ στο ΔΣ της ΟΛΜΕ

paremvaseisde@gmail.com – http://paremvaseisde.gr

• Η κρίση σε εξέλιξη, η κοινωνία αντιμέτωπη με μια νέα κυβέρνηση του Μνημονίου

Η μετασυνεδριακή Γενική Συνέλευση προέδρων ΕΛΜΕ του Σαββάτου 30/6 γίνεται σε μια κρίσιμη χρονική καμπή για την κοινωνία, την εκπαίδευση, το λαϊκό και εκπαιδευτικό κίνημα.

Το εκλογικό αποτέλεσμα της 17ης Ιούνη και η συμφωνία ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ διαμόρφωσαν ένα κυβερνητικό σχήμα σε βάση αντιδραστική, συνέχειας της πολιτικής του Μνημονίου, στηριγμένο πάνω σε μια ασταθή κοινοβουλευτική πλειοψηφία, σε μεγάλο βαθμό αποτέλεσμα του εκλογικού νόμου.

Στη μέχρι τώρα προπαγάνδα περί «αναδιαπραγμάτευσης», η επιστολή Σαμαρά προς τη σύνοδο της ΕΕ εκ μέρους της συγκυβέρνησης έβαλε ένα τέλος. Δείχνει με σαφήνεια πως θα συνεχίσει την αντιδραστική πολιτική των Μνημονίων που στο όνομα του χρέους και της σταθερότητας του ευρώ ρίχνει τα βάρη της κρίσης στην εργαζόμενη πλειοψηφία, ξεπουλά το δημόσιο πλούτου, υποβαθμίζει και ιδιωτικοποιεί την παιδεία, την υγεία, τις κοινωνικές υπηρεσίες προκειμένου να ενισχύσει την κερδοφορία του κεφαλαίου. Στα πρώτα θύματα αυτής της πολιτικής που χαράσσουν κυβέρνηση, ΕΕ και ΔΝΤ είναι και η δημοκρατία, τα δικαιώματα και οι ελευθερίες του λαού, η δυνατότητά του να αντιστέκεται στις αντιλαϊκές πολιτικές. Αφορά όμως τη μεταφορά των αποφάσεων σε κλειστά όργανα τεχνοκρατών ή ευρωπαϊκών οργανισμών, μακριά από την επίδραση της λαϊκής πάλης και εξαρτημένα από συμφέροντα του κεφαλαίου.

Σε ειδικό ρόλο έχει στρατευθεί η φασιστική Χρυσή Αυγή, που τρέφεται μέσω των ρατσιστικών αντιλήψεων που καλλιεργήθηκαν για να αποπροσανατολίσουν από τις ευθύνες των κυβερνήσεων ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, της φασιστικής νοοτροπίας των μηχανισμών καταστολής, στην οποία επένδυσε το μνημονιακό μπλοκ μπροστά στην αγωνιστική χειραφέτηση όλων και πλατύτερων στρωμάτων του λαού, αλλά και ενός εθνικισμού που κατά παράδοση επικαλούνται όσοι πολεμάνε το λαό, προκειμένου να τον διαιρέσουν και να αποξενώσουν τμήματά του από τη λογική του αγώνα μέσα από τον αντικομμουνισμό. Είναι οι ίδιοι βέβαια που συμμαχούν με το διεθνές κεφάλαιο και τους μηχανισμούς του, ακόμα και όταν αυτοί βάζουν χέρι στην ανεξαρτησία της χώρας.

Η νέα κυβέρνηση λοιπόν θα επιχειρήσει να συνεχίσει την πολιτική που εφάρμοσαν οι δυο κυβερνήσεις Παπανδρέου και Παπαδήμου που έπεσαν κάτω από το βάρος της λαϊκής κατακραυγής και κινητοποίησης, καθώς και των αδιεξόδων. Δε βαδίζει σε σίγουρα νερά, καθώς η καπιταλιστική κρίση όχι μόνο δεν υποχωρεί, αλλά κλονίζει όλο και πιο βαθιά τα οικοδομήματα που συγκροτούν την κυριαρχία του κεφαλαίου, με πιο χαρακτηριστική την κρίση της ευρωζώνης και της ΕΕ. Ισπανία και Κύπρος ετοιμάζονται για Μνημόνια για να ακολουθήσει η Ιταλία κλπ. Είναι προφανές ότι ο δρόμος δεν ακολουθείται από ιδεολογική τύφλωση, αλλά λόγω της ιδιοτέλειας του κόσμου του κεφαλαίου, που προσπαθεί να ρουφήξει το αίμα των κοινωνιών για όσο μπορεί. Αν δεν ανατραπεί αυτή η πολιτική από την πάλη των λαών και των εργαζομένων, τότε απλά το αδιέξοδο θα εγκαινιάσει μια νέα εποχή βαρβαρότητας, μεγαλύτερης από τη σημερινή.

Ειδικά η περίπτωση της Κύπρου, όπως κυβερνά η αριστερά και το ΑΚΕΛ του προέδρου Χριστόφια, θα θυμίζει πάντα πως η προσπάθεια διαχείρισης στα πλαίσια της ΕΕ και του ευρώ, με ανέγγιχτους τους μηχανισμούς του κεφαλαίου και την εργαζόμενη πλειοψηφία σε ρόλο θεατή-ψηφοφόρου, οδηγεί αρχικά στη συνθηκολόγηση και στη συνέχεια στην πλήρη συμμόρφωση. Αυτό το αδιέξοδο της πολιτικής πρότασης του ΣΥΡΙΖΑ που επενδύει τα πάντα σε μια κυβέρνηση που χωρίς συγκρούσεις και ανατροπές θα πετύχει την πίτα ολόκληρη και το σκύλο χορτάτο.

Η κοινωνία βρίσκεται μπροστά σε μια σύγκρουση για να υπερασπιστεί πρώτα από όλα μισθούς, συντάξεις και την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη από την επιλογή των μισθών Βουλγαρίας, το χρεοκοπημένο ΕΟΠΥΥ και κυρίως την κολοσσιαίων διαστάσεων φοροληστεία με το χαράτσι των εκκαθαριστικών της εφορίας που έρχονται ζητώντας ένα, δυο ή και περισσότερους μισθούς, χωρίς να χαρίζεται σε χαμηλοσυνταξιούχους και άνεργους.

Μάχη θα δοθεί για τις θέσεις εργασίας, ενάντια στις απολύσεις και την ανεργία που εξελίσσεται σε κοινωνική μάστιγα. Στο δημόσιο τομέα η σταθερή επιλογή για 150.000 απολύσεις, διά της αξιολόγησης και η μαζική ιδιωτικοποίηση υπηρεσιών και επιχειρήσεων διαμορφώνουν το πεδίο της σύγκρουσης για το δικαίωμα στη δουλειά, τις φτηνές και ποιοτικές υπηρεσίες.

Από την Κερατέα και τους δρόμους με τα δυσβάσταχτα διόδια έως τα νησιά του Αιγαίου που η κερδοσκοπία των εφοπλιστών καταδικάζει στην απομόνωση, η πάλη ενάντια στο ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου και των υποδομών, της υπεράσπισης του περιβάλλοντος, θα γίνει ανάγκη άμεσα.

• Πάλη ενάντια στο σχολείο της κρίσης

Την ίδια στιγμή ο νέος υπουργός παιδείας της συγκυβέρνησης δηλώνει ότι θα συνεχίσει την καταστροφική πολιτική Διαμαντοπούλου-Χριστοφιλοπούλου, την πολιτική των Μνημονίων των ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, ΕΕ και ΔΝΤ. Ο κόσμος της εκπαίδευσης απειλείται άμεσα με απολύσεις, μαζί με όλους τους δημοσίους υπαλλήλους. Δεν σταμάτησε παρά τις δυο εκλογικές αναμετρήσεις η διαδικασία που οδηγεί τον Αύγουστο στο ΠΔ με τα κριτήρια αξιολόγησης, δηλαδή επιλογής αυτών που θα απολυθούν, στα πλαίσια των 150.000 που προβλέπει το Μνημόνιο 2 του περασμένου Μαρτίου.

Εκπαιδευτικοί, μαθητές και γονείς, η κοινωνία συνολικά βρίσκονται αντιμέτωποι με το σχολείο της κρίσης, αυτό που αυτάρεσκα ονόμασαν οι συνένοχοι «νέο σχολείο». Το «νέο» ουσιαστικά δεν σημαίνει τίποτα άλλο παρά ένα σχολείο που θα συμβάλλει στη σταθερότητα της κοινωνίας της κρίσης και της χρεοκοπίας. Έτσι επιλέγει να δώσει δεξιότητες και πληροφορίες, μόρφωση μιας χρήσης, στους μαθητές για να γίνουν πειθαρχημένοι εργαζόμενοι των 400. Εκεί αποσκοπεί και η εντατικοποίηση, η αποθέωση της παπαγαλίας, η εξορία της πραγματικής ζωής από το σχολείο, η εξύμνηση της επιχειρηματικότητας, ο ανταγωνισμός από την πιο τρυφερή ηλικία. Αυτό δοκιμάζεται στα λεγόμενα πιλοτικά σχολεία όπου χάνεται η παιδικότητα, η εφηβική αναζήτηση και η μάχη για τη γνώση. Από κοντά και τα μέτρα που διώχνουν το νέο και τη νέα από το σχολείο, με την κατάργηση του ΟΕΔΒ και της δωρεάν μετακίνησης μαθητών παράλληλα με τις συγχωνεύσεις και πάνω από όλα με τις αλλεπάλληλες εξετάσεις και την απουσία νοήματος στη σχολική καθημερινότητα.

Για τα παιδιά που θα αντέξουν υπάρχει η τριτοβάθμια εκπαίδευση του νόμου Διαμαντοπούλου, με τη λειτουργία, τις ελευθερίες και το μορφωτικό ορίζοντα μιας επιχείρησης, δηλαδή πίσω από τις ανάγκες και τις κατακτήσεις του σύγχρονου ανθρώπου, μακριά από την ηθική της προσφοράς και της αλληλεγγύης που αντικαθίστανται από την ανταγωνιστικότητα και την αποθέωση της κερδοσκοπίας.

Αυτό το δήθεν νέο σχολείο παραφυλάει για να στείλει την πλειοψηφία στην τεχνική εκπαίδευση της μαθητείας και της απλήρωτης εργασίας και τα κρατά ζηλότυπα μακριά από τα πειραματικά, βαφτίζοντας τα «σχολεία αριστείας».

Την υποταγή σε όλα αυτά επιδιώκει η αξιολόγηση που σε συνδυασμό με το μισθολόγιο και το φόβο της απόλυσης λειτουργεί σαν αντικίνητρο από την τάση του εκπαιδευτικού να υπερασπιστεί το ρόλο του και το σχολείο, να ανοίγει δρόμους στη μόρφωση και ελεύθερες συνειδήσεις, αλλά και την υπόστασή του, παλεύοντας για μισθούς και ασφάλιση, εργασιακές σχέσεις και παιδαγωγική ελευθερία.

• Το εκπαιδευτικό κίνημα και η ΟΛΜΕ σε σταυροδρόμι

Το εκπαιδευτικό κίνημα δεν έλειψε από τους κοινωνικούς αγώνες της προηγούμενης διετίας ενάντια στην πολιτική του Μνημονίου. Οι εκπαιδευτικοί συμμετείχαν, στήριξαν τις απεργίες, πύκνωσαν τις διαδηλώσεις, πήραν μέρος σε επιτροπές αγώνα και λαϊκές συνελεύσεις, έδειξαν την αλληλεγγύη τους, χτυπήθηκαν και κυνηγήθηκαν από την καταστολή.

Βρέθηκαν αντιμέτωποι με την κατασταλτική λογική και την μικροψυχία της ηγεσίας του υπουργείου παιδείας και των στελεχών της διοίκησης. Δεκάδες οι περιπτώσεις που εκπαιδευτικοί απειλήθηκαν, δέχτηκαν πειθαρχικές διώξεις, μηνύσεις κ.λπ. για την αγωνιστική τους στάση. Ποιος ξεχνά ότι όταν οι εκπαιδευτικοί ανάδειξαν το θέμα των υποσιτισμένων μαθητών, ο μνημονιακός λαϊκισμός της Διαμαντοπούλου ξεκίνησε ολόκληρη επικοινωνιακή εκστρατεία για τους συκοφαντήσει.

Αν όμως οι εκπαιδευτικοί δεν έλειψαν, το οργανωμένο συνδικαλιστικό κίνημα δεν στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων. Παρά την προσπάθεια αγωνιζόμενων εκπαιδευτικών, στην οποία τα σχήματα των Παρεμβάσεων έπαιξαν κρίσιμο ρόλο, να αναζωογονηθούν οι ΕΛΜΕ, να ανοίξουν στην αγωνία, τις ιδέες και τη συμμετοχή των εκπαιδευτικών, να γίνουν μια ισχυρή έπαλξη αγώνα, κομμάτι της συνολικής προσπάθειας των εργαζομένων και της κοινωνίας, υπήρχε ένα σταθερό εμπόδιο: η γραφειοκρατία του κυβερνητικού συνδικαλισμού.Οι παρατάξεις των ΔΑΚΕ και ΠΑΣΚΕ, εκπροσωπώντας έναν κόσμο του παρελθόντος, τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, τις ιδέες και τις πρακτικές που οδήγησαν τη χώρα στη χρεοκοπία και το Μνημόνιο, επιμένουν να κρατούν δέσμια την ΟΛΜΕ σε μια λογική συνδιαλλαγής και υποταγής στις εκάστοτε ηγεσίες του υπουργείου, διαπραγματευόμενες το δευτερεύον, το χρύσωμα του χαπιού. Καταδικασμένες από τις κομματικές τους εξαρτήσεις να υπερασπίζονται τη φιλοσοφία των αντεργατικών και αντιεκπαιδευτικών πολιτικών που συμπυκνώνει το Μνημόνιο και η πολιτική συγκυβέρνησης-ΕΕ-ΔΝΤ, αποδέχονται τελικά ότι τα δικαιώματα των εκπαιδευτικών είναι πολυτελείς παραχωρήσεις που ήρθε η ώρα να ανακληθούν. Ότι το δικαίωμα στην εκπαίδευση έρχεται δεύτερο σε σχέση με τις προτεραιότητες της Τρόικας για συγχωνεύσεις, απολύσεις κ.λπ. Ότι η τρομοκρατία και η υποταγή της αξιολόγησης θα κάνει το σχολείο να δουλεύει και ότι η ελευθερία και η δημοκρατία το παραλύει. Και πάνω από όλα ότι δεν μπορεί να υπάρχει άλλο συνδικαλιστικό κίνημα παρά μόνο αυτό που περιθωριοποιεί τον εκπαιδευτικό και διασφαλίζει στους μηχανισμούς ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ το ρόλο του διαπραγματευτή των όρων της χειροτέρευσης της ζωής μας και της εκπαίδευσης. Ένα ρόλο που αναπαράγουν μέσα από την εναλλαγή σε θέσεις διεύθυνσης και διοίκησης, στελεχών και συνδικαλισμού.

Στις κρίσιμες στιγμές που έρχονται είναι οπισθοδρομική μια άποψη στρογγυλέματος της κοινωνικής πραγματικότητας. Τίποτα λιγότερο από την καταγγελία του Μνημονίου, την αποκάλυψη του ρόλου της ΕΕ, της ΟΝΕ και του μηχανισμού του χρέους, από το κάλεσμα αγώνα ενάντια στην αντιλαϊκή πολιτική της συγκυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ, δεν μπορούσε να χαρακτηρίζει μια συνδικαλιστική τοποθέτηση. Αλλιώς θα ήταν στην υπηρεσία του αντιπάλου στην προσπάθεια για απολύσεις, βάθεμα της φτώχειας, υπονόμευση παραπέρα της δωρεάν δημόσιας παιδείας.

• Εκπαιδευτικό κίνημα: αλλάζουμε οπτική γωνία

Ανοίγοντας με αποφασιστικότητα τη συζήτηση, όχι γενικά και αόριστα, άλλα για να περιγράψουμε συγκεκριμένα την εκπαιδευτική και κοινωνική πραγματικότητα με στόχο την ανατροπή της.

Οργανώνοντας τη μαζική κινητοποίηση των εκπαιδευτικών και των φυσικών μας συμμάχων, των μαθητών και των γονιών, μέσα από τη συλλογική δράση και την αναζωογόνηση των ΕΛΜΕ.

Κάνοντας βήματα για τον αναγκαίο συντονισμό πρώτα από με τους συναδέλφους της Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης και στη συνέχεια με το εργατικό κίνημα σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα.

Ανοίγοντας μέτωπο στον κυβερνητικό συνδικαλισμό των μηχανισμών ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ στην εκπαίδευση. Ειδικά για τις Συνεργαζόμενες Εκπ/κές Κινήσεις (ΣΕΚ) κάθε αγωνιστική και αντικυβερνητική διακήρυξη θα ακυρώνεται στο βαθμό που δε διαχωρίζεται ξεκάθαρα από τους συνδικαλιστές του χώρου της ΔΗΜΑΡ.

Διαμορφώνοντας ένα Μέτωπο Ρήξης και Ανατροπής των δυνάμεων της Εκπαιδευτικής Αριστεράς. Πέρα από άγονες αντιπαραθέσεις, επειδή «ο χρόνος είναι τώρα και ο τόπος είναι εδώ» και η επιλογή του ΠΑΜΕ να αναδεικνύει (υπαρκτές) διαφορές λειτουργεί σαν τροχοπέδη όταν δεν απαντά πώς διαφορετικές φωνές με αναφορά και συμβολή στους αγώνες θα συμβάλλουν στην ανάπτυξη κινήματος. Πέρα όμως και  από γενικόλογα καλέσματα χωρίς αρχές, που δεν ονομάζουν τον αντίπαλο και έχουν με ορίζοντα εκλογές, όπως συνηθίζουν οι ΣΕΚ. Με στόχο τη σύγκρουση με την πολιτική αποπληρωμής του χρέους, τη ρήξη και έξοδο από την ΕΕ, το ξήλωμα της αντιεκπαιδευτικής πολιτικής. Αυτό είναι ένα βασικό πλαίσιο συνάντησης σε μια κοινή προσπάθεια για ένα εκπαιδευτικό κίνημα νίκης.

Αποσαφηνίζοντας ένα πλαίσιο διεκδικήσεων και άμεσων αιτημάτων που ενώνει τον κλάδο, τον συνδέει με την κοινωνία και τις ανάγκες της.

Μπορούμε να ξεκινήσουμε την προσπάθεια για την ήττα της μνημονιακής πολιτικής και της κυβέρνησης της

• παλεύοντας για
• ανατροπή-κατάργηση των Μνημονίνων 1 και 2, των δανειακών συμβάσεων και όλων των σχετικών νόμων. Ξήλωμα της Τρόικας και των μηχανισμών της από την Ελλάδα.
• άρνηση του χρέους και της αποπληρωμής του. Το χρέος δεν είναι του λαού και δεν θα το (ξανά)πληρώσει.
• έξοδο από ευρώ και ΕΕ που οργανώνουν και επιβλέπουν τα Μνημόνια σε όλη την Ευρώπη.
• δημοκρατία, ελευθερίες και δικαιώματα ενάντια στη θεσμική τρομοκρατία, αλλά και αυτή που προέρχεται από το φασισμό. Για μια δημοκρατία που φέρνει στο προσκήνιο τις ανάγκες και τα δικαιώματά μας.
• διεκδικώντας:
• ΔΩΡΕΑΝ ΠΡΟΣΒΑΣΗ ΣΤΗΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΑΘΕ ΑΠΟΚΛΕΙΣΜΟ: ενιαίο δωδεκάχρονο σχολείο, δημόσιο και δωρεάν για όλα τα παιδιά, σε κάθε χωριό και κάθε γειτονιά
• ΕΡΓΑΣΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟ ΑΝΤΙ ΓΙΑ ΕΠΙΣΦΑΛΕΙΑ ΣΕ ΒΑΡΟΣ ΤΗΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ: όχι στις απολύσεις, μαζικούς διορισμούς μόνιμων εκπαιδευτικών, με αξιοπρεπείς μισθούς και ασφάλιση, εργασιακά δικαιώματα και παιδαγωγική ελευθερία. Ακώλυτη μισθολογική και βαθμολογική εξέλιξη. Κατάργηση του νέου μισθολογίου της ντροπής, της φτώχειας και της υποταγής.
• ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΜΟΡΦΩΣΗΣ ΑΝΤΙ ΓΙΑ ΚΑΤΑΡΤΙΣΗ ΤΗΣ ΧΕΙΡΑΓΩΓΗΣΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΑΠΑΓΑΛΙΑΣ: όχι στην αξιολόγηση στην εκπαίδευση, το νέο επιθεωρητισμό της χειραγώγησης. Ριζικό περιορισμό των εξετάσεων. Ενισχυτικές δομές στήριξης των μαθητών με μαθησιακές δυσκολίες, ειδικές ανάγκες. Ειδική μέριμνα για τους παλιννοστούντες, τις μειονότητες και τα παιδιά των μεταναστών. Φραγμός στις μαύρες ιδέες, στον ευρωπαϊσμό, στον εθνικισμό, το φασισμό και το ρατσισμό και στον ανταγωνισμό. Παιδεία των ελεύθερων και δημοκρατικών συνειδήσεων, της συλλογικής δράσης και της αλληλεγγύης.
• ΠΑΙΔΕΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΑΓΑΘΟ ΑΝΤΙ ΓΙΑ ΕΜΠΟΡΕΥΜΑ: Αύξηση των δαπανών για την παιδεία ανάλογα με τις κοινωνικές ανάγκες για δωρεάν βιβλία, υποδομές, ασφαλή και λειτουργικά κτίρια. Σίτιση για τα φτωχά παιδιά. Κατάργηση των προγραμμάτων τύπου ΕΣΠΑ της κατευθυνόμενης χρηματοδότησης για προπαγάνδα, αντιεκπαιδευτικούς μηχανισμούς κλπ. Έξω οι εταιρίες από τα σχολεία και κάθε είδους «χορηγοί».

Αθήνα, 28.6.12