«Εκεί υπάρχει άτεγκτος νόμος»; Ποιον δουλεύετε, μωρέ;

του Διονύση Ελευθεράτου

Τι έγινε, ρε παιδιά, εδώ στην Ελλάδα; Είδαμε τον Στρος Καν με χειροπέδες και «ακινητοποιήσαμε» το μυαλό και τη μνήμη μας; «Εκεί υπάρχει νόμος και όλοι είναι ίσοι απέναντί του», αναφωνούν άφθονοι εκστασιασΜΜΕνοι σχολιαστές. Αγνοια, ανοησία ή αμνησία;   

Η αρλούμπα «κραυγάζει» από το... προκαταρκτικό στάδιο: αν θέλεις να διαπιστώσεις κατά πόσο μέσα στις ΗΠΑ ενσαρκώνεται ένα ανελαστικό «dura lex, sed lex» («σκληρός νόμος, αλλά νόμος»), είναι αστείο να αντλείς «σοβαρά» συμπεράσματα από την περιπέτεια του Στρος Καν και όχι από τη μεταχείριση που επιφυλάσσεται σε «διαμάντια» της ίδιας της αμερικανικής πολιτικής και οικονομικής ελίτ. Είσαι τέτοιο «διαμάντι»; Τότε -αποδεδειγμένα- είναι λίγες οι πιθανότητες να καταλήξεις σε κελί, έστω και αν έχεις διαπράξει σοβαρά αδικήματα. Αν όμως την πάθεις, πιθανότατα ο πρόεδρος της χώρας θα σου δώσει χάρη στο τέλος της θητείας του -αρκεί φυσικά να έχεις καλές σχέσεις με τον ίδιο ή την «αυλή» του (κοινώς «λόμπι») ή να πληροφορηθεί ότι «αμάρτησες» για... ιερό σκοπό.  
Στην τελευταία κατηγορία ανήκει, π.χ., ο Λιούις Λίμπι, σύμβουλος του αντιπροέδρου Ντικ Τσένι, την εποχή της προεδρίας Μπους (υιού). Κατ' εντολή Τσένι ο Λίμπι διοχέτευσε πληροφορίες για την όμορφη κατάσκοπο Βάλερι Πλέιμ. Εμπλεξε και καταδικάστηκε σε φυλάκιση 30 μηνών για παρεμπόδιση του έργου της δικαιοσύνης. Πρακτικά ο Τσένι ήθελε να εκδικηθεί το σύζυγο της Πλέιμ, ένα διπλωμάτη καριέρας που είχε αντιταχθεί στη χάλκευση των στοιχείων για τα υποτιθέμενα όπλα μαζικής καταστροφής του Ιράκ. Οπως αναμενόταν, ο Μπους έδωσε χάρη στον Λίμπι.

Κατά την τελευταία του μέρα στην προεδρία ο Κλίντον απάλλαξε τον καταδικασμένο για φοροδιαφυγή επιχειρηματία Μαρκ Ριτς. Ο Ριτς, χρηματοδότης της προεκλογικής εκστρατείας του Κλίντον, είχε καταφύγει εγκαίρως στην Ελβετία, αλλά προφανώς η καταδίκη... του έπεφτε βαριά, έστω και εκ του μακρόθεν. Με μία από 140 χάρες που έδωσε συνολικά, ο Κλίντον ευεργέτησε τον ετεροθαλή αδελφό του, Ρότζερ. Ποιος είπε ότι οι Δημοκρατικοί λατρεύουν τον θεσμό της οικογένειας λιγότερο από τους Ρεπουμπλικάνους; Επί Κλίντον τα αδέλφια της Χίλαρι οργάνωσαν λόμπι και απέσπασαν προεδρικές χάρες προς όφελος πελατών τους, καταδικασμένων για οικονομικές απάτες, «ξέπλυμα», εμπόριο ναρκωτικών.
Το 2001 «έσκασε» το τιτάνιο σκάνδαλο λογιστικής και χρηματιστηριακής απάτης της εταιρείας Enron. Καταδικάστηκαν (δεν μπορούσε να γίνει διαφορετικά!) δύο υψηλόβαθμα στελέχη της εταιρείας, αλλά η δικαστική ρομφαία σταμάτησε έξω από την πόρτα των στελεχών του κυβερνώντος Ρεπουμπλικανικού Κόμματος. Κάποιος θα αναρωτηθεί: «Καλά, οπωσδήποτε η κυβέρνηση ήξερε τι γινόταν, μόνο και μόνο επειδή η Enron χρηματοδοτούσε τους Ρεπουμπλικάνους και ο πρόεδρός της, ο Κένεθ Λέι, έκανε μπίζνες με τους Μπους, Τσένι;». Οποιος παρακολούθησε την υπόθεση της Enron έχει αντιληφθεί πόσο ισχυρή είναι η εκδοχή περί ανυποψίαστης κυβέρνησης: όσο περίπου και η εικασία πως οι Ελληνες υπουργοί δεν ήξεραν τίποτε για το Βατοπέδι και πως το ΠΑΣΟΚ αγνοούσε πως ο Τσουκάτος «τα πήρε» από τη Siemens.
Κατόπιν «έσκασαν» οι φούσκες των επενδυτικών τραπεζών, των οποίων τα στελέχη πλούτιζαν με αγοροπωλησίες αέρα. Εννοια σας, τα «golden boys» της Γουόλ Στριτ «τιμωρήθηκαν» με το σκληρό μέτρο «να βαρύνει τόσο το πορτοφόλι σου ώστε να μην μπορείς να περπατήσεις»! Πήραν ζεστό κρατικό χρήμα για μην καταρρεύσει το χρηματοπιστωτικό σύστημα και έδωσαν στους εαυτούς τους παχυλά μπόνους. Τελειώσαμε; Οχι δα. Μένει να δούμε -θα το κάνουμε σε επόμενο σημείωμα- την ασυλία των περίφημων οίκων αξιολόγησης. Και αν τυχόν επεκτείναμε τη σταχυολόγηση σε άλλες ζώνες εγκλήματος -πέραν του οικονομικού- και θυμόμασταν, π.χ., πώς και γιατί αθωώθηκε το 1995 ο αστέρας του αμερικανικού ποδοσφαίρου  Ο'Τζέι Σίμπσον (που κατόπιν έχασε όλη την περιουσία του στα αστικά δικαστήρια -ναι, ο... αθώος!), μόνο για τα... πολύ κραυγαλέα θα χρειαζόμασταν τρεις σελίδες.
Ακου εκεί, δεν ξεφεύγει κανείς από τον νόμο... Διάβολε, στην εποχή του Μνημονίου ξεμένουμε από χρήμα, δεν χρειάζεται να ξεμείνουμε και από μυαλό!

πηγή: Εφημερίδα SportDay