Indignados και αριστερά: Χαμένοι στη μετάφραση;

του Νίκου Ξηρουδάκη

 

«Η γυναίκα, είναι σαν τη μετάφραση: όταν είναι ωραία, δεν είναι πιστή, κι όταν είναι πιστή, δεν είναι ωραία!», έλεγε το παλιό αντιδραστικό ανέκδοτο. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, το «αγανακτισμένοι πολίτες» ούτε ωραία ούτε πιστή μετάφραση είναι. Το κράμα θυμού, οργής και αξιοπρέπειας που σηματοδοτεί στα ισπανικά το indignados, σε καμιά περίπτωση δεν αποδίδεται από το ιστορικά κακόηχο «αγανακτισμένοι πολίτες» και το αλγεινό πολιτικό φορτίο που κουβαλάει στην Ελλάδα.

Αρκετοί λόγοι αρχικά απωθούν αγωνιστές  μεγαλύτερης αλλά και μικρότερης ηλικίας. Πρώτα – πρώτα ο εναγκαλισμός και η αποθέωση από τα ΜΜΕ. Παράλληλα βέβαια με τη διαστρέβλωση και τον ευνουχισμό κάθε εξεγερσιακού περιεχομένου των κινητοποιήσεων. Έφτασαν να μας πουν από γνωστό ραδιοσταθμό, ότι οι κινητοποιήσεις στο Σύνταγμα έχουν σαν περιεχόμενο τη στήριξη των μέτρων (!), ενόψει της απειλής εξόδου από το ευρώ! Λάθος πρώτο, λοιπόν, που πρέπει ν’ αποφεύγουν οι αριστεροί: να εκχωρείς την πληροφόρησή σου για τα τεκταινόμενα στον Καψή, τον Πρετεντέρη και τον Ψυχάρη. Εκεί είναι η πλατεία…

Επιφυλακτικότητα έπειτα, καθώς οι πρώτοι που ξεκίνησαν την παρουσία στο Σύνταγμα από την Κυριακή το βράδυ είναι οι ακροδεξιάς κοπής 300 Έλληνες. Επιφυλακτικότητα ακόμη στην αποθέωση του facebook και του twitter. Το υγιές ανακλαστικό της αντίθεσης στη συνδικαλιστική γραφειοκρατία και την ξεπουλημένη ΓΣΣΕ, τα μέσα προσπαθούν να το στρέψουν κατά της οργανωμένης πάλης, της διαδήλωσης, της συγκροτημένης αντίστασης και του αγώνα γενικά.
Το αρχικό μάγκωμα της Τετάρτης από κάποιες πρώτες τοποθετήσεις στη συνέλευση, γρήγορα ξεπεράστηκε. Πρώτα- πρώτα υπήρχαν χιλιάδες διαδηλωτές (περί αυτού πρόκειται και όχι περί τουΐτερς…) που δεν πήραν καν χαμπάρι ότι γίνεται συνέλευση κάτω στην πλατεία. Άλλωστε γρήγορα, όσο πέρναγαν οι ώρες, το αρχικό κλίμα ανεστράφη. Στο κάτω- κάτω στις λιτές ανακοινώσεις της συνέλευσης τα πράγματα λέγονται πιο καθαρά με τ’ όνομά τους απ’ ό, τι ενίοτε σε μαραθώνιες διαπραγματεύσεις μεταξύ ομάδων της αριστεράς:

«Καλούμε όλους τους εργαζόμενους που θα απεργήσουν την επόμενη περίοδο να καταλήγουν και να παραμένουν στο Σύνταγμα.

Δεν θα φύγουμε από τις πλατείες, μέχρι να φύγουνε αυτοί που μας οδήγησαν εδώ: Κυβερνήσεις, Τρόικα, Τράπεζες, Μνημόνια και όλοι όσοι μας εκμεταλλεύονται. Τους διαμηνύουμε ότι το χρέος δεν είναι δικό μας.

Ο μόνος αγώνας που χάνεται είναι αυτός που δεν δόθηκε ποτέ!» 

Δεν πρόκειται λοιπόν για  προσομοίωση σε υπολογιστή. Η εισβολή μαζών στο προσκήνιο συμπυκνώνει όλα όσα προηγήθηκαν, όλους τους αγώνες της προηγούμενης περιόδου. Υπάρχει εδώ η συνέχεια της 5ης Μάη, υπάρχει η οργή για τον διαδηλωτή που από το πανό της συνέλευσης βρέθηκε στην εντατική, για το διαδηλωτή που έχασε τη σπλήνα του από τα δολοφονικά χτυπήματα των μπάτσων και τα μέσα το κάνανε γαργάρα. Δεν προκύπτουν από παρθενογένεση τέτοιες λαϊκές κινητοποιήσεις, ούτε βέβαια από πληκτρολόγια. Όσο και να χτυπάει τα πλήκτρα του λαπ-τοπ του ο Παναγόπουλος, δε θα μπορέσει να μαζέψει το ένα εκατοστό απ’ τους διαδηλωτές του Συντάγματος. Και, με την ευκαιρία, επισφραγίστηκε πια ότι σεχταριστής είναι πλέον όποιος είναι με τη ΓΣΣΕ και όχι το αντίθετο.

Ορισμένοι αποδίδουν το ξέσπασμα στο εθνικό φιλότιμο που μας έθιξαν οι Ισπανοί. Με τη σειρά μας κι εμείς .. «τη λέμε» στους Γάλλους. Όμως οι κινητοποιήσεις δε συμβαίνουν εν κενώ, αυτά είναι παράπλευρα ευτράπελα.

Πριν από 30 τόσα χρόνια, ο Νοέμβρης εκείνος, ξεκίνησε με πολύ πιο άσχημες και αντιδραστικές προδιαγραφές: από μια κινητοποίηση "συντεχνιακού" χαρακτήρα φοιτητών του Πολυτεχνείου επειδή οι υπομηχανικοί του "Μικρού Πολυτεχνείου" όπως λέγονταν τότε τα μετέπειτα ΚΑΤΕΕ τους έπαιρναν κάποια επαγγελματικά δικαιώματα. Υπήρξαν όμως δυο μεγάλες προϋποθέσεις για να μετατραπεί στη μεγαλειώδη εξέγερση που ακόμη δεν έχει καταφέρει να ξεριζώσει από τη συλλογική μνήμη η αστική τάξη:
1/ Η διάχυτη ωρίμανση πλατειά στον κόσμο του αισθήματος ότι "δεν πάει άλλο" και
2/ Η πολιτική παρέμβαση των δυνάμεων της αριστεράς στην πολλαπλότητά της, που ακαριαία, σε χρόνο μηδέν, βρήκε τους δρόμους για κοινή δράση.

Στο σήμερα λοιπόν: έχει πια ωριμάσει η αίσθηση πως "δεν πάει άλλο". Παράξενο δεν είναι αυτό που γίνεται, το παράδοξο είναι πώς άργησε τόσο… όλοι περίμεναν "κάποιος να σφυρίξει την έναρξη"... Κάποιοι διεκδικούν το "εναρκτήριο λάκτισμα". Κάποιοι ετοιμάζουν ήδη τις γραφίδες και τους κονδυλοφόρους τους για να αναλύσουν εκ των υστέρων κοινωνιολογικά το φαινόμενο.
Κομβικό όμως ζητούμενο είναι η προοπτική μετά την Κυριακή. Και εδώ δεν πρέπει αθέλητα, ο ελιτισμός των  αφ’ υψηλού αρνητών από αριστερά να συναντήσει τις ανομολόγητες προσδοκίες της κυβέρνησης και των ΜΜΕ…