Κατάληψη μέσω ...facebook (αυτό θα το προβάλλει η Καθημερινή;)

Πάταγο έχει κάνει τις τελευταίες ημέρες το κάλεσμα μαθητών μέσω facebook, ώστε να συντονίσουν τις προσπάθειες τους και να προχωρήσουν από κοινού σε καταλήψεις των σχολείων, με ημερομηνία - ορόσημο τις 3 του Οκτώβρη. Τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, 50.000 μέλη έχουν δηλώσει συμμετοχή, άλλοι 80.000 αναμένεται να απαντήσουν, ενώ όχι έχουν πει μόνο 10.000. Οι αριθμοί αυτοί βέβαια, αλλάζουν συνέχεια.

Οι μαθητές μάλιστα προτείνουν και τα αιτήματα των κινητοποιήσεων, προτάσσοντας την κάλυψη των αναγκών των σχολείων τους σε βιβλία και εκπαιδευτικούς, την ακύρωση των συγχωνεύσεων, την υπεράσπιση του δημόσιου πανεπιστημίου και του ασύλου, αλλά και τη μη αύξηση του ΦΠΑ στα είδη του κυλικείου.

Πόσο σοβαρό είναι το κάλεσμα και κατά πόσο πρόκειται να υλοποιηθεί, μένει να αποδεχθεί. Άλλωστε, οι μαθητικές καταλήψεις, όπως όλες οι κινητοποιήσεις όλων των κοινωνικών χώρων, δεν αποφασίζονται στο facebook, αλλά στους ίδιους τους χώρους, μέσα από κοπιώδεις διαδικασίες συζήτησης και αντιπαράθεσης.

Εκείνο ωστόσο που αναρωτιόμαστε είναι αν αυτό το μαζικό κάλεσμα μέσω facebook θα απασχολήσει επίσης τα κυρίαρχα ΜΜΕ, τα οποία εδώ και βδομάδες προωθούν το διαδικτυακό κάλεσμα των «αγανακτισμένων φοιτητών» για άνοιγμα των πανεπιστημίων. Και για να έχουμε μια συγκριτική εικόνα το μεγεθών, αρκεί να αναφέρουμε ότι, παρά την απίθανη προβολή που απολαμβάνει το «κίνημα», η πιο γενική σελίδα των «αγανακτισμένων φοιτητών» στο facebook έχει 3.909 “likes”.

Μάλλον, λέμε, ούτε τα «Νέα», ούτε η «Καθημερινή» πρόκειται να εντυπωσιαστούν από τον όγκο των διαδικτυακών επίδοξων καταληψιών. Φανταζόμαστε ότι αυτή τη φορά δεν θα μιλήσουν για τις νέες μορφές επικοινωνίας που υπερβαίνουν τις παραδοσιακές μορφές πολιτικοποίησης, δεν θα υμνήσουν το φρέσκο και αυθόρμητο χαρακτήρα τους, ούτε θα τους χαρακτηρίσουν ελπίδα της ελληνικής νεολαίας.

Μάλλον, υποθέτουμε, θα συνεχίσουν να αναπαράγουν τις ίδιες, βολικές, κοινοτοπίες για το "νέο, ακομμάτιστο, αυθόρμητο κίνημα των αγανακτισμένων φοιτητών", οι οποίοι παλεύουν για "ανοιχτές σχολές", κόντρα στην "κομματοκρατία" που κρατά κλειστά τα πανεπιστήμια. Πολλά άρθρα του alterthess.gr έχουν αναφερθεί στους μύθους που συνοδεύουν το νέο "κίνημα": 6 λέξεις, 6 ψέμματα.

«Νέο»: όσο και ο φόβος. Κάθε φορά, σε όλα τα φοιτητικά, και όχι μόνο, κινήματα, υπάρχουν αυτοί και αυτές που προτάσσουν τις συλλογικές διεκδικήσεις, όπως φυσικά τις αντιλαμβάνονται, και αυτοί που προτάσσουν τις ατομικές τους ανάγκες και φοβίες: την εξεταστική, το πτυχίο, το μεταπτυχιακό. Σιγά το νέο. Κάποιες φορές κερδίζουν οι πρώτοι, τις περισσότερες οι δεύτεροι - οι οποίοι, όποτε χάνουν, επιλέγουν για τον εαυτό τους πάντα το ρόλο του «θύματος» απέναντι στις σκοτεινές, κομματικές δυνάμεις που εξουσιάζουν το πανεπιστήμιο.

«Ακομμάτιστο»: όσο και η ΔΑΠ. Στη συντριπτική πλειοψηφία των σχολών, αν όχι σε όλες, τα πλαίσια που αντιπαρατίθενται στις κινητοποιήσεις είναι τα πλαίσια των μεγάλων κομματικών παρατάξεων και κυρίως της ΔΑΠ, γύρω από την οποία πάντα συσπειρώνονται και όσοι ανένταχτοι φοιτητές προτάσσουν τα ατομικά τους συμφέροντα. Η ΔΑΠ λοιπόν, αυτός ο κομματικός μηχανισμός ρουσφετιών, βολέματος, διαπλοκής και εκμετάλλευσης, ήταν και είναι στην πράξη ο εκπρόσωπος των «αυθόρμητων, ακομμάτιστων» φοιτητών.

«Αυθόρμητο»: όσο και ο Γιάννης Πρετεντέρης. Εδώ και βδομάδες, όλες οι βαριές «πένες» της ελληνικής «διανόησης», από τον Απόστολο Δοξιάδη ως τον Πάσχο Μανδραβέλη, έχουν επιστρατευτεί στην υποκίνηση, εμψύχωση και ενθάρρυνση των «αυθόρμητων» φοιτητών. Τα αποτελέσματα ωστόσο μέχρι τώρα δεν ήταν ακόμα και τόσο ενθαρρυντικά: παρά τις τεράστιες για κάθε φοιτητή και αναπόφευκτες πια απώλειες της εξεταστικής ή του εξαμήνου, η πλειοψηφία των συνελεύσεων συνεχίζει πεισματικά να αποφασίζει κατάληψη.

«Κίνημα»: όσο και οι ψηφοφόροι της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Δεν γνωρίζω καμία σχολή που να ονομάζει «κίνημα» την κοινή στάση μερίδας φοιτητών να ψηφίζουν συντεταγμένα το πλαίσιο κάποιου κόμματος εξουσίας, χωρίς ταυτόχρονα να έχουν κάνει καμία δημόσια εκδήλωση ή εμφάνιση, χωρίς να έχουν συγκροτήσει οποιοδήποτε δημόσιο λόγο και χωρίς σε τελευταία ανάλυση η πρακτική τους να έχει δημιουργήσει οποιοδήποτε έμπρακτο κοινωνικό και πολιτικό αποτέλεσμα. Εδώ και πολύ καιρό η πλειοψηφία των φοιτητών ψηφίζει ΔΑΠ και ΠΑΣΠ, αλλά δεν μίλησε κανείς για κίνημα.

«Αγανακτισμένων»: όσο και ο Γκοτζαμάνης. Οι δημιουργοί των σχετικών σελίδων προσπάθησαν με έξυπνο τρόπο να χρησιμοποιήσουν την αύρα του κινήματος των πλατειών, σταχυολογώντας κάποια περιφερειακά ζητήματα και ξεχνώντας το βασικό: ότι οι πλατείες των αγανακτισμένων ήταν άλλη μια μορφή κοινωνικού αγώνα ενάντια στην υφιστάμενη πολιτική και κοινωνική τάξη, και όχι ακριβώς το αντίθετο. Ωστόσο, για να είμαστε δίκαιοι, ο όρος «αγανακτισμένος» στην ελληνική πολιτική ιστορία έχει και παλιότερο περιεχόμενο, αναφερόμενος στις οργανωμένες πολιτικές δυνάμεις που έχουν κατά καιρούς επιστρατευτεί από το κράτος και το παρακράτος ενάντια στα κοινωνικά κινήματα. Από τους παρακρατικούς της δολοφονίας του Λαμπράκη, ως τους τους ΟΝΝΕΔιτες της δολοφονίας του Τεμπονέρα και τους καταστηματάρχες της Λάρισας το Δεκέμβρη του 2008, πάντα βρίσκονται κάποιοι που «αγανακτούν» από την αυθαιρεσία της κοινωνίας και την «ανικανότητα» του κράτους να επιβάλλει την τάξη. Αν εννοούν αυτό, τότε σίγουρα λένε την αλήθεια.

«Φοιτητών»: αυτό, προφανώς, δεν μπορούμε να το διαψεύσουμε. Ας υποθέσουμε καλόπιστα ότι πίσω από τις σελίδες και τα άρθρα τους υπάρχουν περισσότεροι φοιτητές, παρά διανοούμενοι τύπου Σώτης Τριανταφύλλου. Αυτό ωστόσο που απορούμε είναι το εξής: όταν αυτοί οι άνθρωποι πάνε στο σπίτι τους, στη γειτονιά τους, όταν βγαίνουν με τους φίλους τους, και ακούνε να μιλάνε για τους φοιτητές που είναι απελπισμένοι από την κοινωνική κατάσταση και κάνουν καταλήψεις και πορείες, αυτοί τι λένε;

ΝΝ

Υ.Γ. Απολύτως ενδεικτικά του ήθους, του πολιτισμού, της αισθητικής και του πολιτικού πλαισίου των "αγανακτισμένων φοιτητών" είναι και τα βιντεάκια παραγωγής τους που κυκλοφορούν ευρέως στο διαδίκτυο, για να προπαγανδίσουν τις θέσεις του "κινήματος". Στην εκδοχή που επισυνάπτουμε οι "αγανακτισμένοι" του Γεωπονικού της Αθήνας φτιάχνουν μια παραλλαγή της γνωστής ταινίας "300", η οποία -παρά, ή μάλλον εξαιτίας της κινηματογραφικής της ένδειας- αγαπήθηκε και προβλήθηκε από όλους τους ακροδεξιούς κύκλους της χώρας ως πρότυπο πατριωτισμού και μιλιταρισμού. Τέτοιες παραλλαγές κυκλοφορούν εδώ και χρόνια από διάφορους συνδέσμους οπαδών, ενώ η ίδια παρομοίωση αξιοποιήθηκε και από τη νεόφαντη ακροδεξία τάση των πλατείων "300". Σε αυτή τη βερσιόν, οι "300" πατριώτες είναι οι "αγανακτισμένοι" φοιτητές του Γεωπονικού, που συμμαχούν με τους 1000 "Πλαταιείς" ΔΑΠίτες ενάντια στις ορδές των ατέλιωτων, βάρβαρων καταληψιών.

Αφήνοντας κατά μέρους τα ιδεολογικά και αισθητικά ζητήματα, αξίζει να σταθούμε στον υπότιτλο της "ταινίας" ("όχι στην κατάληψη της σχολής την περίοδο της εξεταστικής"), ενδεικτικός του επιπέδου της σκέψης των αγαπημένων βλασταριών των ΜΜΕ. Επίσης, αποκαλυπτική είναι και η εκτίμησή τους, μέσα από την ταινία, για την τεράστια αριθμητική υπεροχή όσων συναδέλφων τους στηρίζουν την κατάληψη. Όντως, αυτοί φαίνεται ότι είναι η αναλογία, και ευτυχώς έχουν το θάρρος να το παραδεχθούν, ακόμα και αν έτσι εκθέτουν τους πολιτικούς του προϊστάμενους που μιλάνε για "οργανωμένες μειοψηφίες". 

πηγή: www.alterthess.gr