Παύση πληρωμών – Διαγραφή του χρέους – Εθνικοποίηση των τραπεζών με εργατικό έλεγχο - Ρήξη με ευρωζώνη και ΕΕ τώρα!
Οι αποφάσεις της Συνόδου κορυφής της ΕΕ στις 21 Ιούλη σε κανένα βαθμό δεν αποτελούν τη «σωτηρία της Ελλάδας» όπως έσπευσε να ανακοινώσει ο πρωθυπουργός του Μνημονίου και του Μεσοπρόθεσμου και αναπαράγουν έκτοτε τα καθεστωτικά ΜΜΕ, ούτε αποτελούν έξοδο από το ενδεχόμενο χρεοκοπίας, πολύ περισσότερο δεν πρόκειται να δώσουν καμιά ανάσα στον λαό.Αντίθετα, οι αποφάσεις που λήφθηκαν και η επιλογή αναδιάρθρωσης ουσιαστικά του ελληνικού χρέους, αποτελούν έμπρακτη παραδοχή ότι παρά τα κοινωνικά βάρβαρα μέτρα που πήραν με το πρώτο Μνημόνιο, την τρομακτική λιτότητα, την εκτίναξη της ανεργίας, το κλείσιμο χιλιάδων επιχειρήσεων, όχι μόνο δεν αντιμετωπίστηκε το πρόβλημα του χρέους, αλλά σήμερα περισσότερο παρά ποτέ είναι ένα χρέος που δεν είναι βιώσιμο, που δεν μπορεί να εξυπηρετηθεί. Τα μέτρα που περιλαμβάνει η απόφαση της Συνόδου απλώς προσπαθούν να κερδίσουν λίγο χρόνο και να εξασφαλίσουν τα συμφέροντα των Τραπεζών και των διεθνών τοκογλύφων.
Η χρεοκοπία δεν έπαψε να είναι προ των πυλών, απλώς μετατέθηκε για το μέλλον.
Ακριβώς γι’ αυτό το λόγο και ένας δρόμος υπάρχει σήμερα. Ο δρόμος για την πλήρη και συνολική ανατροπή αυτή της πολιτικής και των πολιτικών εκφραστών της, την ανατροπή της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ και του φιλόδοξου αντικαταστάτη της, της ΝΔ, όλου του πολιτικού συστήματος των «προθύμων» υπερασπιστών αυτής της βάρβαρης πολιτικής. Ο μεγάλος παλλαϊκός ξεσηκωμός των προηγούμενων μηνών, οι πανεργατικές απεργίες, το μεγαλειώδες κίνημα στις πλατείες, πρέπει να συνεχιστούν, και να μετατραπούν σε μια πραγματική εξέγερση. Στηρίζοντας άμεσα τις μάχες για να μην περάσουν οι επιθέσεις του Λοβέρδου και της Διαμαντοπούλου που διαλύουν τα νοσοκομεία και τα σχολεία μας, το ξεπούλημα των ΔΕΚΟ, οι νέες περικοπές μισθών και οι απολύσεις σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα.Απέναντι στην "κοινωνική χρεοκοπία" που μας τάζουν να αντιτάξουμε το μόνο πραγματικό ‘πρόγραμμα σωτηρίας’ των λαϊκών συμφερόντων:Άλλωστε, έχει γίνει σαφές ότι σήμερα η κρίση χρέους δεν αφορά μόνο την Ελλάδα, αλλά συνολικά την ευρωζώνη και την ΕΕ, ακριβώς γιατί αποτελεί την έκφραση των συνολικότερων αντιφάσεων και κρισιακών τάσεων του παγκόσμιου καπιταλισμού. Εάν σήμερα είναι η Ελλάδα, αύριο είναι πολύ πιθανό να είναι η Ισπανία και η Ιταλία. Επιπλέον τα ίδια τα μέτρα και το νέο μεγάλο πακέτο δανεισμού από την ΕΕ, το ΔΝΤ και τις ιδιωτικές τράπεζες διογκώνουν το πρόβλημα της υπερχρέωσης. Το συνολικό χρέος, που δεσμεύτηκε ότι θα συνεχίσει να πληρώνει η Ελλάδα για τα επόμενα 30 χρόνια, αυξάνεται δραματικά. Μονάχα οι τόκοι υπολογίζονται σε 450 δις, πολύ πάνω από το σημερινό σύνολο του χρέους. Με το μέσο επιτόκιο στο 5%, οι τόκοι που θα πληρώνει ο ελληνικός προϋπολογισμός κάθε χρόνο θα φτάνουν τα 15 δις. Παρατείνουν, επίσης, τη συνθήκη «διεθνούς οικονομικού ελέγχου» που έφεραν το Μνημόνιο και το Μεσοπρόθεσμο. Οι τοποτηρητές των διεθνών οργανισμών θα παραμείνουν για αρκετές δεκαετίες για να επιβάλουν σκληρή λιτότητα και το ξεπούλημα των δημόσιων οργανισμών και της δημόσιας περιουσίας. Η Ελλάδα θα παραμείνει ο δοκιμαστικός σωλήνας των πιο επιθετικών καπιταλιστικών νεοφιλελεύθερων πολιτικών. Για να είναι σαφές πόσο άγριες επιθέσεις σημαίνει αυτή η δέσμευση που πήρε η κυβέρνηση του Παπανδρέου, αρκεί να αναλογιστούμε ότι το Μνημόνιο1 μείωσε το έλλειμμα κατά 6% του ΑΕΠ, ενώ τώρα απαιτούν μείωση κατά 10%. Γι’ αυτό και στο βάθος του τούνελ δεν υπάρχει ούτε «ανάπτυξη» ούτε «ευημερία» αλλά μόνο αλλεπάλληλα Μνημόνια και Μεσοπρόθεσμα, ακόμη σκληρότερη πολιτική λιτότητας, ανεργίας, ‘εσωτερικής υποτίμησης’, ιδιωτικοποιήσεων, συνολικά κοινωνικής καταστροφής.
Η χρεοκοπία δεν έπαψε να είναι προ των πυλών, απλώς μετατέθηκε για το μέλλον.
Ακριβώς γι’ αυτό το λόγο και ένας δρόμος υπάρχει σήμερα. Ο δρόμος για την πλήρη και συνολική ανατροπή αυτή της πολιτικής και των πολιτικών εκφραστών της, την ανατροπή της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ και του φιλόδοξου αντικαταστάτη της, της ΝΔ, όλου του πολιτικού συστήματος των «προθύμων» υπερασπιστών αυτής της βάρβαρης πολιτικής. Ο μεγάλος παλλαϊκός ξεσηκωμός των προηγούμενων μηνών, οι πανεργατικές απεργίες, το μεγαλειώδες κίνημα στις πλατείες, πρέπει να συνεχιστούν, και να μετατραπούν σε μια πραγματική εξέγερση. Στηρίζοντας άμεσα τις μάχες για να μην περάσουν οι επιθέσεις του Λοβέρδου και της Διαμαντοπούλου που διαλύουν τα νοσοκομεία και τα σχολεία μας, το ξεπούλημα των ΔΕΚΟ, οι νέες περικοπές μισθών και οι απολύσεις σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα.Απέναντι στην "κοινωνική χρεοκοπία" που μας τάζουν να αντιτάξουμε το μόνο πραγματικό ‘πρόγραμμα σωτηρίας’ των λαϊκών συμφερόντων:Άλλωστε, έχει γίνει σαφές ότι σήμερα η κρίση χρέους δεν αφορά μόνο την Ελλάδα, αλλά συνολικά την ευρωζώνη και την ΕΕ, ακριβώς γιατί αποτελεί την έκφραση των συνολικότερων αντιφάσεων και κρισιακών τάσεων του παγκόσμιου καπιταλισμού. Εάν σήμερα είναι η Ελλάδα, αύριο είναι πολύ πιθανό να είναι η Ισπανία και η Ιταλία. Επιπλέον τα ίδια τα μέτρα και το νέο μεγάλο πακέτο δανεισμού από την ΕΕ, το ΔΝΤ και τις ιδιωτικές τράπεζες διογκώνουν το πρόβλημα της υπερχρέωσης. Το συνολικό χρέος, που δεσμεύτηκε ότι θα συνεχίσει να πληρώνει η Ελλάδα για τα επόμενα 30 χρόνια, αυξάνεται δραματικά. Μονάχα οι τόκοι υπολογίζονται σε 450 δις, πολύ πάνω από το σημερινό σύνολο του χρέους. Με το μέσο επιτόκιο στο 5%, οι τόκοι που θα πληρώνει ο ελληνικός προϋπολογισμός κάθε χρόνο θα φτάνουν τα 15 δις. Παρατείνουν, επίσης, τη συνθήκη «διεθνούς οικονομικού ελέγχου» που έφεραν το Μνημόνιο και το Μεσοπρόθεσμο. Οι τοποτηρητές των διεθνών οργανισμών θα παραμείνουν για αρκετές δεκαετίες για να επιβάλουν σκληρή λιτότητα και το ξεπούλημα των δημόσιων οργανισμών και της δημόσιας περιουσίας. Η Ελλάδα θα παραμείνει ο δοκιμαστικός σωλήνας των πιο επιθετικών καπιταλιστικών νεοφιλελεύθερων πολιτικών. Για να είναι σαφές πόσο άγριες επιθέσεις σημαίνει αυτή η δέσμευση που πήρε η κυβέρνηση του Παπανδρέου, αρκεί να αναλογιστούμε ότι το Μνημόνιο1 μείωσε το έλλειμμα κατά 6% του ΑΕΠ, ενώ τώρα απαιτούν μείωση κατά 10%. Γι’ αυτό και στο βάθος του τούνελ δεν υπάρχει ούτε «ανάπτυξη» ούτε «ευημερία» αλλά μόνο αλλεπάλληλα Μνημόνια και Μεσοπρόθεσμα, ακόμη σκληρότερη πολιτική λιτότητας, ανεργίας, ‘εσωτερικής υποτίμησης’, ιδιωτικοποιήσεων, συνολικά κοινωνικής καταστροφής.
-Άμεση έξοδος από το Μνημόνιο και το «μεσοπρόθεσμο». Ανειρήνευτη πάλη για να μην εφαρμοστούν στην πράξη.
-Άμεση παύση πληρωμών στο χρέος – Διαγραφή του χρέους.
-Έξοδος από το ευρώ – Αντικαπιταλιστική αποδέσμευση από την ΕΕ.
-Εθνικοποίηση των τραπεζών και των μεγάλων επιχειρήσεων με εργατικό έλεγχο. Καμιά ιδιωτικοποίηση, όχι στο ξεπούλημα των δημόσιων επιχειρήσεων και του δημόσιου χώρου, και την περιβαλλοντική καταστροφή στο όνομα των «επενδυτών» και του «χρέους».
-Ριζική αναδιανομή του πλούτου προς όφελος των εργαζομένων -Απαγόρευση των απολύσεων.
Η πάλη για την κλιμάκωση των αγώνων και των απεργιών, η διαμόρφωση ενός εργατικού και λαϊκού κινήματος ρήξης και ανατροπής, η ανατρεπτική κοινή δράση της Αριστεράς, η διαμόρφωση μιας Αριστεράς πραγματικά αντικαπιταλιστικής και ανατρεπτικής αναμφίβολα μπορούν να συμβάλουν σε αυτή την κατεύθυνση. Η συνάντηση του νέου γύρου αγώνων του μαχόμενου εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος, με την ευρύτερη λαϊκή κινητοποίηση των «πλατειών», μπορούν να δημιουργήσουν τα νέα όργανα μαχητικής δράσης και αυτό-οργάνωσης των αγωνιζόμενων σε αντίθεση με όλο το σάπιο αστικό πολιτικό σύστημα.
Οι αγωνίστριες και οι αγωνιστές της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και της αντικαπιταλιστικής αριστεράς θα συμβάλουν με όλες τους τις δυνάμεις σε αυτή τη μεγάλη μάχη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου