Απόφαση της Π.Ε. του ΝΑΡ, Ιούλιος 2011

Η ΛΑΪΚΗ ΕΚΡΗΞΗ ΤΟΥ ΜΑΗ - ΙΟΥΝΗ 2011 

1. Οι εξελίξεις του Μάη - Ιούλη του 2011 θα μείνουν στην Ιστορία της πάλης των τάξεων στο ελληνικό εργατικό κίνημα.

Αυτές τις συγκλονιστικές ημέρες των πλατειών, των απεργιών και των διαδηλώσεων, σε ελάχιστο αλλά συμπυκνωμένο πολιτικό χρόνο, εκατοντάδες χιλιάδες λαού συμμετείχαν στις πλατείες και τα συλλαλητήρια των «εξεγερμένων» όλης της χώρας, δημιουργώντας ένα πολιτικό γεγονός τεράστιας σημασίας.

Η ψήφιση του Μεσοπρόθεσμου και η ηρωική μάχη του Λαού της Αθήνας και των μεγάλων πόλεων της χώρας σηματοδοτούν το τέλος ενός κύκλου. Αλλά και τη νέα αρχή μιας συγκλονιστικής πορείας του εργατικού κινήματος που άνοιξε πριν ενάμιση χρόνο, όταν ξεκινούσε ο παρατεταμένος αγώνας ενάντια στην προσπάθεια του ελληνικού κεφαλαίου να φορτώσει την κρίση στην πλάτη του λαού, με τα Σταθεροποιητικά Προγράμματα της ΕΕ και μετά με το σφαγείο κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ– ΕΕ – ΔΝΤ, με τη συναίνεση ΝΔ και ΛΑΟΣ. Το πρελούδιο της κοινωνικής ανάτασης καταγράφηκε το Δεκέμβρη του 2008, τότε που εκτιμούσαμε πως η εξεγερμένη νεολαία δεν αποτελεί παρά τον πιο ευαίσθητο δέκτη κι αυθεντικό εκφραστή μιας διάχυτης κοινωνικής δυσφορίας εξ αιτίας της χωρίς έλεος και τέλος λιτότητας, της πολιτικής τσακίσματος του εργατικού κινήματος και κατακρεούργησης των δικαιωμάτων και κατακτήσεων χρόνων.

Αυτή η νέα αρχή σαλπίζει και επικυρώνει την έναρξη ενός νέου γύρου συνολικών πολιτικών αγώνων μιας ανώτερης, συνολικής ρήξης με το αστικό κοινωνικό - πολιτικό σύστημα σε συνθήκες που η κρίση του καπιταλισμού βαθαίνει και οξύνεται σε όλα τα επίπεδα.

Στο διάστημα αυτό το εργατικό κίνημα εμφανίζεται, μέσα στην ανισομετρία του, ακολουθώντας μια σπειροειδή ανοδική πορεία πολιτικοποίησης και δράσης.

Οι πρώτες μάχες αυτού του κινήματος δεν κατάφεραν να αποτρέψουν την ψήφιση του Μνημόνιου πέρσι και του Μεσοπρόθεσμου φέτος, ούτε να ανατραπεί από τα κάτω η κυβέρνηση του μνημονίου και κάθε επίδοξος διαχειριστής του. Παρόλα αυτά όμως το κίνημα πέτυχε ήδη σημαντικές απώλειες της αστικής πολιτικής και των πολιτικών της εκπροσώπων.

Η διαρκώς αναπτυσσόμενη δύναμη του ακόμα αδυνάτου (του εργατικού κινήματος και του λαϊκού παράγοντα) και η ολοένα και πιο έντονα καταγεγραμμένη αδυναμία του ακόμα δυνατού (κυβέρνηση, αστικός συνασπισμός εξουσίας) αποτελούν μια καθοριστική τομή στην πολιτικο-κοινωνική σύγκρουση, που διαπερνά όλα τα επίπεδα του ελληνικού κοινωνικού σχηματισμού με διεθνείς επιδράσεις.

 Οι απώλειες της αστικής πολιτικής και του αστικού στρατοπέδου έγκεινται κυρίως στο γεγονός πως αυτός ο αυθεντικός λαϊκός ξεσηκωμός με όλες τις αδυναμίες και αντιφάσεις του :

-. Ανέτρεψε το πνιγηρό κλίμα του δήθεν μονόδρομου της προωθούμενης αστικής πολιτικής.

-. Νομιμοποίησε την αναζήτηση, με όρους ενός νέου πολιτικού και κοινωνικού ριζοσπαστισμού, μιας άλλης πολιτικής, στοιχεία της οποίας εμφανίζονται στις ανακοινώσεις πλατειών, σωματείων, συλλογικοτήτων και κομμάτων.

-. Επανέφερε και ανάδειξε τη αξία του αγώνα που διεξάγεται έξω από το Κοινοβούλιο, μεταφορικά και κυριολεκτικά.

-. Επιδίωξε την άσκηση πολιτικής για το σύνολο του λαού και όχι για το κάθε τμήμα του, ανοίγοντας σε πλατιές μάζες κεντρικά πολιτικά ερωτήματα.

-. Εμφάνισε μαχητικότητα, αποφασιστικότητα και διάρκεια αλλά και αντιφατικά στοιχεία πολιτικής τοποθέτησης συνολικά απέναντι στο σημερινό σάπιο πολιτικό σύστημα, ενώ εμφάνισε και φύτρα νέων λαϊκών οργάνων.

-. Νομιμοποίησε την πλατιά λαϊκή πλέον άρνηση του χιλιοπληρωμένου καπιταλιστικού χρέους και την άρνηση πληρωμής του.

-. Ενίσχυσε ένα διεθνισμό που ριζώνει στο δικαίωμα και υποχρέωση του αγωνιζόμενου λαού να προστατεύει τη ζωή του στην χώρα του, ως προϋπόθεση ώστε να κατανοεί και να αντλεί δύναμη από των αγώνα και άλλων λαών που μάχονται για την υπεράσπιση της δικής τους ζωής στον τόπο τους.

-. Επανέφερε τον προβληματισμό σε σχέση με τη θέση και το ρόλο της Ελλάδας στους διεθνείς ιμπεριαλιστικούς σχηματισμούς, ενισχύοντας το μέτωπο ενάντια στην ξεφτισμένη πλέον Ευρωπαϊκή Ένωση. Καθοριστικό ρόλο στη τοποθέτηση του λαού παίζει το καθεστώς επιτήρησης που έχει επιβληθεί από τον τρόικα, με πρωτεύοντα το ρόλο της ΕΕ.

-. Ενίσχυσε την έμπρακτη αλληλεγγύη μεταξύ των συναγωνιστών. Απονομιμοποίησε και σε ένα βαθμό περιθωριοποίησε τις αναρχικές ομάδες ατομικής βίας.

-. Δραστηριοποίησε τις μεγάλες και μικρές ιστορικές μνήμες, τις αγωνιστικές εμπειρίες και τις ιδεολογικές αναπαραστάσεις σαν ενιαία σφαίρα εμπειριών και συμπερασμάτων από την πρόσφατη ιστορία των ταξικών του λαού μας.

Το κίνημα αυτό είναι το πρελούδιο βαθύτερων εργατικών εξεγέρσεων στη νέα εποχή της πρωτόγνωρης ανάπτυξης και πρωτοφανούς καθήλωσης των παραγωγικών δυνάμεων και πρώτα απ όλα της εργατικής τάξης. Από την άποψη αυτή συνδέεται με τη γενικότερη λαϊκή αφύπνιση των δυνάμεων της εργασίας στη λεκάνη της Μεσογείου, με τη κινητικότητας και αγωνιστική έξαρση από τις ΗΠΑ ως την Ιαπωνία, την Τυνησία και τη Συρία.

 

2. Ο λαϊκός ξεσηκωμός, παρόλο που ενεργοποίησε τις πολιτικοποιημένες δυνάμεις του μεταπολιτευτικού κινήματος με τις καινούργιες δυνάμεις της πολιτικοποίησης και έδωσε έναν αέρα αυτοπεποίθησης στον δοκιμαζόμενο λαό, εντούτοις αποδείχτηκε - και είναι ακόμη- ανεπαρκής στην αντιμετώπιση της υπεραντιδραστικής αναδιάρθρωσης του ελληνικού καπιταλισμού στα πλαίσια των αστικών αναπροσαρμογών που προωθούνται για την υπέρβαση της κρίσης του συστήματος.

Βάση αυτής της ανεπάρκειας αποτελεί η προγραμματική, στρατηγική, οργανωτική και ιδεολογική ανεπάρκεια της Αριστεράς, πρώτα και κύρια της ρεφορμιστικής, αλλά με άλλο τρόπο και ποιότητα και της αντικαπιταλιστικής. Κι αυτό παρά το γεγονός ότι και η επίσημη Αριστερά αρνήθηκε τα μέτρα και ο κόσμος που επηρεάζει μπήκε στον αγώνα, συχνά ξεπερνώντας τα όρια που έθεταν οι ηγεσίες.

Συμπύκνωση της στρατηγικής της αδυναμίας και αμηχανίας είναι η αδιέξοδη πολιτική “αστικής διεξόδου δια των εκλογών” που πρότεινε εξ αρχής ο ΣΥΡΙΖΑ – ΣΥΝ και παράωρα – ακριβώς στην άνοδο του κινήματος- το ΚΚΕ. Το ζήτημα αποκτά ιδιαίτερη σημασία αφού είναι γνωστό πως η αστική τάξη σε διάφορες χώρες και διαφορετικούς χρόνους επιχείρησε το χτύπημα του κινήματος “δια των εκλογών’.( Μάης 68, επανάσταση γαρύφαλλων στην Πορτογαλία, Ελλάδα 74, Αργεντινή 2001 κ.λ.π.). Η στάση των ηγεσιών ΚΚΕ και ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι απλά λάθος ως κοινοβουλευτική επιλογή. Πρόκειται για γραμμή σταθερότητας και όχι ανατροπής σε μια κρίσιμη στιγμή που το σύστημα βρίσκεται σε αστάθεια.

Εκδήλωση επίσης της στρατηγικής ανεπάρκειας της Αριστεράς είναι το αρχικό μούδιασμα και η εκ των υστέρων αντιμετώπιση, κυρίως από το ΚΚΕ, ως εχθρικής δύναμης, του αυθόρμητου, πολύμορφου κινήματος των πλατειών αλλά και η υπόκλιση απέναντι του κυρίως από τις δυνάμεις του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ. Μια υπόκλιση που κρύβει την προσπάθεια καθήλωσης του κινήματος στο κατώτερο πολιτικό επίπεδο.

 

Μέσα στο κίνημα βρέθηκε και η αντικαπιταλιστική Αριστερά, αν και όχι με ενιαίο τρόπο. Παρά το πρώτο μούδιασμα και την αμηχανία της, η αντικαπιταλιστική Αριστερά και το ΝΑΡ έπαιξαν θετικό ρόλο στο να πάρει το κίνημα αριστερά πολιτικά ανατρεπτικά χαρακτηριστικά στην εξέλιξη και πολιτικοποίηση του αποκρούοντας τη δεξιά και ακροδεξιά πολιτική που οργανωμένα επιχείρησε να καθορίσει τα πράγματα. Παρόλο που ως ΝΑΡ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν έχουμε ξεπεράσει τις πολιτικές ανεπάρκειες, ωστόσο είχαμε θετική παρουσία στη διατύπωση άμεσων πολιτικών στόχων του κινήματος. Από σωστή σκοπιά καθορίσαμε την δράση μας στην αντιμετώπιση της σχέσης συνειδητού – αυθόρμητου. Και ήταν σε σωστή κατεύθυνση η προσπάθεια σύνδεσης στρατηγικών και άμεσων στόχων, μέσα στο καμίνι της ταξικής πάλης, στην πραγματική κίνηση και διαπάλη των κοινωνικών δυνάμεων.

Παρόλα τα επιμέρους προβλήματα, συνολικά η δράση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ ήταν σημαντική κάι έπαιξε ρόλο στον προσανατολισμό του κινήματος.

Ο χώρος της αναρχίας στην αρχή ειρωνεύτηκε τις λαϊκές κινητοποιήσεις στις πλατείες (όπως και το ΚΚΕ), ήταν έξω από αυτές, τις θεωρούσε μάλιστα ακροδεξιές-εθνικιστικές. Όταν αποφάσισε, μετά τις 15 Ιούνη, να έρθει σε επαφή με αυτές, προσανατολίστηκε σχεδόν αποκλειστικά και αποσπασματικά ενάντια στους φασίστες και τις δυνάμεις καταστολής, αγνοώντας τον κοινωνικό πόλεμο σε βάρος των εργαζομένων και της νεολαίας, το ρόλο του αστικού  συνασπισμού εξουσίας και της ΕΕ, τον ολοκληρωτισμό του σημερινού καπιταλισμού, την οικονομική βία στην εργατική οικογένεια Οι περισσότερες ομάδες των αναρχικών αυτοαναγορεύονται ως εργολάβοι της τυφλής βίας στις

 πλάτες πάντα του μαχόμενου λαού και της νεολαίας, «καπελώνοντας» τις συγκρουσιακές διαθέσεις των μαζών και υπονομεύοντας τη μαζική δημοκρατική οργάνωση της λαϊκής αυτοάμυνας. Η μηδενιστική τάση τους, μάλιστα, δεν διστάζει να χρησιμοποιεί και βία απέναντι σε όποιον διαφωνεί με την πρακτική τους η αντιμετωπίζει παθητικά το σύστημα ακόμα κι αν είναι εργάτης. Πρέπει ν’ αποκαλυφθεί, με διαδικασίες του μαζικού κινήματος, η πρακτική των αναρχικών που ουδεμία σχέση έχει με την αντι-βία του μαζικού οργανωμένου εργατικού κινήματος Πρόκειται για τη συγκρότηση μικρών ομάδων που επιτίθενται σε διάφορα σημεία, περιφερειακά των διαδηλώσεων, και επιστρέφουν στον όγκο της πορείας για να ξαναχτυπήσουν, χρησιμοποιώντας στον σχεδιασμό τους ως αναλώσιμους τους διαδηλωτές.

3. Το αστικό πολιτικό σύστημα υπέστη και υφίσταται καθοριστικής σημασίας κλυδωνισμούς.

Η κοινοβουλευτική μορφή μετατρέπεται σε απλό περίβλημα της προώθησης με τον πιο ωμό τρόπο των συμφερόντων του κεφαλαίου και των αγορών. Η εφαρμοζόμενη αστική πολιτική δυσκολεύει εξαιρετικά την πολιτική συναινέσεων και κοινωνικών συμμαχιών με λαϊκά στρώματα που θα διαμεσολαβούνται από αστικά κόμματα μαζών, έστω και με την εκφυλισμένη πελατειακή μορφή της μεταπολιτευτικής περιόδου. Το πολιτικό σύστημα μπαίνει σε φάση παρατεταμένης κρίσης από τις συνήθεις σχέσεις εκπροσώπησης και τους κανόνες του μεταπολιτευτικού κοινοβουλευτισμού. Ακριβώς επειδή ξεπετά βίαια και απότομα στον τέταρτο κόσμο της φτώχειας και της ανέχειας μεγάλα τμήματα της κοινωνίας, εσωτερικεύει ένα πρωτόγνωρο αυταρχισμό, εξελίσσεται όχι ως εκτροπή η ανωμαλία αλλά ως πολιτική μετάλλαξη προς μια σύγχρονη ολοκληρωτική αστική δημοκρατία που στηρίζεται σε ένα αστυνομικό κράτος.

Παρά την ψήφιση του Μεσοπρόθεσμου, η κατάσταση στην Ελλάδα, στην Ευρώπη («υποβάθμιση» της Πορτογαλίας), αλλά και διεθνώς (δείτε τα νέα ανησυχητικά στοιχεία για την Ιταλία και τις ΗΠΑ) δεν δείχνει καμία τάση σταθεροποίησης, πολύ περισσότερο ανάκαμψης. Όλα δείχνουν ότι τα επεισόδια της καπιταλιστικής κρίσης και της ύφεσης θα επανέλθουν ακόμα πιο έντονα. Νέα «πακέτα» θα απαιτηθούν, η κοινωνική και πολιτική αναμέτρηση θα επανέλθει σύντομα. Το σύστημα αναζητά ευρύτερη πολιτική στήριξη της θεραπείας σοκ, γι΄αυτό επιμένει στην ανάγκη της ευρύτερης συναίνεσης μεταξύ των αστικών κομμάτων, τεχνοκρατών κλπ.

Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ θα «βγάλει τη βρωμοδουλειά» αλλά θα καταρρεύσει σύντομα διότι δεν έχει πλέον κοινωνική βάση. Τα σενάρια ‘διεύρυνσης’ της κυβέρνησης προς ΔΗΣΥ-ΛΑΟΣ και με υποστήριξη ΔΗΑΡΙ παρουσιάζουν σχετική υποχώρηση, χωρίς βεβαίως να εγκαταλείπονται.

Η ΝΔ εμφανίζεται ως ο επόμενος διαχειριστής των νέων πακέτων της αντιλαϊκής επίθεσης (δηλώσεις Σαμαρά στη Μέρκελ για ένα νέο σχέδιο κλπ). Η επιμονή του στην αντιμνημονιακή ρητορική συνδέεται κυρίως με την προσπάθεια εκτόνωσης της αυξανόμενης πίεσης σημαντικών τμημάτων της κοινωνικής βάσης της ΝΔ. Η πίεση για συναίνεση που ασκούν οι κορυφές της ντόπιας αστικής τάξης και της ΕΕ έχει στόχο τη δημιουργία ‘μεγάλου συνασπισμού’ ΝΔ-ΠΑΣΟΚ με τσόντες από τους συνήθεις πρόθυμους, για να περάσουν οι επόμενες φάσεις της αντεργατικής πολιτικής. Εναλλακτικά προβάλλεται το σενάριο κεντροδεξιού συνασπισμού ΝΔ-ΛΑΟΣ-ΔΗΣΥ.

Είναι φανερό ότι μεγάλο τμήμα λαϊκών στρωμάτων αποστοιχίζεται από τα αστικά κόμματα και γι αυτό οι διεργασίες στον ευρύτερο χώρο της κεντροαριστεράς εντείνονται χωρίς, προς το παρόν, ορατά αποτελέσματα. Το ΑΡΜΑ πολιτών συγκροτείται και θα παρέμβει στις εξελίξεις και τις εκλογές ως ανάχωμα των διαρροών στον χώρο του ΠΑΣΟΚ και κέντρο συσπείρωσης των κομματικών δυνάμεων που αποσυντίθενται. Σε εξέλιξη βρίσκονται και νέες –μετά το Μητρόπουλο- προσπάθειες ‘συνάντησης’ του ΣΥΝ με το ‘’σοσιαλιστικό χώρο’’ αυτή τη φορά με παρέμβαση πρώην αριστερών που έχουν υπηρετήσει το ΠΑΣΟΚ σε κρίσιμες φάσεις. Η ΣΠΙΘΑ και άλλες πρωτοβουλίες λαϊκών εθνικοανεξαρτησιακών μετώπων, παρά τις ενδογενείς δυσκολίες τους, συγκεντρώνουν λαϊκές τάσεις και διαθέσεις και δεν πρέπει να υποτιμηθούν. Επικοινωνούν με τμήματα μεσαίων αστικών και μικροαστικών στρωμάτων που συντρίβονται από την κρίση. Τροφοδοτούνται από τις διεργασίες για ‘’εθνοκεντρικές λύσεις κόντρα στην ολοκλήρωση και την παγκοσμιοποίηση’’. Παράλληλα, οικοδομούν διαύλους επικοινωνίας με την ‘’αντιμνημονιακή’’ ρητορική της ΝΔ.

Οι εξελίξεις αυτές απαιτούν συστηματική παρακολούθηση και συγκεκριμένη τακτική για κάθε περίπτωση στο πλαίσιο της συνολικής μετωπικής πολιτικής μας.

 

 

ΟΡΙΣΜΕΝΑ ΒΑΣΙΚΑ ΣΗΜΕΙΑ ΓΙΑ ΤΗ ΓΡΑΜΜΗ ΚΑΙ ΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΜΑΣ

 

Η δυναμική εισβολή του λαϊκού παράγοντα στο προσκήνιο θέτει με νέο τρόπο όλα τα ζητήματα και μας υποχρεώνει να ξαναδούμε με αυξημένη απαιτητικότητα τις πολιτικές μας απαντήσεις. Απαντήσεις που πρέπει να θέσουν επιτακτικά την ανάγκη να ανέβει η Αριστερά και η αντικαπιταλιστική στο ύψος των περιστάσεων, χωρίς κομφορμισμό και επανάπαυση σε κάποια δικαίωσή της.

Οι εξελίξεις κάνουν πιο αναγκαία και πιο ρεαλιστική μια πολιτική αντικαπιταλιστικής ανατροπής της επίθεσης από ένα πολιτικό μαζικό κίνημα των εργαζομένων, του λαού και της νεολαίας. Με γραμμή μαζικής εξέγερσης του λαού για την ανατροπή της κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ και κάθε κυβέρνησης του κοινωνικού πολέμου κατά των εργαζομένων και της νεολαίας. Για να επιτευχθεί ένα ρήγμα στο κοινωνικό και πολιτικό σύστημα, για να κλονιστεί η αστική κυριαρχία και να διαμορφώνονται όροι για την επαναστατική ανατροπή.

Η ολοκληρωτική επίθεση του κεφαλαίου και της «χούντας» κυβέρνησης – ΕΕ – ΔΝΤ και η ακύρωση των κοινωνικών και δημοκρατικών δικαιωμάτων αλλά και κάθε έννοια εθνικής – λαϊκής κυριαρχίας για να αντιμετωπιστεί η καπιταλιστική κρίση προς όφελος του κεφαλαίου (σε διεθνικό και εθνικό επίπεδο) από τη μια και τα ελπιδοφόρα στοιχεία που αναπτύσσονται στο κίνημα από την άλλη, υπογραμμίζουν την ενισχυμένη αναγκαιότητα και δυνατότητα αυτής της πολιτικής,

Το κρίσιμο στοίχημα είναι ο συνδυασμός των άμεσων στόχων του κινήματος (π.χ. δεν θα περάσει – δεν θα εφαρμοστεί το Μεσοπρόθεσμο, κάτω η κυβέρνηση του αίματος και της φτώχειας), με τη συνολική προσπάθεια της αντικαπιταλιστικής ανατροπής και της συγκρότησης του Αντικαπιταλιστικού Εργατικού Μετώπου.

 

1. Για να φύγουν αντιλαϊκή πολιτική, Μνημόνια, τρόικα, χρέος, ΕΕ και ΔΝΤ, το μαζικό κίνημα και η Αριστερά πρέπει να θέσουν τον πολιτικό στόχο της άμεσης ανατροπής της άθλιας κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ και κάθε επίδοξου διαχειριστή, μέσω μιας πανεργατικής παλλαϊκής εξέγερσης, με κεντρικά συνθήματα: Ψωμί - Παιδεία- Ελευθερία! Δεν χρωστάμε- Δεν πουλάμε- Δεν πληρώνουμε, Ανατρέπουμε!

 

Σε αυτή την κρίσιμη στιγμή, ξεκαθαρίζουμε ότι η πιο αντιδραστική και άγρια ταξική κυβέρνηση των τελευταίων δεκαετιών -αιχμή του δόρατος του αντιδραστικού συνασπισμού εξουσίας(ΜΜΕ, ΝΔ, ΛΑΟΣ, ΣΕΒ)- μπορεί και πρέπει να πέσει «από τα κάτω και από τα αριστερά». Το ανερχόμενο λαϊκό και νεολαιίστικο κίνημα μπορεί να πετύχει μια πρώτη νίκη- απειλή και σε όποια κυβερνητική εναλλαγή .

Η κυβέρνηση αυτή δεν αντέχει στην πίεση της κοινωνικής αγανάκτησης και οργής. Δεν πρόκειται να αποσυρθεί μόνη της, ούτε να σταματήσει την επίθεση – σοκ στα κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα και το ξέφρενο ρυθμός που την κλιμακώνει: Νόμος – πλαίσιο για τα ΑΕΙ και 15 νομοσχέδια μέχρι Σεπτέμβρη, τα 7 εντός Ιουλίου. Όμως, καθώς η φθορά της είναι τεράστια προετοιμάζονται σενάρια αλλαγής φρουράς (με κυβερνήσεις ΝΔ, συναινετικές των πρόθυμων, τεχνοκρατικές κλπ), ενώ εάν και όταν εκτιμηθεί το σύστημα θα προτιμήσει να στήσει κάλπες (είτε για βουλευτικές εκλογές είτε για πέτσινο δημοψήφισμα) με σκοπό να εκτονώσει και να «καταστείλει» τη λαϊκή δυναμική πλατειών, δρόμων και απεργιών. Δική μας επιδίωξη είναι να έχει την πρωτοβουλία κινήσεων ο λαϊκός παράγοντας, να διαμορφώσει αυτός τις συνθήκες και τα μέτωπα πάλης για να πέσει η κυβέρνηση Παπανδρέου όσο το δυνατόν γρηγορότερα.

Ο στόχος αυτός αποτελεί ένα κρίσιμο σημείο στο συνολικό παρατεταμένο αγώνα για την αντικαπιταλιστική ανατροπή της επίθεσης του κεφαλαίου. Θα έχει ως αποτέλεσμα μια ορισμένη ανακούφιση των λαϊκών και εργατικών στρωμάτων από την ανακοπή της επίθεσης, θα ενισχύσει σημαντικά τη λαϊκή αυτοπεποίθηση, την ανάδειξη νέων οργάνων λαϊκής πάλης και, συνολικά, τον πολιτικό χαρακτήρα του κινήματος- διαρκή απειλή ενάντια στον αστικό συνασπισμό εξουσίας, στις όποιες κυβερνητικές λύσεις και τις εφεδρείες του συστήματος.

 

2. Το ρεύμα της ανατροπής εκφράζει σε ανώτερο πολιτικό επίπεδο το τρίπτυχο «Δεν χρωστάμε-Δεν πουλάμε-Δεν πληρώνουμε-Ανατρέπουμε»

 

Δε χρωστάμε! όχι μόνο γιατί το ληστρικό χρέος δεν είναι δικό μας και ζητάμε να διαγραφεί. Δεν οφείλουμε τίποτα σε μια κυβέρνηση, ένα κράτος, ένα σύστημα, που απομυζά το αποτέλεσμα της κοινωνικής εργασίας για να το αναδιανείμει υπέρ του κεφαλαίου. Δεν χρωστάμε στους κλέφτες του κοινωνικού πλούτου και της ζωής μας, ίσα ίσα διεκδικούμε πίσω τα κλεμμένα, παλεύουμε για ριζική ανακατανομή του πλούτου προς όφελος των εργαζομένων και σε βάρος του κεφαλαίου.

Δεν πουλάμε! Όχι μόνο γιατί χωρίς δημόσια υγεία, παιδεία, δημόσιες τηλεπικοινωνίες, ταχυδρομεία, παραγωγή ρεύματος, δεν υπάρχει καμία δυνατότητα αξιοπρεπούς κοινωνικής οργάνωσης που δεν θα βλέπει τους πάντες ως καταναλωτές. Είναι και γιατί, όλα αυτά είναι δικό μας δημιούργημα, του κόσμου της εργασίας, είναι δημόσια περιουσία. Δεν θα δεχτούμε να γίνουν όλα εμπόρευμα, από τον καπιταλισμό που μαγαρίζει τα πάντα.

Δεν πληρώνουμε! όχι μόνο τα διόδια του κάθε Άκτορα ή τα εισιτήρια, αλλά συνολικά τη φορολογική και κάθε είδους αφαίμαξη που ανακοίνωσε η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Δεν είναι μόνο στάση άμυνας και προστασίας του εισοδήματος. Είναι κυρίως πολιτική στάση μαζικής κοινωνικής απειθαρχίας. Στάση μέγιστης κοινωνικής υπευθυνότητας γιατί σηματοδοτεί την αντίσταση της κοινωνίας απέναντι στην εμπορευματοποίηση των πάντων και στην ληστρική εκμετάλλευση της μισθωτής εργασίας.

Και για όλα αυτά ΑΝΑΤΡΕΠΟΥΜΕ από τα κάτω και από Αριστερά την κυβέρνηση αυτή και κάθε κυβέρνηση της κυρίαρχης πολιτικής, διεκδικούμε το «Ψωμί Παιδεία Ελευθερία» της εποχής μας, ενάντια στη «χούντα» του σύγχρονου κοινοβουλευτικού ολοκληρωτισμού.

 

3. Η ανατροπή της κυρίαρχης πολιτικής προϋποθέτει τη ρήξη με το χρέος και το ευρώ – ΕΕ.

 

Η μονομερής παύση πληρωμών στους τοκογλύφους και η διαγραφή του χιλιοπληρωμένου χρέους και η ρήξη – έξοδος από το ευρώ και την ΕΕ, αποτελούν πολιτικά αγκωνάρια ενός άλλου δρόμου προς όφελος των εργαζόμενων. Για αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις, μείωση των ωρών εργασίας και των χρόνων δουλειάς. Πέρασμα στο δημόσιο των τραπεζών (χωρίς αποζημίωση και με εργατικό έλεγχο) απαγόρευση της εξόδου κεφαλαίων και διασφάλιση των λαϊκών καταθέσεων. Πέρασμα στο δημόσιο όλων των ΔΕΚΟ, των υποδομών, των επιχειρήσεων στρατηγικής σημασίας και αυτών που κλείνουν. Απαγόρευση των απολύσεων, προστασία των ανέργων. Δραστική αύξηση της φορολογίας του κεφαλαίου (και όχι μείωση όπως προτείνει η ΝΔ) και μεγάλη μείωση της φοροκλοπής των εργαζομένων. Δήμευση της εκκλησιαστικής περιουσίας και όσων βαρύνονται με κλοπή δημόσιου πλούτου ή οδηγούν μεγάλες επιχειρήσεις σε πτώχευση. Κατάργηση της κρατικής οικονομικής ενίσχυσης των κομμάτων και των προκλητικών προνομίων των βουλευτών, ισότιμη υποστήριξη στο δικαίωμα του εκλέγεσθαι για όλους κλπ.

 

4. Η ανατροπή δεν θα επιβληθεί με εκλογές και γενικά με το δρόμο της εκλογικής – κοινοβουλευτικής διαχείρισης (στον οποίο στριμώχνεται η ρεφορμιστική Αριστερά), αλλά με την εξέγερση του λαού και την ανάδειξη νέων οργάνων επιβολής της εργατικής και λαϊκής θέλησης, νέων οργάνων του μαζικού κινήματος (λαϊκές συνελεύσεις στις πλατείες, συνελεύσεις σε χώρους δουλειάς και πρωτοβάθμια σωματεία), με θεμέλιο ένα ταξικά ανασυγκροτημένο νέο εργατικό κίνημα.

 

Το ελπιδοφόρο μαζικό λαϊκό εργατικό κίνημα μπορεί να διαμορφώσει μια «Βουλή των κάτω», ένα όργανο που θα συναντηθούν όλα τα πρωτόλεια όργανα και συνελεύσεις που δημιουργούνται. Τα ανεξάρτητα όργανα του μαζικού κινήματος και η «Βουλή» τους εκφράζουν τη Βούληση των εργαζομένων και του λαού, αναπτύσσονται σε ανταγωνιστικά όργανα απέναντι στα όργανα του αστικού κράτους. Το πολιτικό εργατικό, λαϊκό και νεολαιίστικο κίνημα και τα όργανα λαϊκής θέλησης που θα αναπτύσσονται αποτελούν αξιόμαχα όπλα απέναντι σε κάθε κυβέρνηση και στην αστική εξουσία, και όχι οι αυταπάτες για αριστερή, αντιμνημονιακή, εργατική ή άλλου είδους κυβέρνηση ή για λαϊκή εξουσία – διακυβέρνηση χωρίς επανάσταση. Τα όργανα αυτά μπορούν να μετεξελίσσονται σε όργανα της εργατικής πολιτικής, σε έμβρυα μιας εργατικής δυαδικής εξουσίας, προπλάσματα των οργάνων νίκης και ανάπτυξης της αντικαπιταλιστικής επανάστασης και της εργατικής εξουσίας – δημοκρατίας.

 

5. Η γραμμή της ανατροπής φέρνει στο προσκήνιο την ανάγκη να αποκρουστεί η αυταρχική θωράκιση του συστήματος, με τον αγώνα για πραγματική δημοκρατία του λαού και των εργαζομένων, με νέα όργανα, που θα στηρίζονται στην άμεση δημοκρατία στη βάση και στη συνένωση με αιρετούς και ανακλητούς αντιπροσώπους.

 

Ενάντια στην τυπική αποστεωμένη και τελικά αυταρχική αστική δημοκρατία, εμείς συνομιλούμε με το αίτημα που μπαίνει στις πλατείες για μια πραγματική δημοκρατία, ακόμα και για συντακτική συνέλευση και νέο Σύνταγμα, βάζοντας το θέμα της εργατικής δημοκρατίας, που θα προκύψει μέσα από την αντικαπιταλιστική επανάσταση και τη δημιουργία νέων δημοκρατικών οργάνων εξουσίας των εργατών και των εργαζομένων.

 

6. Θεμέλιο των δημοκρατικών δικαιωμάτων και των ελευθεριών του λαού είναι το δικαίωμα του να αποφασίζει για την τύχη του, το δικαίωμα στη λαϊκή κυριαρχία, ενάντια στην ιερή συμμαχία ελληνικής αστικής τάξης - διεθνούς κεφαλαίου/ιμπεριαλισμού, η οποία με κύριο φορέα υλοποίησης την ΕΕ επιβάλλει τα συμφέροντά τους με τον ωμό, άμεσο και απροκάλυπτο τρόπο.

 

Η απώλεια «εθνικής κυριαρχίας» για την οποία μιλούν με τον πιο ξεδιάντροπο τρόπο ο Γιούνκερ και οι κομισάριοι της ΕΕ, ο Παπανδρέου, οι Υπουργοί του και οι τραπεζίτες είναι πάνω απ’ όλα η απώλεια της δυνατότητας του «έθνους των εργαζομένων» να παλέψει για τα δικαιώματά του, να χειραφετηθεί τελικά. Απ’ αυτή την άποψη παλεύουμε με ταξικό αντικαπιταλιστικό διεθνιστικό τρόπο για το σύγχρονο εθνικό πρόβλημα, διεκδικούμε την εργατική ηγεμονία στην πάλη για την αποτίναξη της νέας τυραννίας των αγορών.

 

7. Υποκείμενο της ανατροπής θα είναι η παλλαϊκή – πανεργατική εξέγερση, μια πλατιά συνάντηση ευρύτερων κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων, με οδηγό το πολιτικό εργατικό κίνημα.

 

Μέσα σε αυτή την κίνηση των εκατομμυρίων επιχειρούμε να συγκροτήσουμε ένα αντικαπιταλιστικό εργατικό ρεύμα, που θα επιδρά στο σύνολο και θα διεκδικεί πολιτική ηγεμονία.

Το κίνημα και ο παλλαϊκός ξεσηκωμός θα γίνονται πιο ισχυρά, θα αποκτούν αποτελεσματικότητα (για να πέσει η κυβέρνηση), αλλά και μακροπρόθεσμη δυναμική (για να αντιμετωπιστεί και η όποια διάδοχη κατάσταση του συστήματος) στο βαθμό που:

- βαθαίνει το κοινωνικό ρήγμα με την κυρίαρχη πολιτική και τους πυλώνες της (αστικό πολιτικό σύστημα, ΕΕ, κυριαρχία αγορών, ανταγωνιστικότητα εθνικής οικονομίας, ΜΜΕ κλπ.),

- δυναμώνει μέσα στην ευρύτερη λαϊκή κινητοποίηση η αντικαπιταλιστική εργατική άποψη και κατακτά συγκεκριμένη ή γενική ηγεμονία.

Για το σκοπό αυτό παρεμβαίνουμε με όλα τα μετωπικά σχήματα της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς, με γενικό όχημα την κίνηση «ΔΕΝ χρωστάμε – ΔΕΝ πουλάμε – ΔΕΝ πληρώνουμε – ΑΝΑΤΡΕΠΟΥΜΕ» και συνολικά με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

 

8. Έχει μεγάλη σημασία το κίνημα στις πλατείες να αντέξει, όσο το δυνατόν περισσότερο, χωρίς βέβαια να κατρακυλήσει στον εκφυλισμό. Παραμένει το κεντρικό σύνθημα: Δεν φεύγουμε εάν δεν φύγουν. Η επέτειος της πτώσης της χούντας, Κυριακή 24 Ιούλη, που μπορεί να συνδεθεί με το αίτημα για μια πραγματική δημοκρατία σήμερα. (23-24 Ιούλη κορυφώνονται διαμαρτυρίες και στην Ισπανία). Η παραμονή στην πλατεία μπορεί να «εμπλουτισθεί» με συζητήσεις, πολιτιστικές εκδηλώσεις, παρεμβάσεις για τα θέματα της επικαιρότητας κλπ. Ζητούμενο είναι μια πολιτική διακήρυξη του κινήματος των πλατειών.

-Να συμβάλουμε για να διοργανωθεί το επόμενο διάστημα το «Δημοψήφισμα στους δρόμους», ένα σύνολο συγκεντρώσεων, εκδηλώσεων, συζητήσεων, κινητοποιήσεων, συλλογής υπογραφών ή και κάλπης, ενάντια στα Μνημόνια και για να φύγουν κυβέρνηση, τρόικα, μνημόνια, χρέος. Η πρωτοβουλία αυτή κινείται ενάντια σε κάθε κίνηση χειραγώγησης από την κυβέρνηση με δημοψήφισμα κλπ.

-Προτείνουμε να μπει από τώρα ζήτημα ότι μέσα στον Σεπτέμβρη θα πραγματοποιηθεί «Μέρα πανελλαδικής δράσης για να πέσει η κυβέρνηση του αίσχους και να ανατραπούν μνημόνια και αντιλαϊκά μέτρα και κάθε κυβέρνηση του κοινωνικού πολέμου. Ένα εκατομμύριο στους δρόμους»!

-Στα τέλη του Σεπτέμβρη θα μπορούσε να προετοιμαστεί, με πρωτοβουλία μαζικών φορέων, διήμερη – προετοιμασμένη συνάντηση για μια «Βουλή των κάτω», δηλαδή αιρετών και ανακλητών αντιπροσώπων από συνελεύσεις γειτονιών και πόλεων, σχολών, σωματείων, συλλόγων, χώρων δουλειάς κλπ.

-Η κίνηση «Δεν χρωστάμε – δεν πουλάμε – δεν πληρώνουμε», με τη συμπλήρωση «Ανατρέπουμε!». Στηρίζουμε και συμβάλουμε ώστε να δικτυώνεται πανελλαδικά, να εντάσσονται σε αυτή σωματεία, σύλλογοι, πρωτοβουλίες γειτονιών, επιτροπές αγώνα κλπ. Να βαθαίνει το περιεχόμενο της και να συγκροτείται με δημοκρατικό – συλλογικό τρόπο.

-Σε όλο το σχεδιασμό μας προσπαθούμε να συνενώνουμε τον αγώνα στο πολιτικό επίπεδο, να μην υποχωρήσει το κίνημα στην επιμέρους αντιπαράθεση. Για παράδειγμα, δεν πάει μακριά μια λογική «εξαιρέσεων» ενός κλάδου ή με βάση τα ειδικά συμφέροντα. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να αναδειχθούν και οι ειδικές συνέπειες της επίθεσης σε κάθε κλάδο ή χώρο, αλλά πρέπει να υπάρχει σύνδεση με το συνολικό μέτωπο της ανατροπής της κυβέρνησης και της επίθεσης. Οι συγκεκριμένες πλευρές της επίθεσης του κυβέρνησης να ενισχύουν τελικά και όχι να αδυνατίζουν το κεντρικό πολιτικό μέτωπο. Αυτό βέβαια απαιτεί ανάλογο πολιτικό περιεχόμενο του κινήματος, πανκοινωνική αντιμετώπιση των προβλημάτων (π.χ. η επίθεση στο δημόσιο πανεπιστήμιο δεν αφορά μόνο το ΔΕΠ ή τους σημερινούς φοιτητές, αλλά περισσότερο τους σημερινούς μαθητές και την εργατική οικογένεια) και ανάληψη πρωτοβουλιών από τα όργανα του κινήματος.

-Η μάχη κατά του υπεραντιδραστικού νόμου πλαίσιου για τα ΑΕΙ θα αποτελέσει κρίσιμο μέτωπο, καθώς στην κίνηση της κυβέρνησης υπάρχει και το πολιτικό στοιχείο του κτυπήματος των κατακτήσεων της μεταπολίτευσης. Μέτωπο παιδείας – εργασίας – δημοκρατίας για να μην περάσει.

-Βασικό μέτωπο πάλης θα είναι οι ιδιωτικοποιήσεις (π.χ. λιμάνια, αεροδρόμια). Εκτός από τη δράση των εντός των ιδιωτικοποιούμενων χώρων σωματείων πρέπει να δημιουργηθούν στο πλαίσιο της κίνησης ΔΕΝ – ΔΕΝ – ΔΕΝ λαϊκές αγωνιστικές πρωτοβουλίες κατά τόπους ήδη από τώρα που θα ανοίγουν το θέμα, σε συνεργασία με τα πρωτοβάθμια σωματεία και ότι μαχητικό υπάρχει στο χώρο. Δεν θα περιμένουν πότε θα έρθει το θέμα κι όταν έρθει δεν θα αφήνεται η πρωτοβουλία στη συνδικαλιστική γραφειοκρατία.

-Οι λαϊκές συνελεύσεις ή οι επιτροπές δράσης της κίνησης ΔΕΝ – ΔΕΝ – ΔΕΝ παρεμβαίνουν δυναμικά και συλλογικά σε χώρους δουλειάς που υπάρχουν απολύσεις, που δεν πληρώνονται οι εργαζόμενοι, που περικόπτονται μισθοί. Ενάντια στο κόψιμο του ρεύματος από τη ΔΕΗ, στις συγχωνεύσεις σχολείων, νοσοκομείων κλπ. Ειδικά για σχολεία – νοσοκομεία χρειάζεται σχεδιασμός, με πρωτοβουλία και της εκεί αριστερής αντικαπιταλιστικής πτέρυγας.

-Κρίσιμο θέμα αποτελεί η υιοθέτηση από την Αριστερά και η υλοποίηση μιας γραμμής διαχωρισμού και υπέρβασης του υποταγμένου και ηττημένου συνδικαλισμού, που και σε αυτή τη μάχη έδειξε τα όριά του. Η λογική της ενίσχυσης της δράσης από τα κάτω, των πρωτοβάθμιων, των συνελεύσεων κλπ. αλλά με συνολικά διαφορετική ανεξάρτητη τροχιά από τον αστικοποιημένο συνδικαλισμό είναι εξαιρετικά αναγκαία σήμερα.

-Πέρα από τις ενέργειες συγκέντρωσης και πολιτικής ενοποίησης των κινήσεων δεν μπορούμε να ξεχνούμε το θεμέλιο λίθο της παρέμβασής μας που είναι η δουλειά, η οργάνωση και η συσπείρωση στη βάση. Το τελευταίο διάστημα, μέσα στο χαμό της μάχης και παρά τη θετική τους συνεισφορά, πρωτοβουλίες σαν το Συντονισμό Πρωτοβάθμιων Σωματείων ή το ΔΕΝ-ΔΕΝ-ΔΕΝ κινήθηκαν με βάση τις συνεννοήσεις πολιτικών τάσεων, ενώ οι συνελεύσεις των πρωτοβάθμιων και των ίδιων των κινήσεων παραμερίστηκαν ή υποβαθμίστηκαν. Άρα, κρίσιμο θέμα για μας είναι η αναζωογόνηση όλων των μετωπικών μορφών και η πραγματική δημοκρατική συμμετοχή της βάσης, με συνελεύσεις κλπ. και η κατάκτηση μιας ανάλογης λειτουργίας στο Συντονισμό και στο ΔΕΝ-ΔΕΝ-ΔΕΝ.

-Η αναγκαία αναβάθμιση του ζητήματος των δημοκρατικών ελευθεριών δεν πρέπει να οδηγήσει ούτε σε λογική μονόπλευρου αντικατασταλτικού αγώνα, ούτε σε λογικές αυτονόμησης του μετώπου από το κοινωνικό ζήτημα, από την αγριότητα της ίδιας της επίθεσης που έρχεται να στηρίξει, πολύ περισσότερο να μην οδηγεί σε διαχειριστικές λογικές («υπερβολές και λανθασμένη τακτική της αστυνομίας»

 

9. Το ζήτημα της Αριστεράς

 

Μια τέτοια πολιτική γραμμή, κατά τη γνώμη μας, θα έπρεπε να την υποστηρίξει όλη η Αριστερά, να συμβάλλει δηλαδή σε μια εξέγερση του λαού, σε ρήξη με την κυρίαρχη πολιτική, το χρέος και την ΕΕ.

Εμείς θα επιμείνουμε σε αυτή τη λογική. Το ΝΑΡ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ πρέπει να επεξεργαστούν μια δημόσια πολιτική πρόταση και να καλέσει επίσημα τις ηγεσίες τόσο της ρεφορμιστικής όσο και της εκτός των τειχών Αριστεράς, τους αγωνιστές της Αριστεράς και του μαζικού κινήματος σε ανατρεπτική κοινή δράση για την προώθηση αυτών των στόχων.

Στις σημερινές συνθήκες, ωστόσο, ζούμε μια έκρηξη αναζητήσεων και ερωτημάτων από εργαζόμενους και νέους, όχι μόνο για το εάν και πως μπορούμε να ανατρέψουμε την επίθεση, αλλά και για την πορεία μετά, για τη δυνατότητα ανατροπής και υπέρβασης του καπιταλισμού, για το σοσιαλισμό και τον κομμουνισμό της εποχής μας. Μάλιστα, η εμπειρία έχει δείξει ότι η αποτελεσματικότητα της γραμμής της ρήξης και της ανατροπής της κυβέρνησης, των Μνημονίων κλπ. πολλαπλασιάζεται όταν αναδεικνύεται η ρεαλιστική προοπτική της ανατροπής του καπιταλισμού, της ζωής χωρίς εκμετάλλευση, καταπίεση, αλλοτρίωση, της κομμουνιστικής απελευθέρωσης.

Απ΄ αυτή την άποψη η ανάγκη της αντικαπιταλιστικής επανάστασης και ο στρατηγικός ορίζοντας της κομμουνιστικής διεθνιστικής απελευθέρωσης πρέπει να είναι διαρκώς παρούσες στην πολιτική παρέμβαση του ΝΑΡ, τόσο δίνοντας τον προσανατολισμό στο αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα πάλης και ανατροπής σήμερα, όσο και με αυτοτελή τρόπο, προβάλλοντας την ρεαλιστική δυνατότητα μιας άλλης κοινωνίας χειραφέτησης και ελευθερίας. Η Αριστερά δηλαδή δεν πρέπει να περιορίζει το λόγο της μόνο στο θέμα των Μνημονίων κλπ. αλλά να ανοίγει συνολικά το ζήτημα της καπιταλιστικής κρίσης.

Η Αριστερά βεβαίως δεν είναι μία. Ο αγώνας των εργαζομένων και του λαού ανέδειξε την ανεπάρκεια της υπαρκτής Αριστεράς, πρώτα και κύρια της επίσημης ρεφορμιστικής και, ταυτόχρονα, φέρνει με εκκωφαντικό τρόπο στο προσκήνιο την ανάγκη για μια άλλη Αριστερά. Την πρότασή για ένα πολιτικό κίνημα ανατροπής, για τον πόλο της αντικαπιταλιστικής επαναστατικής Αριστεράς και για το ισχυρό ρεύμα και το σύγχρονο κόμμα της κομμουνιστικής επαναθεμελίωσης, που όλα μαζί θα συμβάλλουν στη νικηφόρα προοπτική της εξέγερσης του λαού.

 

Από την αντιπαράθεση αναδεικνύονται ορισμένα κρίσιμα σημεία που επιγραμματικά αναφέρουμε:

-πρωταγωνιστής ο μαχόμενος λαός, το πολιτικό εργατικό κίνημα και τα όργανά τους και όχι τα Π.Γ. και οι κοινοβουλευτικές ομάδες των κομμάτων

-γραμμή εξέγερσης στο δρόμο, στις πλατείες και στις απεργίες κι όχι γραμμή για εκλογές κι ελεγχόμενο κίνημα

-        ανάγκη ρήξης με χρέος – ΕΕ – κερδοφορία/ιδιοκτησία κεφαλαίου και όχι λογικές άλλης διαχείρισης εντός του συστήματος

-        ριζοσπαστική γραμμή κοινωνικών – πολιτικών ρήξεων με το σάπιο πολιτικό σύστημα και συνάντηση με τον κόσμο που απομακρύνεται από ΠΑΣΟΚ κυρίως αλλά και ΝΔ, στο δρόμο και από τα κάτω. Άρνηση της αντιμνημονιακής συμμαχίας κορυφής με παράγοντες και τμήματα του ΠΑΣΟΚ (που διαφοροποιούνται ήδη ή στο μέλλον) και τμήματα της αστικής τάξης και που μετατρέπουν την Αριστερά σε ναυαγοσώστη της άθλιας και ιστορικά χρεοκοπημένης σοσιαλδημοκρατίας.

-        Πάλη για νέο εργατικό κίνημα και όχι αναπαλαίωση του γραφειοκρατικού συνδικαλισμού.

-        Αριστερά που βρίσκεται σαν το ψάρι στο νερό μέσα στο κίνημα, δεν υποτάσσεται, δεν καπελώνει, δεν απορρίπτει, δεν σνομπάρει, δεν καταγγέλλει, δεν καταστέλλει. Αριστερά που προσπαθεί να είναι πάντα ένα βήμα μπροστά στα συνθήματα δράσης, εκφράζοντας τη στρατηγική πλευρά των εργατικών συμφερόντων. Άρα, δεν αρκεί, δεν εμπνέει, δεν πάει μακριά μια Αριστερά που απλά μετατρέπει σε πρόγραμμά της τα αιτήματα της πλατείας. Από την άλλη, δεν μπορεί να είναι πίσω από αυτό που κατακτά ο πρωτοπόρος κόσμος.

-        Ο χαρακτήρας της συνολικής πολιτικής απάντησης της Αριστεράς, που ορίζει και το περιεχόμενο του αναγκαίου πολιτικού μετώπου στη συγκυρία, δεν μπορεί παρά να είναι αντικαπιταλιστικός και να θέτει το ζήτημα της επαναστατικής υπέρβασης του καπιταλισμού, προς μια άλλη κοινωνία κομμουνιστικής απελευθέρωσης. Μιλάμε δηλαδή για αριστερό αντικαπιταλιστικό πόλο – μέτωπο, που έχει τη ρήξη με το σύστημα στην καρδιά του (για να μπορεί να επιδράσει και ευρύτερα) και όχι σε μια αβέβαιη «αντικαπιταλιστική κατεύθυνση», η οποία μπορεί να οδηγεί σε συνεχές του ΣΥΡΙΖΑ.

-        Αριστερά με μετωπική αντίληψη, της κοινής δράσης και της αναγκαίας νέας αγωνιστικής ταξικής ενότητας και όχι της ενότητας στο κατώτερο επίπεδο ή του κομματικού διαχωρισμού.