Άλλο ένα θύμα αστυνομικής βίας

του Μόδεστου Σιώτου

Κυριακή, 9:30π.μ., γωνία Πανεπιστημίου και Θεμιστοκλέους.

Περπατούσα προς το σταθμό της Ομόνοιας προκειμένου να καλύψω ένα ρεπορτάζ στα Κάτω Πατήσια. Βλέπω δύο ομάδες ΔΙΑΣ σταθμευμένες. Η πρώτη αποτελείτο από επτά - οκτώ αστυνομικούς και βρισκόταν κάτω από ένα κλειστό περίπτερο ενώ η δεύτερη, αποτελούμενη από δέκα άτομα, στεκόταν λίγα μέτρα πιο πέρα. Η πρώτη ομάδα είχε στα χέρια της ένα μετανάστη-μάλλον πακιστανικής καταγωγής - με ύψος γύρω στο 1,68 και βάρος κάτω από 60 κιλά. Τον είχαν βάλει στη γωνία και γελούσαν εις βάρος του, λέγοντας του πράγματα τα οποία δεν κατάφερα να ακούσω, και σκουντώντας τον εναλλάξ περιπαικτικά.
Σταμάτησα στη καντίνα, ακριβώς απέναντι τους, για να αγοράσω κάτι. Μόλις πλήρωσα βλέπω τον έναν από τους αστυνομικούς να κλωτσάει στα οπίσθια των μετανάστη. Εκείνος προσπαθούσε να καλυφθεί και οι υπόλοιποι αστυνομικοί βλέποντας τον αλλοδαπό να προσπαθεί να μη χτυπηθεί, γελούσαν. Δίστασα για το αν πρέπει να επέμβω ή όχι αλλά τελικά τους φωνάζω: «συγνώμη, τι κάνετε εκεί στον άνθρωπο;».

Χρέος και αριστερά: το άγχος για πολιτική σταθερότητα δίδυμος αδελφός της διαχειριστικής πλάνης

του Παναγιώτη Μαυροειδή

Για πολλούς ήταν έκπληξη: Η Αλέκα Παπαρήγα να δηλώνει πως "η έξοδος από το ευρώ σήμερα θα ήταν καταστροφή" (http://www.enet.gr/?i=news.el.politikh&id=279877). Μα πως είναι δυνατόν να αναπαράγεται η τρομοκρατική κινδυνολογία των συντηρητικών δυνάμεων και των εραστών του μνημονίου, από μια δύναμη κατ’ εξοχή αντι- ΕΕ ; Η αλήθεια είναι πως αρκετοί στην αριστερά, εδώ και πολύ καιρό δεν δηλώνουμε ανυποψίαστοι. Το ΚΚΕ εδώ και 1,5 χρόνο, απέσυρε δια της ….αναβάθμισης τον πολιτικό στόχο για έξοδο από το ευρώ και την Ευρωπαϊκή Ένωση. Παραμένει- δηλώνει- υπέρ της αντικαπιταλιστικής αποδέσμευσης, αλλά στο πλαίσιο της ‘’λαϊκής εξουσίας’’. Θεωρεί ρεφορμισμό και ατόπημα να προβάλλεται ο στόχος αυτός με μια σχετική πολιτική αυτοτέλεια.

Και όλα αυτά σε μια πολιτική στιγμή που μια μεγάλη ενωτική πρωτοβουλία αγώνα της αριστεράς για έξοδο από το ευρώ, ρήξη και απαγκίστρωση από την Ευρωπαϊκή Ένωση, δεν θα αποτελούσε απλά δικαίωση για το ΚΚΕ και ευκαιρία για όλη την αριστερά, αλλά και ζωτική ανάγκη για την αντικαπιταλιστική ριζοσπαστικοποίηση του αντιμνημονιακού κινήματος.

Έγκλημα καθοσιώσεως επίσης είναι σύμφωνα με την ίδια λογική η προβολή της απαίτησης για διαγραφή του χρέους και ο στόχος για ανατροπή της κυβέρνησης του μνημονίου. Θυμάμαι τον Στάθη Κουβελάκη ένα χρόνο πριν να αναρωτιέται εύστοχα πως είναι δυνατόν μια πολιτική δύναμη που θα μπορούσε να ενοχοποιήσει την ΕΕ ακόμη και για …την βλάβη ενός ανεμιστήρα, την στιγμή της καπιταλιστικής κρίσης και της επίθεσης που ενορχηστρώνει η ΕΕ, να μην βγάζει λέξη…

Γιατί αυτή η αλλαγή και γιατί αυτή η βαρύνουσα πράγματι τοποθέτηση σε αυτή την κρίσιμη πολιτική στιγμή, εξαιρετικά αρνητική για την πάλη των κομμουνιστών και της αριστεράς; Ας μην κάνουμε το λάθος, να κρίνουμε αυτή την τοποθέτηση, όπως θα κρίναμε το ΚΚΕ (μ-λ), που δυστυχώς είναι συνεπές σε αυτή την δήθεν αντι-ρεφορμιστική προσέγγιση που αφοπλίζει το λαϊκό κίνημα και εμποδίζει την σύνδεση της αριστεράς με την συνείδηση και τα συμφέροντα ευρύτερων μαζών.

Indignados και αριστερά: Χαμένοι στη μετάφραση;

του Νίκου Ξηρουδάκη

 

«Η γυναίκα, είναι σαν τη μετάφραση: όταν είναι ωραία, δεν είναι πιστή, κι όταν είναι πιστή, δεν είναι ωραία!», έλεγε το παλιό αντιδραστικό ανέκδοτο. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, το «αγανακτισμένοι πολίτες» ούτε ωραία ούτε πιστή μετάφραση είναι. Το κράμα θυμού, οργής και αξιοπρέπειας που σηματοδοτεί στα ισπανικά το indignados, σε καμιά περίπτωση δεν αποδίδεται από το ιστορικά κακόηχο «αγανακτισμένοι πολίτες» και το αλγεινό πολιτικό φορτίο που κουβαλάει στην Ελλάδα.

Αρκετοί λόγοι αρχικά απωθούν αγωνιστές  μεγαλύτερης αλλά και μικρότερης ηλικίας. Πρώτα – πρώτα ο εναγκαλισμός και η αποθέωση από τα ΜΜΕ. Παράλληλα βέβαια με τη διαστρέβλωση και τον ευνουχισμό κάθε εξεγερσιακού περιεχομένου των κινητοποιήσεων. Έφτασαν να μας πουν από γνωστό ραδιοσταθμό, ότι οι κινητοποιήσεις στο Σύνταγμα έχουν σαν περιεχόμενο τη στήριξη των μέτρων (!), ενόψει της απειλής εξόδου από το ευρώ! Λάθος πρώτο, λοιπόν, που πρέπει ν’ αποφεύγουν οι αριστεροί: να εκχωρείς την πληροφόρησή σου για τα τεκταινόμενα στον Καψή, τον Πρετεντέρη και τον Ψυχάρη. Εκεί είναι η πλατεία…

Επιφυλακτικότητα έπειτα, καθώς οι πρώτοι που ξεκίνησαν την παρουσία στο Σύνταγμα από την Κυριακή το βράδυ είναι οι ακροδεξιάς κοπής 300 Έλληνες. Επιφυλακτικότητα ακόμη στην αποθέωση του facebook και του twitter. Το υγιές ανακλαστικό της αντίθεσης στη συνδικαλιστική γραφειοκρατία και την ξεπουλημένη ΓΣΣΕ, τα μέσα προσπαθούν να το στρέψουν κατά της οργανωμένης πάλης, της διαδήλωσης, της συγκροτημένης αντίστασης και του αγώνα γενικά.
Το αρχικό μάγκωμα της Τετάρτης από κάποιες πρώτες τοποθετήσεις στη συνέλευση, γρήγορα ξεπεράστηκε. Πρώτα- πρώτα υπήρχαν χιλιάδες διαδηλωτές (περί αυτού πρόκειται και όχι περί τουΐτερς…) που δεν πήραν καν χαμπάρι ότι γίνεται συνέλευση κάτω στην πλατεία. Άλλωστε γρήγορα, όσο πέρναγαν οι ώρες, το αρχικό κλίμα ανεστράφη. Στο κάτω- κάτω στις λιτές ανακοινώσεις της συνέλευσης τα πράγματα λέγονται πιο καθαρά με τ’ όνομά τους απ’ ό, τι ενίοτε σε μαραθώνιες διαπραγματεύσεις μεταξύ ομάδων της αριστεράς:

«Καλούμε όλους τους εργαζόμενους που θα απεργήσουν την επόμενη περίοδο να καταλήγουν και να παραμένουν στο Σύνταγμα.

Δεν θα φύγουμε από τις πλατείες, μέχρι να φύγουνε αυτοί που μας οδήγησαν εδώ: Κυβερνήσεις, Τρόικα, Τράπεζες, Μνημόνια και όλοι όσοι μας εκμεταλλεύονται. Τους διαμηνύουμε ότι το χρέος δεν είναι δικό μας.

Ο μόνος αγώνας που χάνεται είναι αυτός που δεν δόθηκε ποτέ!» 

Δεν πρόκειται λοιπόν για  προσομοίωση σε υπολογιστή. Η εισβολή μαζών στο προσκήνιο συμπυκνώνει όλα όσα προηγήθηκαν, όλους τους αγώνες της προηγούμενης περιόδου. Υπάρχει εδώ η συνέχεια της 5ης Μάη, υπάρχει η οργή για τον διαδηλωτή που από το πανό της συνέλευσης βρέθηκε στην εντατική, για το διαδηλωτή που έχασε τη σπλήνα του από τα δολοφονικά χτυπήματα των μπάτσων και τα μέσα το κάνανε γαργάρα. Δεν προκύπτουν από παρθενογένεση τέτοιες λαϊκές κινητοποιήσεις, ούτε βέβαια από πληκτρολόγια. Όσο και να χτυπάει τα πλήκτρα του λαπ-τοπ του ο Παναγόπουλος, δε θα μπορέσει να μαζέψει το ένα εκατοστό απ’ τους διαδηλωτές του Συντάγματος. Και, με την ευκαιρία, επισφραγίστηκε πια ότι σεχταριστής είναι πλέον όποιος είναι με τη ΓΣΣΕ και όχι το αντίθετο.

Ορισμένοι αποδίδουν το ξέσπασμα στο εθνικό φιλότιμο που μας έθιξαν οι Ισπανοί. Με τη σειρά μας κι εμείς .. «τη λέμε» στους Γάλλους. Όμως οι κινητοποιήσεις δε συμβαίνουν εν κενώ, αυτά είναι παράπλευρα ευτράπελα.

Πριν από 30 τόσα χρόνια, ο Νοέμβρης εκείνος, ξεκίνησε με πολύ πιο άσχημες και αντιδραστικές προδιαγραφές: από μια κινητοποίηση "συντεχνιακού" χαρακτήρα φοιτητών του Πολυτεχνείου επειδή οι υπομηχανικοί του "Μικρού Πολυτεχνείου" όπως λέγονταν τότε τα μετέπειτα ΚΑΤΕΕ τους έπαιρναν κάποια επαγγελματικά δικαιώματα. Υπήρξαν όμως δυο μεγάλες προϋποθέσεις για να μετατραπεί στη μεγαλειώδη εξέγερση που ακόμη δεν έχει καταφέρει να ξεριζώσει από τη συλλογική μνήμη η αστική τάξη:
1/ Η διάχυτη ωρίμανση πλατειά στον κόσμο του αισθήματος ότι "δεν πάει άλλο" και
2/ Η πολιτική παρέμβαση των δυνάμεων της αριστεράς στην πολλαπλότητά της, που ακαριαία, σε χρόνο μηδέν, βρήκε τους δρόμους για κοινή δράση.

Στο σήμερα λοιπόν: έχει πια ωριμάσει η αίσθηση πως "δεν πάει άλλο". Παράξενο δεν είναι αυτό που γίνεται, το παράδοξο είναι πώς άργησε τόσο… όλοι περίμεναν "κάποιος να σφυρίξει την έναρξη"... Κάποιοι διεκδικούν το "εναρκτήριο λάκτισμα". Κάποιοι ετοιμάζουν ήδη τις γραφίδες και τους κονδυλοφόρους τους για να αναλύσουν εκ των υστέρων κοινωνιολογικά το φαινόμενο.
Κομβικό όμως ζητούμενο είναι η προοπτική μετά την Κυριακή. Και εδώ δεν πρέπει αθέλητα, ο ελιτισμός των  αφ’ υψηλού αρνητών από αριστερά να συναντήσει τις ανομολόγητες προσδοκίες της κυβέρνησης και των ΜΜΕ…

Ανακοίνωση της Αντικαπιταλιστικής Ανατροπής

ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΗΝ ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΥΣΗ ΑΠΟΡΡΙΜΜΑΤΩΝ

ΟΥΤΕ ΘΑΨΙΜΟ-ΟΥΤΕ ΚΑΨΙΜΟ!

ΝΑΙ ΣΤΗΝ  ΠΡΟΩΘΗΣΗ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΚΑΙ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΩΝ  ΕΠΙΛΥΣΗΣ   ΚΑΙ ΟΧΙ  ΑΝΑΠΑΡΑΓΩΓΗΣ ΚΑΙ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗΣ ΤΟΥ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΟΣ 

Η εικόνα και η διάσταση του προβλήματος  των απορριμμάτων

Στην Ελλάδα παράγονται 5 εκατομμύρια τόνοι αστικών στερεών απορριμμάτων κάθε χρόνο. Εξ αυτών τα 2 εκατομμύρια απορρίπτονται στην Αττική σε ένα οικιστικό ιστό 5.000.000 κατοίκων. Με αυτές τις τεράστιες ποσότητες σκουπιδιών και με την σύνθεση που αυτά έχουν (π.χ. παρουσία πλαστικών), ΣΤΟ ΠΛΑΣΙΟ ΤΟΥ ΣΗΜΕΡΙΝΟΥ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΠΛΑΣΙΟΥ ΚΑΙ ΤΩΝ ΑΣΚΟΥΜΕΝΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ, ψεύδεται όποιος ισχυρίζεται ότι το πρόβλημα είναι διαχειρίσιμο και ελέγξιμο εντός λογικών και κοινωνικά αποδεκτών πλαισίων. Δηλαδή, με σεβασμό στο περιβάλλον και την υγεία των πολιτών, καθώς και με κόστος που δεν θα τινάζει την τσέπη των πολιτών άμεσα ή έμμεσα στον αέρα.

Το κοινωνικό και περιβαλλοντικό συμφέρον

Θα δούμε το θέμα με γνώμονα την ‘’μη-ενόχληση’’ των αριστοκρατών της Εκάλης, τους επιχειρηματικούς σχεδιασμούς των διαφόρων ομίλων και το πώς θα δικαιολογήσουν οι διάφοροι κυβερνητικοί και κοινοτικοί γραφειοκράτες τον μισθό τους;  Ή μήπως με βάση τα σημερινά αλλά και μακροπρόθεσμα συμφέροντα των εκατομμυρίων απλών κατοίκων, το δικαίωμα σε αξιοπρεπή υγιεινή διαβίωση, αλλά και τις ανάγκες του περιβάλλοντος που ατυχώς δεν έχει φωνή  για να διαμαρτυρηθεί;

Μόνο το  δεύτερο κριτήριο αντιστοιχεί στο ευρύτερο κοινωνικό και περιβαλλοντικό συμφέρον. Η μόνη βιώσιμη και ρεαλιστική κατεύθυνση λύσης είναι να αναζητήσουμε πολιτικές, τεχνολογίες και πρακτικές ΠΡΟΛΗΨΗΣ / ΜΕΙΩΣΗΣ , ΑΝΑΚΥΚΛΩΣΗΣ / ΚΟΜΠΟΣΤΟΠΟΙΗΣΗΣ των απορριμμάτων, καθώς και ΑΛΛΑΓΗΣ ΤΗΣ ΣΥΝΘΕΣΗΣ ΤΟΥΣ. Τουλάχιστον το 75% του βάρους των σκουπιδιών μπορεί να ανακυκλωθεί ή να κομποστοποιηθεί, δηλαδή με κάποιο τρόπο να επαναχρησιμοποιηθεί. Αν θέλουμε να μιλάμε με επιστημονικούς όρους, με κοινωνικά και περιβαλλοντικά κριτήρια, οποιαδήποτε συζήτηση για τεχνολογίες διαχείρισης,  πρέπει να ξεκινάει από εκεί και πέρα.

Ο κόσμος στις πλατείες και το ερώτημα της Αριστεράς

του Παναγιώτη Μαυροειδή

Ούτε απόρριψη, ούτε καπέλωμα 

Άλλο πάλι και τούτο! Nα κατεβαίνουν στο δρόμο τον Μάη του 2011 δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι στις ελληνικές πόλεις. Χωρίς να καλούνται με «υπεύθυνο τρόπο» από το οργανωμένο συνδικαλιστικό κίνημα, την ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ. Χωρίς να «διευκολύνονται» από τη συνεργασία και τη σύμπραξη των οργανωμένων φορέων της Αριστεράς, μαζί με ολίγον αριστερό ΠΑΣΟΚ. Κοίτα να δεις που εκτός από τα ίδια και τα ίδια πολιτικά πρόσωπα, τους παραδοσιακούς ή ανακυκλωμένους πολιτικούς σχηματισμούς, η κοινωνία μπορεί και συγκροτεί νέους πόλους αντίστασης στο δρόμο και στον αγώνα.

Έτσι έγινε και τον Δεκέμβρη του 2008. Όχι με τα ίδια χαρακτηριστικά, αλλά με την ίδια αμεσότητα και με το ίδιο πολιτικό μήνυμα: εισβολή στο πολιτικό προσκήνιο ευρύτερου κόσμου, δημιουργία πραγματικών πολιτικών γεγονότων. Με το ίδιο μίσος προς μια κοινωνία στην οποία όλη σχεδόν η νεολαία νοιώθει κυνηγημένος και αγνοημένος μετανάστης στον ίδιο του τον τόπο. Με την ίδια αποστροφή προς το γερασμένο πολιτικό σύστημα που υπηρετεί την εκμετάλλευση, την ανεργία, τη χειραγώγηση.

Και τότε και τώρα, αυτή η κίνηση του κόσμου συνάντησε ξινισμένα μούτρα στον καθώσπρέπει πολιτικό κόσμο, ακόμη και στην Αριστερά. Ο Δεκέμβρης του 2008 ήταν για πολλούς πολύ άγριος. Σπέρνει ακόμη εφιάλτες... «Το οργανωμένο κίνημα δεν θα πείραζε ούτε μια βιτρίνα», όπως είπε τότε η Αλέκα. Μάλλον η επανάσταση θα γίνει με παρέλαση, με επικεφαλής τη μπάντα του Δήμου και με πρωτόκολλο παράδοσης της εξουσίας και τις ανάλογες υπογραφές στο σχετικό πρακτικό.

Ο Μάης του 2011 για πολλούς είναι μπλαζέ και «απολιτικός». Κάποιοι φαντάζονται τις κοινωνικές εξεγέρσεις σαν ασπόνδυλες συναθροίσεις, όπου οι συμμετέχοντες θα κραδαίνουν πανό και πλακάτ και θα φωνάζουν τα συνθήματα, τα πολιτικά προγράμματα για τα οποία κάποιοι θα τους έχουν πείσει νωρίτερα. Και καλά ο μνημονιακός εσμός. Αλλά η Αριστερά γιατί δεν βλέπει τον εαυτό της μέσα σε όλα αυτά; Γιατί δεν βλέπει και δεν αναλαμβάνει τις δικές της ευθύνες για τις αδυναμίες αυτών των κινηματικών ξεσπασμάτων;

Φταίει ο κόσμος που είναι δήθεν απολιτικός; Ποιος αποδέχτηκε δεκαετίες τώρα την ταύτιση της πολιτικής με την κοινοβουλευτική αγυρτεία; Δεν έβαλε και το ΚΚΕ και ο ενιαίος ΣΥΝ το δάχτυλο στο μέλι με τις συγκυβερνήσεις με ΝΔ και ΠΑΣΟΚ; Ακόμη και σήμερα δεν είναι αλήθεια πως οι πολιτικές τους προτάσεις αρχίζουν και τελειώνουν με το όνειρο μιας κυβέρνησης; Αριστερή την ονειρεύονται ορισμένοι. Της λαϊκής οικονομίας άλλοι. Και αλήθεια, ποιος λιβάνιζε δεκαετίες τώρα την Ευρωπαϊκή Ένωση σαν την τελευταία λέξη του πολιτισμού και του μοντερνισμού;

Από ποιο συνδικαλισμό θα μπορούσε να πείθεται ο άνεργος, ο απολυμένος, ο απροστάτευτος εργαζόμενος στον ιδιωτικό τομέα; Από τον πρόεδρο της ΓΣΕΕ με τα 150.000 ευρώ ετήσιο εισόδημα; Από τον κυβερνητικό και κρατικοδίαιτο συνδικαλισμό των διευθυντών και των κομματικών επιτετραμμένων; Από το συνδικαλιστικό κίνημα της αδράνειας, της συναίνεσης και της υποταγής, που έχει ξεφτιλίσει κάθε έννοια πραγματικού αγώνα;

Οι επίσημοι πολιτικοί φορείς της Αριστεράς δεν ζουν, τα στελέχη της τουλάχιστον, δεν αναπνέουν και δεν νοιώθουν την κοινωνική κατάσταση την οποία βιώνουν μεγάλα κομμάτια της κοινωνίας. Οι εκατοντάδες χιλιάδες των άνεργων και απαξιωμένων από την κοινωνία νέων ανθρώπων. Οι μυριάδες σκλάβοι του ιδιωτικού τομέα που ζουν με το φόβο της απόλυσης αλλά και το βουβό συσσωρευμένο μίσος…

Η Αριστερά έχει δύο δρόμους: Ο ένας είναι να βάλει τα ίδια ρούχα ανάποδα ώστε να μεταμφιεστεί. Να δοκιμάσει νέους συνδυασμούς σχέσεων και συμμαχιών μεταξύ των κομματιών της. Ώστε να πουλήσει πλατύτητα και να κερδίσει αναπαραγωγή και πολιτική επιβίωση εν μέσω απίστευτων φαγωμάτων κάτω από το τραπέζι για τις διάφορες καρέκλες και μικροσυσχετισμούς. Ο άλλος είναι να αλλάξει πραγματικά. Όχι απλά να ανασυντεθεί εκ των ενόντων με άλλα ρούχα, άλλα πρόσωπα και αρώματα. Το κύριο ζητούμενο δεν είναι να ενώσει τα κομμάτια της, αλλά να ενωθεί ξανά με τον σκοπό της: Τη συγκρότηση του κοινωνικού και πολιτικού υποκειμένου των «από κάτω». Αυτών που δικαιούνται, μπορούν και έχουν συμφέρον από την ανατροπή του καπιταλιστικού κανιβαλισμού και την κοινωνική επανάσταση. Για μια νέα ζωή οργανωμένη στη βάση της κοινωνικής ιδιοκτησίας, της παραγωγής αξιών χρήσης και όχι εμπορευμάτων, κοινωνικού πολιτισμού της αλληλεγγύης, αδελφικής συνεργασίας και συναγωνισμού των λαών ενάντια στους πολέμους και τους ξεριζωμούς. Αυτό το δρόμο, πολλοί «απολιτικοί» του Συντάγματος ίσως να μην το λένε απαραίτητα κομμουνισμό, αλλά η προοπτική του τελευταίου θα παίρνει σάρκα και οστά...

Διασταυρώνονται αυτοί οι δρόμοι; Όχι απαραίτητα! Αν κάποιος μέσω του πρώτου φτάσει στο δεύτερο, θα είναι ευχής έργον. Η υπάρχουσα Αριστερά υποχρεούται να δράσει από κοινού, αλλά με σαφή στόχευση αντικαπιταλιστικής ανατροπής. Χωρίς εμμονές σε χρεοκοπημένες πολιτικές ευρωλαγνείας, καθωσπρεπισμού και συναλλαγής με τον αστικό συνασπισμό εξουσίας. Αν κάποιος όμως ονειρεύεται απλά μέσω του δεύτερου να φτάσει στον πρώτο ή να βάλει στο χέρι αυτά τα ξεσπάσματα και να τα «εκφράσει» πολιτικά στο παλιό μοτίβο, ε, τότε είναι βαθιά νυχτωμένος!

 

πηγή: Εφημερίδα ΠΡΙΝ

Απόφαση του γραφείου της Π.Ε. του ΝΑΡ για τις εξελίξεις και την παρέμβαση

Συζητήθηκαν σε ευρεία σύσκεψη της Πολιτικής Επιτροπής του ΝΑΡ οι ραγδαίες οικονομικές και πολιτικές εξελίξεις. Στην συζήτηση διαμορφώθηκαν οι βασικοί άξονες για την παρέμβαση του ΝΑΡ το επόμενο διάστημα, στο κίνημα, την πολιτική πάλη και όλα τα μέτωπα. Η συζήτηση αποτυπώνεται στην παρακάτω απόφαση του Γραφείου της Πολιτικής Επιτροπής της οργάνωσης:

Α. Για την οικονομική και πολιτική κατάσταση

 

1. Το Μνημόνιο και η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ έχουν χρεοκοπήσει πολιτικά. Η πολιτική κατάσταση βαδίζει προς μια εξαιρετικά κρίσιμη φάση. Η προωθούμενη αναδιάρθρωση του ελληνικού δημόσιου χρέους (όποια μορφή κι αν τελικά πάρει, εν μέσω σφοδρών ενδοϊμπεριαλιστικών αντιπαραθέσεων) επιχειρεί να οδηγήσει και να ολοκληρώσει την τρομερή αντιδραστική, αντεργατική τομή, κατεδάφισης των κοινωνικών δικαιωμάτων, υποδούλωσης της εργασίας, διαρκούς ομηρείας του ελληνικού λαού, λεηλασίας του δημόσιου πλούτου, της κρατικής υποδομής και του περιβάλλοντος για την υπέρβαση της κρίσης σε όφελος του κεφαλαίου. Με το πιστόλι της χρεοκοπίας της χώρας στο κρόταφο των εργαζομένων η κυβέρνηση, το κεφάλαιο, οι τραπεζικοί – τοκογλύφοι, η ΕΕ και το ΔΝΤ, τρομοκρατούν και ετοιμάζονται να περάσουν μέτρα κοινωνικού σφαγείου, τα οποία απαιτούν θωράκιση του πολιτικού συστήματος και επιβολή ολοκληρωτικής, μόνιμης αντιδημοκρατικής υπεραντιδραστικής κατάστασης έκτακτης ανάγκης κατά του εχθρού λαού. Γι’ αυτό και οι εκκλήσεις για συναίνεση των αστικών πολιτικών κομμάτων στο νέο σφαγιαστικό σχέδιο καθώς και η προβολή της αντιδραστικής πολιτικής παρέμβασης της ΝΔ και της ακροδεξιάς πίεσης του ΛΑΟΣ στην κατεύθυνση κτυπήματος του μαζικού κινήματος.

 

2. Το περιεχόμενο του μεσοπρόθεσμου προγράμματος 2012-2015, τα «έκτακτα μέτρα», ενόψει της εκταμίευσης της πέμπτης και των επόμενων δόσεων του μνημονίου, που υπολογίζονται σε πάνω από 10 δις Ευρώ, οι σχεδιαζόμενες δεκάδες χιλιάδες απολύσεις στο δημόσιο και τις ΔΕΚΟ, η καταστροφή των κοινωνικών παροχών και το μαζικό ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, σηματοδοτούν το πέρασμα στην καρδιά ενός εικοσαετούς κοινωνικού πολέμου για τη σύνθλιψη των εργαζόμενων και των σύμμαχων εκμεταλλευόμενων στρωμάτων της κοινωνίας, στην Ελλάδα και σε όλη την Ευρώπη, που θα έχει ως οδηγό του το Σύμφωνο για το Ευρώ.

ΔΕΝ ΧΡΩΣΤΑΜΕ, ΔΕΝ ΠΟΥΛΑΜΕ, ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΟΥΜΕ

επιτροπή σωματείων, κινήσεων, συνελεύσεων

Το νέο πακέτο «σοκ και δέους» κυβέρνησης-τρόικας-εργοδοσίας ήρθε να ομολογήσει με τον πλέον απροκάλυπτο τρόπο την αποτυχία της κυβερνητικής προπαγάνδας περί «προσωρινών θυσιών για την έξοδο από την κρίση» και να αποκαλύψει τον πραγματικό στόχο της επίθεσης: την πλήρη αναίρεση των εργασιακών δικαιωμάτων και την οριστική διαγραφή του τελευταίου ίχνους του κοινωνικού κράτους.

Παράλληλα, ξεπουλά με φαστ-τρακ διαδικασίες σε ξένο και ντόπιο κεφάλαιο το σύνολο της δημόσιας περιουσίας και μαζί με αυτήν, τα δικαιώματα των εργαζόμενων, βάζοντας στο εκτελεστικό απόσπασμα βασικά κοινωνικά αγαθά όπως το φως και το νερό! Με μια πολιτική που έχει δημιουργήσει 1 εκατομμύριο ανέργους και τους αυξάνει συνεχώς, που εμπεδώνει την ανασφάλεια στις εργασιακές σχέσεις και απομυζά τα εισοδήματα των εργαζομένων, καταδικάζει πλατιά κοινωνικά στρώματα στη φτώχεια και την εξαθλίωση. Μετατρέπουν την ελληνική κοινωνία σ' ένα απέραντο πειραματικό εργαστήρι, ώστε να εξαπλώσουν τις ίδιες πρακτικές σε βάρος της μισθωτής εργασίας σε όλη την Ευρώπη.

Η συνταγή τους απέτυχε. Οδηγεί στην καταστροφή. Στο Μνημόνιο διαρκείας να αντιτάξουμε τον αγώνα διαρκείας. Η ανατροπή της βαρβαρότητας είναι το δικό μας χρέος. Εργαζόμενοι, άνεργοι, αγρότες, φοιτητές, μαθητές, καλλιτέχνες, διανοούμενοι να ξεσηκωθούμε ενάντια στη νέα «χούντα» κυβέρνησης-ΕΕ-ΔΝΤ. Με την αποφασιστικότητα και την αλληλεγγύη μας μπορούμε να νικήσουμε. Με απεργιακό μπλακ-άουτ μπορούμε να διώξουμε κυβέρνηση, Τρόικα και τους υποστηριχτές τους!

Παλεύουμε για να γίνει άμεσα Πανελλαδική-Πανεργατική Πολιτική Απεργία: με το εργατικό κίνημα στο προσκήνιο να επιβληθούν οι ανάγκες των εργαζόμενων πάνω από τις απαιτήσεις των αγορών. Στηρίζουμε τις κινητοποιήσεις των εργαζόμενων στο Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο και τις ΔΕΚΟ ενάντια στο ξεπούλημα. Καλούμε όλο το λαό, τους εργαζόμενους, τη νεολαία να κατακλύσουν το Σύνταγμα και όλες τις πλατείες της χώρας. Προχωράμε σε καταλήψεις, διαδηλώσεις, επισχέσεις εργασίας, πρακτικές ανυπακοής. Στηρίζουμε τη δράση «ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ» στα νοσοκομεία την 1^η Ιούνη. Καλούμε σε Συνελεύσεις στα σωματεία, στους χώρους δουλειάς, στις γειτονιές. Κάθε χώρος δουλειάς, κάθε πλατεία να γίνει κέντρο αγώνα και ανυπακοής.

·ΔΕΝ ΧΡΩΣΤΑΜΕ-ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΟΥΜΕ το χρέος τους

·ΝΑ ΦΥΓΕΙ ΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ, Η ΤΡΟΪΚΑ, Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΚΑΙ Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΟΥΣ

·ΑΝΥΠΑΚΟΗ ΣΤΙΣ ΕΝΤΟΛΕΣ ΤΗΣ Ε.Ε.-ΟΧΙ ΣΤΟ ΕΥΡΩΣΥΜΦΩΝΟ

·ΝΑ ΕΘΝΙΚΟΠΟΙΗΘΟΥΝ ΟΙ ΤΡΑΠΕΖΕΣ ΚΑΙ ΒΑΣΙΚΟΙ ΤΟΜΕΙΣ ΤΗΣ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ ΜΕ ΕΛΕΓΧΟ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ-ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΕΚΠΟΙΗΣΗ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΣ ΚΑΙ ΕΘΝΙΚΩΝ ΠΟΡΩΝ

·ΔΗΜΟΣΙΑ ΥΓΕΙΑ - ΠΑΙΔΕΙΑ - ΑΣΦΑΛΙΣΗ - ΚΟΙΝΩΝΙΚΕΣ ΥΠΗΡΕΣΙΕΣ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ

·ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΟΥ ΦΠΑ ΣΤΑ ΕΙΔΗ ΠΛΑΤΙΑΣ ΛΑΪΚΗΣ ΚΑΤΑΝΑΛΩΣΗΣ ΚΑΙ ΔΙΑΓΡΑΦΗ ΧΡΕΩΝ ΤΩΝ ΛΑΪΚΩΝ ΝΟΙΚΟΚΥΡΙΩΝ ΠΡΟΣ ΤΙΣ ΤΡΑΠΕΖΕΣ

AΛΗΤΙΚΗ ΕΠΙΘΕΣΗ ΑΚΡΟΔΕΞΙΩΝ ΜΕ ΑΠΕΙΛΕΣ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΔΙΚΤΥΟΥ ΕΛΕΥΘΕΡΩΝ ΦΑΝΤΑΡΩΝ ΣΠΑΡΤΑΚΟΣ

Για μια ακόμη φορά ακροδεξιοί όχι μόνο αναλαμβάνουν εργολαβικά να υπερασπίσουν τις κυρίαρχες αντιδραστικές επιλογές, που ιδίως στον Στρατό αφήνει πίσω της τραυματίες και νεκρούς, αλλά φέρονται ως φθηνοί νταβατζήδες του «έθνους», του οποίου το παρόν και μέλλον θέλουν να διαφυλάξουν!

Είναι η δεύτερη φορά που δημόσια μέλη του ΛΑΟΣ και της Χρυσής Αυγής επιχειρούν να παρέμβουν, βρίζοντας και μειώνοντας, απαξιώνοντας κάθε προσπάθεια υπεράσπισης των δικαιωμάτων των Φαντάρων.

Ερεθισμένοι από την ευαισθητοποίηση της κοινωνίας για όσα συμβαίνουν πίσω από τις μάντρες των στρατοπέδων, αιφνιδιασμένοι αξιωματικοί και ακροδεξιοί παρατρεχάμενοι από την άνοδο του Κινήματος Μέσα στον Στρατό, επιχειρούν βίαια να διαφυλάξουν τα Στεγανά, προστατεύοντας το «γόητρο του Στρατού», ανεξάρτητα αν αυτό τσαλαβουτά στον ιδρώτα και στο αίμα νέων ανθρώπων που υποχρεώθηκαν να μετατραπούν από ειρηνικοί πολίτες, σε υποταγμένους και πειθαρχημένους σε κάθε παράλογη διαταγή, Πολεμιστές και Υπηρέτες.

Η ποιότητα των ακροδεξιών απολογητών της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ και του» Παραλόγου τη Θητεία» αποκαλύπτεται μέσα από την υβριστική επίθεση του αγαπητού στους καναλάρχες μαϊντανού-βουλευτή του ΛΑΟΣ, Θ.Πλεύρη, ενάντια σε πατέρα που το παιδί του χαροπάλευε μετά από απόπειρα αυτοκτονίας σε σκοπιά του στρατοπέδου Ειδικών Δυνάμεων στο Μεγάλο Πεύκο.

Θυμίζουμε: «κάτι γονείς σαν εσάς χαλάνε τις Ειδικές Δυνάμεις. Που κλαίγονται σαν τις γυναικούλες απ’ έξω και έχετε κάνει φλωράκια τα παιδιά σας»…». Το παιδάκι του το πήρανε απ’ τη μαμάκα του. Να του σερβίρουμε και πρωινό με μαρμελάδα»!

Στην συγκεκριμένη περίπτωση ο γονιός είχε τολμήσει να καταγγείλει την απάνθρωπη εκπαίδευση στις Ειδικές Δυνάμεις που περιλαμβάνει μεταξύ άλλων το ξεγύμνωμα των νέων από τους παλιούς φαντάρους.

Μετά την τελευταία απόπειρα αυτοκτονίας ενός νεαρού καταδρομέα στη Ρεντίνα καταγγείλαμε ξανά τα καψόνια, την καθημερινή βαρβαρότητα που βιώνουν οι στρατευμένοι, τα παράνομα εθνικιστικά και ρατσιστικά άσματα!

Η τρομερή πλειοψηφία της κοινωνίας μας φυσικά τα καταδικάζει, αλλά οι φασίστες φυσικά αισθάνονται υπερήφανοι για την απανθρωπιά που πρεσβεύουν. Και την περιφρουρούν, εκφοβίζοντας…

Οι ίδιοι οργανώνονται σε Λέσχες Εφέδρων, πραγματικές γιάφκες της φασιστικής ιδεολογίας.

Μιλούν βεβαίως για «Εθελοντισμό και κοινωνική προσφορά», κρύβοντας το γεγονός ότι χρηματοδοτούνται, ελέγχονται και καθοδηγούνται πολιτικά-επιχειρησιακά από το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας!

Αυτοί, οι υπάλληλοι της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ εμφανίζονται μάγκες αντικαπιταλιστές. Από τη μια μεριά βρίζουν τους πολιτικούς και από την άλλη μεριά τους γλύφουν για να τους χαρτζιλικώσουν. Ασκούν κριτική στο κράτος, αλλά με τις πλάτες της αστυνομίας και σε συνεργασία με αυτή εξαπολύει ρατσιστικά πογκρόμ και στρατιές κουκουλοφόρων ροπαλοφόρων κατά των εργατικών κινητοποιήσεων.

ΠΑΣΟΚ και ΝΔ μιλούν για Λιγότερο Κράτος καταργώντας κάθε εργατικό δικαίωμα και ξεπουλώντας τα πάντα, ενώ ενσωματώνουν στο Κράτος τους Φασίστες παραχωρώντας τους Κατασταλτικό ρόλο.

Ο Κοινοβουλευτικός Ολοκληρωτισμός συνδυάζει το Κουστούμι και τη Φαιοπράσινη Στολή!

Όσον αφορά το ΔΙΚΤΥΟ ΕΛΕΥΘΕΡΩΝ ΦΑΝΤΑΡΩΝ ΣΠΑΡΤΑΚΟΣ

ΣΙγα μην κλάψω, Σιγά μην Φοβηθώ….

ΔΙΚΤΥΟ ΕΛΕΥΘΕΡΩΝ ΦΑΝΤΑΡΩΝ ΣΠΑΡΤΑΚΟΣ

ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΣΤΡΑΤΕΥΜΕΝΩΝ

Σιωπηλή βουή κοινωνικής οργής

του Γιώργου Δελαστίκ

Χιλιάδες άνθρωποι και χθες στην πλατεία Συντάγματος και στις πλατείες του Ηρακλείου, της Πάτρας, της Θεσσαλονίκης, της Τρίπολης και άλλων ελληνικών πόλεων. Εδωσαν τη συνέχεια στις προχθεσινές δεκάδες χιλιάδες και προετοιμάζουν τον κόσμο για τις παρόμοιες εκδηλώσεις της Κυριακής που αυτήν τη φορά θα επεκταθούν σε πολλές ευρωπαϊκές πόλεις. Πρωτοπόροι οι νέοι, αλλά όχι μόνοι τους. Είναι τόσο πολλοί οι Ελληνες που πνίγονται από την οικονομική πολιτική της κυβέρνησης, ώστε συρρέουν κατά μάζες άτομα κάθε ηλικίας, κοινωνικής θέσης και επαγγέλματος. Η ελληνική κοινωνία βράζει και αναζητεί τρόπους να εκφράσει την απελπισία και την οργή της, ψάχνοντας να βρει δρόμους διεξόδου και ηγέτες πολιτικούς που θα την οδηγήσουν προς τους δρόμους εκείνους. Η κυβέρνηση διαπράττει βαρύτατο σφάλμα όταν αγνοεί τη λαϊκή δυσφορία κατά της πολιτικής της επειδή ακόμη οι αντιδράσεις του κόσμου δεν έχουν προσλάβει τα χαρακτηριστικά κοινωνικής έκρηξης και έτσι θεωρεί ότι οι εργαζόμενοι και οι συνταξιούχοι θα υποταχθούν μοιρολατρικά στη δεινή μοίρα όπου τους βυθίζει.

Πέραν του ότι μια τέτοια στάση είναι απαράδεκτη για ένα ?έστω κατ' όνομα? σοσιαλιστικό κόμμα, του οποίου μάλιστα ηγείται ο πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, η γραμμή αυτή είναι και πολιτικά αυτοκαταστροφική για τους εμπνευστές της.

Τα ίδια νόμιζαν ότι μπορούν να κάνουν στους υπηκόους τους οι σοσιαλιστές ηγέτες της Πορτογαλίας και της Ισπανίας και ήδη πληρώνουν τις συνέπειες των επιλογών τους τόσο οι αντίστοιχοι λαοί που υποφέρουν όσο και το πορτογαλικό και το ισπανικό σοσιαλιστικό κόμμα που καταποντίζονται στις εκλογές.

Η κυβέρνηση του Πορτογάλου Ζοζέ Σόκρατες ήδη ανατράπηκε και την άλλη Κυριακή, 5 Ιουνίου, που γίνονται πρόωρες βουλευτικές εκλογές, θα δούμε αν οι Πορτογάλοι σοσιαλιστές θα πέσουν στον πολιτικό Καιάδα. Οσο για την κυβέρνηση του Ισπανού Χοσέ Λουίς Θαπατέρο, αυτή θεωρείται ήδη ξεγραμμένη από τώρα για τις βουλευτικές εκλογές που θα γίνουν σε δέκα μήνες το αργότερο. Την περασμένη Κυριακή σαρώθηκε στις δημοτικές και περιφερειακές εκλογές, σημειώνοντας το κατά πολύ χειρότερο αποτέλεσμά της εδώ και... τριάντα (!) χρόνια σε εκλογές αυτού του είδους.

Τρεις αμιγώς σοσιαλιστικές κυβερνήσεις είχε όλες κι όλες η Ευρώπη. Αν οι δύο από αυτές θεωρούνται ήδη «ξοφλημένες» και η τρίτη και ισχυρότερη είναι αυτή του Γιώργου Παπανδρέου, αντιλαμβανόμαστε σε τι πολιτικό βάραθρο έχει ρίξει τη σοσιαλδημοκρατία της Ευρώπης η προσχώρησή της στον ακραίο νεοφιλελευθερισμό και τα δόγματά του περί εξοντωτικής λιτότητας εναντίον του λαού, όπως αυτή έχει αποτυπωθεί στο Μνημόνιο ΠΑΣΟΚ - ΕΕ - ΔΝΤ.

Ο κόσμος που γεμίζει τις πλατείες δεν είναι αυτός που συμμετέχει στις απεργίες, τις διαδηλώσεις, τις πορείες που διοργανώνουν τα συνδικάτα και τα κόμματα. Είναι σε μεγάλο ποσοστό πολίτες που μέσω αυτών των ακομμάτιστων συγκεντρώσεων, που διοργανώνονται από τα κάτω και κυρίως από νέους, ίσως και για πρώτη φορά συμμετέχουν σε πολιτικές συναθροίσεις διαμαρτυρίας. Η κυβέρνηση δηλαδή χάνει σταδιακά την ανοχή και αυτού του κομματιού της κοινωνίας ? κάτι το οποίο βεβαίως δεν προοιωνίζεται τίποτα καλό για το πολιτικό της μέλλον, αλλά αυτό είναι αδιάφορο.

Το ειδικό χαρακτηριστικό αυτής της μορφής διαμαρτυρίας είναι ότι φέρνει στο πολιτικό προσκήνιο κοινωνικές ομάδες και στρώματα, ιδίως της νέας γενιάς, που, λόγω της εξαιρετικά σποραδικής και άτακτης και ευκαιριακής επαφής τους με την εργασιακή απασχόληση καθώς το σύστημα τους στερεί τη δυνατότητα διαρκούς και εν γένει σταθερής και μόνιμης εργασίας, μέχρι τώρα δεν είχαν κανέναν φορέα έκφρασης των αιτημάτων τους και υπεράσπισης των συμφερόντων τους. Κανένα συνδικάτο π.χ. δεν εκπροσωπεί έναν νέο που τη μια δουλεύει μοιράζοντας πίτσες, την άλλη μοιράζει διαφημιστικά φυλλάδια, πέντε Σαββατοκύριακα απασχολείται στα κέντρα τηλεφωνικών διαφημίσεων και ούτω καθεξής.

Ολοι οι Ελληνες υποφέρουν από την πολιτική της κυβέρνησης. Ολοι προσπαθούν να διασώσουν ό,τι μπορούν από το επίπεδο της ζωής τους, την οποία λεηλατεί το Μνημόνιο. Πάνω απ' όλους όμως θυμώνουν οι νέοι, που σταδιακά διαπιστώνουν ότι θα είναι η πρώτη γενιά που θα ισχύσει το δόγμα «περισσότερα προσόντα, χειρότερη ζωή» σε σχέση με τους γονείς τους. Εχουν δίκιο.

Η ΑΛΗΘΕΙΑ

Ανεπιθύμητοι οι «αγανακτισμένοι»

ΦΡΑΣΤΙΚΑ αποφεύγουν να καταδικάσουν τις αυθόρμητες αυτές κινητοποιήσεις τα πολιτικά κόμματα. Στην πραγματικότητα όμως καθόλου δεν τις συμπαθούν. Τις θεωρούν ενόχληση, από την οποία δεν προσδοκούν να προσποριστούν κανενός είδους κομματικό όφελος. Δεν μπορούν να αγνοήσουν τόσο κόσμο, δεν μπορούν όμως ούτε και να τον κερδίσουν, γιατί είναι πολύ δύσκολο τέτοιοι πολίτες, εξοργισμένοι, να ψηφίσουν κάποιο κόμμα-πυλώνα του συστήματος εξουσίας. Γι' αυτό και στην πραγματικότητα περιμένουν με ανυπομονησία να φύγουν όλοι αυτοί από τις πλατείες και να γυρίσουν σπίτια τους! Το έγραψε η ισπανική «Ελ Παΐς» τόσο ωραία: «Οι νέοι βγήκαν στους δρόμους και ξαφνικά γέρασαν όλα τα κόμματα»!

πηγή: Εφημερίδα ΕΘΝΟΣ

Η αγανάκτηση να γίνει κίνημα ανατροπής!

Γέμισαν οι πλατείες και οι δρόμοι σε πολλές πόλεις της χώρας. Μέσα στους εργαζόμενους, στη νεολαία, σε ευρύτερα λαϊκά στρώματα, η απόρριψη της κυβερνητικής πολιτικής, του μνημονίου, η αμφισβήτηση του πολιτικού συστήματος εντείνεται.

Στη νέα περίοδο αναδείχνεται πρακτικά η ανάγκη οικοδόμησης- ανάπτυξης με μαζικούς όρους ενός αξιόμαχου διακριτού κέντρου αγώνα, που θα δημιουργήσει τις προϋποθέσεις να οργανώσει- καθοδηγήσει αυτοτελώς, και έξω από ΓΣΕΕ –ΑΔΕΔΥ, μαζικούς πολιτικούς αγώνες και απεργίες.

Ο αστικός συνασπισμός εξουσίας τρέμει μπροστά στην προοπτική της σύνδεσης της λαϊκής δυσαρέσκειας και οργής με την πολιτική της ανατροπής της επίθεσης σε αντικαπιταλιστική βάση.

Το ΝΑΡ και η αντικαπιταλιστική αριστερά θα δράσουν με τόλμη μέσα στο κλίμα της πολιτικής ρευστότητας, αξιοποιώντας τα ισχυρά στοιχεία της λογικής τους που έχουν ευρύτερη απήχηση, όπως το θέμα του χρέους και της ΕΕ. Θα πάρουν πρωτοβουλίες προκειμένου να ανοιχτούν σε νέες δυνάμεις, σε τμήματα της βάσης της ρεφορμιστικής αριστεράς, σε άλλα ρεύματα που ριζοσπαστικοποιούνται χωρίς να συμφωνούν μέχρι σήμερα με την συνολική πολιτική προγραμματική μας πρόταση. Οι δυνάμεις της αντικαπιταλιστικής αριστεράς, παρεμβαίνουν σε κάθε αγώνα, σε κάθε κίνηση των εργαζόμενων και του λαού. Και στις πλατείες, και στις απεργίες και παντού, αναπτύσσουμε την πολιτική πρότασή μας, ώστε η βαθιά οργή και οι αναζητήσεις, οι μορφές αγώνα και η αγανάκτηση να μετατραπούν σε δύναμη ανατροπής της επίθεσης, να συνδεθούν με βαθύτερα αντικαπιταλιστικά αιτήματα και την συνολική προοπτική.

Το ΝΑΡ υποστηρίζει την ανάπτυξη της κοινής δράσης της αριστεράς μέσα στο κίνημα και τα όργανά του, για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων των εργαζόμενων, την ανατροπή της επίθεσης, το ξέσπασμα πραγματικών αγώνων, την ήττα και το ξεπέρασμα της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας.

Παράλληλα θα επιδιώξει την κοινή πολιτική δράση για συγκεκριμένα ζητήματα, όπως την διαγραφή του χρέους, την έξοδο από ΟΝΕ-ΕΕ, το εργατικό κίνημα, με κάθε δύναμη που μπορεί να υπάρχει πεδίο συμφωνίας σε αυτά τα ζητήματα.

Δεν παραγνωρίζουμε ότι την ίδια στιγμή η κατάσταση θα οδηγεί και σε λογικές αναδίπλωσης, ενότητας στο κατώτερο σημείο, «για να σώσουμε ότι μπορούμε». Αντιπαλεύουμε αυτούς τους κινδύνους, όχι όμως με αμυντικό άκαμπτο και δογματικό τρόπο, αλλά με πολιτική αυτοπεποίθηση ότι το αντικαπιταλιστικό ανατρεπτικό περιεχόμενο που προωθούμε δεν αποτελεί βαρίδι στον άμεσο αγώνα, αλλά του δίνει φτερά και δύναμη.

Ο άγριος Δεκέμβρης, ο βουβός Μάης και οι γεροντικές αποστροφές

του Παναγιώτη Μαυροειδή

Άλλο πάλι και τούτο! Να κατεβαίνουν στο δρόμο το Μάη του 2011 δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι στις ελληνικές πόλεις.... χωρίς να καλούνται με έναν «υπεύθυνο τρόπο» από το ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΟ συνδικαλιστικό κίνημα, τη ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ... χωρίς να «διευκολύνονται» από τη συνεργασία και τη σύμπραξη των οργανωμένων φορέων της αριστεράς, μαζί με ολίγον αριστερό ΠΑΣΟΚ... Κοίτα να δεις που εκτός από τα ίδια και τα ίδια πολιτικά πρόσωπα, τους παραδοσιακούς ή ανακυκλωμένους πολιτικούς σχηματισμούς, η κοινωνία μπορεί και συγκροτεί νέους πόλους αντίστασης στο δρόμο και στον αγώνα.

Δεν είναι η πρώτη φορά... Έτσι έγινε και το Δεκέμβρη του 2008... Όχι με τα ίδια χαρακτηριστικά, αλλά με την ίδια αμεσότητα και με το ίδιο πολιτικό μήνυμα: εισβολή στο πολιτικό προσκήνιο των μαζών, δημιουργία πραγματικών πολιτικών γεγονότων...με το ίδιο μίσος προς μια κοινωνία στην οποία όλη σχεδόν η νεολαία νοιώθει κυνηγημένος και αγνοημένος μετανάστης στον ίδιο του τον τόπο...με την ίδια αποστροφή προς το γερασμένο πολιτικό σύστημα που υπηρετεί την εκμετάλλευση, την ανεργία, τη χειραγώγηση.

Και τότε και τώρα, αυτή η κίνηση του κόσμου συνάντησε ξινισμένα μούτρα στον καθώς πρέπει πολιτικό κόσμο, ακόμη και στην αριστερά.

Ο Δεκέμβρης του 2008 ήταν για πολλούς πολύ άγριος και σπέρνει ακόμη εφιάλτες... Το οργανωμένο κίνημα δεν θα πείραζε ούτε μια βιτρίνα, όπως είπε τότε η Αλέκα. Μάλλον η επανάσταση θα γίνει με παρέλαση, με επικεφαλής την μπάντα του Δήμου και με πρωτόκολλο παράδοσης της εξουσίας και τις ανάλογες υπογραφές στο σχετικό πρακτικό.

Καινούργια αυτοπεποίθηση στην πλατεία Συντάγματος

του Παναγιώτη Φραντζή

Σε κάτι που έμοιαζε περισσότερο με μαχητικό συλλαλητήριο μετατράπηκε το ανοιχτό κάλεσμα πολιτών μέσα απ’ το Διαδίκτυο για ειρηνική πολύωρη κατάληψη της πλατείας Συντάγματος κατά το πρότυπο της Πουέρτα δελ Σολ της Μαδρίτης. Από τις έξι το απόγευμα και μέχρι αργά το βράδυ η Βουλή περικυκλώθηκε από τους «Αγανακτισμένους» που ήταν περισσότερο χαρούμενοι για το ότι κατάφεραν επιτέλους να πάρουν τον έλεγχο της κεντρικής πλατείας, απέναντι σε μια κυβέρνηση που είχε εξαπολύσει ωμή βία και βροχή δακρυγόνων και χημικών για να καταστείλει κάθε οργανωμένη μαζική διαδήλωση που ήθελε να πετύχει κάτι αντίστοιχο.

Στη μεγάλη λαϊκή συμμετοχή έσπρωξαν τα νέα μέτρα – το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα που σημαίνει μακροχρόνια υποδούλωση και άμεση απειλή εξαθλίωσης – και οι κραυγές του ΣΕΒ για εκβιαστικό δημοψήφισμα. (Καθώς είναι σαφές, και μετρήθηκε και σε πρόσφατες δημοσκοπήσεις, ότι έχει αυξηθεί η συνειδητή τάση άρνησης του μονοδρόμου που επιβάλλει η ΕΕ και η κυβέρνηση Παπανδρέου.) Βοήθησε και ο «έξυπνος» χαρακτήρας του καλέσματος, που επέτρεπε σε όλες τις τάσεις του αγώνα κατά του μνημονίου να εκφραστούν. Αλλά και η έμμεση υποστήριξη της κινητοποίησης από όλη την Αριστερά, που δεν διάλεξε να σνομπάρει την αυθόρμητη βούληση του κόσμου να συγκεντρωθεί κατά των μέτρων και της αποπνιχτικής κατάστασης πολιορκίας που του έχουν επιβάλει τρόικα, κυβέρνηση και καθεστωτικά ΜΜΕ.

Ήταν εκεί όλο το πολιτικό τόξο που συγκροτεί το αντιφατικό μπλοκ του «όχι στο μνημόνιο»: πολλοί θυμωμένοι πρώην ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, νέος κόσμος ανένταχτος, εργαζόμενοι που μας έλεγαν πως κατεβαίνουν σε όλες τις πορείες με το ΠΑΜΕ, άλλοι πολλοί που δεν ήθελαν να βρεθούν κάτω «με καμία ταμπέλα». Αυτή η συνάντηση των δεκάδων χιλιάδων συγκεντρωμένων και περαστικών, που όλοι έλεγαν πως μπορεί να αυξηθεί σε όγκο και παλμό τις επόμενες μέρες, σε τίποτα δεν θύμιζε παλιότερες νερόβραστες συνάξεις «ανεξάρτητων» μπλόγκερ. Και η κυβέρνηση επέλεξε να κρατήσει ήρεμους τόνους και να μην παίξει το χαρτί των στημένων επεισοδίων, με τα ΜΑΤ σε πιο χαλαρή στάση, από φόβο απέναντι στη δύναμη της ειρηνικής αυτής συγκέντρωσης, που όμως σίγουρα μπορεί να αποκτήσει επικίνδυνα πολιτικά χαρακτηριστικά, όπως φάνηκε τόσο στις συζητήσεις όσο και σε ορισμένα – λιγοστά – συνθήματα που φωνάχτηκαν.

Η οργή κ' ο θυμός να γίνει κίνημα ανατροπής

Eργαζόμενοι εργαζόμενες της ΔΕΗ


Η νέα επιδρομή της κυβέρνησης σε βάρος των εργαζόμενων, με τα βάρβαρα μέτρα που αποφάσισε για να πειστούν οι δανειστές ότι η αποπληρωμή του χρέους θα προχωρήσει απρόσκοπτα, είναι η πιο ανοιχτή ομολογία χρεοκοπίας της κυβερνητικής προπαγάνδας και απάτης. Στο βωμό της τυφλής υποταγής στα συμφέροντα των πιστωτών, η κυβέρνηση δεν αρκείται στη νέα φοροεπιδρομή, αλλά προχωρά στην ολοκληρωτική λεηλασία του δημόσιου τομέα, με το πρόγραμμα εκτεταμένων ιδιωτικοποιήσεων, από το οποίο δεν εξαιρούνται ούτε τρένα, ούτε λιμάνια, ούτε η ενέργεια, ούτε ακόμη και το νερό!
Στα πλαίσια της πολιτικής αυτής η κυβέρνηση σχεδιάζει το ξεπούλημα της ΔΕΗ. Η απόφαση της κυβέρνησης για αποκρατικοποίηση είτε με την περαιτέρω μετοχοποίηση (καθαρή ιδιωτικοποίηση) , είτε με το πούλημα ολόκληρων λιγνιτικών και υδροηλεκτρικών μονάδων   εκπορεύεται από την ανάγκη των Ελλήνων και ξένων Βιομηχάνων αλλά και στρατηγικό έλεγχο σε όλη την ενέργεια. Το μόνο που θα φέρει για τους εργαζόμενους θα είναι απολύσεις, τριπλασιασμό της τιμής του ρεύματος, οικονομική αφαίμαξη των φτωχότερων καταναλωτών Η παραπέρα μετοχοποίηση- ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ μαζί με το διαχωρισμό της Διανομής και Μεταφοράς θα έχει ακόμα μεγαλύτερες επιπτώσεις στα λαϊκά στρώματα και τούς εργαζόμενους του κλάδου.

ΑΝΤΑΡΣΥΑ : Ώρα για πανεργατικό ξεσηκωμό διαρκείας ενάντια στο νέο Μνημόνιο!

Η νέα επιδρομή της κυβέρνησης σε βάρος των εργαζόμενων, με τα βάρβαρα μέτρα που αποφάσισε για να πειστούν οι δανειστές ότι η αποπληρωμή του χρέους θα προχωρήσει απρόσκοπτα, είναι η πιο ανοιχτή ομολογία χρεοκοπίας της κυβερνητικής προπαγάνδας και απάτης. Οι θυσίες του λαού όχι μόνο δεν έφεραν έξοδο της οικονομίας από τη κρίση αλλά άνοιξαν την όρεξη στις αχόρταγες αγορές δηλ. στους τραπεζίτες, τους κερδοσκόπους και την εργοδοσία να ζητούν περαιτέρω καταστροφή του κοινωνικού κράτους με τις ιδιωτικοποιήσεις σε βασικά κοινωνικά αγαθά όπως το ρεύμα και το νερό, περισσότερη λιτότητα με κόψιμο μισθών και συντάξεων, με τίναγμα των τιμών των βασικών ειδών διατροφής στα ύψη.

Είναι μια συνταγή που τινάζει τη φτώχεια, την ανεργία και την εξαθλίωση στα ύψη για χάρη μιας χούφτας καπιταλιστών. Το σφαγείο κυβέρνησης – ΕΕ – ΔΝΤ, το παλιό και το νέο ακόμα πιο άγριο Μνημόνιο, χρειάζεται να πάρουν αποφασιστική απάντηση με ένα Πανεργατικό ξεσηκωμό διαρκείας, που θα σαρώσει την αντεργατική επίθεση. Είναι ώρα να εμποδίσουμε στη πράξη με απεργίες και καταλήψεις τις ιδιωτικοποιήσεις των ΔΕΚΟ και να επιβάλουμε ότι θα περάσουν 100% στο Δημόσιο ώστε να υπάρχει ρεύμα και νερό φτηνό για όλο το λαό.

ΑΝΤΑΡΣΥΑ : Καμιά συναίνεση με τους εκτελεστές των δικαιωμάτων μας

Η εκβιαστική απαίτηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, της κυβέρνησης και των εκπροσώπων του κεφαλαίου για «εθνική συναίνεση» στην πολιτική του παλιού και των επόμενων –ακόμα αγριότερων- μνημονίων, αποτελεί μια απροκάλυπτη αντιδημοκρατική επιβολή. Η τρόικα και η κυβέρνηση μαζί με την λεηλασία των κοινωνικών δικαιωμάτων επιδιώκουν και την υπονόμευση των δημοκρατικών ελευθεριών, θέλοντας να εντάξουν με το ζόρι όλο το λαό και τις πολιτικές δυνάμεις στο «στρατόπεδο του Μνημονίου».

Οι εργαζόμενοι φυσικά δεν θα βγάλουν μόνοι τους τα μάτια τους. Δεν θα συναινέσουν σε μια πολιτική που τους σπρώχνει στη φτώχεια, στην ανεργία, στην εξαθλίωση, και τους μετατρέπει σε ισόβιους όμηρους των τοκογλύφων – τραπεζών. Εάν το κεφάλαιο επιδιώκει την εθνική συναίνεση στην καταστροφή, οι εργαζόμενοι θα διαμορφώσουν τη δική τους ενότητα, μέσα στο μαζικό λαϊκό κίνημα, για την αντικαπιταλιστική ανατροπή της επιδρομής κυβέρνησης – ΕΕ – ΔΝΤ και της άθλιας κυβέρνησης Γ. Παπανδρέου, για την ήττα κάθε επίδοξου διαχειριστή της ίδιας πολιτικής. 

Για να αυξηθούν οι μισθοί, για δημόσια δωρεάν ποιοτική παιδεία, υγεία, ασφάλιση, πρόνοια, για απαγόρευση των απολύσεων και αντιμετώπιση της ανεργίας απαιτείται η διαγραφή του δημόσιου χρέους, η έξοδος από το ευρώ και την ΕΕ, η εθνικοποίηση των τραπεζών χωρίς αποζημίωση και υπό εργατικό έλεγχο, το πέρασμα στο δημόσιο όλων των υποδομών και των εταιρεία κοινής ωφέλειας (με κατηγορηματική άρνηση κάθε ιδιωτικοποίησης – ξεπουλήματος).

Το πογκρόμ κατά των μεταναστών σχεδιαζόταν ήδη από το 1997

του Δημήτρη Ψαρρά

ΜΕ ΤΙΣ ΠΛΑΤΕΣ ΤΩΝ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ Η ΝΑΖΙΣΤΙΚΗ ΟΜΑΔΑ «ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ» ΕΦΑΡΜΟΖΕΙ ΤΟ ΕΔΩ ΚΑΙ ΧΡΟΝΙΑ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΤΗΣ ΣΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ

Το κανάλι «Προστασίας της ΕΛΑΣ», γνωστό και ως Mega, ανέλαβε πριν από δέκα μέρες να βάλει στη θέση του τον υπουργό Προστασίας του Πολίτη, ο οποίος τόλμησε να αντιδράσει μετά την άγρια επίθεση των αστυνομικών μονάδων σε ειρηνικούς διαδηλωτές και τον βαρύ τραυματισμό ενός νέου.

Και μετά το Mega, ήρθε η ώρα του ΛΑΟΣ (Καρατζαφέρης την Κυριακή, Γεωργιάδης τη Δευτέρα) να ζητήσουν την παραίτηση του υπουργού που είχε την «απρονοησία» να μιλήσει για τη βία που ασκούν οι αστυνομικές δυνάμεις σε βάρος πολιτών και να φτάσει στην παραδοχή ότι ίσως χρειάζεται να διαλυθεί και κάποια υπηρεσία «όσο ισχυρή, αποτελεσματική ή δημοφιλής κι αν εμφανίζεται» και να συγκροτηθεί από την αρχή, «παρά να λειτουργεί σε ένα ιδιόμορφο καθεστώς ανοχής που εξυπηρετεί από την μια πλευρά κάποιες ατομικές συμπεριφορές ανυπακοής, απειθαρχίας, αυθαιρεσίας, βίας και κατάχρησης εξουσίας».

Προφανώς ο υπουργός κάτι παραπάνω θα γνωρίζει για τους υφισταμένους του. Αλλά δεν έχουν περάσει παρά τρεις μήνες από τις αρχές Φεβρουαρίου, όταν ο ίδιος υπουργός είχε προκαλέσει σάλο με μια άλλη ομολογία, ότι δηλαδή για να αντιμετωπίσει τα κρούσματα βίας που πύκνωναν στην περιοχή του Αγίου Παντελεήμονα είχε απευθυνθεί… στη «Χρυσή Αυγή». «Προσπαθούμε να έρθουμε σε επαφή με τη “Χρυσή Αυγή” και με άλλες ομάδες που υπάρχουν εκεί, ώστε να μην προβαίνουν σε βιαιότητες» είχε δηλώσει ο κ. Παπουτσής στην επιτροπή της Βουλής που ασχολείται με προβλήματα δημόσιας τάξης. Και μάλιστα είχε προσθέσει περίλυπος: «Περιττό να σας πω ότι δεν έχουμε βρει ευήκοα ώτα».

Φοιτητικές εκλογές 2011: Ενισχυμένη η ΕΑΑΚ

Ελπίδα και παρακαταθήκη για την επόμενη μέρα - Καταδικάστηκε ο «μονόδρομος» της κυβέρνησης

Γραφείο του Κ.Σ της νεολαίας Κομμουνιστική Απελευθέρωση 

Oι φετινές φοιτητικές εκλογές της 18ης Μάη διεξήχθησαν στην περίοδο συμπλήρωσης ενός χρόνου από την υπογραφή του Mνημονίου μεταξύ της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, της ΕΕ και του ΔΝΤ. Ένας χρόνος κατά τη διάρκεια του οποίου η σύγχρονη χούντα του κεφαλαίου εξαπέλυσε μια ιστορικών διαστάσεων επίθεση στα δικαιώματα εργαζομένων και νεολαίας, φέρνοντας την κοινωνική πλειονότητα στα όρια της φτώχειας και της εξαθλίωσης, ωθώντας τη νέα γενιά σε ένα ανύπαρκτο παρόν και ένα αβέβαιο μέλλον. Η περίοδος έχει φέρει στην επιφάνεια τις στρατηγικές ανεπάρκειες της Αριστεράς αλλά και της αδυναμίας να αποτελέσει έναν ανταγωνιστικό πόλο απέναντι στην επίθεση των δυνάμεων του κεφαλαίου, παρά τους σημαντικούς αγώνες που εκτυλίχθησαν το προηγούμενο διάστημα.

ΑΝΑΙΡΕΣΕΙΣ 2011 στην Πάτρα

Η νεολαία ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΩΣΗ και  το ΝΑΡ διοργανώνουν για ακόμη μια χρονιά το φεστιβάλ ΑΝΑΙΡΕΣΕΙΣ στο ΚΑΣΤΡΟ ΠΑΤΡΑΣ 

Το πρόγραμμα είναι:

Παρασκευή 27 Μαΐου

Εκδήλωση Συζήτηση

18:00

Από την Κερατέα στην Ξερόλακκα και το κίνημα "Δεν Πληρώνω"- Ελεύθεροι χώροι και κινήματα πόλης

Ομιλητές:

Α.Παπασπυρίδης (Δημ. σύμβουλος Ν. Σμύρνης - μέλος κίνησης "Μια πόλη  Ανάποδα")

Ι. Μασούρας (μέλος νΚΑ- "Δεν Πληρώνω")

Κ. Τουλγαρίδης (κάτοικος Κερατέας)

Δ. Δεσύλας (περιφερειακός σύμβουλος Δ. Ελλάδας - μέλος Αριστερής Παρέμβασης)

Συναυλίες:

Jam diFusion

Apostolos Gougoulakis& band

Απροσάρμοστοι

Δ. Πουλικάκος και τα Αδέσποτα Σκυλιά

«Εκεί υπάρχει άτεγκτος νόμος»; Ποιον δουλεύετε, μωρέ;

του Διονύση Ελευθεράτου

Τι έγινε, ρε παιδιά, εδώ στην Ελλάδα; Είδαμε τον Στρος Καν με χειροπέδες και «ακινητοποιήσαμε» το μυαλό και τη μνήμη μας; «Εκεί υπάρχει νόμος και όλοι είναι ίσοι απέναντί του», αναφωνούν άφθονοι εκστασιασΜΜΕνοι σχολιαστές. Αγνοια, ανοησία ή αμνησία;   

Η αρλούμπα «κραυγάζει» από το... προκαταρκτικό στάδιο: αν θέλεις να διαπιστώσεις κατά πόσο μέσα στις ΗΠΑ ενσαρκώνεται ένα ανελαστικό «dura lex, sed lex» («σκληρός νόμος, αλλά νόμος»), είναι αστείο να αντλείς «σοβαρά» συμπεράσματα από την περιπέτεια του Στρος Καν και όχι από τη μεταχείριση που επιφυλάσσεται σε «διαμάντια» της ίδιας της αμερικανικής πολιτικής και οικονομικής ελίτ. Είσαι τέτοιο «διαμάντι»; Τότε -αποδεδειγμένα- είναι λίγες οι πιθανότητες να καταλήξεις σε κελί, έστω και αν έχεις διαπράξει σοβαρά αδικήματα. Αν όμως την πάθεις, πιθανότατα ο πρόεδρος της χώρας θα σου δώσει χάρη στο τέλος της θητείας του -αρκεί φυσικά να έχεις καλές σχέσεις με τον ίδιο ή την «αυλή» του (κοινώς «λόμπι») ή να πληροφορηθεί ότι «αμάρτησες» για... ιερό σκοπό.  
Στην τελευταία κατηγορία ανήκει, π.χ., ο Λιούις Λίμπι, σύμβουλος του αντιπροέδρου Ντικ Τσένι, την εποχή της προεδρίας Μπους (υιού). Κατ' εντολή Τσένι ο Λίμπι διοχέτευσε πληροφορίες για την όμορφη κατάσκοπο Βάλερι Πλέιμ. Εμπλεξε και καταδικάστηκε σε φυλάκιση 30 μηνών για παρεμπόδιση του έργου της δικαιοσύνης. Πρακτικά ο Τσένι ήθελε να εκδικηθεί το σύζυγο της Πλέιμ, ένα διπλωμάτη καριέρας που είχε αντιταχθεί στη χάλκευση των στοιχείων για τα υποτιθέμενα όπλα μαζικής καταστροφής του Ιράκ. Οπως αναμενόταν, ο Μπους έδωσε χάρη στον Λίμπι.

Cosmote: Απολύσεις, ψέματα και "συνδικαλισμός"

Σε μια οικονομικά εύρωστη επιχείρηση, που κατά το 25% ανήκει στο κράτος, αποφασίστηκε να απολυθούν 120 εργαζόμενοι (δεν θα μιλήσω εδώ για τους 150 της «Γερμανός»), και αυτό που επί της ουσίας έγινε ήταν μια 48ωρη απεργία και μερικές άτυπες καταλήψεις κτιρίων.

Σκοπός μου είναι να επικεντρωθώ στην εμπειρία που αποκόμισα τόσο εγώ προσωπικά, όσο και αρκετοί συνάδελφοί μου από τις κινητοποιήσεις, αλλά κυρίως από τη στάση των εμπλεκόμενων πλευρών, δηλαδή της διοίκησης της εταιρίας, του Δ.Σ. του συλλόγου εργαζομένων και της ομοσπονδίας, αλλά και των ίδιων των εργαζόμενων, τόσο αυτών που εθίγησαν άμεσα, όσο και των υπολοίπων που περιμένουν και αναρωτιούνται αν και πότε θα έρθει και η δική τους σειρά.

Ούτε η διοίκηση ούτε ο σύλλογος εργαζομένων μπήκαν στο κόπο να απαντήσουν τα πολλά και εύλογα γιατί. Και καλά, η διοίκηση κάνει τη δουλειά της, η οποία είναι να εξασφαλίζει τα κέρδη των μετόχων, χρησιμοποιώντας πότε το μαστίγιο και πότε το καρότο, αλλά το σωματείο μας, που υποτίθεται ότι θα έπρεπε να δουλεύει για τους εργαζόμενους, πού ήταν και τι έκανε;

Η αίσθηση που έχω -και όχι μόνο εγώ απ' όσο ξέρω- είναι ότι παρά τις ρητορικές κορώνες των πρώτων ημερών για «συνεχιζόμενες δυναμικές κινητοποιήσεις» και την επιβεβλημένη 48ωρη απεργία, οι συνδικαλιστές του συλλόγου μας «χαθήκαν» και από Τρίτη η συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου ήταν στα γραφεία του και εργάζονταν κανονικά, ενώ το HR καλούσε συναδέλφους σε καφετέριες και στο Μέγαρο του ΟΤΕ για να υπογράψουν τις «συναινετικές» αποχωρήσεις.

Escuchad al pueblo... Ισπανία: Δεν πληρώνουμε τη δική τους κρίση!

Live video by Ustream

ΚΑΛΕΣΜΑ ΑΓΩΝΑ ΓΙΑ ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ - ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ 20/5

Σύντροφοι-ισες, συναγωνιστές-στριες,

ο αγώνας για τη διεκδίκηση του πρώην χώρου του αεροδρομίου του ελληνικού πρέπει και μπορεί να αποτελέσει να αποτελέσει σταθμό για τη γενικότερη πάλη του λαού ενάντια στην αντιδραστική πολιτική που υλοποιούν σήμερα σε βάρος των λαϊκών κατακτήσεων και αναγκών από κοινού κυβέρνηση - ΕΕ - ΔΝΤ!

Σήμερα ο αγώνας για το αεροδρόμιο δε μπορεί παρά: 

►      Να διεκδικήσει το κατοχυρωμένο στη συνείδηση του λαού αίτημα για μετατροπή του πρώην αεροδρομίου σε πάρκο υψηλού πρασίνου, χωρίς επιχειρηματικές δραστηριότητες, χωρίς οικοπεδοποίηση και οικιστική ανάπτυξη, απέναντι σε διαχειριστικές λογικές «αυτοχρηματοδότησης του πάρκου», «άλλης αξιοποίησης» ή ακόμα και «πράσινης ανάπτυξης» που τα «αποτελέσματα» τους φαίνονται από τα φουγάρα του Θριασίου, στα κατεστραμμένα Μεσόγεια, στη «διπλή ανάπλαση» του Ελαιώνα, στο «Μητροπολιτικό Πάρκο» στο Γουδί και επαναφέρουν από την πίσω πόρτα την κυρίαρχη πολιτική. 

►      Να ακολουθήσει το ισχυρό χνάρι της λαϊκής αυτοοργάνωσης, των λαϊκών επιτροπών και συνελεύσεων, τις νέες μορφές κοινωνικής αντίστασης που γεννά η διογκούμενη κοινωνική οργή. Μόνο αν οι κάτοικοι πάρουν τον αγώνα στα χέρια τους θα δημιουργηθούν οι όροι πραγματικής αντιπαράθεσης και ρήξης, θα δημιουργηθεί αυτή η δυναμική που απαιτείται για να δοθεί αυτή η μάχη με νικηφόρα προοπτική. Για αυτό και ο αγώνας δεν πρέπει να εγκλωβιστεί στο πλαίσιο ενός πολιτικού μετώπου διαμαρτυρίας ετερόκλητων πολιτικών ή/και θεσμικών φορέων, παρέχοντας άλλοθι σε όσους στηρίζουν ή και υλοποιούν την κυρίαρχη πολιτική όλα αυτά τα χρόνια. 

To λένε τ' άστρα : " Στα επόμενα χρόνια θα καταρρεύσει ο καπιταλισμός"

Πρώτη εκτίμηση της νΚΑ για τα αποτελέσματα των φοιτητικών εκλογών 2011

Η αναμέτρηση των φοιτητικών εκλογών της 18^ης Μάη συμπίπτει με τη συμπλήρωση ενός χρόνου από την υπογραφή του μνημονίου από την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και την ιστορικών διαστάσεων επίθεση στα δικαιώματα των εργαζομένων και της νεολαίας.

Οι προσπάθειες της κυβέρνησης να πείσει πως το μνημόνιο ήταν μονόδρομος και πέτυχε  δε βρήκαν έδαφος στη φοιτητική και σπουδαστική νεολαία. Η αδυναμία της κυβερνητικής παράταξης να πείσει για το πρόγραμμά του ΠΑΣΟΚ αποτυπώνεται στη σημαντική πτώση της ΠΑΣΠ. Τα αποτελέσματα, ωστόσο, αποτυπώνουν πως ο δικομματισμός δεν ηττάται στο σύνολό του, γεγονός που αναδεικνύει την ανάγκη μετώπου ενάντια στο σύνολο των δυνάμεων του αστικού συνασπισμού εξουσίας και την παρουσία της ΝΔ ως υποψήφιας κυβερνητικής δύναμης το επόμενο χρονικό διάστημα.

Οι δυνάμεις της καθεστωτικής αριστεράς ΠΚΣ – ΑΡΕΝ παρουσιάζουν πτώση για μια χρονιά ακόμα, γεγονός που αποδεικνύει την αδυναμία τους να συνδράμουν σε ένα ανατρεπτικό φοιτητικό κίνημα που μαζί με τους εργαζόμενους θα συγκρουστεί με τις κυρίαρχες πολιτικές επιλογές.

Εν μέσω αυτού του κλίματος, η ΕΑΑΚ – φορέας και δύναμη της αντικαπιταλιστικής αριστεράς – παρουσιάζει αξιοσημείωτη αντοχή και τάσεις ανόδου, ιδιαίτερα δε εκεί που πρωτοστατεί στη διαμόρφωση του τοπίου εντείνει τις τάσεις αποτοίχισης από τις κυρίαρχες πολιτικές δυνάμεις. Ως εκ τούτου, το επόμενο διάστημα καλείται να ξαναβάλει σε τροχιά τη δυνατότητα ανατροπής της πολιτικής ΠΑΣΟΚ-ΕΕ-ΔΝΤ χωρίς να υποτιμά τη στηριγμένη από τα ΜΜΕ και τον κυρίαρχο κόσμο άνοδο της ΔΑΠ. Η εμφάνιση της ΕΑΑΚ σε μια σειρά νέες σχολές συνηγορεί στην ελπίδα ενός νεύρου αντίστασης και ανατροπής απέναντι στην αντι-εκπαιδευτική αναδιάρθρωση και το ζοφερό μέλλον που σχεδιάζουν ΠΑΣΟΚ – ΝΔ – ΕΕ.

Αποτελέσματα Φοιτητικών Εκλογών 2011

Σε 186 από 200 συλλόγους AEI 2011 2010 Διαφορά ΨΗΦΙΣΑΝ 70729 - 70382 - 347 - ΕΓΚΥΡΑ 67580 - 67733 - -153 - ΑΚΥΡΑ 3149 - 2649 - 500 - ΛΕΥΚΑ 1478 2.18% 1255 1.85% 223 0.33% ΠΚΣ 9508 14.06% 10249 15.13% -741 -1.06% ΔΑΠ 24391 36.09% 22495 33.21% 1896 2.88% ΠΑΣΠ 19448 28.77% 20560 30.35% -1112 -1.57% ΕΑΑΚ 6540 9.67% 6591 9.73% -51 -0.05% ΑΡ.ΕΝ. 3410 5.04% 3730 5.5% -320 -0.46% ΛΟΙΠΑ 2805 4.15% 2853 4.21% -48 -0.06%

Σε 57 από 72 συλλόγους TEI
	2011		2010		Διαφορά
ΨΗΦΙΣΑΝ	32770	-	30795	-	1975	-
ΕΓΚΥΡΑ	31693	-	29903	-	1790	-
ΑΚΥΡΑ	1077	-	892	-	185	-
ΛΕΥΚΑ	351	1.1%	305	1.01%	46	0.08%
ΠΚΣ	3805	12.0%	4038	13.5%	-233	-1.49%
ΔΑΠ	14378	45.36%	12731	42.57%	1647	2.79%
ΠΑΣΠ	10951	34.55%	10630	35.54%	321	-0.99%
ΕΑΑΚ	475	1.49%	450	1.5%	25	0.0%
ΑΡ.ΕΝ.	509	1.6%	587	1.96%	-78	-0.35%
ΛΟΙΠΑ	1224	3.86%	1162	3.88%	62	-0.02%

Καταγγελία για τραμπουκισμούς εναντίον της ΕΑΑΚ

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ καταγγέλλει τις προκλήσεις και τους τραμπουκισμούς γνωστής περιφερόμενης ομάδας των Εξαρχείων ενάντια σε φοιτητές- και φοιτητές της ΕΑΑΚ- σήμερα μέρα φοιτητικών εκλογών στο Πολυτεχνείο της Αθήνας. Σε μια περίοδο που η κυβέρνηση, το κράτος και οι ακροδεξιοί συνοδοιπόροι τους επιτίθενται με τον πιο βίαιο τρόπο στο κίνημα, οι συγκεκριμένες ενέργειες έρχονται να συμπληρώσουν το σκηνικό της επίθεσης στο κίνημα, στις διαδικασίες και τους θεσμούς, με στόχο την διάλυσή του. 

Το ζωντανό φοιτητικό κίνημα και η αριστερή του πτέρυγα έχουν την δύναμη να αποκρούσουν και αυτές τις μεθοδεύσεις.

Ψηφίζουμε όπως αγωνιζόμαστε

Φοιτητικές εκλογές: Χρέος της γενιάς μας η ανατροπή!

του Ανδρέα Μπαρδάκου

Μαύρο σε αυτούς που καταστρέφουν το παρόν μας και υποθηκεύουν το μέλλον μας.

Ενα χρόνο μετά την υπογραφή του μνημονίου ανάμεσα στην ελληνική κυβέρνηση και την διεθνή καπιταλιστική μαφία των ΕΕ – ΕΚΤ - ΔΝΤ, η ταξική πάλη στην χώρα, οδηγείται σε νέα ανώτερη κλίμακα. Η αδυναμία του εργατικού κινήματος να ορίσει τα δεδομένα και η ανεπάρκεια ως τώρα της Αριστεράς να διατυπώσει ένα σχέδιο αντι-ηγεμονίας απέναντι στην αστική πολιτική είναι μόνο η μία όψη του νομίσματος. Η άλλη, αυτή που κυοφορεί τις ιστορικές εξελίξεις και αναγκαστικά θα ωριμάσει και τον υποκειμενικό παράγοντα, είναι ότι ολοένα και μεγαλύτερα κομμάτια των εργαζόμενων και της νεολαίας αντιλαμβάνονται ότι ο καπιταλισμός δεν θα τους δώσει τίποτα πια από μόνος του, ούτε καν φρούδες ελπίδες, αν δεν του τα πάρουν οι ίδιοι.

Σ’ αυτό το φόντο διεξάγονται στις 18 Μάη οι φοιτητικές και σπουδαστικές εκλογές, ένα σημαντικό πολιτικό ραντεβού για τη σπουδάζουσα νεολαία. Στην μάχη αυτή κάθε πολιτική γραμμή δοκιμάζεται.

Η κυβερνητική ΠΑΣΠ και η «συμπολιτευόμενη» ΔΑΠ με κάθε τρόπο προσπαθούν να μην χρεωθούν την έντονη λαϊκή δυσαρέσκεια που εκφράζεται απέναντι στους πολιτικούς τους φορείς –ΠΑΣΟΚ και ΝΔ- και να αποτελέσουν δύναμη στήριξης για την πολιτική που αυτοί προωθούν. Θέλουν την επόμενη ημέρα των εκλογών να σταλεί μήνυμα επιβεβαίωσης της πολιτικής αυτής που διαλύει τα δικαιώματά της νεολαίας σε εκπαίδευση και εργασία. Το στοίχημα για την αντικαπιταλιστική Αριστερά και την ΕΑΑΚ είναι σε αυτήν την μάχη να εκφραστεί ακριβώς το αντίθετο. Να εκφραστεί με τον πιο σαφή τρόπο η δυσαρέσκεια απέναντι σε αυτή την πολιτική και να μετατραπεί σε υπαρκτή δυνατότητα ρήξης και ανατροπής μέσα από τους συλλογικούς αγώνες του επόμενου διαστήματος.

Mε την ΠΑΣΠ στην ΑΣΟΕΕ ψηφίζουν ακόμα και οι νεκροί.Για πρώτη φορά ο σύλλογος φέτος θα κάνει εκλογές με παραβάν και λευκά!

Σύμφωνα με καταγγελία  της ΔΑΠ στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών χρόνια τώρα ψήφιζε  άνθρωπος ο οποίος δεν είναι εν ζωή. Στο σημερινό διοικητικό συμβούλιο που έγινε με σκοπό να διαλυθεί και να φτιαχτεί εφορευτική επιτροπή εν όψει των φοιτητικών εκλογών στις 18 Μαϊου αποκαλύφθηκε ότι  την ΠΑΣΠ ψήφιζε και άνθρωπος που είχε πάρει πτυχίο το 1993.
Κάποτε είχε γίνει γνωστό τσιτάτο το "ψήφιζαν και τα δέντρα".. τώρα στην ΑΣΟΕΕ η φοιτητική συνδικαλιστική παράταξη του ΠΑΣΟΚ  κατάφερε να αναστήσει και νεκρούς.